Aafke Romeijn - CHIN. IND. SPEC. REST. (2013)

Stella Must Die! beviel me goed en dat doet deze ook (maar dat zeg ik na half geluisterd te hebben via de luisterpaal).

Clipje bij A2 toegevoegd. Op 2.26 shinet iemand met zijn zaklamp .

Daar kreeg ik me toch een sik van zeg.....

Topacteur. Rond 1.30 zie ik hem ook.

A2 is ieder geval weer geweldig

In deze hoek zijn Roosbeef, Spinvis of Eefje de Visser een stuk interessanter. Romeijn heeft een vlakke stem, weinig boeiende nummers en de clip, kom op zeg, die is gewoon knullig. Dat kan nog verkocht worden door te zeggen dat dat bewust is gedaan Hoe dan ook, Romeijn lijkt meer PR dan werkelijk goede muziek. Kwestie van smaak, dus wat zeur ik eigenlijk?

Je hebt wel gelijk. Zonder de eerder genoemde acteur in die clip zou dit niet verkopen. Eigenlijk steunt het complete album op die acteur. Zonder hem had zelfs niemand hiervan gehoord, denk ik. Het is waarschijnlijk zelfs zo dat de wat hogere stemmen hier puur zijn ontstaan doordat men tijdens het luisteren aan hem denkt. Wat een fabuleuze gozer.

Ik had er wel van gehoord, maar ja, ik ben een hipster met een 3D-brilletje.

Ik denk het ook Niels. En de mensen die niet aan hem denken stemmen wat lager . Los van dit alles wens ik Aafke Romeijn veel goeds met dit album..

Leuk album. Ik heb er voor Patsounds een recensietje over geschreven!
-----


Misschien handig om dit verhaal met een vergelijking te beginnen. Dat maakt het soms makkelijker om te besluiten of je dit nog verder wilt lezen (niet dat het stuk nou zo lang is ). Nou, Nederland staat in mijn optiek bekend om de excentrieke singer-songwriters die balanceren tussen klein-kunst en pop-muziek. Zo hebben we de geweldige Spinvis, de on-orthodoxe Roosbeef, de luisterliedjes van Eefje en sinds kort - kan ik nu al zeggen - de quasi depri-komische (dat dekt de lading zeker nog niet) Aafke Romeijn. Zeker sinds ze op haar nieuwe album in het Nederlands is gaan zingen, want ja, ze had in 2011 al een Engelstalig album uitgebracht dat zéér hoog gerate is op MusicMeter (4.07!).

Haar vorige album, Stella Must Die!, was dus Engelstalig maar vooral typisch singer-songwriteresque. Veel piano, mooie en heel volle arrangementen, een album-breed thema, maar ook een beetje eentonig. De basis die haar vorige album had heeft ze doorgezet op CHIN. IND. SPEC. REST. en het dominerende, bezwerende en indrukwekkende pianospel is gebleven. Wat eraan toegevoegd is zijn komische teksten over haar leven als docent Nederlands of het maatschappij-kritische Kalashnikov, maar bovenal een door het album heen-verweven elektronisch geluid. En hoe mooi dat vorige album ook was, deze vernieuwingen maken het album stuk voor stuk veelzijdiger en tekstueel vindingrijker. Aafkes karakteristieke stem, ondanks dat deze vrij vlak blijft, komt in het Nederlands veel beter tot zijn recht, en als je zo met woorden kan toveren als op dit album, begrijp je de keuze tot de taalswitch meteen. De serieuze toon die haar muziek nou eenmaal heeft, wordt door de nieuwe stijl wat meer gerelativeerd en komt minder dramatisch over.

Daardoor is het album een schot in de roos, maar net als die andere muziek-kunstenaars zeker niet aan iedereen besteed. Typisch haat- of liefde-album? Ach, die albums blijven doorgaans het langst goed. Volgende album een hip-hop album, zoals op haar (trouwens ontzettende vermakelijke) Twitter-account al door haarzelf werd gesuggereerd?

Pat-sounds: Album Aafke Romeijn - CHIN. IND. SPEC. REST. - pat-sounds.blogspot.nl

Dit.

Ze zingt zelfs nog "Leve Rob je brood".

Laatst dronk mijn mama appelsap bij een Chin. Ind. Spec. Rest.

O ja, ik heb deze cd trouwens ook gerecenseerd. Echt waar, en wel hier.

Dus jij hebt 'm gratis, net als jouw boeken.

Ja. Soms willen platenmaatschappijen geen cd's opsturen, maar alleen mp3-bestanden. Dat vind ik stom. Ik wil altijd graag een cd hebben. Vaak krijg ik ook een cd. Dat maakt mij blij.

A2 is fantastisch, dit lijkt wel de vrouwelijke spinvis!

Albumtitel is wel een beetje gejat natuurlijk...... Dat zullen Anita & Ed niet leuk vinden.

Dat leest voor mij als een

http://wandelnet.nl/sites/wandelnet.nl/files/filemanager/Wandelwijzer/Kopie-van-kruis.jpg

zeg maar een teken dat je in de verkeerde richting gaat. Ik heb het een drietal nummers kunnen uithouden en helaas moeten vaststellen dat ik niet binnen de tolerantiegroep voor dit soort muzikale uitingen val; voor mij opnieuw een geval van fröbelaritis hollanditis. Langer kon ik het niet uithouden omdat ik wilde voorkomen dat m'n thans afnemende verkoudheid een turbo-boost zou krijgen van de ras aansnellende Kollumse klapperkou.

De schrijfsels van Mjuman reiken tegenwoordig tot ver buiten MuMe.

Hier Overigen >> Algemeen >> Just a joke (vanaf 15 mrt 2013) kan je volgen wat mijn opvatting over Feestboek is; ik ben dan ook niet in staat om de link te volgen.

9 jaar geleden toen "social media" nog werden aangeduid met de term "social software" die - o mirakel - draaide op een personal computer zorgde die combinatie bij mij al voor vraagtekens; in die tijd begon YouTube vol te lopen met UGC (user generated content), maar die term is verdwenen. (misschien anders de highlights even in een pm )

Overigens laat mijn eerdere post onverlet dat ik wél respect hebt voor musici die in eigen beheer muziek opnemen, uit- en aan de mens brengen. Al is dit type muziek 'niet echt mijn ding', heb ik er wel waardering voor en is het live wel te doen.

Gelukkig werken screenshots altijd.

Dank voor het screenshot! Bewijst maar eens te meer, afgaand op die Jeroen en Edwin (van de productie?) wat het euvel van de zgn 'social media' is: jumping to conclusions.

Er wordt gezwampeledipt over mijn Toptien, een MuMeintern iets (Ria Valk o.m - zo ontging de 'pun' van de eerste drie titels achter elkaar de lezer, en worden Bazooka, Cosmic Overdose en Coïtus Int niet genoemd - dat ging het muzikale boekje van Jeroen te buiten). Ik heb een hekel aan lijstjes en elk lijstjes is relatief (en daarom goed, of niet), ook een verlanglijst.

En "te doen" sloeg uitsluitend op het beleven van muziek, live (imo een extra dimensie) - niet wat in de vunsgeest van die reaguurder speelt.

Heeft er wel voor gezorgd dat ik al een veelvoud van de oorspronkelijke 3 songs heb beluisterd, op de gluurbuis, o.a. de Kapelsessie - wordt vervolgd

Ik schreef over deze plaat een recensie voor mousique.nl | small talk, great music

Aafke Romeijn, een lerares Nederlands uit Utrecht, heeft het opnieuw voor elkaar gekregen om een dijk van een plaat af te leveren. Met haar eerste worp, het Engelstalige Stella Must Die!, heeft ze al laten horen dat ze met gemak boven het maaiveld van het Nederlandse muzieklandschap uitstijgt. CHIN. IND. SPEC. REST. (ja, zo heet het album echt!) zet die lijn moeiteloos voort.

Ten opzichte van Stella Must Die! heeft Aafke, we noemen elkaar liefkozend bij de voornaam, zich flink getransformeerd. Cello en gitaar zijn ingeruild voor synths en drumsamples. Maar ook met disco-omlijsting blijven het Aafkes stem en piano die de basis vormen. Zo begint openingsnummer Bmd/Ibb prachtig verstild met rustige pianoklanken. De toon is gezet. Maar als na een minuut een vette synth de rust komt verstoren is de toon pas echt gezet: een nieuwe Aafke is geboren!

Een Aafke die nog net zo heftig en pathetisch is als altijd. Want de brok die moordballade Stella X in onze keel achterliet is nog niet weggeslikt of ze vliegt ons opnieuw naar de keel. Wie zich afvraagt waarom het openingsnummer Bmd/Ibb heet, moet eraan geloven. ‘Breng me drank/ik ben bang’ schreeuwt Aafke haast onverstaanbaar uit.

Na Stella Must Die! heeft Aafke zichzelf beloofd om nooit meer een album uit te brengen, tenzij ze alle nummers nodig heeft om één verhaal te vertellen. Een conceptalbum dus. En het is aan ons om te raden wat het overkoepelende verhaal is. CHIN. IND. SPEC. REST. vertelt het verhaal van iemand die weg wil kruipen. Weg van de wereld. Onder de dekens. En dan doen alsof de rest niet bestaat. Vluchten in drank. In literatuur. In fantasie. In de huid van haar leerlingen. Om de pijn een beetje te verzachten. ‘Stilletjes wachten tot het overgaat’. Om het drama dat leven heet draaglijk te maken. En zelfs een beetje dansbaar.

Natuurlijk vertelt Aafke meer dan één verhaal. Er zijn verhalen over drank, familie, leraarschap, fantasie. Over boeken van Bordewijk. Over iemand in een inrichting, op het wat unheimische A2. ‘Maar net als bij Shakespeare speelt het ware verhaal buiten het zicht van het toneel waarop jij staat’. Misschien weet Aafke zelf ook niet precies waar het over gaat en dat maakt ook niet zo uit. Want het klinkt verrekt lekker.

Zoals het sfeervolle Verdwijn, een persoonlijke favoriet. Aafke roept een sterke sfeer op in de beelden die ze schetst. ‘Als de as van je laatste sigaret / als de geur van liefde in je bed / als een foto in de zomerzon / als het broertje dat ik ooit verzon / verdwijn / verdwijn.’

Beelden die vervagen, zoals alles. Ze worden minder sterk, raken in de vergetelheid, komen terecht onder een dikke laag stof. En uiteindelijk verdwijnen ze. Helemaal. Weg. Foetsie. Alsof de enige troost nog is dat we weten dat het ooit verdwijnt. En dat we het in woorden hebben gevat. Woorden objectiveren, leggen vast. Ze beschrijven. Maar ze zijn niet de ervaring van die zonnige zomerochtend. Ze zijn niet je geliefde. Ze zijn niet die perfecte dag. Ze schieten tekort in hun vastlegging. Net als de foto trouwens. We grijpen naar iets dat zich steeds aan onze greep onttrekt. Het eigenlijke, het gebeuren zelf is onbereikbaar. Zelfs de taal die vastlegt ontkomt niet aan de tragiek van het verdwijnen.

Aafke brengt dezelfde grootse gevoelens over als op haar eerste plaat en slaagt daarin met vlag en wimpel. Je moet ervan houden. De dreiging, het pathos, de dramatiek, de tragedie, ze zijn er weer allemaal. En er moet natuurlijk iemand dood. Gelukkig is het ditmaal slechts een verzinsel van Aafkes fantasie die het moet ontgelden. Tenminste, dat denken we. Nog steeds dramatisch natuurlijk. Wie een fantasie doodt, sterft zelf ook een beetje. En blijft misschien wel iets eenzamer achter. Zo eindigt het album dan ook: ‘En toen ik wakker werd droeg ik je kleren en je naam / en ik weet niet waar je bent of zelfs wanneer je bent gegaan.’ Prachtig triest. Verplichte literatuur voor wie de Nederlandstalige muziek een warm hart toedraagt.

'Fröbelaritis hollanditis' is aan mij dan weer wel besteed: hallo Eefje, Roos, Clean Pete, Rita Zipora en Spinvis..... ik kan het rijtje langer maken met Aafke.

Mijn kritiek bij haar vorige ook zeer goed te pruimen plaatje was haar uitspraak en daar hoeven we hier niet voor te vrezen want joepie dit is hollanditis!

Gekunsteld of niet (ja tuurlijk is dat het): ik vind het leuk en van mij mogen ze. Dat dit stukje schrijven van mij totaal in het niet valt bij de geweldige commentaren van gewaardeerde collega mjuman neem ik maar op de koop toe

DJ Frankie heeft een speesjaal topiek geopend voor S/SW optredens bij hem in Venray - de plek leek me alleszins leuk en mijn - westersewereld, stadse versie - TomTom weet de weg naar Venray wel te vinden.

Helaas had ik andere verplichtingen gisteren, want ik was er graag heen gegaan, omdat m.n. 'ongeplukt materieel' van Aafke op de gluurbuis mij toch wel had doen beseffen dat ik dit live eens moest aanschouwen/beluisteren. Live in een goede, intieme setting is muziek vaak zoveel meer dan van zo'n gladdig schijfje. En ik ben niet te flauw om m'n muzikale universum uit te breiden en mijn ongelijk - als dat zo is- te bekennen

Deze plaat slingert me alle kanten uit en dat is precies de bedoeling, denk ik. Van beangstigend naar lieflijk en gestoordheid tot een zomers zonnetje op mijn bol. De stemmen die doorklinken tonen minstens zoveel Aafke's als de hoes van de plaat. Als ik een ding weer zeker weet na het beluisteren van dit album, dan is het waarom ik geen leraar wilde worden in het verleden. Goede inschatting zo te horen. Als CHIN.IND.SPEC.REST. iets is dan is het confronterend. De slag is vooralsnog onbeslist waar het mijzelf betreft. Wel een halfje extra voor de lef van dit album.

Het hele verhaal staat op de site van WoNo Magazine.

Wo,

Alleen Karakter vind ik èrg sterk. Verder pakken de melodieën me niet echt en is het album me soms iets te puberaal (en iets te veel over fictieve broertjes).

Zowel de voorganger (Stella Must Die!) als de opvolger (Je doet je best maar) bevallen me een stuk beter.

2,5* voor deze (sorry Aafke)

Nouja, Verdwijn, BINT, Terecht II en A12 zijn toch ook niet verkeerd.
Toch maar 3* dan

En zo is er na Eefje nog een lieflijk liedjes zingend superskatje opgestaan.

Welke van de twee de kroon spant, we laten het de variaties van de aller dagen bepalen.

Ten alle tijde kunnen beiden mij in ieder geval een blikje soep zien opwarmen.

Dit soort beesjes moeten gevoederd en gekoesterd worden.