Screaming Trees - Sweet Oblivion (1992)

Dit blijft een ijzersterke cd. I Nearly Lost You had gewoon een grote hit moeten worden. De Screaming Trees waren eigenlijk geen grunge-band (zie de jaren '80 output). Dus misschien is het omdat ze niet in een hokje te stoppen waren dat de doorbraak is uitgebleven.

Ik zie niet hoe dat een reden kan zijn. Volgens mij is dit een rockplaatje zoals er heel veel zijn. En doorbreken doen er heel weinig. Het is maar door de associatie met Pearl Jam en Nirvana dat men gaat zoeken waarom Screaming Trees dan niet doorgebroken is. Maar misschien is het gewoon omdat dit lang niet zo sterk is. Het spreekt in ieder geval minder direct aan.

De Screaming Trees waren te goed om door te breken. Alleen een vroegtijdige drugsdood van Mark Lanegan had dit kunnen forceren. Nevermind dat dit niet gebeurd is.

Een rockplaatje zoals er heel veel zijn?! Lang niet zo sterk?! Klinkklare nonsens!

Zeer sterke argumentatie...

Nochtans geef je dit album slechts 4* en Ten 5*. Blijkbaar vind je het zelf ook lang niet zo sterk.

@Kronos Dat heeft puur te maken met nostalgie en een bepaalde emotionele extra lading dat het album Ten heeft meegekregen. De macht der omstandigheden. Kind van de jaren negentig en dan krijg je zoiets. Dat heeft het album Ten een 5 gegeven en daarom staat die net wat hoger op de ladder. Doet niks af aan de kwaliteit van Sweet Oblivion. Vind overigens Uncle Anesthesia nog net iets sterker. En een 4 is toch zeker geen slecht cijfer. Een 4 is een cijfer voor een bovengemiddeld goed album en dat is Sweet Oblivion voor mij.

Bovengemiddeld goed? Moet ik dat nu ook klinkklare nonsens noemen?

Ik vind het gemiddeld goed.

Het populairste album, van zowel Pearl Jam als Nirvana, vind ik bovengemiddeld goed. En aan het stemgemiddelde te zien vinden heel veel mensen dat. Er is niks mis met mijn redenering dat Sweet Oblivion misschien wat te gewoontjes was om dezelfde doorbraak te veroorzaken. Wat jij daar verder ook van vindt.

Mark Lanegan heeft misschien wel een mooiere stem als Kurt Cobain, muzikaal is het misschien niet altijd even sterk, een Nearly Lost You steekt er boven uit.
Het eerste solo album van Lanegan; The Winding Sheet is nog sterker dan deze.
Je hoort daar ook dat zijn versie van Where Did You Sleep Last Night? geweldig klinkt, met Kurt als 2e stem.
Ik vind die beter dan de Nirvana unplugged versie.
Kurt en Mark hadden ver gevorderde plannen voor een samenwerking.
Verder leent Lanegan zich vaak uit als gastzanger in een ondergeschiktere rol.
Doordat hij gezien heeft wat er rond om hem gebeurde met Cobain, Staley is dat misschien wel een bewuste keuze, ook hij had een verslavingsdrang, en met meer succes wordt er natuurlijk meer aangeboden om met de druk om te gaan.

Maar wat heeft hij een geweldige stem; krachtig maar toch zacht.

Topplaat voor wie van alternatief gitaargeweld houdt met sterke melodieën

De tijd heeft deze plaat toch wel goed gedaan.Ik draai hem de laatste tijd regelmatig en naast de natuurlijk prachtige stem van Mark Lanegan vallen me nu ook de mooie melodieën en het ijzersterke gitaarwerk van Gary Lee Conner een stuk meer in positieve zin op.Vooral op The Secret Kind en Julie Paradise trekt de laatste krachtig van leer.
Die twee nummers behoren dan nu ook naast de majestueuze single Nearly lost you tot mijn favorieten, maar mindere nummers staan er nauwelijks op Sweet oblivion.
Verder een hele fijne en ruimtelijke productie van Don Fleming die aan het album een duidelijke meerwaarde geeft.
En nu snel door naar Uncle Anesthesia want die is in mijn herinnering zelfs nog iets beter.
Voor deze ; Heerlijke plaat.

...en zo is het.

Wat is dit toch een ijzersterke cd.
Werd niet opgemerkt door het grote publiek destijds.
Maar dat zegt niks.Draai deze nog regelmatig.
Dat heb ik nou niet met Nirvana.
Die jongens braken wel door.
Maar vind ik een zwaar overschat depribandje.
Deze cd is tijdloos.
Iedere song is raak.
Wat een geweldige gitaarwerk ook trouwens naast de magistrale stem van Lanegan.
En dan met het laatst nummer rockt het dak er nog even af

Hoewel The Screaming Trees mij nooit zo hebben kunnen bekoren heeft dit schijfje wel een bepaalde charme. Het is nergens inventief, vooruitstrevend of overweldigend. Echter na enkele luisterbeurten vallen een paar zaken op hun plaats; de songs zitten stuk voor stuk gedegen in elkaar, de ritmesectie levert prima werk en Lanegan heeft een wereldstrot. Opener Shadow of the Season is lekker gruizig en vormt een prima blauwdruk voor het plaatje. Nearly Lost You doet daar al niet voor onder, redelijk toegankelijk met een fijn ritme. Dan volgt het absolute prijsnummer; Dollar Bill; wat een wereldsong zeg, de trage opbouw en dan die heerlijke grafstem van Lanegan die invalt, zeer sterk. More Or Less is aardig maar klinkt ook wat eenvormiger en saaier als zijn voorgangers. Butterfly vormt de meest catchy song van de plaat, en kent een refrein dat direct in je hoofd wordt gestampt. For Celebrations Past; wederom toegankelijk met fraai gitaarwerk van Gary Lee Conner. The Secret Kind is een van de tracks die mij wat minder doet, hoewel de song an sich redelijk in elkaar steekt. Winter Song hoor ik liever in een akoestische versie hoewel ook hier Conner weer een hoofdrol vervult. Troubled Times doet mij altijd wat denken aan Soundgarden, alsof Cornell elk moment kan invallen. Een degelijke song maar duurt wat lang. No One Knows doet mij weinig, vind het een wat saai geheel. Julie Paradise vormt een goede afsluiter, de zang van Lanegan die lekker uitwaaiert, de aanzwellende ritmesectie, Conner die er doorheen soleert, een van de intensere nummers op de schijf. Sweet Oblivion vormt een fijn album, kent een hele rits sterke tracks en had naar aanleiding van deze worp (naar mijn mening) gerust een wat groter publiek mogen bereiken.

Ik had tot 2014 nog nooit gehoord van dit album. Sterker nog. Ik kende deze band en Mark Lanegan niet eens!

nog steeds een van mijn all time favourites!!!
ijzersterke plaat die mij recht naar mijn jeugd terug katapulteert

Mark Lanegan. Overleden. Te jong had nog zo veel in zijn mars. Heb hem ooit zien optreden met de Screaming Trees. Rest in peace.

Dit is niet exact mijn straatje, maar het is wel sfeervol en goed gedaan, en de stem en voordracht van Lanegan zijn top. Dus rond ik de flinke 3,5* naar boven af.

Album kwam uit toen ik in militaire dienst zat, lag, stond, vloog etc.. en heb het album daarna in mijn studententijd grijs gedraaid, Nearly lost you toch wel een klassiekertje voor mij die gelukkig nog regelmatig op Kink of Arrow voorbij komt en anders draai ik hem zelf. Vandaag met mijn zoon op pad om nieuwe sneakers te kopen en Nearly lost you op Kink, (30 jaar later , normaal is al mijn muziek boomer (hij is 16) maar nu opvallend genoeg veel bewegingen op de bijrijdersstoel, die eeuwige oortjes gingen uit en zowaar lof vanuit de puber voor deze track... wat een feest, van de week ook een gelijksoortige ervaring met Limp Bizkit, Smashing Pumpkins en Bush, niet teveel pushen, rest komt vanzelf, ik zeg opvoeding geslaagd...

Wat te veel gitaargeschreeuw voor mij, maar snap best dat mensen dit geweldig vinden

Heerlijk rockalbum uit de Seattle Scene. Misschien als band niet helemaal doorgebroken, maar Lanegan is wel degelijk een icoon geworden.

Nog steeds een geweldig album met een hele fijne afsluiter!

...en opener!

Voor mij een verplicht album uit de nineties. Ik kan mij nog als de dag van gisteren herinneren dat de muzikale Screaming Trees trein de kamer binnen kwam denderen. Wat een power, lekker gruizig gitaarwerk en die ritme sectie die maar door bleef pompen. Met als toefje op het toetje de stem van Mark Lanegan. Klinkt ook nu nog steeds prima en heb 'm ook weer op vinyl gekocht voor old times sake.

Sweet Oblivion is inderdaad een prima schijf. Het gitaarwerk en baswerk van de gebroeders Conner is prima, de knipoog naar de jaren 70 is fijn en de gruizige stem van Lanegan is een groot pluspunt.
Hoewel ik de soloplaten van Lanegan meer apprecieer - de beste man heeft natuurlijk een stem die uitstekende gedijt in een setting met sobere instrumentatie - blijven Sweet Oblivion en voorganger Uncle Anesthesia boeien.