Meindert Talma - Kelderkoorts (2013)

(recensie 2013)

Meindert Talma is terug bij zichzelf. Niet dat hij weg was, integendeel. De laatste jaren verscheen bij Excelsior Records het ene na de andere project, zoals de soundtrack bij de film Tamango, de gospelblues coverplaat Nu Geloof Ik Wat Er In de Bijbel Staat en dè soundtrack bij het voor Holland uiterst sneu verlopen EK 2012, Eenmaal Oranje. Soms denk ik wel, als Oranje in Oost-Europa geschitterd had, dan was Talma nu net zo beroemd als Harry Vermegen. Het heeft niet zo mogen zijn.

Zijn oude makkers van The Negroes schitteren helaas alleen in het boek, maar met Kelderkoorts levert het Feanster multitalent een album af dat aansluit bij zijn vroegste werk. Toetsen en zang staan lekker centraal. De songs zijn uit eigen leven gegrepen en als het niet over Talma zelf gaat, dan wel over al die 'onopvallend opvallende' personen die hij in zijn tijd als student en beginnend schrijver/popster observeerde. Surhuisterveen speelt een rol, de liefde voor het creatieve doe-het-zelf werk, plus het Noordelijk studentenleven van de jaren tachtig en negentig en daarbij zijn de teksten doortrokken van christelijke normen en waarden en ook beeldsymboliek, luister maar naar de liedjes Crucifix en G.B.J. Hiltermann.

Wat ik aan Kelderkoorts het fijnste vind, is dat de melodieën helemaal terug zijn. Talma kan het met tekst alleen ook wel, maar hij heeft ook een gevoel voor melodie die de toegankelijke wonderlijkheid van zijn woorden naar onverwachte gevoelens vertaald. Een sterk voorbeeld daarvan is De Stadskabouter, dat in handen van elke andere muzikant een anekdotische grap zou zijn gebleven, met droge koekjesregels als ' ...via www.amazon.com / besteld hij allerlei obscure synthesizerplaten / uit Japan en de Verenigde Staten'. Bij Meindert Talma komt het wel tot leven, je krijgt er kippenvel van en je neuriet het refrein, publiekelijk, zonder dat je er erg in hebt.