John Coltrane - A Love Supreme (1965)

Afgelopen vrijdag kwam dit album uit in de serie Verve Audiophile Vinyl Reissue Series Acoustic Sounds. Een wat mij betreft mooie upgrade van het exemplaar dat ik in bezit had.

Blijft een fijn album.

Huh? Hebben we het over dezelfde plaat? Meest gehoorde klacht over deze plaat is meestal dat het te druk is. En een jamsessie? Deze plaat is voor jazz muziek hartstikke gestructureerd: het is dan ook een suite. Buiten dat uiteraard improvisatie maar dat maakt het jazz uiteraard. Maar aan je stemmen te zien is jazz gewoon niet je ding.

Dit is het album waar Coltrane voor jazz begrippen heel erg lang mee bezig is geweest, de hele suite in 4 delen heeft hij noot voor noot gecomponeerd en alle partijen voor zijn medespelers tot in de kleinste details uitgeschreven, voordat ze de studio ingingen. Het opnameproces heeft ook nog eens 2 dagen in beslag genomen, ook lang voor een jazz plaat. Dus nee, hier is overduidelijk geen sprake van een jamsessie. Dit is een spiritueel album, waar geen krachttermen op zijn plaats zijn, maar ik moest me inhouden.

We zaten tegelijk te typen, Soledad.

De reissue serie beperkt zich niet alleen tot Verve gelukkig, maar goed...

Heb je 'm al gekocht? Hoe klinkt 'ie? Want als er 1 jazz album is dat ik in de best mogelijke geluidskwaliteit nog wil hebben, is het deze wel...

Klinkt echt heel erg goed.

Ben er net zo tevreden over als de Tone Poet uitgaven.

Heel bizarre opmerking voor mij. Indien er ook maar 1 jazz album een afgewerkt geheel is en een duidelijk doel heeft is het deze wel.

Dat is goed nieuws!

Okee, daar heb je er ook gewoon een paar van in huis... Ik voel me af en toe zo'n zeikerd, zit al een tijd tegen de hoge prijzen van die Tone Poets aan te gluren namelijk.

Zeven titels nu. Ik hoef ze niet allemaal, maar over deze zeven ben ik zeer tevreden.

You're not the only one - heb ooit diep in d'n buidel getast voor een (gouden) cd van dit album (Japanse herkomst). Een vinylistische aanschaf van dit album is derhalve moeilijk te rechtvaardigen - zeker gezien het wakend oog van de curator Je wacht maar tot het op Tidal staat ... - teken des tijds zullen we maar denken.

Al heb ik geen idee waar die gouden cd ligt

Haha, stuur maar weer een PM als ie bij je volgende opruimingsrondje boven water komt.

De drumsolo aan het begin van Pt3 komt me enigszins bekend voor; kan het zijn dat een gedeelte hiervan is geïncorporeerd in de drumsolo van Ian Pace op het album Live in Japan van de band Deep Purple uit 1972? Ik meen tijdens de track The Mule...

Anybody?

Je hebt van die platen die je elke keer weer treffen, waarbij woorden tekort schieten. A Love Supreme is er zo eentje. Misschien komt ooit de energie en inspiratie nog wel 'ns bovendrijven om er wat meer duiding bij te geven, maar soms mag een oordeel ook kort maar krachtig zijn.

5 sterren

Classic!

Magistrale plaat!

Ik wou dat ik zulke korte reviews kon schrijven, maar helaas, ik moet altijd van die ellenlange teksten tikken.

Ik had net even Meditations opgezet, en merkte dat ik na een vermoeiende werkdag toch iets minder free- en wat meer spiritual jazz nodig had. Al is dit natuurlijk geen spiritual jazz, maar zo voelt het voor mij wel een beetje.

Waarom is dit volgens jou geen spiritual jazz dan?

Omdat alle Musicmeteraars dat woord hekelen (las ik in de reacties) en omdat de term nog niet in zwang was in 1965. Maar wat mij betreft is dit wel de geboorteplaat van spiritual jazz.

Dat!

Nou, daar is is dan, de Acoustic Sounds. Prachtige uitgave zo met dat glimmend Ik heb 'm net voor het eerst gehoord en hij maakt alle verwachtingen meer dan waar. Zo helder en krachtig heb ik A Love Supreme nog nooit gehoord. Parel in de jazz, nu met een gouden geluid.

Volgens mij zit ik in dezelfde leercurve als jij, maar dan een paar jaar later. Halfje erbij!

Heb overigens de korte, simpele cd-versie gekocht uit 2008. Niet de luxe versie met allemaal audiofiele toeters en bellen. De simpele versie heeft toeters genoeg.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Vaker gehoord, maar ook niet per sé een album dat heel vaak op zet. Er is mijns inziens maar één manier waarop je deze plaat kan beluisteren en dat is volledig geconcentreerd, op rust en als één geheel. Losse tracks hier van luisteren werkt gewoon niet, want dan mis je zoveel op de sfeersetting. Tamelijk geniaal stukje jazz is dit toch wel.

Dit is voor mij altijd al zo'n album geweest die ik eigenlijk veel te weinig luister, simpelweg omdat het een vrij 'intense' sessie is. Maar als die dan opstaat en ik er even de tijd voor neem, blijft het een fenomenale plaat. Wat een genot om naar te luisteren. Hulde ook voor McCoy Tyner, wat een prestatie!

02-08-2023 , Den Helder. Terwijl de regen neer stort en de hond angstvallig jankt door het onweer, schenk ik mezelf een Jura whisky in. Vrouwlief zit met een Bailey's in een boek verdiept en ik ga door de cd collectie om de avond wat glans te geven. Ik ben bekend met A Love Supreme , maar ook altijd voorzichtig. Soms is het me te chaotisch, te veel , te over de top. Maar op deze avond terwijl de regen de ramen teistert en de wind om het huis jakkert, komt deze plaat binnen als een hamer. Mijn vrouw, die zelf niet echt kan genieten van jazz , gooit haar boek aan de kant en sluit haar ogen en beleeft intens de klanken. Ik doe hetzelfde en met gesloten ogen neemt Coltrane ons mee op een onnavolgbare reis, waarbij spanning en avontuur de hoofdmoot zijn. Dan weer broeierig en sensueel, het volgende moment hard en intens. Deze plaat beluister je niet, maar onderga je. Ik groei met stapjes binnen het jazz genre, maar Coltrane staat voor mij nog steeds op eenzame hoogte. 5 sterren en een kanshebber voor de top 10

Het enige dat jammer is is dat kant A toch wel zoveel beter is dan Kant B

Mooiste jazz platen die ik ken :
Charles Mingus - Black Saint and the Sinner Lady
Pharoah Sanders - Karma
John Coltrane - A Love Supreme

Geschreven in de album top 100 van...:

Als je je in jazz gaat verdiepen kom je vaak al snel deze plaat tegen, die verre van een goede instapper voor het genre is. De rijpingstijd van A Love Supreme was daarom erg lang, maar gaandeweg kon ik er niet onderuit. Wat een meesterlijke plaat. Wat ik heel fijn vind aan A Love Supreme is de compactheid (met een spelduur die korter is dan menig ander Coltrane-nummer), de mate van structuur (grotendeels gecomponeerd i.p.v. improvisatie) en natuurlijk McCoy Tyner. Ik vind de piano binnen de jazz vaak het fijnst om naar te luisteren als dragend instrument, en bij Coltrane staat die bepaald niet op de achtergrond. Gecombineerd dit met de geweldenaar Coltrane pakt dit goddelijk uit en dat was dan ook precies de bedoeling van deze plaat. Monument!