Van Morrison - Pay the Devil (2006)

Kijk eens aan, een nieuw album!!

Meaning???

Op Lost Highway en gecategoriseerd onder Country. Ik zou er bijna benieuwd van worden.

Meaning that I don't loop all too warm anymore voor a nieuwe Morrison.

Leuk voor je... Ik dus wel.

Van Morrison goes country. Met covers van Hank Williams, Conway Twitty, Emmylou Harris, Big Joe Turner, George Jones en Webb Pierce.

Een rare gewaarwording zo'n fantastisch stemgeluid gecombineerd met die vreselijke muziek. Geen enkel nummer is de moeite waard. Teleurstelling 1*.

bah , van was ooit één van mijn helden , ten tijde van wavelenghth en into the music , en ook later was hij redelijk tot goed , maar de laatste jaren kan ik geen waardering meer opbrengen voor deze nukkige vervelende bard
weg ermee

Ik heb helaas dit album nog niet gehoord, maar nummers van bovenvermelde country-grootheden kunnen toch niet zo slecht zijn als jij wel beweert ????
Country is potdorie heel sterke muziek !

Kan me helaas niet verder uitspreken over een plaat die ik absoluut koop vanaf hij in de afprijzing wordt gegooid !
Volle pot betalen voor een plaat doe ik nooit !

Deze bewerkingen van countryklassiekers zijn erg saai en de stem van Van Morrisson kan nergens overtuigen als countryzanger. Hoopte dat na een aantal draaibeurten er misschien nog wat moois naar boven kwam maar werd alleen maar slechter. Pay the devil is wel goed te gebruiken als achtergrondmuziek bij een verjaardagsfeestje op zondag met de familie. Voor de rest gaat deze de kast in en zal er waarschijnlijk niet meer uitkomen.
Van Morrison blijf bij je leest!

Op zich geen slechte plaat alleen duurt deze veelt te lang ondanks dat het maar 42 minuten duurt. Raar he. Het is 15 keer van hetzelfde, na een half uur is het moeilijk om heel de plaat uit te zitten. Jammer dan ook dat de 3 beste nummers op de 2de helft van de plaat staan.

3*

Een mooi sfeervol album (een échte luisterplaat!) van Van the Man. Het is duidelijk dat hij de songs zorgvuldig heeft uitgekozen en deze vanuit het hart zingt. Er staan ook een paar eigen nummers op die niet uit de toon vallen, wat weer maar eens de klasse van zijn talent duidelijk maakt. Af en toe hoor ik in zijn manier van zingen dezelfde frasering als bij de grote Gram Parsons.

Een must have voor wie van Van Morrison houdt en van Country.

Een beetje benauwend te zien met welke argumenten dit album hier neergesabeld wordt. Wie het graag wat serieuzer wil kan bij deze beter terecht op amazon.

Van the Man en good old American Country muziek...mmm. De man die welhaast de belichaming van nostalgie en romantiek is, goes Country. Niets mis met een goed potje country, maar het klinkt voor mij wat onheimisch om Van Morrison zich daar mee te horen bezig houden. Belangrijk voor mij om te kunnen genieten van country is vooral, de zang, vertolking van de betreffende cover en het neerzetten van het 'verhaal'. Op al deze vlakken vind ik het maar wat magertjes overkomen door deze grote kleine man. Het komt niet bij mij over. De grote Ierse troubadour met zo'n Garth Brooks hoed op zijn bol. Nee, voor mij zijn minste plaat....en ziedaar is het er toch van gekomen, de enige die van mij onder de 3* komt te staan.

Morrison's stem past niet echt bij country, maar door de goede vertolking van de mooie nummers, is dit toch een dikke voldoende waard.

Van Morrison maakt nooit rommel, dit is ook niet aan mij besteed, maar slecht.......nee in die catogorie vallen veel hedendaagse artiesten.

Geen onaardige plaat, maar ik kom er niet zo lekker in. Misschien omdat de lat natuurlijk redelijk hoog behoort te leggen bij Morrison. En ik heb het idee dat het hier allemaal een beetje op de automatische piloot draait. Nou is een matige Morrison plaat al snel beter dan een gemiddeld album. Zoals hier ook : uitermate verzorgd en mooie arrangementen. Hij maakt zich er nooit met een Jantje van Leiden vanaf, maar erg bijzonder is het ook niet. Het is wat mat en kabbelend . Voor nu 3 sterren.

een hommage van (soul) zanger Van Morrison aan de country muziek uit zijn jeugd. o.a. soulzangers als Bobby Womack (Goes C. and W.) en Solomon Burke (Nashville) maakten eveneens country albums.

Van Morrison maakte al eerder hommages aan de door hem geliefde muziekgenres op albums als "The Skiffle Sessions" (met Lonnie Donegan en Chris Barber), country/rock-a-billy met Linda Gail Lewis op "You Win Again" en aan jazzlegende Mose Allison, samen met Georgie Fame en Ben Sidran op "Tell Me Something".

op dit album staan 12 covers van country songs uit de 50's en 60's en 3 originals (5,9 en 11) van Van Morrison. tracks 1,8 en 13 werden bekend in versies van Webb Pierce, tracks 2,6 en 7 in versies van Hank Williams, track 2 ook bekend van Patsy Cline, track 3 George Jones, track 4 Red Perkins en track 12 Connie Smith. van "Back Street Affair" staat een fraaie duet versie van John Prine met Patty Loveless op zijn album "In Spite of Ourselves", maar dat terzijde.

daarnaast horen we 1 soul classic 10) "What Am I Living For" van Chuck Willis (ook bekend in een country versie van Conway Twitty) en 1 track 14) "Till I Gain Control Again" van Rodney Crowell, waar hij een mooie, breekbare versie van neerzet met o.a. een fraaie dobro partij, echter geen versie die kan tippen aan de prachtversie van Emmylou Harris. dit nummer is 1 van de schaarse hoogtepunten op dit album, samen met "Things Have Gone to Pieces", een nummer van Leon Payne, groot gemaakt door George Jones.

de nummers "Half as Much", "Your Cheatin' Heart" en "What Am I Living For" werden veel eerder ook opgenomen door de door hem bewonderde Ray Charles.

veel van de songs op dit album en de vertolkingen ervan zijn niet slecht, maar eens met spinout dat Morrison's stem niet echt bij country past. een krappe voldoende voor dit album.

Album werd geproduceerd door Van Morrison en opgenomen in Belfast, Noord-Ierland