Neil Finn - Dizzy Heights (2014)

Ik dacht dat ik het kunstje van Neil Finn zo langzamerhand wel kende, maar hij heeft er nog veel meer. Dizzy Heights is een frisse, verassende en geïnspireerd klinkende plaat van een Neil Finn die ik in ieder geval nog niet ken. Aangename verrassing.

Lees mijn recensie op:
De krenten uit de pop: Neil Finn - Dizzy Heights - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

Precies het gevoel wat ik had na de eerste keer beluisteren. Ben inmiddels een aantal luisterbeurten verder, maar nog steeds overheerst positieve verrassing. Ik had me ingesteld op mooie popliedjes zoals we ze kennen. Mooie popliedjes zijn het, maar met meer elektronica en anders zingen van Neil dan we gewend zijn. Verder kan ik eigenlijk wel verwijzen naar de erg treffende uitgebreide recensie waar naar gelinkt wordt hierboven. Mooi omschreven Erwin.

Dankjewel!

ik heb trouwens een versie met 11 nummers... Het nummer Your Next Move heb ik niet. Zijn er verschillende versies?

Prima recensie Erwin die het album goed omschrijft. Ikzelf ben een groot liefhebber van de muziek van Neil Finn, maar dan toch wel voornamelijk van zijn Beatleske kant. Om die reden zijn de eerste 2 luisterbeurten van dit album me nog niet echt meegevallen. Ook dat zingen met een hogere stem bevalt me niet altijd even goed. Op Lights of New York is het zelfs vals. Ook met een nummer als Divebomber kan ik niks. Nee, dit wordt even doorbijten.

Ik ben het trouwens niet met je eens dat de eerste 2 soloalbums van Neil nog in het verlengde van zijn werk daarvoor liggen. Natuurlijk blijft de man een meester in het schrijven van een catchy popsong, maar ook Try Whistling This en One Nil bevatten al veel meer electronica.

Tot slot geef je de impressie dat Neil Finn na One Nil bijna 15 jaar niks heeft gedaan. Dat klopt natuurlijk niet. Hij heeft met een Finn Brothers plaat (en tour), 2 Crowded House albums (en tour), 2 '7 Worlds Collide' projecten, een soundtrack (Rain) en een Pajama Club album (en tour) toch behoorlijk wat muziek afgeleverd in de jaren. Maar nu inderdaad weer eens onder zijn eigen naam.

Zo, wat kan een album een week lang intensief draaien je mening bijstellen...
Een beetje een buitenbeentje in de discografie van de heer Finn is dit album wel te noemen, maar als je dat hebt geaccepteerd (ja dat moest ff) is dit gewoon een erg goede plaat! De tracks zijn allemaal erg sterk te noemen, en zelfs Divebomber is geland De valse noot in Lights of New York nemen we dan maar voor lief.

Gisteren de man live aan het werk gezien in de zeer leuke (en kleine) zaal 'Gloria' in het centrum van Keulen. Met perfect geluid speelde Neil in 2 uur en een kwartier 'n gedreven show met een dwarsdoorsnede van zijn euvre (Split Enz, Crowded House, Finn Brothers, Pajama Club, solo) maar de nadruk lag natuurlijk op dit album (7 nummers).

De nieuwe songs deden het erg goed tussen het andere werk en ik zou graag de live versies eens op een EP willen zien, want wat ontdaan van de electronica kwamen de nummers misschien nog wel beter tot hun recht. Speciale vermelding daarbij voor de nummers 'In My Blood' en 'White Lies and Alibis'.

Wel mooi. Ik had jouw verslag van het concert in Keulen nog niet gezien, maar je beleving komt wel erg overeen met de mijne van het concert gisteren in Carré. Zie ook mijn verslag hier

Jouw idee van een EP met de iveversies van de nummers van dit album vind ik een erg goede optie, omdat ze inderdaad live soms nog mooier uitkomen dan op de cd. Ik zou zeggen; Laat het Neil Finn even weten

Las je recensie zojuist Bonk, en het begin had ik zelf kunnen schrijven inderdaad
Zonde dat hij met Crowded House voor volle zalen staat, maar dat solo niet voor elkaar krijgt.
Enne, ik zal Neil even een Twitterbericht sturen

Ik ben geen grote Neil Finn fan (dat is mijn vrouw) maar toch ben ik aangenaam verrast door dit plaatje. Na al die jaren probeert hij toch weer wat nieuwe invalshoeken en dat levert naar mijn mening zijn beste soloplaat tot nu toe op. Ook het concert in Carré was prima. Geen voorspelbare greatest-hits collectie, maar ook veel andacht voor vroeg Split Enz werk. Je kan niet ander dan respect voor deze muzikant hebben.

Ah, een plaat van Neil Finn! Niks mis mee, je weet wat je krijgt en er zit altijd een kwaliteitskeurmerk opgeplakt.

Nou is dat laatste nog steeds het geval, voor de rest is het een grote verrassings en ontdekkingstrip. Een experimentele plaat had ik niet meer achter de sympathieke man gezocht maar gelukkig weet hij vriend en vijand op het verkeerde been te zetten. Het is zelfs lastig om zijn stem de hele plaat door te herkennen daarvoor zingt hij anders dan anders ook met behulp van de vocoder. Weinig tot geen kop en staart nummers, van die liedje liedjes welke je bij CH steeds vaker ging horen. Het experiment is gezocht en gevonden, veel electronische snufjes en dat pakt dan uiteindelijk gewoon erg goed uit.

Ik vrees zijn slechtst verkochte plaat maar zeker niet zijn minste, sterker nog...

Uit het oog verloren......toch maar eens luisteren.

Weer een solo album van de beste man. Wie zijn solo carriere een beetje volgt zal niet verrast zijn dat ook deze plaat niet in het verlengde ligt van Crowded House. Het is weer zo'n typische groeiplaat van Neil. Zijn geheimen geeft hij niet snel prijs maar de doorzetter wint. Na verloop van tijd merk je toch dat de songs vernuftiger in elkaar zitten dan je vooraf denkt. Geen nummers voor de hitlijsten, niet gericht op het grote publiek maar dit album maakte Neil echt puur voor zichzelf. Geef het een kans en je ontdekt een aantal lekker klinkende nummers als; Better than Tv, Flying in the Face of Love, Dizzy Heights en In my Blood. Er staan echter ook niemandalletjes op; Impressions kabbelt wat voort maar wordt nergens echt spannend, voor White Lies geldt een beetje hetzelfde en Lights of New York had helemaal achterwege mogen blijven. Een handvol sterke nummers maken dit album genietbaar maar enkele probeersels komen niet goed uit de verf. Desalniettemin een dikke voldoende.