Glenn Hughes - Return of Crystal Karma (2000)

De bonus cd bij dit album 'Live in South-America' is ook niet te versmaden.

Een van de beste van Glenn.
Owed to "J", niet ("G") mooi instrumentaaltje.

Maar 2 berichten en 14 stemmen bij deze schijf van Hughes, is deze plaat dan dermate onbekend en daarom wellicht ook onbemind. Voorganger The Way It Is, klonk redelijk solide hoewel ook weinig verassend. The State I'm In opent de plaat en klinkt saai, het ritme en de zanglijnen boeien maar weinig. Midnight Meditaded klinkt al wat sterker en geïnspireerder. It's Alright vormt een song vol met variatie en waar de keyboardpartijen een subtiele invulling geven aan de song, een prima track. Met Switch the Mojo is ook weinig mis, een dampende funky kraker, Hughes test zijn stembanden weer op volle kracht. Gone; Hughes goes Sabbath, de song vormt een uitvloeisel van zijn werk met Iommi in 96' en werd later ook nog uitgebracht onder de noemer; The 1996 DEP Sessions. De zware groove van deze track is werkelijk fenomenaal en kent de typische signatuur van Tony, een te gek werkje. The Other Side of Me is ook weer energiek en klinkt ook weer prima. Angela neigt naar AOR maar is wat mager, het refrein is wel erg simpel. Owed To''J'' vormt een instrumentaal geheel waarbij Hughes af en toe door heen brult, het is afwisselend en klinkt wat fusion achtig, echter geen song die lang beklijft. This Life had wat mij betreft de plaat mogen afsluiten, hoewel het refrein wat creatieve armoede behelst steekt het vanuit instrumentaal oogpunt goed in elkaar. Days Of Avalon vormt de afsluiter en vind ik ronduit saai. Waarom deze plaat maar zo weinig bekendheid geniet is jammer, niet alles is even sterk maar het geheel schopt kont en er staan een aantal uitstekende songs op het album.

Tussenstand:

1. From Now On...
2. Addiction
3. Return of Crystal Karma
4. The Way It Is
5. Blues
6. Feel
7. Play Me Out