Glenn Hughes - Addiction (1996)

Tsjaa De beste rockzanger aller tijden op een hele donkere plaat. Laatste nr. is naar mijn inzien een van de beste ballads die er ooit gemaakt is. En dan bedoel ik I don't wanna live that way again die daarna komen zijn bonusnrs (?) die ik niet heb.

Dit is zeker een van zijn beste albums. Glenn is met recht The Voice Of Rock!

Ik ben de muziek van Glenn Hughes aan het ontdekken. Dit album "Addiction" is uitzonderlijk goed. Glenn zingt en speelt hier de sterren van de hemel. Aanrader, 4.5* Rock zoals Rock is bedoeld

Geweldig album van Glenn, waarin hij zijn verslaving van zich af schrijft, speelt en zingt. Lekkere vette bluesrock met de mooie doorleefde stem van Glenn eroverheen. En de plaat heeft een mooie donkere sfeer met een sprankje hoop erin verwerkt. Aanrader uit de back catalogue van Glenn.

Aanrader. Koop deze plaat. (niet downloaden he)

Iedere "niet-kapitaal-krachtige" gebruiker mag van mij dit album "Addiction" downloaden of kopieren . Het voornaamste is natuurlijk dat je dit geweldige album van Glenn Hughes niet aan je voorbij laat gaan . Kopen kan altijd later nog .

Zo zou hij er meer moeten maken, kan ik veel beter waarderen dan die funky toeter muziek van de laatste 3 a 4 cd's. Samen met Burning Japan Live mijn favoeriete schijf van de zelfbenoemde Voice of Rock.

Ja inderdaad. Glenn moet weer terug naar zijn (hard) Rock roots. Misschien anders een lekkere cd met Joe Bonnamassa zoals op You tube te zien.

Ik vind het bovenal erg bewonderenswaardig hoe Glenn Hughes erin geslaagd is om van notoire junk terug op te klimmen tot 's werelds meest veelzijdige en beste rock zanger en eigenlijk pas rond zijn 40ste een echte volwaardige cariere heeft weten uit te bouwen. Dat doen de meeste hem toch niet na dacht ik zo.

Ik vond de vorige cd's ook al erg degelijk, maar met Addiction lijkt het wel alsof hij overal nog een tandje bijsteekt. De muziek klinkt harder en tegelijkertijd emotioneler en ik vind dit ook veruit één van de best klinkende cd's (productie) die hij ooit heeft opgenomen. Ook voor mij een 5.

Hierna heeft Hughes wat mij betreft ook nooit geen slechte, of zelfs maar een matige cd, meer opgenomen. Alleen jammer dat hij nooit de aandacht heeft gekregen die hij verdiende - met wat airplay denk ik dat een groot gedeelte van zijn songs (...en zeker de ballads) gigantische hits hadden kunnen worden.

En je wens is inmiddels verhoord in de vorm van Black Rock Communion! Glenn Hughes is inderdaad een geweldige rockzanger en een verdienstelijk bassist. Deze plaat ga ik zeer snel proberen te luisteren, ben zeer benieuwd naar de "darkness" van dit albums zoals hierboven wordt beschreven.

Moet je doen. Luisterend naar Black Country (en niet: Rock) Communion kreeg ik behoorlijk wat herinneringen aan Addiction, met afstand Hughes' beste studio-solo-album.

Waar ik From Now On... een sterke plaat vind, wil Addiction me maar niet overtuigen. Weliswaar zingt Glenn erg goed, maar voor mijn gevoel blijft het niveau van de nummers wat achter. Neem bijvoorbeeld het begin van het album: Death of Me en Down zijn aardig, maar pas bij het titelnummer komt er echt vuurwerk. Daarnaast vind ik het album tegen het einde wat teveel leunen op ballads. Zowel Blue Jade en I Don't Want to Live That Way Again zijn redelijk, maar ik vind ze te lang. Doordat ze redelijk dicht bij elkaar staan op de plaat, vind ik het allemaal wat teveel van het goede.
From Now On... is het enige andere album van Glenn Hughes dat ik ken. Nu ik Addiction een tijdje redelijk intensief beluisterd heb, denk ik dat ik het in het vanaf nu toch maar weer bij From Now On... laat.

Slecht is dit album zeker niet, maar Addiction doet me ook niet opveren.

3.0*

Hughes had er volgens eigen zeggen een behoorlijke rottijd opzitten. Hij klinkt ook met tijd en wijle behoorlijk pissig en lekker rauw. Ook zijn teksten komen vaak nou niet bepaald vrolijk over. Dat gaat meestal samen met een rottijd he he.

Er is ditmaal vrijwel geen funk/soul te horen op Adiction. Is dat een probleem? Tuurlijk niet. De man kan natuurlijk ook heerlijk lekker hard uit de hoek komen. Zoals ik al eens eerder schreef komt dat de variatie alleen maar ten goede.

Toch komt het oude euvel ook op Addiction weer bovendrijven. Niet alle nummers zijn namenlijk even sterk. Medeleine(matige refrein) en vooral justified Man bijv zijn geen geweldige nummers. En inderdaad Wizard, Blue Jade is mij ook te lang.

Er blijft natuurlijk nog genoeg vuurwerk over om van een meer dan geslaagde plaat te spreken.
Dan spreekt mij vooral Down, Talk about it, en zeker I'm Not Your Slave me meer aan. Bij Slave staat die heerlijke kikker van Hughes weer eens op 200%. Wat kan de man toch lekker kwaken zeg.

kortom weer een prima plaat van Hughes.

Ik heb alles van hem dus ook deze wereldplaat. kan moeiteloos Rock, Soul en Blues zingen. Ben blij dat hij begin jaren 90 het licht gezien heeft en afkickte van alle klerenzooi

Heb dit schijfje sinds jaren weer eens in de cd spelert gedrukt. Valt me niet tegen maar toch ook niet zó goed als ik me herinnerde. Doe er een halfje vanaf. De laatste drie nummers zijn wel echt een apotheose vind ik. Geweldig gedaan! Maar al met al vind ik From now on toch wel wat beter.

Geweldige plaat van The Voice. Addiction en Madeleine zijn toch ook wel mijn favoriete Hughes nummers, alles wat hem kenmerkt is daarin terug te vinden.

Recentelijk de dubbel CD remaster aangeschaft en ik moet zeggen dat het allemaal fantastisch klinkt. Ook de tweede CD (Live in Holland 1995) is ook zeer zeker de moeite waard.

In hoeverre voegt die live cd iets toe, behalve als je erbij was, ten opzichte van burning Japan live?

Dat live concert past beter bij het album "Feel", daar het vlak voor dat album plaatsvond. Het is een energiek concert, het omvat ook Glenn Hughes zijn funky werk, de bootleg ervan heette dan ook "Funky Business". De beelden erbij (staan op YouTube) vind ik ook interessant. Glenn Hughes komt het podium opstappen met gemillimeterd haar en een wijd shirt met de woorden 'Peace Patrol'. Dat is wat anders als de geblondeerde rocker van een jaar eerder. Ook verteld hij op een gegeven moment een bezoeker die commentaar had, 'This is Glenn Hughes music' en op te zouten. Hij wilde voortaan geen Deep Purple nummers meer spelen vertelt hij ook nog, iets dat hij wel is blijven doen en de laatste jaren toert hij met alleen nog Deep Purple materiaal. Terwijl ik zijn solo nummers echt wel gemist tijdens het verder wel goede concert vorig jaar.

Daar waar blues al hintte naar zijn verleden als 'gebruiker' vormt Addiction de definitieve afrekening met de poedertjes, drank en alle vervelende gevolgen van dien. Elke titel en inhoud verwijst wel naar zaken die verband houden met zijn verleden als junkie. De muziek en productie is daar ook naar, voor Hughes doen is het songmateriaal zwaar, bij vlagen venijnig en cynisch. Een heel verschil met het slappe bakkie jasmijn thee wat je met voorganger Feel voorgeschoteld krijgt. Down en Addiction zijn heerlijke zware stampers waarmee Hughes zijn stembanden tot het uiterste test, prima songs. In tegenstelling tot voorgaande luisterbeurten moet ik bekennen en erkennen dat Addiction beter in elkaar steekt dan ik dacht. Madeleine deed mij voorheen niets, maar zie daar de swingende groove, het funky karakter maakt het tot een fraaie track. Talk About It vormt pas het eerste rustpunt, een brok melancholie. Hoewel het overige songmateriaal iets minder indruk maakt dan de eerste helft van de plaat scoren ook deze tracks ook stuk voor stuk een dikke voldoende.
Op Addiction klinkt Hughes weer scherp, urgent en weet hij de juiste sfeer te creëren waarin het thema goed tot zijn recht komt. Een plaat die beter is dan in mijn herinnering en ik de aankomende tijd aan nog wat extra luisterbeurten ga onderwerpen.

Tussenstand:

1. From Now On...
2. Addiction
3. Blues
4. Feel
5. Play Me Out

Addiction is het meest gedraaide album van de zeven of acht albums die ik van Glenn Hughes heb. Lekker zwaar materiaal waar Glenn Hughes weinig in de hoge regionen zingt en de funk achterwege blijft. Dat komt meteen bij de bonustracks aan bod want ik heb nu de LP van Addiction gekocht, daar ik dit poweralbum daar goed genoeg voor acht (heb de CD ook). I'm Not Your Slave is mijn favoriete nummer, al is die laatste kant nu extra genieten op plaat met Blue Jade en het slotstuk - de rust die intreedt als de verslaving overwonnen is.

Essentiele hardrockplaat.