Eric's Trip - Love Tara (1993)

En toen verscheen er in het grunge-tijdperk ineens deze CD op het SubPop-label. Het label was in die tijd erg hip en elke nieuwe release werd toch door de hele wereld opgepikt.
Wat zullen velen verrast zijn door het geluid op deze 'Love Tara'. Natuurlijk staan er ook een aantal hardere nummers op deze CD, maar echte grunge-muziek is het niet. Er is folk/country in opener 'Behind The Garage', noise in Follow, punk in Blinded, lo-fi doorheen de hele CD (bijna alles werd thuis opgenomen)...
Verder overheerst de breekbare zang/samenzang van Rick White en Julie Doiron. Vele nummers werden nog geschreven toen deze nog een koppel vormden, maar de titel van deze CD verwijst al naar Rick's nieuwe vriendin Tara.
Combineer die breekbare zang met de heftige nummers en je krijgt een unieke combinatie. Horen is geloven!!
5* dus van mij, dit is een CD die me nog steeds bekoort en blijft verrassen door de unieke opname ervan...

ahhh heerlijk dit. Lekker lo-fi en lekker noisy. Doet me wel denken aan Isn't Anything van My Bloody Valentine, ook lekker gruizige uptempo rock 'n roll.

heb hem in bestelling en ik ben zeer benieuwd hem te luisteren

voornamelijk zeer 'cool zijn' verwacht ik erven

Als dit nu uitgeven zal worden zal het een hit worden in indie wereld maar dit was ver zijn tijd voor. Noisy maar ook ingetogen en lief.

Behind The Garage is echt bizar mooi.

Nee dit is briljant. De laatste drie dagen al 5 keer afgespeeld en hij wordt alleen maar mooier en mooier.

Vernoemt naar het gelijknamige nummer van Sonic Youth?

Ja, geen andere connectie.

Als ik nu wat verder had gekeken

Na één keer luisteren ben ik nog niet helemaal overtuigd van dit album, maar er zit zeker potentieel in. Bij momenten is toch wel te horen dat ze goed naar Sonic Youth geluisterd hebben, maar ik kan ook elementen van bijvoorbeeld Low (die overigens later waren dan deze band) onderscheiden. Dat lijkt me toch geen verkeerde combinatie, dus deze ga ik zeker nog wat vaker luisteren.

Wat een vette plaat is dit zeg! Het is alweer een tijdje geleden dat ik een album bij de eerste luisterbeurt al 4 en een halve ster toekende, maar Love Tara is daar toch in geslaagd! Geweldige sound, in combinatie met sterke nummers en (wat ik de laatste tijd toch wel prettig vind aan albums) een redelijk korte speelduur! Heel tof dit! Eens zien of ik over een paar weken nog zo enthousiast ben, maar voorlopig zal deze plaat wel even te horen zijn in huize OldRottenhat!

4,5*

Een paar luisterbeurten later en ik heb het gevoel alsof ik dit album al jaren ken! En dat is een goed teken!

Prettige rammelrock, die soms wat weg heeft van MBV's 'Isn't Anything'. De plaat combineert mokerslagen zoals het manische Blinded (Julie Doiron overtreft zowel Gordon als Lunch met haar uitvallen!), met melodische parels (het ontwapenende Behind the Garage), en onafgewerkte fragmenten van wat songs konden zijn (May 11, June). De plaat is niet altijd even consistent, maar misschien is dat net het charmante eraan. 4.5*

Ik ben trouwens op zoek naar meer dergelijke platen, iemand een tip?

Je kan zanger Rick White's nevenproject van toen eens proberen. De band (met bassiste Tara erin!) heette Elevator To Hell en hun eerste CD heet Parts 1-3.
En omdat ik zie dat je van My Bloody Valentine houdt, kan je de Nederlandse Nightblooms (single Crystal Eyes of hun titelloze eerste CD), The Telescopes (CD Taste), Ecstasy Of St. Theresa (EP Pigment en CD Susurrate) of The Swirlies (MLP What To Do About Them of CD Blondertongueaudiobaton) eens proberen.

Thnx voor de tips! Enkele namen die je noemt doen een belletje rinkelen, maar van 'Ecstasy ...' en 'nightblooms' had ik nog nooit gehoord. Ik ga er zo snel mogelijk achteraan!

Man man man, wat een aandacht ineens.

Compleet terecht want dit is een van de beste platen ooit.

Ja, opvallend hoeveel aandacht er kan komen voor zo'n album als één bekendere user (D-ark dus) dit album in zijn top 10 zet. Volledig terecht trouwens, dit is een erg goed album en niet eens voor een bepaalde niche. De combinatie tussen de noise en de wat ingetogener stukken is bijna perfect, hij haalt de vijf sterren alleen niet door June en Blinded, die vind ik toch stukken slapper dan de rest van het album. Erg jammer, verder is het toch vrij geniaal allemaal.

June is prachtig, Blinded is een pakje minder maar het scheelt niet veel. Ik denk niet echt dat de aandacht komt omdat ik de plaat in mijn top tien zet (ook jij met je mclusky maakt dat idee alleen waarschijnlijker).

Die distortion is fucking heerlijk

Lo-fi moet dit soort muziek altijd zijn.

Behind the Garage is een freaking chill nummer

Dat deze band een slechte keuze gemaakt heeft met zijn bandnaam is hier op de site gelijk al duidelijk. Wie kiest dan ook één van de bekendste nummers van de grootste noiserock-band aller tijden als bandnaam? Elke aandacht die deze band zou behoren te krijgen wordt gelijk weggezogen, met als resultaat dat Eric's Trip waarschijnlijk altijd wel een kleine naam in muziekland zal blijven.

Dit is op basis van dit album echter volkomen onterecht. Deze band zou alle aandacht die andere lo-fi bands als Low en Sparklehorse wel krijgen ook moeten ontvangen, want de kwaliteit die er hier uitgeperst wordt is overweldigend. Niet overweldigend in de zin van een enorme dreun die uitgedeeld wordt, maar meer beklemmend, verslavend en indringend. Eric's Trip maakt teksten over hele persoonlijke ervaringen, zoals overspel in Secrets for Julie, en eigenlijk omvat het hele album een bepaalde liefdesrelatie. Met pieken, hele lieflijke momenten, ruzies gevat in noise en alles dat er verder nog bij kijken komt.

Dit alles is natuurlijk al veel vaker te horen geweest, maar wat Eric's Trip speciaal maakt is de directheid waarmee dit alles gepresenteerd wordt. Door de sound van de band lijkt alles heel dicht op jezelf te staan en wordt het allemaal heel persoonlijk. Verder is de balans tussen de lieflijke stukken en de rauwere noise uitzonderlijk goed, zodra één van de twee de overhand lijkt te gaan krijgen wordt dit snel weer hersteld en zo blijft het hele album spannend en opwindend.

Als extra voordeel is er dan nog iets waar ik altijd heel erg enthousiast van word: een mannenstem én een vrouwenstem, soms zelfs samen in één nummer. Dit biedt een geweldig contrast en de ruimte tot dialogen die anders nauwelijks over zouden komen, zeker op een album met dit thema.

Uiteindelijk is dit een album geworden dat eigenlijk geen mindere punten bezit. Zeker, de afzonderlijke nummers zijn niet heel erg uitzonderlijk, absoluut niet slecht, maar ook geen buitencategorie. In de context van het album werkt het alleen allemaal wel. De samenhang is uitzonderlijk en maakt van dit album iets dat je blijft luisteren, dat in je hoofd blijft hangen en een uitzonderlijke kwaliteit tentoon spreidt. Terecht staat dit album dan ook in het lijstje met mijn grootste favorieten.

Het is inderdaad een album dat je in een keer volledig moet luisteren, en niet de nummers afzonderlijk van elkaar. Behind the Garage is dan weer wel een nummer dat op zichzelf al geweldig is.

Keer op keer als ik dit luister blijf het genieten. Dit is dan ook een album dat zeer lang in mijn top 10 zal blijven staan.

Wauw, eerste keer had ik hem op de achtergrond aanstaan, dit album. Maar ik hoorde toen al dat dit album eigenlijk niet zo geschikt voor was. Vervolgens in bed via de koptelefoon beluisterd, en dit is wel erg bijzonder. Waarom? Omdat die teksten wel heel erg persoonlijk zijn. Mooi hoor.

en HOPPA! 4.5 >> 5*

Was ik helemaal vergeten te stemmen: 4,5*

Misschien interessant voor de fans:

Eric's Trip - Bootleg (Vinyl, LP) at Discogs

zoveel beter dan guided by voices, pedro the lion of jesus lizzard.......

huh, die vergelijkingen gaan alle drie nogal mank.

Ja.......en ook veel beter dan Frans Bauer!

Een vergelijking die ik zou maken is Sebadoh of Microphones

Microphones is een logische. Zangeres Julie Doiron heeft meegezongen op Lost Wisdom.

Getypt in de album top 100 van...:

Weinig platen zijn zó intiem, naakt en eerlijk als dit Love Tara van de Canadese band Eric's Trip (vernoemd naar het gelijknamige Sonic Youth-nummer). Het is een ouderwets tragische echtscheidingsplaat en gaat over het einde van de relatie tussen zanger/gitarist Rick White en zangeres/bassist Julie Doiron (zij ging later solo en maakte ook muziek met Phil Elverum van Microphones/Mount Eerie). Het geluid op deze plaat is uniek. Het klinkt wrakkig en lofi maar ook warm, als een zon die door het raam op je gezicht schijnt. In sommige nummers zitten wat fieldrecordings van omgevingsgeluid, wat het de mooie sfeer versterkt. Supermelodieus, lief, elk liedje is tof en de drummer is fenomenaal. Deze band klinkt zoals ik dacht/hoopte dat Dead Moon zou klinken (maar die band doet het 'm niet voor mij).

Aangekruist als favoriet:
1. Behind the Garage
1. Anytime You Want
1. Stove
1. Follow
1. Secret for Julie
1. Belly
1. Sunlight
1. June
1. To Know Them
1. Spring
1. Frame
1. May 11
1. My Room
1. Blinded
1. Allergic to Love