Miles Davis - Amandla (1989)

Niet echt een Miles Davis plaat, alle nummers zijn voornamelijk geschreven door Marcus Miller, ook al staat dat anders op de hoes.
Was wel in de periode dat Miles weer wat beter trompet ging spelen en weer een beetje zijn trademark sound terug had.

En om wat blabla zegt allemaal door te hebben, heb ik net iets te weinig jazz geluisterd . Ik vind dit wel ok klinken.

...alleen jammer dat dit echt geen jazz meer is. Dit is kantjeboord fusion te noemen, maar al bijna pop.

Of iets wel of geen M. Davis plaat is hangt kennelijk nooit af van wie de nummers geschreven heeft. Neem een gemiddeld Davis album uit de jaren 60 en je zal tot de conclusie komen dat Miles eigenlijk vrij weinig schreef.

Hoe dan ook: Marcus Miller en Miles Davis hebben als ik het goed heb 3 albums gemaakt samen: Tutu, Siesta en Amandla. Persoonlijk vind ik Tutu in al zijn soberheid de beste van de 3, maar Amandla mag er zeker zijn. Ook hier weer een mix van digitale en 'live' instrumenten.

Ondanks dat geen van de nummers door Davis is geschreven is het inderdaad een Miles Davis album. Dit lijkt wellicht vreemd, maar toch lijkt Miller er solo niet in te slagen om ook maar in de buurt te komen van Tutu en Amandla. Kennelijk is de invloed van Davis groot genoeg.

Ik vind Amandla een prachtige plaat, ongeacht wie de nummers schreef. Het zit vol sfeer, prachtige muzikaliteit en natuurlijk de weergaloze trompet van Miles Davis. Zeker net zo goed als Tutu.

Het schijnt 'richting hiphop' te zijn.

Hoewel gedateerd, klinkt dit nog lang niet zo gedateerd als 'You're Under Arrest' of zoekende en onwennig als op Doo-Bop. Wennen is de mix tussen digitale instrumenten en fysieke instrumenten, het ingeblikte drum geluid maakt dat ook niet echter beter. Maar qua trompetspel klinkt Davis helemaal niet zo gek anders dan hij eind jaren '50 deed. Dat was op voorgaande platen wel even anders... Over een beoordeling ben ik nog niet uit.

De laatste plaat die Marcus Miller en Miles Davis samen maakten. Zoals hier al aangegeven is het trompetspel van Davis hier wel wat beter dan op veel andere platen uit de jaren tachtig, maar de onderlaag van gedateerde en corny synthesizer-geluidjes maakt dit toch een album waarvan het geluid me slecht ligt. Of in ieder geval niets doet. Geen voldoende dus deze keer, omdat ik me eigenlijk niet kan voorstellen dat ik dit ooit nog voor mijn plezier ga draaien.