Radiohead - The Bends (1995)

Zal wel lukken. Thanx.

De bombast van OK Computer is fantastisch, maar toch verkies ik de 'rechttoe-rechtaanaanpak' van The Bends. Dit album verveelt geen moment, echt een heerlijk rockalbum met wat IMO misschien wel de beste afsluiter ooit is!

Ok. Computer moet even wat draaibeurten krijgen. Door tijdgebrek nog niet helemaal tot mij kunnen nemen.
Maar The Bends bevalt mij tot nu toe ook het beste.
Fantastisch album, waar de melodie en het liedje nog centraal staat. Maar de eigenzinnigheid is er al in overvloed.
Een heel contrast met bjjv. Kid A, waar de groep duidelijk meer gaat voor het experiment. Wat wel waanzinnig uitpakt overigens.
Ok. Computer lijkt er een beetje tussen in te zitten, zo te horen naar een paar luisterbeurten.

Net overigens Hail To The Thief aangeschaft.Verheug me er op.

Cool..Bikkel2..ben benieuwd..

Fake Plastic Trees en Street Spirit vind ik geweldige nummers, die hun sporen bij mij ruimschoots hebben verdiend. Bij OK Computer hadden Exit Music, Paranoid Android en Karma Police eenzelfde status. Waar ik bij deze plaat echter ook door de rest verrast werd, blaast the Bends mij nog niet omver. De straight-on benadering die deze plaat kenmerkt (het liedje staat m.i. centraal) pakt lang niet in alle gevallen goed uit. De liedjes die ik al goed vond, blijven staan als een huis, maar nemen in het geheel een wat onnatuurlijke plaats in. Rustige nummers laten zich afwisselen met keiharde rock. Mijn voorkeur ligt dan toch bij de rustige nummers, want de rocksongs op deze plaat vind ik niet echt boeiend. Het tweede gedeelte van the Bends vind ik het best, met Bulletproof, Black Star en Sulk. In het eerste gedeelte blijft High and Dry overeind, naast Fake Plastic Trees.
Ik snap wel dat dit album zo hoog staat aangemerkt. The Bends is van prima kwaliteit en herbergt een aantal toppers. Voor mij wordt het de uitdaging dit album als geheel te kunnen gaan waarderen. Tot dan 3,5*

Keiharde rock? Nou niet overdrijven.

Klassieker!!!

Morgen wordt ''The Bends'' 20 jaar oud! De tand des tijds gemakkelijk doorstaan

Kan ik beamen. Vorige week tijdens het afwassen nog eens beluisterd en ik heb van de eerste tot de laatste seconde meegezongen, het was sterker dan mezelf. Fantastisch album

Gisteren The Bends opnieuw aangeschaft en aan herbeluistering onderworpen. Ik heb dit album vroeger heel veel gedraaid, zo tussen mijn 18e en 20e levensjaar, maar toen Kid A en Amnesiac uitkwamen ben ik zo in die experimentele fase van Radiohead gedoken, dat ik alles van daarvoor een beetje vergat als het ware.....

Wat me wel opvalt is de stem van Thom Yorke die hier veel jonger en ook kwetsbaarder klinkt. Later zou hij ook meer putten uit de lagere registers en experimenteren met zelfs een beetje sprechgesang en rap (Wolf At The Door).
Muzikaal gezien zit dit album zeker qua gitaarwerk heel erg goed in elkaar en elke song heeft wel een duidelijke hook.

Street Spirit is prachtig, maar heb ik ook iets te vaak gehoord, vrees ik. Wel fascinerend hoe simpel dat nummer eigenlijk in elkaar steekt.
Momenteel zijn opener Planet Telex en My Irun Lung favoriet. Eerstgenoemde lijkt zelfs al te hinten op de toekomst, met dat volle geluid en de effecten. My Iron Lung wint het dan vooral op pure emotie en vliegt heerlijk uit de bocht. En dat is preceis wat ik op dit album soms lijk te missen:

Veel nummers klinken nogal "lief" en zoet. Licht melancholisch zeg maar. (vooral High And Dry). Terwijl het latere Radiohead alles behalve lief en zoet is, maar eerder verbitterd, wreed, depressief, sarcastisch, cynisch, noem maar op. Het scala aan (negatieve) emoties is daar gewoon nog wat verder uitgediept. En dat alles begeleid met een veel breder en gevarieerder klankenpallet.

Daarom stem ik nog even niet. Muzikaal steekt dit gewoon erg goed in elkaar, maar ik moet nog even afstemmen op een andere golflengte zeg maar.....

Qua spontaniteit ga ik zeker voor The Bends.
Buiten dat het een heerlijke gitaarplaat is en ook de rustige stukken uitstekend uit de verf komen, hoor je al een enorme groei in de vormgeving van de nummers.
Hier nog vrijwel met kop en staart, maar dat zou al snel veranderen.
Ik vind dat Radiohead een enorm boeiende ontwikkeling doormaakte.
Met misschien Kid A als meest verrassende worp.

Ok. Computer mag dan als hun meest gewaardeerde gezien worden, Kid A is hun masterpiece wat mij betreft.
Toch is The Bends wel mijn favo.

Er zit ook een goede flow en eenheid in deze plaat die mooi volgehouden wordt tot het einde. Alleen e laatste weken heb ik zo ontzettend veel naar HTTT geluisterd en dan daarna The Bends...Dat is nogal een overgang. Misschien is dat ook de verklaring dat de meer rockende nummers van The Bends mij nu even wat sneller grijpen. Bones bijvoorbeeld, heerlijk nummer. En Just en My Irun Lung. En Planet Telex natuurlijk, wat een opener!

Op het gebied van Kid A zijn wij het duidelijk eens; voor mij ook hun masterpiece, met Amnesiac en Hail To The Thief op gedeelde 2e plaats denk ik. OKC vind ik ook prachtig, maar zet ik niet zo vaak op als eerdergenoemde. In Rainbows ben ik kwijtgeraakt op de een of andere manier en heb ik opnieuw besteld; die heb ik ook altijd goed gevonden. Het enige RH-album waar ik wat moeite mee blijf hebben is TKOL. Maar dat zal ik bij het betreffende topic wel een keer uiteenzetten...

In Rainbows staat naast The Bends en Kid A zeker in mijn Radiohead top 3.
Wat minder zwaarmoedig, maar zeer coherent.
Staat m.i niets zwaks op.
De gitaar is weer wat prominenter.

Het kwartje is gevallen! Ik geef dit zonder aarzeling een 4,5 met groeioptie. Het zou zelfs zomaar kunnen zijn dat ik hem beter vind dan OKC, aangezien hier eigenlijk geen enkele misser opstaat en de flow van begin tot eind intact blijft (oh wat leg ik het toch weer "wetenschappelijk" uit...).

De sprong voorwaarts t.o.v. Pablo Honey is gigantisch, terwijl het pallet aan instrumenten nog redelijk hetzelfde is. Op The Bends tellen de songs en die zijn niet gewoon niet kapot te krijgen.

Ik heb ooit eens jaren geleden geld gegeven aan een straatmuzikant in Breda die Fake Plastic Trees zong. Opmerkelijk, want die man had echt niet zo'n goede stem als Thom Yorke en het geheel klonk een klein beetje rammelig. Maar toch was ik ontroerd...Moraal van het verhaal: Deze songs overstijgen de uitvoerders....

Mijn hoogtepunten: Planet Telex, Fake Plastic Trees, My Irun Lung, Bones, (Nice Dream), Just, Street Spirit (Fade Out).Beetje zinloos om te noemen, want dat is al bijna alles..

Goed om te horen Robertus !
Te gekke plaat. Een album die mij in ieder geval gelijk bij de lurven had.
Idd. geen minder nummer te bespeuren en wat een highlights.
Met Ok Computer begon de echte zegentocht en kreeg Radiohead de roem en het respect.
Dan is The Bends in ieder geval een erg fraaie voorloper. Al is dit ook altijd wel een gewaardeerd album geweest.

Blijft natuurlijk de gitaarplaat van Radiohead en een geweldige ook. 'Street Spirit (Fade Out)' is en blijft één van de mooiste songs ooit geschreven. De stem van Thom Yorke geeft zoveel extra dimensie en is een instrument 'an sich'.

beste cd cover van radiohead imo

De bijbel voor bands als Coldplay en Keane.

Jammer dat ze voornamelijk de mindere passages gelezen hebben.

Haha true. Coldplay kan ik de eerste 2 albums nog wel van waarderen, Keane alleen Hopes and Fears. Radiohead weet op de een of andere manier altijd het gevoel gewoon veel beter over te brengen.

Ik vind Coldplay 2 klassen minder en Keane een stuk of 10, maar inderdaad Radiohead was ongetwijfeld een inspiratie bron.

Radiohead zoals ik Radiohead het liefste hoor. Ik kom een stuk of negen sterren te kort om mn favoriete nummers te waarderen. Geweldige plaat en dus 5*

Laat me beginnen bij het begin.
Ik heb OK Computer tot bloedens toe opgezet maar begreep de plaat maar niet. Ik vond en vind het nog steeds geen geweldige plaat. Toen hun laatste vorig jaar uitkwam, A Moon Shaped Pool, vond ik dat ik me ook eens aan een tweede plaat van Radiohead moest wagen, gewoon ter bevestiging. Die bevestiging kwam er ook: Radiohead is niets voor mij. AMSP vond ik ronduit een saaie plaat.
Op dat moment, toen ik dacht dat ik er uit was. Toen ik klaar was om de kier die ik voor Radiohead altijd openhield voor eens en altijd te sluiten, kondigt Rock Werchter aan dat de band vrijdag komt afsluiten.
Omdat ik nooit onvoorbereid een festival aandoe, gaf me dat een goede reden eens en andere, vroege, plaat van de band te beluisteren. The Bends.
Ik merkte al aan de reacties hier dat de plaat een groter gitaargeluid ging voortbrengen als de twee voorgenoemde. De evolutie tegenover Pablo Honey is merkbaar. Ook de richting die de band inslaat bij de volgende (voor mij mislukte) plaat OK Computer is reeds hoorbaar.
Bij de eerste luisterbeurt dacht ik al meteen: "Fuck. Yeah."
Bij de tweede: "Wow! "
En bij de derde wist ik het zeker:
Deze plaat bombardeer ik tot één van de allerbeste rockplaten ooit en waarschijnlijk dé beste van de jaren '90. Gewaagde stelling maar deze The Bends mag zich meten aan Nevermind en Ten. Wat vooral opmerkelijk is vind ik dat je na de tweede luisterbeurt al meteen hoort en voelt dat er meer achter de zware gitaren schuilt als in bijvoorbeeld die Ten. De zware dwars-door-alles-riffs worden afgewisseld met subtielere nummers. En de stem van Yorke. Ik snap eindelijk wat de fans er zo goed aan vinden. De vinyl is gegraveerd naar Yorkes stemgeluid.
Planet Telex opent de plaat zoals het hoort: in your face en met een hint van wat de rest van de plaat je te vertellen zal hebben. The Bends volgt daar organisch op. Lekker knallen waarna een hele andere kant van de plaat wordt tentoongespreidt: het bijna poppy High and Dry. Fake Plastic Trees gaat verder op dat elan. Het gaat zo ver dat het je op een elegante manier en vooral onverwacht bij de keel grijpt.
Hoogtepunt van de plaat is de tweede helft. My Iron Lung heeft alles wat een rocknummer uit de jaren negentig hoort te hebben: betekenis, een super riff en een goddelijke zanger. Wat daarop volgt is opnieuw een bijna zeemzoet nummer, Bulletproof, waar zo veel achter schuilt. Black Star opnieuw word je meegesleurd in een episch avontuur. headbangen, meezingen, naar adem happen. Je kan best niet achter het stuur van je wagen zijn bij het beluisteren van Black Star.
Weinig adjectieven kunnen de genialiteit van de afsluiter bewoorden. Je moet het gewoon zelf een paar keer gehoord hebben.
Ik heb me tijdens die 50 minuten regelmatig terug 12 gevoeld. Misschien zal het daar ook mee te maken hebben: dit is het geluid van mijn jeugd. Niet één specifiek nummer of de band. Maar gewoon het geluid van scoutskamp, vrienden, zomer en school. Fucking perfect gewoon.

Geen enkel nummer komt er echt bovenuit, het is gewoon één grote massa van golven die één na één je hele hebben en houden onder water zet. Als je de plaat opzet kan je geen kant meer naartoe. Zo divers in verfijning maar toch één geluid.

Ik denk toch eens Kid A, Hail en Rainbows te proberen. Ik vrees dat ik niet hetzelfde gevoel zal hebben als bij deze plaat maar als is ongelijk krijg, dan valt het mee.

*4,5 (later misschien 5)

Op The Bends maken de gitaten de dienst nog uit.
In die setting zal je Radiohead na Ok.Computer niet meer horen.
Kid A en Hail To The Thief zijn heel andere koek, veel experimenteler in ieder geval.
In Rainbows is dan weer een stuk toegankelijker en opmerkelijk relaxter.
Maar wat mij betreft allemaal de moeite waard.

Ik zit momenteel in een Radiohead bui. Dus tijd om mijn albums maar eens puntjes te geven.
The Blends tegelijkertijd met Kid A aangeschaft en waar deze me meteen uitstekend beviel en nog steeds vaak draai, moet ik Kid A wat meer beurten geven, maar zal niet vlug hoger dan 4 scoren.
OK Computer is net zo super wmb als The Blends en In Rainbow en de verschillen zijn al uitgebreid beschreven alhier bij MuMe. Heerlijke band en moet maar eens nog wat meer van hen gaan luisteren geloof ik

Luister nu naar dit album. De opening van het nummer Just doet me sterk denken aan een intro van een Nirvana-nummer, maar welke weet ik zo niet..... wie wel?

Lithium?

@HansVon...goed gevonden: The Blends

Haha..... Grappig is dat ik op mijn werk (zit in de chemie) konstant blends aan het maken ben de laatste tijd.... waar het hart vol van is
Muziek is gelukkig puur !

Jarenlang was de ok computer mijn favo radiohoofd album, maar ik betrap me laatste tijd ik the bends net meer energie en betere songs heeft... En tijdlozer naar mijn idee.
Blendje meer of minder, de reaktie komt wel, al is de chemie erg goed hier (naar laatste reaktie).

Verhoogd naar 4.5 sterren; heb de afgelopen dag nog eens alle albums beluisterd van RH - deze ondanks mijn ingebakken weerzin tov Radiohead-hype in het algemeen een retegoed album! Rock & nog eens Rock.

Een band moet een plaat hebben die de voorbode is naar meer magisch werk.
In spontaniteit is dit gewoon een wereldplaat, die nog niet het eigezinnige heeft van de albums nadien, maar van het begin tot einde razend sterk is.
Top 3 favo Radiohead deze.