Gruppo Sportivo - Copy Copy (1980)

Geen berichten bij het derde album van Gruppo Sportivo.
Het lijkt wel of iedereen ze weer vergeten was na de eerste twee uitstekende platen.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze derde helaas toch een stuk minder is.
Het is er nog wel allemaal: de grappige teksten, de koortjes, de puntige new-wave sound, het lekkere orgeltje.
Het grote probleem is echter dat de meeste songs niet blijven hangen en dat heb je het niet goed gedaan.
Deze vandaag na een jaar of 10 weer eens gedraaid en het was geen feest der herkenning, soms zelfs helemaal geen herkenning.
Dat bedoel ik dus.
Toch zeker wel een aantal aardige songs: Only On Weekends, Don't Count On Me, Goodbye Radio, Life In Tokyo, Watch Your Boy.
Maar als geheel niet goed genoeg.

Onhaalbare stelling, want niet te bewijzen:
Als deze plaat hun debuut was geweest...was het dan even legendarisch geweest als 10 mistakes?
Want de titel zegt 't al: Copy Copy. Meer van hetzelfde dus zou je zeggen. Volgens mij heeft deze plaat last van het niveau van de eerste twee. Positief punt hier vind ik dat de humor wat is weggeëbd. Want dat is vaak - en ook in het geval van GS - niet lang houdbaar. Wat je dan overhoudt is een album vol springerig deinende liedjes, waaraan het gemiddelde hier van 2,75 ster m.i. niet genoeg eer doet.
De stelling is dus niet te bewijzen, maar ik denk dat deze de status 'veelbelovend' had gekregen, wanneer dit het GS-debuut was geweest...

Een koerswijziging van de band. Zangeressen er uit blazers er in. Helaas pakt dat niet helemaal goed uit; ondanks de gelikte productie min of meer geflopt helaas.

Door bovenstaande bericht ging ik even twijfelen. Dames eruit, blazers erin? Ja, dat klopt én er kwam nóg een groepslid bij: mevrouw Anne Martin, voorheen zangeres bij Deaf School dat drie albums uitbracht. Dat verklaart waarom ik op diverse nummers vrouwelijke leadzang hoor.
Opgenomen in de befaamde Rockfield Studios in Wales, gemixt in de Hilversumse Wisseloord Studios. Dat leidde evenwel niet tot groot succes, al herinner ik me dat Gruppo Sportivo het onverminderd goed deed in het clubcircuit.

Na het plotselinge einde van Gruppo Sportivo in 1979, daarmee het succes van single Sleeping Bag smorend (aldus mijn herinnering, of dat werkelijk zo was?) volgde datzelfde jaar een soloproject van Hans Vandenburg: het plezante maar minder succesvolle The Buddy Odor Stop.
Toen de Haagse groep in juli 1980 terugkeerde, was het momentum van de groep kennelijk voorbij. Op deze doorstart staan diverse nummers met hitpotentieel, toch blijft Sleeping Bag tot op de dag van vandaag hun laatste hit.

Ik hoor desondanks diverse leuke nummers met eigenwijze new wave, dankzij de stem van Vandenburg en diens regelmatig ironische invallen. Allereerst de stevige opener Don't Count on Me (Hans Vandenburg gaat níet voor u naar Afghanistan!) en de ska van Goodbye Radio; in beide heeft de blazerssectie een belangrijke rol. Dan volgen twee nummers met Anne Martin bij de microfoon, waarvan vooral It's Too Late eruit springt. De groep klinkt plotseling Britser dan ooit.

Dan volgt minder werk, inclusief het door Martin gezongen I Don't Need You. Het swingende instrumentale The Unusual Soup Recipe Blues duurt nog geen minuut en Up to Date is een volwaardig, uptempo poplied met de kenmerkende zang van Vandenburg. Only on Weekends heeft door de blaaspartijen zowaar een vleugje soul, maar melodie en ritme pakken niet.
Met In Love Again volgt dankzij de toetsen van Peter Calicher weer een nummer in wavesfeer; zijn invloed op het geluid van Gruppo Sportivo is groot. Opgewekte reggae in Ramona over het einde van een liefde: "You're my wonder woman and I'm your man of steel, why would we change that, that's how I feel?" Slotlied What Happened to Romance heeft wel iets weg van hun eerste hit Rock 'n' Roll, Vandenburg speelt weer de rol van romantische verliezer.

Met Goodbye Radio, It's Too Late, Up to Date en Ramona hoor ik vier liedjes met hitpotentie. Dit had meer verdiend. Ook leuk is de ontdekking dat de foto's van de groepsleden werden gemaakt door Anton Corbijn. Als album een brave 7 en dat is eigenlijk te weinig voor deze groep. Daar veranderen de sterke blaaspartijen niets aan.

Mijn reis door de albums achter mijn afspeellijsten met new wave kwam van de Londense pubrockers Eddie & The Hot Rods en Fish 'n' Chips en ik keer terug naar die stad. Op naar de (post-)punks van Girls at Our Best! en de non-albumsingle Getting Nowhere Fast, later verschenen op hun Pleasure.