Glenn Hughes - The Way It Is (1999)

Mijn favoriete Glenn Hughes plaat!

Ik draai dit album nog steeds heel veel omdat er daadwerkelijk niet 1 slecht nummer op te vinden is!

Heerlijk gewoon hoe dit album is opgebouwd!

"The way it is" is niet mijn favoriete Glenn Hughes album, dat blijft toch wel het album "Addiction". Hoewel .
Ik ben het wel met ToetnL eens dat dit natuurlijk weer een fantastisch rock album is waar geen zwak nummer op is te vinden. Ik ken de muziek van Glenn nog niet zo lang. Ik ben er inmiddels wel achter dat er slechts weinigen zijn die zulke goede, degelijke rockmuziek maken als Glenn . Zeker Glenn Hughes "oudere" werk is om van te smullen.
Dit album "The way it is" waardeer ik in ieder geval met 4,5*.

Ook niet mijn favoriete album van Glenn, maar solide genoeg. Toch hoor ik Glenn liever in de hard rock / blues "modus" zingen dan in het meer soul / pop genere.

Oh zo waar

Sluit me aan bij bovenstaande berichten, vooral zijn powerballads vind ik goed.

In tegenstelling tot mijn drie bovenbuurmannen vind ik zijn soul/funk uitstapjes juist weer wel erg geinig. En meer dan uitstapjes zijn het ook niet. De rock blijft redelijk overheersen. Het komt de variatie uiteindelijk wel ten goede denk ik.
Waar ik op zit te hopen is dat ooit J.Frusciante een gehele plaat gaat opnemen met G.Hughes. Dat kan alleen maar vuurwerk opleveren denk ik.

De eerste vijf nummers zijn meer dan prima te noemen. Vooral The Way It Is wordt heerlijk cool gezongen en gespeeld. Met lekker effectief keybord werk van M.Bonilla. Dat sommige mensen een hekel hebben aan Hughes zijn prachtige kikker kan ik me soms wel voorstellen. Vooral live wil hij nog wel eens overdrijven. Bij het einde van Rain On Me krijg ik ook effe de kriebels hoor. Wat een gekwijl zeg. Gelukkig duurt dit gezever niet lang. Prima nummer overgens. Freedom, The Truth en Stoned In The Temple doen mij weinig. Zonder dat het irritant word.

Ook wel een beetje het algemene probleem bij veel Hughes platen. Altijd staan er wel een nummer of twee drie op die ik als vullers zie. Plus dat ik J.Marsh puur als solo gitarist ook niet echt hoog heb zitten. Als slag gitarist zitten zijn partijen best wel geinig inelkaar. Maar puur als solo gitarist kan hij mij lang niet altijd boeien. Maar daar heb ik wel vaker problemen mee.

To Fare Gone is gewoon klasse. Hughes is cool maar tevens vol emotie (bij hem gaat dat samen ha) kwaakt erop los en is weer cool enz. Tjee wat kan de man toch zingen zeg. Het harde funky Second Son gaat er lekker in. Gitarist Salas is ditmaal de funk man. Glen tja is Glen knallen dus. Lekker hoor. Net als Take you Down. Alles zit er weer in meer dan dat zelfs. Een coole en driftige Hughes met een funky bass. Wat wil je nog meer? Marsh doet zijn werk meer dan goed. Toch wel het beste nummer van deze plaat. Dit klinkt zoals ik Hughes het liefst hoor. Dit laat me denken aan zijn eerste solo platen. Toch al altijd mijn favoriete periode geweest. Toen was het nog echte funk/ soul. Maar dit komt behoorlijk in de buurt. Jammer dat er geen toeters langskomen ha.
Don't look away. Een tikkeltje teveel gekwijl. Hughes wordt wat te zoetsappig naar mijn idee.
En van remixen blijf ik zoiets houden buzz offf !!

Wat vaak voor Hughes geldt is dat de beste man een wisselvallige discografie heeft. Het zal er ook mee te maken hebben dat Hughes houdt van diverse muziekstijlen, dat maakt dat hij nog wel eens zwalkt van genre naar genre. Deze schijf bevat een aantal prima nummers, het heerlijk groovende Never After is wat mij betreft de beste song op de plaat. Ook het soulvol gezongen Curse ligt lekker in het gehoor. Het funky Freedom gaat er ook in als koek. Als de composities kloppen, pakkend zijn maakt Glenn er wel wat van. Veel betere zangers in het genre zijn er wat mij betreft niet te vinden. Daarbij beschikt Hughes over een uiterst flexibele stem. Dan de minpunten; Opener The Way It Is vind ik een zwak nummer en had voor de balans beter verder op het album kunnen staan. The Truth Will Set Me Free is druk en zit vol energie maar zit vrij simpel in elkaar. Too Far Gone en Don't Look Away klinken als ideeën die onvoldoende zijn uitgewerkt. Zo zit je op het puntje van je stoel en even later kan je een geeuw niet onderdrukken. Een plaat die consistent in elkaar steekt heeft Hughes dan ook nog niet uitgebracht, maar een onvoldoende scoort de man bij mij nooit, daarvoor heeft hij teveel talent.

zeker weten? Glenn Hughes - Addiction (1996) - MusicMeter.nl

Een plaat die consistent in elkaar steekt heeft Hughes dan ook nog niet uitgebracht, maar een onvoldoende scoort de man bij mij nooit, daarvoor heeft hij teveel talent.

Sorry pikkebaas m aar dan ken jij zijn werk niet echt goed!

Ik ben toch redelijk bekend met zijn werk, van Trapeze, Deep Purple, Phenomena, zijn werk met Iommi tot aan California Breed. Addiction vind ik een redelijke schijf maar ook geen topper. Zijn 'comeback' album Blues en From Now On reken ik tot zijn beste werk maar ook deze platen bevatten hier en daar wat middelmatige nummers.
Ik ben redelijk fan van man's oeuvre en met name van zijn stem maar geen enkel album van Hughes krijgt van mij het predikaat; topper. Ook Addiction (bij vele fans tot zijn beste werk gerekend) draai ik maar zelden (want voor mij te langdradig, lees; Blue Jade en I Don't Want to Live That Way Again) en soms zelfs ronduit saai zoals Madeleine.
Kortom; Glenn Hughes kan bij mij altijd een potje breken, maar een klassieker afleveren is hem in mijn ogen nog niet gelukt.

mooie uitleg!

Misschien heb je de beste gewoon gemist: John Norum - Face the Truth. Al is dat vooral ook een verdienste van John Norum natuurlijk.

Voor mij geldt verder hetzelfde. Soms gaat zijn stem me tegensteken, als hij hard probeert zijn idool Stevie Wonder te imiteren, maar voor de rest ben ik redelijk fan. Het meest van zijn samenwerking met Joe Bonamassa (Black Country Communion), al zijn ook die albums wat wisselvallig.

Ik vind de samenwerking met Pat Thrall zijn beste album. Met die twee zat nagenoeg alles goed!

Dit is inderdaad een mooie plaat en behoort tot zijn betere, de invloed van Norum is echter niet te onderschatten.

Ik ben erg fan van de elastische stem van Hughes, als de man echter de hoogte in gaat (met name de gilletjes) haak ik al snel af. Houdt hij zich echter in dan kan ik weinig zangers bedenken die zowel met funk, soul, jazz, blues als rock uit voeten kunnen en dat zo goed beheersen.

Het Hughes / Thrall album is inderdaad een heel consistent album, ook Glenn Hughes noemt dit album als een favoriet.
Over "The Way It Is": ik vind het openingsnummer dan juist weer heel prettig, al is het een bijzondere keuze als eerste track, omdat de meeste andere stukken behoorlijk rocken, al dan niet in de Jimi Hendrix funk/rock stijl. Mooi gezongen die titeltrack en de tekst is slim gevonden. Waarschijnlijk samen met de ballad het meest poppy te noemen (hoewel de hidden track, de remix van "Freedom", daar ook onder valt, maar die vind ik niet heel geslaagd, doe het dan echt op z'n KLF's ). De nummers zijn niet meer zo bombastisch en ik denk dat Glenn Hughes ze het liefste maakt zoals dit.

Hughes blijft een muzikale kameleon, van funk tot blues, van soul tot hardrock, gelukkig focust hij zich op deze plaat op het laatste genre. Voorganger Addiction vond ik nooit zo boeiend tot het balletje bij mij is gaan rollen en inmiddels behoort het wat mij betreft tot zijn betere werk. Dan The Way It Is; de eerste twee nummers doen mij nog maar weinig, maar Never After vraagt wel mijn aandacht, een vette groove, en Hughes die zich op heerlijke wijze door het nummer heen croont, het funky middenstuk maakt het nummer helemaal af, topsong. Hendrix wordt door Glenn met Freedom geëerd en swingt lekker hoewel het origineel uiteraard sterker is. Second Son vormt weer lekkere funkrock. Het overige songmateriaal richt zich wat meer op het AOR genre en is gedegen hoewel geen enkele track zich nog aan mij opdringt. Zo is The Way It Is een redelijke schijf gebleken met stuk voor stuk songs die een voldoende scoren maar in zijn geheel niet het niveau aantikt van zijn voorganger.

Tussenstand:

1. From Now On...
2. Addiction
3. The Way It Is
4. Blues
5. Feel
6. Play Me Out