Actress - Ghettoville (2014)

Eindejaarslijstjesmateriaal dit!
Schijnt het laatste Actress album te zijn. Een genre plakken lukt ook nog niet echt, rauwe ambient/techno/avantgarde oid. Voor liefhebbers van bv Samuel Kerridge. Wederom weer vette shit iig.

Hoe bedoel je laatste Actress album? Toch niet als in afscheidsplaat? Nee toch? Deze man blijft in ieder geval verbazen. Dit knisperende minimalisme borduurt voort op zijn Silver Cloud EP van vorig jaar maar is dan weer iets minder duister. Totaal anders dan de voorgaande albums in ieder geval waarop een stuk meer warmte en spektakel te vinden was. Maar dat maakt dat deze plaat niet minder vet, zeker niet zelfs. De duivel zit hier duidelijk in de details; veel ruis, prachtig naar achter gemixte geluiden, geknisper, geknetter en veel ander onbeschrijfelijk gedoe. Dit nodigt uit tot regelmatige herbeluistering; zeer fascinerend en in inderdaad heerlijk genreloos. De eerste zinnenprikkelaar van 2014! Hup Actress!

Niet dat dit iets betekent, want het kan heel goed zijn dat die gewoon een hiatus inlast. Of dat die wel verder doet met muziek, maar niet meer onder de naam Actress.

Ongeïnspireerde en hier en daar zelfs vervelende/verveelde diarree aan geluiden. Maar goed dat hij er mee kapt. Zowat elk jaar een album uitbrengen is misschien ook iets te veel. RIP (2012) is voor mij nog steeds favoriet, waar het nog fris en spannend was. Maar hier gebeurd echt helemaal niets bijzonders.

Fris als een gure bries vanuit de Botlek.
Naargeestigheid als een bad trip die steeds meer in balans komt naarmate het album vordert. Of is het gewenning?
Moest em dus wel drie keer draaien voor het kwartje viel.
R.I.P. pakte me in één keer.

R.I.P. was dan ook zijn toegankelijkste plaat ooit. Hazyville en Ghettoville zijn abstracte meesterwerken waar enige moeite voor vereist is.

Hij begint wat interessanter te worden, het begin van het album vind ik nog steeds vervelend, maar vanaf Birdcage is het wel erg interessant, diep en gelaagd. Our is prachtig!

Als dit niet één van de betere elektronische platen is van de afgelopen tien jaar is, dan weet ik het ook niet meer. Recensie volgt vast en zeker!

Wat een lage score hier op MuMe voor deze uitstekende plaat. In het begin is het wel doorbijten maar na enkele beluisteringen opent zich langzaam een goede tot zeer goede plaat (bij mij afhankelijk van de moment waarop ik hem beluister). Ook een van de enige platen die ik ken die het de luisteraar iets moeilijker maken met de eerste songs op het album om er gaandeweg voor te zorgen dat je toch na het laatste nummer de play knop terug induwt om er weer in te duiken. Dus zeker en vast een album dat je tijd moet geven…

Zojuist voor het eerst geluisterd, zeer goed bevallen. Absoluut een plaat die ik vaker aan zou willen zetten om het verder tot me door te laten dringen. In tegenstelling tot wat hierboven meermaals geschreven wordt, had ik helemaal geen moeite om in deze plaat te komen. Vanaf het eerste nummer werd ik er gelijk ingezogen. Ook totaal niet vervelend o.i.d. Ik zou bijna denken dat ik een ander album geluisterd heb.
Zoals hierboven ook al opgemerkt klinkt het album inderdaad als een 'bad trip', maar wel een hele aangename wat mij betreft. De tracks zijn in vergelijking met elkaar ook divers genoeg om het interessant te houden (in plaats van dat het inkakt). Voor nu een dikke 4*. Kans is groot dat dit binnenkort nog omhoog vliegt.

Edit: 1 klein minpuntje, de fade-out bij verschillende tracks vond ik lichtelijk storend. Bij veel gevallen te plots, of niet gewoon niet gepast.