Camel - The Snow Goose (2013)

Het is alleen heilig voor wie het heilig verklaart. Ik begrijp je overwegingen maar die doen weinig af aan het feit dat een muzikant alle vrijheid heeft om wat dan ook te maken. Wat de fans willen is niet zo belangrijk of alleen belangrijk voor de fans.

Een prima album, de nieuwe stukken en het andere geluid zorgen voor een andere luisterbeleving.

Eindelijk weer mijn Camel verzameling compleet. Wist niet wat ik ervan denken moest dus de koop lang uitgesteld maar hij valt mij zeker niet tegen. Genoeg variatie t.o.v. de oorspronkelijke versie en daarom wat mij betreft een nuttige aankoop. Mooi helder geluid ook. 4 sterren, net iets minder dan de oorspronkelijke versie.

Ik ben geen tegenhanger van een goede re-recording.

Ik zie het dan net als een een goede live-uitgave, maar dan zonder publiek en inclusief studio-overdubs. Maar welke liveplaat heeft geen studio-overdubs.

Goed, over deze plaat: de plaat mist de frivoliteit van het origineel, het mist het orgelwerk van Bardens en het speelse drumwerk van Ward.

Is het daarom slechter? Nee. Snow Goose hier is alsof je een goed boek in een nieuwe vertaling leest. Het biedt nieuwe inzichten. Daarbij hebben Latimer en co. enkele stukken herschreven, wat de plaat toch een heel andere feel geeft.

Mijn uiteindelijke oordeel is: het origineel is waanzinnig en wat mij betreft de beste plaat ooit gemaakt, de Live Record-versie volgt het origineel op de voet en deze 2013-versie (inclusief de liveversies hierop gebaseerd) is een goede derde.

Daar waar ik de andere versies de volle score geef, trek ik hier een halve punt af, voor de steriele productie.

Deze plaat krijgt nu van mij, evenals het origineel en A Live Recording de volledige score

Een mooiere plaat dan Snow Goose is er nooit gemaakt, dus alle liveversies en re-recordings zijn ook meer dan welkom.

Ook deze rerecording vind ik waanzinnig klinken.

Mooie heropname van deze fantastische plaat met wat interessante verschillen. De geluidskwaliteit is prima maar op die van het origineel (2002 remaster) heb ik ook heel weinig aan te merken.
Toch doet het origineel me meer, de productie ervan is wat 'lichter', de muziek klinkt daardoor vooral in de rustige passages wat breekbaarder en ijler wat het geheel net wat meer emotionele lading geeft, althans zo ervaar ik het. De gitaarsolo op Rhayader goes to town van het origineel is zo subliem, dat valt eigenlijk niet meer te overtreffen, zelfs niet door Maestro Latimer himself.

Ik had deze vanochtend weer op staan, en in plaats van een zogenaamde groeiplaat, is deze eerder een krimpplaat. Ik vind met name de drums te hard gemixt (tomfills) en de synthesizers ronduit lelijk. Ik mis in op album als deze toch de analoge toetseninstrumenten. Guy LeBlanc speelt hier en daar wel orgel, maar de meeste toetsenpartijen zijn ingespeeld door Andy Latimer (en ook drummer Dennis Clement). Op sommige momenten krijg ik het zelfs het idee naar new age-muziek te luisteren (niks mis mee, maar daarvoor zet ik niet deze plaat op).

De overgangen van de nummers vind ik ook niet erg soepel. Ik snap wel dat alle stukken los van elkaar zijn opgenomen (ook bij het origineel), maar het lukte David Hitchcock en Rhett Davis (en co.) toch beter om die stukken wat naadlozer in elkaar over te vloeien. Ik hoor dat hier veel minder terug. De muziek is fantastisch, de uitvoering en productie wat minder. Toch een voldoende maar als ik echt wil genieten van deze muziek weet ik wel welke versie ik ga opzetten.