Madrugada - Industrial Silence (1999)

Gewoon de stap nemen hoor, als jij van het gehele album optimaal kunt genieten, dan is een 5 niets meer als rechtvaardig. Perfectie is idd. een utopie, maar de meningen over wel of niet 5* toekennen is hier op MuMe een veelvoudig gehouden discussie, waar geen eind aan kan komen, want meningen zijn als konten, iedereen heeft er een.

Superalbum. Topnummers.
Jammer dat Higher erop staat, die hadden ze van mij mogen weglaten.

Voor de liefhebber, er is net een limited edition van deze cd uitgekomen. Er zit nu een tweede cd'tje bij met bonustracks / demo's etc. Volgens mij halen de meesten het niet bij de nummers op de echte cd maar toch, voor wat extra Madrugada-materiaal...

Pfoe, dubbelzinnig gevoel bij dit album. Ten eerste wil ik toch even vermelden dat opener Beautyproof, Higher en Norwegian Hammer Corp. ongekend goede nummers vind. Vooral bij de eerste kan ik helemaal opgaan in de heerlijke gitaar, de ijzige en lage stem van Sivert Høyem en de fijne, grauwe sfeer.

Maar dan komen we in de tweede categorie. Nummers als Electric en Shine irriteren me dan weer ongelooflijk. Ik blijf het, zelfs met de beste wil, slappe en enigszins overgevoelige ballads vinden. Ook bekruipt bij het beluisteren van deze nummers enigszins een gevoel van inspiratieloosheid. Het raarste is dan misschien nog wel dat de stem van Høyem perfect klinkt bij eerstgenoemde nummers, maar bij Electric, Shine maar ook bijvoorbeeld Strange Colour Blue toch redelijk op mijn zenuwen werkt, vooral als hij de hoogte ingaat.

De middencategorie is er natuurlijk ook nog, en deze is redelijk groot. Nummers die technisch prima in elkaar zitten, maar me dan weer bijna niets doen. En dat zorgt, samen met de positieve en negatieve uitschieters, die elkaar wel goed opvullen, voor een ruime 6.

Een goede eerste plaat van Madrugada. Maar ik ben meer gecharmeerd van de latere albums, die een stuk zelfverzekerder klinken. Deze cd kent toch een aantal mindere nummers. Ook klink het gitaargeluid soms wat 'week' en zeurderig.

Het is wel leuk dat we echt blijkbaar allebei naar een totaal ander album aan het luisteren zijn. Want de latere albums komen wmb echt niet meer in de buurt van dit album. Beste album ooit gemaakt.

.....door Madrugada dan....of bedoel ja echt aller tijden?

jesum wat een heerlijke plaat, ook de 2e cd op de special edition is erg de moeite waard.

Norwegian Hammerwork is mijn favoriet overigens, lekker strak deuntje zit daar in.

Kennelijk allertijden, aangezien dit album bij hem op nr. 1 staat in zijn top 10!

Een blik op mijn top 10 zegt voldoende.

Heb even berekend hoeveel punten deze cd heeft helaas nog veel te weinig namelijk 242. Dus top 250 zit er helaas bij lange na niet in.

Tijdje geleden dat ik deze nog eens heb beluisterd, maar wat een prachtig album is het toch! Dat ze ook in Scandinavië verstand hebben van muziek maken, dat moet je mij al lang niet meer komen vertellen. Het bulkt er van de talentrijke artiesten, zo ook deze band. Madrugada. Ik moet 'm nog meer beluisteren om er mijn mening over te kunnen geven. Ga ik beslist een keertje doen. Een score kan ik wel al uitdelen.

4,5 sterren

Sivert Hoyem....een van de mooiste stemmen uit de popmuziek!

Wat is dat Teraplane toch een meesterwerkje trouwens. En dat na het ook schitterende Quite Emotional. IK heb deze cd nog nooit voor het einde afgezet.

Waanzinnig album dit, net niet spannend genoeg voor 5* maar wel een keurige 4,5*

Ja daar kom ik nu pas achter met die 2 nummers, na een jaar de cd in bezit te hebben gehad :S Nam ik zeker net niet de tijd...?

Yea, met de nieuwe tracks bijgevoegd nu ook onder andere de Shine demo uit '96. Ongekend dat dit steengoede album gewoon nog beter had gekund.

Erg sterk debuut van Madrugada.
Ben per toeval bij deze band terecht gekomen. Soms moet je geluk hebben
Doet me denken aan The National, Radiohead en beetje Editors.
De stem van Sivert Hoyem is helder en is prachtig. Gitaarwerk van Robert Buras ook.

Prima opgebouwde songs; laag voor laag. Goede afwisseling tussen de wat stevigere nummers en rustpunten.

Album beleef ik als een vlucht uit een relatie, maar dit avontuurtje loopt anders dan geplanned.
Begraven in een kussen voor meer dan een miljoen dagen.
Het maakt me niets meer uit wat er gebeurd is.
Ben in de bar een meisje tegengekomen, leren broek en strakke lippenstift.
Samen vluchten, iedereen aan de kant.
We moeten hier weg.
Jij op de achterbank van m'n Terraplane en ik achter het stuur.
Vreemde blauwe lucht betrekt de hemel.
Gelukkig weten we een oud huis in 'the-middle-of nowhere'.
Daar zijn geen geheimen en zijn we alleen.

Spanning loopt op. Zoet avontuur krijgt zoute en wrange bijsmaak.
Dit meisje blijkt zich toch anders voor te doen dan in eerste instantie gedacht.
Voelt als een mokerslag; wegwezen hier. Dit is niet de bedoeling.
Emotionele achtbaan geweest; uiteindelijk weer berusting.

Ik beken: dit is normaliter niet mijn ding. Te groots, te bombastisch en wijdlopig, te serieus ook, alsof van elk woord de wereldvrede afhangt. Meer dan eens lijkt de aardkorst open te scheuren, gereed om een pandemonium op de mensheid los te laten.

Maar tegelijk kan ik niet ontkennen dat dit stuk voor stuk (compositorisch) sterke en afwisselende nummers zijn, dus ik begrijp perfect dat fans van het genre hier vlotjes een 5 op 5 uitdelen. Ik hoor af en toe het duistere, melancholische van Tindersticks; de stem van de zanger lijkt soms een wat gruizige versie van die van Grant Lee Phillips (Grant Lee Buffalo). Ondanks de wat megalomane opzet laat deze cd ook verrassend veel ruimte voor een subtiele inkleuring (instrumentatie, rustpunten...).

Goed album dus (2.5 = 7.5/10), maar ik vermoed dat ik deze cd niet vaak ga draaien.

Zou je stem dan niet 3,5* moeten zijn ?

Inderdaad, een 2,5 is een ordinaire 5.

Ja, anders zou 5 sterren een 15 betekenen op de schaal van 10...

2.5 = 7.5
3.0 = 8.0
3.5 = 8.5
4.0 = 9.0
4.5 = 9.5
5.0 = 10.0

Als bij Electric het refrein begint ben ik altijd bang dat Andre Hazes "Maar dit was de laatste keer, ik weet jij kijkt nu op me neer" in gaat zetten.

Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr..........

Wat een gekunstelde keuze. En dan is de rest als volgt?
2,5 = 7
2,0 = 6,5
1,5 = 6
1,0 = 5,5
0,5 = 5

Prachtige melancholische rockplaat, die desondanks regelmatig goed rockt. De zanger heeft een fijne stem. Ik had eigenlijk niet verwacht dat deze band uit het hoge noorden komt. Ik had eerder een Amerikaanse band verwacht. Ik krijg regelmatig het route 66 gevoel. Zeker bij een nummer als vocal.

Was eerst ook (te) enthousiast, totdat ik er te weinig variatie in hoorde over het geheel en wat teveel van hetzelfde. Pik er nu wel eens wat losse nummers van.

Het album met de beste score hier op MuMe... Madrugada heeft zonder meer een aantal fantastische nummers, maar dit is toch wel een lange zit, met erg veel dezelfde mineurstemming. Enfin, een beetje waar The National hier ook zoveel succes mee heeft, maar dan nog een maatje langdradiger.

Heb deze ooit enthousiast op 4 sterren gezet, maar ik vermoed dat hij daar niet meer zo lang op blijft.

De muziek van Madrugada vind ik anders een stuk dynamischer dan The National.
De stem van Sivert Høyem spreekt me meer aan dan Berninger. Ik hoor in dit album meer overigens meer Radiohead en The Doors terug dan The National.
Ik vind dit album geenzins langdradig - het staat als een huis !

Een huis met een droevige geschiedenis dan, want ik liep de hele tijd een hoge balk te zoeken met het touw in de hand. Mooie muziek hoor, maar o zo deprimerend ook. Te consumeren in kleine porties, of als het weer herfst wordt. Ik hoor ook wel wat Chris Isaak hier en daar.
Vergis ik mij als ik denk dat Colplay ook fan was van deze band?

Waar zie jij dan een connectie met Coldplay?