J Dilla - Donuts (2006)

Inderdaad, erg interessante info! Ik ben het album met de tijd minder gaan waarderen, maar nu ik dit lees heb je mijn interesse wel weer gewekt.

Dat is echt heel gaaf, benadrukt nog maar eens Dilla's vakmanschap. Apart dat ik dit nu pas voor het eerst lees.

Weet dit ook voor het eerst, hele vette info, bedankt!

Graag gedaan. Dat is dus ook het mooie aan dit album. Zonder dat je die dingen doorhebt kan het voor mensen al een van de beste albums zijn en dan bekijk je het van een heel ander perspectief. Donuts kan leuk en vrolijk zijn, maar als je stilstaat bij al die dingen duister en triest.

Dat van Jada wist ik, dat kwam in zijn docu ook naar voren! Dat vond ik al supervet bedacht! Ik heb sowieso respect voor de man die in zijn rolstoel nog los probeert te gaan op het podium!

Toffe info, die inderdaad je invalshoek op een album net weer even kan veranderen waardoor je het beter gaat waarderen. Jammer alleen dat ik nog altijdgeen klik heb met de muziek van deze klassieker an sich. Ik zal hem zometeen nog eens opleggen, nu ook met deze info in mijn achterhoofd, en eens zien of de losse, bij wijlen zeer sterke fragmenten nu wel één sterk album weten te vormen - hoe vaak heb ik wel niet gehad dat ik album die ik eerst laag waardeerde uiteindelijke geniaal ging vinden?

Dit album net voor de eerste 2x geluisterd en jammer genoeg maakt het de verwachtingen niet waar. Eigelijk precies om de redenen die ik hier bij dit album al heb gelezen. Zit prachtige muziek tussen, maar met teveel geluidjes die afleiden van die stukjes. Gelukkig is bijna alles overall wel aardig. Behalve Twister (Huh, What). Tering wat klink dat verschrikkelijk zeg.

Erg leuk album. Door de korte nummers wordt het album nooit saai, maar het zorgt er ook wel voor dat het slechts bits & Pieces blijven. De samples worden op meesterlijke manier met de beats verweven.
Mash: die Frank Zappa sample

De sirenes gaan af, en de Dilla-trein zet volle vaart in. 31 nummers in krap drie kwartier. Het zou zijn laatste worden, en dit wetende heeft Dilla dan ook geen enkele sample of idee bewaard voor later. Het album verslapt geen seconde, dendert langs alle samples en beats heen, en we eindigen bij het intro, het vertrekpunt. Wie wil kan 'm zo nog een keer draaien, het leven is rond.

Het is één grote flow van door samples broeierige soulvolle en opzwepende momenten, de korte nummers zijn nauwelijks te onderscheiden. Maar als er dan toch hoogtepunten genoemd moeten worden zijn dat the Diff'rence, Lightworks, en Two Can Win. Gelijk zo'n beetje de langste nummers.

Het verhaal achter de cover.

Video.

Dit album luisteren voelt als een ritje in een muzikale achtbaan van een kleine drie kwartier. J Dilla voelde zich geroepen al zijn muzikale voorliefdes om te zetten in een geluidscollage en aan ons te laten horen en daar ben ik blij om. Een mooie zwanenzang is het geworden en moge hij nog veel meer van die overheerlijke donuts bakken in het hiernamaals.

Ondanks de toch redelijke korte speelduur heeft Dilla die wel in eenendertig nummers gepropt. Het geheel doet dan ook best wel fragmentarisch aan, maar ook lekker afwisselend. Echt tijd om in te dommelen is er niet want de korte nummers zijn erg divers. Zo klinkt Thunder lekker gevaarlijk maar One For Ghost even later weer erg warm en soulvol. Ik vind de diversiteit aan stijlen, emoties in dit album erg mooi in ieder geval. Het album is ook afgelopen voordat je het door hebt. En dan heb je zin om hem nog eens te draaien

Dit bevat zo veel mooie stukjes muziek. Genieten.

Met 1,5* verhoogt. Jaren geleden vond ik dit album te fragmentarisch, bijna irritant. Nu ik én meer kan hebben, en meer achtergrondinformatie heb, kan ik dit zeer waarderen.

Maar is niemand het dan met me eens dat die luchtalarmen echt totaal onnodig zijn?

Verder mijn score wel met een punt verhoogd aar 3,5*.

Prachtig. Perfect voor tijdens het studeren.

Die luchtalarmen vind ik geweldig, de rest van Donuts trouwens ook.

Donuts Dissected: 10 Years On - BOILER ROOM - boilerroom.tv

Interessante uiteenzetting van het album

Heel fragmentarische plaat. Sommige donuts smaken lekker, anderen minder smaakvol. Wat wel vaststaat is dat de beste man een absoluut muzikaal genie was/is.

In deze Dilla-week hier weer eens in gedoken, meesterlijk. Werd er stiekem een klein beetje emotioneel van.

het gaat niet veel beter worden instrumentaal gezien dan dit (uiteraard DJ Shadow en Madlib Shades of Blue, komen in de buurt)

Damn wat een album blijft dit. Voel me soms gewoon emotioneel bij het beluisteren van dit album. Zeker als Dilla fan en de gehele achtergrond hoe dit album tot stand is gekomen.

Dit is een goede omschrijving, en dat is nou net het type album waar ik enorm van hou. Een eenheid maar schiet toch alle kanten op. Denk ook bijv aan het debuut van The Avalanches, heel ander genre, maar heeft ook dat fragmentarisch, dat alle kanten op schieten, maar voelt toch als één plaat met overgangen tussen nummers etc.

Geen idee waarom ik dit nooit eerder heb gecheckt want wat een ontdekking is dit. Prachtig. Heerlijk samplegebruik. Greep me eigenlijk meteen vanaf de eerste nummers en heeft me niet meer losgelaten. Helemaal mijn ding dit!

Het moment dat ik mijn eerste donut at kan ik me op de één of andere manier als de dag van gisteren herinneren. Ik zal zeven, acht jaar oud zijn geweest en kreeg een stuk donut toen ik bij een vriendje thuis aan het spelen was. Oordeel: erg weirde shit, niet voor herhaling vatbaar. Toen ik ging studeren kwam ik plotseling in aanraking met fervent donutliefhebbers en door hen heb ook ik langzaam een adoratie voor de donut ontwikkeld. Vandaag de dag vind ik het een klap in het gezicht dat de donut geen onderdeel uitmaakt van een gezond en gevarieerd dieet, en aangezien ik een gezond en gevarieerd dieet hoog in het vaandel heb, moet ik het doen met slechts één of twee donuts per jaar.

De langzaam ontluikende liefde voor eetbare donuts is een kopie van hoe het tussen mij en J Dilla’s Donuts (2006) verging de laatste jaren. Ik ben een groot liefhebber van hip hop, maar instrumentale hip hop vind ik toch altijd wat ingewikkeld. Hoe te luisteren naar een subgenre dat ontdaan is van raps, hetgeen me juist altijd zo aantrekt in het genre? En dan al die (veel te) korte nummertjes op Donuts, waardoor het toch te onaf aanvoelde. En dat verschrikkelijk irritante alarm dat eens in de zoveel nummers afgaat en dat niks toe lijkt te voegen, behalve ergernis, om het af te toppen. Nee, ik kan niet zeggen dat dit album twee jaar geleden een verpletterende indruk wist te maken.

Verkeren
Maar het kan verkeren. Soms zorgt een stukje context ervoor dat je met heel andere oren naar dezelfde klanken luistert en komt het opeens allemaal heel anders over, gewoon omdat je nu weet waar je op moet letten met luisteren. Door te lezen over de manier waarop hij zijn sampler gebruikte en hoe hij weigerde om zijn ritmes te ‘quantizen’ (een niet al te nauwkeurig ritme precies laten passen in het onderliggende tempo zodat deze wel nauwkeurig wordt), kreeg ik een beetje door hoe bijzonder het was wat hij deed. J Dilla’s beats ‘kloppen’ misschien niet, maar ze hebben stuk voor stuk enorm veel ziel en gevoel, ook vanwege de geweldig gekozen vocale samples. Het is een stijl en sfeer die veel producers en drummers na hem hebben proberen te kopiëren.

Dat gevoel begon ik pas na meerdere luisterbeurten zelf ook te ervaren, en vanaf toen ging het snel opwaarts met mijn waardering. Wetende dat J Dilla drie dagen na het uitkomen van het album zou overlijden aan de complicaties van een slepende ziekte, dat hij het album met minimale middelen in het ziekenhuis in elkaar zette en dat de nummers vol zitten met verwijzingen naar het naderende einde en zijn familieleden die hij via deze muziek nog een laatste groet bracht, gaf me het laatste zetje om dit een geweldig album te vinden.

Ontroering
Want ondanks de duistere context is dit helemaal geen duister album. Zeker, er is plek voor verdriet in deze nummers, maar het zijn vooral lichtheid, speelsheid en berusting die de boventoon voeren en die mij tegenwoordig keer op keer – met alle bovenstaande info in het achterhoofd – in een staat van ontroering achterlaten. De korte schetsen waaruit dit album bestaat, lijken een viering te zijn van alles wat J Dilla kon waarderen in muziek. Hoe je doodziek bent en dan dit kan maken, dan ben je een grote, hoor. Het is voor mij dan ook een enorm troostrijk album gebleken waarbij de moed er – ondanks alles – in gehouden wordt. De warmte die van Donuts afstraalt, dat is er één waar ik me maar al te graag aan wil opwarmen, en dat doe ik tegenwoordig dan ook vaak.

Door de meningen en kennis van anderen tot me te nemen kreeg ik uiteindelijk toch grip op dit album. Het duurde dus even, maar inmiddels krijg ik geen genoeg meer van dit album. Het is maar goed dat je van J Dilla’s Donuts niet dikkig wordt, anders had ik inmiddels een maagverkleining nodig gehad. Nee, in tegenstelling tot die eetbare donuts ervaar ik dit album als uitermate verkwikkend en daarmee als uitstekend voedsel voor gemoed en geest. En dat alarm dat af en toe afgaat, dat vind ik nog steeds niet geweldig, maar ik kan er inmiddels wel om lachen. Ik zie het als J Dilla’s laatste prank vanuit zijn ziekenhuisbed.

Blogpost