Kevin Ayers - Joy of a Toy (1969)

Kevin Ayers (op het randje ex soft machine) ziet dit zelf als de plaat waar zijn lol in zijn platenmakerij de hoofdtoon voert.

Voor een degelijke jaren 70 plaat van hem raad ik Banamour aan. Psychedelisch maar coherent.

Joy of a toy is een plaat van observaties, gekke geluiden, vakkundige musikanten en spannende muziek (Stop This train, Lady Rachel)

Ayers heeft overigens een Engelse gevoel voor understatement. hier komt in toonzeetting van zijn stem niet van los...overigens niet onplezierig

Song for Insane Times en Town Feeling luisteren als plezierig als de wijn die Ayers in de beurt van Spanje wegslobberde

Dit is vooral geen makkelijk verteerbare plaat; Echt niet. Ik heb hem gekocht, maar zocht eigenlijk een later album van hem.
Maar slecht is dit in geen geval.
3.5 sterren voor mij. ***1/2

De remastered versie heeft smakelijke bonus tracks waaronder een afwijkende latere versie van The Lady Rachel met orkest en Religious Experience, een nummer wat hij samen met Syd Barrett opnam...

Joy of a Toy is briljante pop-psych.
Kevin Ayers heeft het geluid van zijn vorige band verlaten voor zachtstrelende popjuweeltjes.
Werkelijk een hoogtepunt in de Engelse popgeschiedenis!

5*

Breng veel herinneringen deze maffe fantastische trip-plaat!
Unieke stem.

Melancholiek en vervreemdend maar erg mooi met fijne gastbijdrages. Kan me nog herinneren dat de VPRO hiervan een stukje gebruikte ter afsluiting van de uitzending. Zo Engels en zo mooi

Ik vind deze niet echt ontoegankelijk hoor. Fijne eigenzinnige, psychedelische, luchtige popliedjes.

Syd Barrett liefhebbers zouden dit denk ik ook wel kunnen waarderen.

En wat te denken van Oleh Oleh Bandu Bandong? Wat een fantastische combinatie van Stockhausen, jazz en Engelse pianopop!

Draai deze nog regelmatig. Blijft intrigerende muziek. Vervreemdend op 'n prettige manier.

Alvin Lee en ook Kevin Ayers kort geleden al overleden ...

Omdat ik niet zo een liefhebber ben van de eerste twee platen van The Soft Machine, was ik altijd nogal terughoudend met het solowerk van de eerste (oorspronkelijke) bandleden. Maar nu ik deze zo opzet, verrast deze mij positief. Het lijkt wat op die eerste psychpop-platen van Caravan, en dat vind ik heel fijn.

Een fijne, vrolijke plaat met hier en daar wat experimenten met tape-machines, maar vooral gewoon erg goede liedjes en aangenaam gezongen en goed ingespeeld. Ik ga eens op zoek naar meer werk van Kevin Ayers.

Na 10 jaar weer eens een reactie op dit debuutalbum van een zwaar ondergewaardeerde artiest. En Mssr Renard: luister vooral naar al zijn albums van de jaren zeventig. En als je tijd tekort komt, doe dan eerst de fantastische opvolger Whatevershebringswesing en het 2 jaar later verschenen The Confessions of Dr. Dream and Other Stories.

Ben benieuwd wat je van die albums vindt. Veel luisterplezier!

Na mijn post bij Sweet Deceiver weer eens gaan struinen in mijn collectie, wat heb ik nog meer van deze artiest ? Misschien voor velen vreemd dat je niet meer precies weet wat je hebt in je muziek collectie maar dat is wel zo bij mij. Komt ook door de Vinylloods (jammer genoeg nog geen vervangende ruimte), waar ik soms met een tas vol met cd's weg ging en dan geen tijd had om alles te beluisteren en ze dan maar in de kast plaatste.

Ik kwam er dus achter dat ik deze cd had en nog wel de 2003 versie met 6 bonus tracks. Nu een paar keer opgezet en toch wel heel mooie muziek.
Kevin Ayers had natuurlijk alles om een echte popster te worden, zijn uiterlijk werkte natuurlijk daarin mee, maar ook zijn mooie bariton stem en dan ook nog de gave prachtige liedjes te schrijven. Nu was Kevin Ayers echt wel een levensgenieter gezien zijn verblijf op Mallorca (feesten op Ibiza) en Zuid Frankrijk, maar popster worden stond waarschijnlijk niet op zijn lijstje. Want hij heeft geen enkele poging daartoe gedaan.
Dit eerste album werd gemaakt na een toernee met Soft Machine als voorprogramma van Jimi Hendrix. Kevin Ayers had genoeg van het toeren, eigenlijk ook even van de muziek en trok zich terug in Londen. Maar toch kroop het bloed waar het niet gaan kon en begon hij met dit album. Jimi Hendrix had hem trouwens een akoestische Gibson J-200 guitar cadeau gedaan als hij beloofde om de muziek geen vaarwel te zeggen, misschien gaf hem ook dat duwtje wat hij nodig had.
Het album werd geproduceerd door Peter Jenner voor het toen bijzonder hoge bedrag van 4000 pond (zou nu ongeveer 70.000 zijn).
David Bedford was van de partij, Soft Machine leden Robert Wyatt en Mike Rarledge en verder nogal wat gastmuzikanten. Bij één van de bonustracks speelt Syd Barrett mee. Ergens las ik dat Kevin Ayers de ontbrekende schakel was tussen Syd Barrett en Bryan Ferry.
De muziek vind ik echt goed, het heeft iets nonchalants, iets looms, iets van een bepaalde luiheid dat ook wel paste bij Kevin Ayers. Het is een sympathiek, luchtig album en zeker de wat folkgerichte songs vind ik de beste. Kevin Ayers laat horen nogal wat instrumenten goed te beheersen en er staan leuke songs op. Echt eind jaren 60/begin jaren 70, verrassingen, het spelen met stijlen, wat gekkigheid er tussen door, maar over het algemeen wel songs met kop en staart met soms moeilijk te volgen teksten. Alles bijzonder psychedelisch, hoewel dat toch niet vergelijkbaar is dacht ik soms aan Donovan in die zelfde psychedelische jaren.
De nummers staan ​​stevig in de traditie van typische Engelse pop uit de late jaren zestig,/ begin jaren 70 muzikaal met de ongebruikelijke combinatie van instrumenten (de normale werden aangevuld met een grote verscheidenheid, waaronder cello, hobo, piccolo, celeste, alto melodica, Hawaiiaanse gitaar, en zelfs die eeuwige favoriete kazoo. Volkomen uniek.
Bij vlagen klinkt het ensemble als een rondzwervend gezelschap psychedelische middeleeuwse muzikanten, die al wel avant garde spelen. Uniek. Ik moet zeggen dat ik dit album veel beter vind dan de eerder besproken 'Sweet Deciever' , er zitten pareltjes tussen de songs. En de bonus tracks zijn ook niet te versmaden, waaroncder een barokke versie van 'The Lady Rachel' .
Mooi album uit de tijd dat ik nog een (pré)puber was, dit smaakt nog naar meer. Ik heb ook nog 'the confessions of dr. dream and other stories' dus ik kan nog even vooruit !