Radiohead - Pablo Honey (1993)

Ik vind dit toch wel een lekkere CD. Dit mag niet in de schaduw staan van de latere Radiohead (in retrospect is The Bends misschien wel mijn favoriete plaat van ze, dat zal wel komen omdat ik ze toen ontdekte), maar eigenlijk vind ik alle nummers wel goed.

Alleen Creep, daar heb ik nooit iets mee gekund. Ik vond dat nummer altijd een beetje te makkelijk, teveel gejammer (sommige mensen hebben dat sowieso met Radiohead). Anyone Can Play Guitar en zeker Blow Out (mijn favoriet!) zijn veel beter wat mij betreft.

Die vier sterren van mij staan er dan ook niet voor niets.

'Zo tenenkrommend middelmatig is dit album niet eens,' aldus luidden de gedachtewolkjes, zwevende boven mijn hoofd. Daar zit ik dan, voor m'n computertje, luisterend naar het debuutplaatje van een bandje dat ik een tijd terug zeer, zeer straf vond. Natuurlijk kende ik Pablo Honey al, maar omdat Pablo Honey net zo goed elk ander gitaarplaatje uit het begin van de jaren '90 had kunnen zijn - wat op zich best ironisch is, met al die alternatieve pubers die zichzelf proberen te onderscheiden van de rest van de wereld door maar naar Radiohead te luisteren (...zoals elke andere alternatieve puber, doch dit terzijde) - besloot ik haar bestaan slechts op zon- en feestdagen te erkennen. En vandaag is het een woensdag; jottem.

'Geef toe, Karl, You is toch best wel een leuk liedje?' vraagt een van mijn gedachtenwolkjes aan me. En ja, ik vrees dat ik 'm nog gelijk moet geven ook: You weet mijn rechtervoet prima in beroering te brengen.
Helaas kan dit niet gezegd worden van Creep. Doch ook hier geldt: 'Karl, zo uitzonderlijk slecht kun je dit toch niet noemen?' En inderdaad: zo afgrijselijk als in mijn herinnering is Creep niet. Goed, de tekst is walgelijk zelfmedelijdend en erg verheffend is de melodie ook niet, maar geheel tegen de verwachtingen in begonnen mijn oren niet spontaan te bloeden en viel mijn achterste kies aan de rechterkant van mijn mond ook niet uit, dus al met al valt dit allemaal nog best mee.
Via het onopvallende bakje lawaai dat zich How Do You? noemt gaan we naar het hoogtepunt van Pablo Honey: Stop Whispering. Verrek, dit klinkt zowaar plezierig; afgezien van die belachelijke tekst natuurlijk. Hou op met fluisteren? Oké...
Thinking About You was in mijn herinnering toch ook wel een leuk liedje - althans, dit is wat een gedachtewolkje mij vertelt -, doch blijkt bij herbeluistering flink tegen te vallen. Ik bedoel, op zich is het niet belachelijk slecht, maar... het beeld van een langharige, geblondeerde Thom Yorke die in het donker in zijn bed aan zijn fluit zit te lurken - gezien de rest van de teksten op dit album, waarschijnlijk jankend - vervult me toch met een zekere afkeer. Aldus moet ik tot de conclusie komen dat - daar ik de tekst zoveel mogelijk probeer te negeren - Thinking About You een 'gewoon' middelmatig nummerke is.
Anyone Can Play Guitar? Nou, ik niet. Wel leuke coupletjes, overigens; jammer van dat vervelende reffreintje.

'Zo tenenkrommend middelmatig is dit album niet eens,' klonk mijn gedachtewolkje op dit moment, halverwege het album. Tot mijn grote tevredenheid moest ik zelfs concluderen dat ik naar vrij aangename - inwisselbare, doch aangename - muziek heb zitten luisteren. Maar dan...

...gaat het mis. Ripcord is onopvallend en nietszeggend. Vegetable is vrij aardig, al hou ik niet van die uitzonderlijk puberale 'ik ben verdeurie geen nummer, meneer!'-tekst.
Prove Yourself lijkt wel een variatie op Vegetable; eveneens met een uitzonderlijk puberale 'ik wil verdeurie dood, meneer!'-tekst (goddank voor dat zoetsappige reffrein, waarin de overige bandleden onze langharige, geblondeerde lieverd Thom Yorke moed inspreken door hem te vertellen dat hij... zichzelf moet bewijzen?).
I Can't kan tien seconden lang boeien; vanaf daar klinkt het opnieuw als een variatie op voorgaande nummers en ook Lurgee weet niet te blijven hangen.
Blow Out... tja, dat zal het einde dan wel zijn. Ook deze is weinig opvallend, wat teleurstellend is en een teleurstellende smaak achterlaat in mijn mond.

Pablo Honey is een plaat die met een meetikkende rechtervoet begon en eindigde met het volgende gedachtewolkje:
'Octo: "Als mensen interessant willen lijken, praten ze gewoon hard, toch?"
Plankton: "Correct!"
Octo: "Dus als wij gewoon hard genoeg spelen..."'
Verwijzingen naar Spongebob Squarepants laten mij nimmer in de steek.

3,0*

Ja, ik versta je frustratie maar moet toch (als fan die het traject cronologisch heeft afgelegt) zeggen dat deze cd toch niet zo schittert was als de latere platen. Er staan enkele goede nummers op als Blow Out, You etc... maar deze plaat is zeker niet van het kaliber dat je kon voorspellen wat komen zou.

De volgende plaat slaat bij mij ook niet zo aan als ze bij al de rest doet op MuMu. Wederom staan er enkele goede songs op maar heel de plaat is daarvoor niet schittert.

Nuja deze plaat moet je gewoon in zijn perspectief zien, het was hun eerste plaat die ze maken als band. Ze wouden dat er enkele hits op staan. Dat is dan ook met één heel goed gelukt.
Maar hierop hoor je helemaal geen experimentele stukken of baanbrekend werk wat je bij de andere platen wel hoort natuurlijk.

Conclusie van de plaat, je moet er niet zo veel bij voorstellen zie het gewoon, in zijn perspectief en tijdgeest en dan zul je de plaat wel kunnen waarderen. Dit is helemaal niet te vergelijken met de rest die volgen zou...

3 sterren is dus mijn verdickt.

Pablo Honey is een oerdegelijk album, maar echt onderscheiden deden ze zich hier nog niet mee. Hitsingle Creep blijft wel de meest bekende song van de band bij het grote publiek, ook bijna 20 jaar na dato. Een simpel nummertje over iemand die zich niet thuis voelt in deze wereld en van zichzelf weet dat hij eigenlijk maar een creep is. Maar blijkbaar spreekt het wel veel mensen aan. Slecht is het nummer natuurlijk niet-het bevat zelfs een mooie brug op het einde, waarin Thom aantoont dat hij over een enorm groot stembereik bezit(Ruuuuuuuuuuuuuuuuuun) -maar als je het vergelijkt met later werk, valt dit toch maar magertjes uit.

De grootste ergernis bij dit album zijn ongetwijfeld de in medelijden gedrenkte teksten waarmee Thom Yorke je constant om de oren slaat. Even een bloemlezing:

Thommie voelt zich niet thuis in deze wereld:

But I’m a creep
I’m a weirdo
What the hell am I doing here?
I don’t belong here

Thommie trekt soms aan zijn eigen pietje omdat zijn vlam liever met andere mannen in bed kruipt:

Been thinking about you, and there’s no rest
Shit, I still love you, still see you in bed
But I’m playing with myself, and what do you care
When the other men are far, far better

Thommie wil liever dood zijn:

I can’t afford to breathe in this time
Nowhere to sit without a gun in my hand
Hooked back up to the cathode ray
I’m better off dead
I’m better off dead

Thommie denkt blijkbaar dat het universum tegen hem is, niets lukt hem:

Even though I might, even thought I try, I can’t
Even though I might, even thought I try, I can’t

U merkt het al Thom Yorke was blijkbaar niet zo gelukkig toen deze plaat uitkwam. Ironisch genoeg wordt ‘Creep’ een gigantische hit, zodat Thommie zelf niet de kans krijgt om te vergeten dat hij weldegelijk een creep is.

Instrumentaal zit deze plaat wel goed in elkaar. Vol met grungeclichés weliswaar, maar wel goed uitgevoerd. Je kan duidelijk horen dat de muzikanten hun instrumenten goed beheersen en dat er meer in zou gezeten hebben mochten ze niet telkens platgereden paden bewandeld hebben. Af en toe horen we zelfs iets dat als uitmuntend kan bestempeld worden. De brug in Vegetable bijvoorbeeld of het ruimtelijke Blow Out met die enerverende outro(denk aan Tortoise maar dan in popvorm).

Voor de rest is deze cd nogal Middle of the Road pop met een flinke scheut grunge, maar doordat alles zo goed is uitgevoerd, stijgt hij toch flink boven de middelmaat uit.

Vanwege de hoge waardering van latere albums als The Bends en OK Computer wordt dit fraaie debuut vaak vergeten.
Hard tijd om hier verandering in te brengen.
Mooie gitaarliedjes waarbij het samenspel tussen gitaar en zang een grote rol hebben.
Opener You is een waar genot.
Thom Yorke die zich op het juiste moment terug trekt, om vervolgens na een korte stilte een muzikaal orgasme op ons los te laten.
De invloed van een band als Smashinp Pumpkins is hoorbaar.
Vervolgens het verslag van een buitenstaander tijdens de pubertijd.
Overschot aan puisten en een raar lui oog.
Ik voelde een vorm van medelijden.
Met terugwerkende kracht had ik spijt van mijn rebels gedrag.
Vanaf nu zou ik nooit meer een te gezet klasgenootje na de gymles aangekleed onder de douche zetten.
Geen cassettebandjes meer die ontleed werden om te kijken wat er daadwerkelijk op stond.
Vervolgens een handvol aan tape terug geven.
Bekeerd door het roodharige jochie met de vette stekeltjes.
Maar ook aan die prachtige gedachtes kwam een eind.
Radiohead werd Big Business.
Er moest flink in de buidel getast worden voor een concertkaartje.
Radiohead zou groter worden dan Take That.
Uiterlijke foutjes een schoonheid.
Thom Yorke als The Fly.
Een rol die hij van Bono overnam.
Nerds als supersterren.
Geef mij Pablo Honey maar.
Heerlijke gitaarpop die je een paar jaar later zou terug horen bij de eersteling van Muse.
Gewoon jongeren aansporen om gitaar te spelen.
Iedereen kan het leren.
Probeer maar.
Stiekem verlang ik terug naar 1993.
Op zaterdagavond lekker los gaan op Creep.
In de plaatselijke disco.
Muziek die door elke boerenlul te begrijpen was.
Universeel ongeacht afkomst.

Dit is een erg lekkere gitaarplaat, die naar mijn idee weinig met pop maar alles met (soms steengoede) rock te maken heeft. En toch is het ook meer dan dat. Allereerst is het natuurlijk het debuut van een grote band en hoor je al van alles terug wat later op die topalbums die volgden zou worden gebruikt. Dit is het begin, de basis. Zeker voor opvolger the Bends, mijn favoriete Radiohead album.

Verder speelt de band natuurlijk uitstekend en luisteren we toch echt naar de specifieke stem van Thom Yorke. En er staan ook op dit Pablo Honey al een flink aantal echt goede nummers. Rauwe pure opener You mag er gelijk wezen, ik vind het 'zeikerige' Creep wel super, Stop Wisphering is eerst mooi en eindigt in een fraaie geluidsexplosie, Ripcord is een topnummer, net als Vegetable: wat een gitaar, fantastisch! En wat een sterke afsluiter met Blow Out. Dat gebeurt zo letterlijk met de plaat.

Terwijl ik de hoge waardering van Kid A schromelijk overdreven vindt, is juist dit debuut hier op Musicmeter volkomen ondergewaardeerd, met nu 3,2*. Een dik zesje: hallo?!?!

"Pablo Honey" is, zeker in vergelijking met "The Bends" en "OK Computer", een aardig album. Radiohead klinkt op "Pablo Honey" als een energieke rockband. De liedjes zijn niet van een uitzonderlijk hoog niveau, maar het klinkt allemaal best aardig. Het album kent een aantal uitschieters met "Creep", "Anyone Can Play Guitar" en "Blow Out". De andere liedjes zijn niet slecht, maar ook niet memorabel wat mij betreft. Het niveau van hun latere hoogtepunten wordt nog nergens gehaald, maar "Pablo Honey" kan me wel een stuk beter bekoren dan bijvoorbeeld "Amnesiac". Wat dat betreft vind ik de recht-toe-recht-aan Radiohead op dit album een stuk beter te pruimen. Ik vind "Pablo Honey" een leuk en aardig album, maar ook niet meer dan dat. Voor mij werd Radiohead pas echt interessant vanaf "The Bends" en met "OK Computer". Daarna ben ik mijn interesse wel verloren, waarbij ik bij "In Rainbows" weer even opveerde. "Pablo Honey" is wat dat betreft een mooie aanloop naar wat zal volgen.