Eminem - The Marshall Mathers LP 2 (2013)

"Survival" ging destijds even langs me heen dus toen ik zag dat single "Berzerk" uit was gekomen van nieuw te verschijnen follow-up album van classic "Marshall Maters LP" maakte me dat toch wel vrolijk. Totdat ik "Berzerk" ook daadwerkelijk hoorde. Het is totaal niet de Eminem waarop ik gehoopt had en zeker niet met een "Marshall Maters LP 2" in aantocht. Gelukkig is het nummer inmiddels wel bij me gegroeid. Toch daalden mijn verwachtingen wekelijks. "Survival" vind ik cool maar is ook niet in de stijl waarin ik Eminem het liefste hoor en "Rap God" vind ik al helemaal vreselijk.

Toch ben ik daar dan vroeg bij als "The Marshall Maters LP 2" lekt. Eminem blijft m'n interesse houden en ik hoorde al positieve geluiden van dit album afkomen. Die zijn voor mij deels ingelost. Deels is er gebeurd waar ik bang voor was maar daar kom ik later op terug. Waar het met dit album goedzit is de sfeer. Een album scoort al veel punten bij mij als de tracks op de juiste plek op het album gezet zijn en er een rode draad door het album lijkt te lopen. "Bad Guy" is de ultieme opener en Eminem weet met flirts naar zijn classic duidelijk te maken waar LP 2 voor staat. Niet de richting die ik (en vele fans met mij denk ik) had gehoopt maar toch. Het album kent een aantal zeer goede duistere tracks en ook sommige 'vrolijkere' tracks hebben een sinister ondertoontje zoals de samenwerking met Kendrick Lamar die tot 1 van mijn favorieten van het album behoord.

Eminem klinkt hongerig en flowt weer als vanouds. Hij klinkt, voor mij persoonlijk, frisser als dat hij deed op het geprezen "Recovery". Het grootste mankement van dit album ligt hem echter in de beats. Hier en daar hoor ik vocals die slecht afgemixt zijn (die niet goed syncen met de beat) en de beats zijn vaak te wild om er goed doorheen te komen ("Asshole" bijv.)

"The Marshall Maters LP 2" is niet in lijn met het eerste deel maar laat een andere Eminem horen die dit als een nieuw kenmerkend punt in zijn carriere wilt bestempelen zoals de eerste LP dat was. Vandaar ook de gekozen titel. De flirts naar het eerste album zijn hierbij wel leuk gedaan.

Het album wordt gekenmerkt door een paar sterke tracks waarvan de opener en "Headlights" voor mij de sterksten zijn. En ook het door Rihanna geassisteerde "Monster" is prima, ondanks de poppy kwaliteit. Het valt goed binnen het album. Een goed voorbeeld van wat ik zei over goed geplaatste tracks.

Helaas kent het album ook een aantal zwakke tracks waarin Em begeleid wordt door slechte beats ("Rap God"), slechte samples ("Rhyme or Reason") en te maken krijgt met sentimenteel gedoe ("Stronger Than I Was").

Ergens teleurgesteld en ergens gerustgesteld. "The Marshall Maters LP 2" is niet de knaller waarop ik gehoopt had maar blijft zich ergens in de middelmoot voor mij bevinden. Enkele slechte keuzes blijken Em op dit album fataal en daarom is een 3* wat mij betreft gepast, met altijd mogelijkheid op verhoging. Er zijn dan ook nog maar 2 luisterbeurten aan te pas gekomen. Helaas blijk ik momenteel iets meer op lijn te liggen met "Recovery" die ondanks de poppy kwaliteit niet de misstappers maakt die dit album wel maakt (oke laten we "No Love" dan even buiten perspectief laten).

3* (favorieten: "Bad Guy", "Headlights", "Love Game" en "The Monster")

Wat een heerlijke rauwe plaat!

Ook al heeft het album hitpotentie door samenwerkingen met o.a. Rihanna en Nate Ruess, toch puilt het album uit van de harde beats. Em is back, en hoe!

En complimenten voor Mr. Rick Rubin, die het wéér flikt om een prima plaat in elkaar te produceren. En ach, ieder album heeft nou eenmaal zijn Top40-hitjes. Zo ook deze.

Favorieten na een paar luisterbeurten zonder twijfel:

Bad Guy (wat een briljant sequel op Stan!!)
The Monster (commercieel, maar wat een beat!)
So Far
En natuurlijk Headlights, een ode en briljant excuus aan zijn moeder voor (met name) Cleaning Out My Closet. TOP!!

Eminem bewijst met dit album in mijn ogen wederom koning van de lyrics te zijn.

Omdat ik net als bij ieder album toch weer even moet wennen, zet ik 'm voor nu op 4*.
Maar ongetwijfeld zal dit na meer luisterbeurten nog wel iets verhoogd worden.

Grappig dat er bij grote artiesten altijd weer terug gegrepen wordt naar klassiekers van meer dan 10 jaar geleden. Tijden veranderen en mensen ook. Wat verwachten sommige mensen eigenlijk? Dat hij weer pillen gaat slikken en gestoord wordt? Op Encore en Relapse deed hij en dat viel ook niet in goede aarde... Dat hij rapt over dat hij gepest wordt op school en dat hij zijn moeder wil vermoorden? Een beetje raar als je dochter al zo oud is... Daarbij staan de allerbeste versies van o.a. deze onderwerpen al op deze drie albums: klik, klik en klik.

De grootste grap zijn natuurlijk de smeekbedes om Dr. Dre. Dezelfde Dr. Dre bij Relapse door het merendeel afgeschreven was. De beste man heeft afgelopen jaren niets fatsoenlijks geproduceerd. Waarop baseren mensen dat hij weer deel moest nemen? Op producties van (alweer) 10 jaar geleden?

De oude Eminem komt, gelukkig voor iedereen (incl. hemzelf), niet meer terug. Ik zie het meer als dat de nieuwe Eminem zijn plaatsje heeft gevonden in deze tijd. Op Relapse klampte hij nog vast aan zijn oude stijl en Recovery was een (te) radicale omslag. Prima albums, maar hij was nog zoekende. The Marshall Mathers LP 2 is een geslaagde combinatie van beide werelden. Eminem is weer enorm sterk aanwezig. De agressiviteit van vroeger is grotendeels verdwenen, maar ik vind dat niets afdoen aan zijn kwaliteiten. Op o.a. het tweeluik So Far... en Love Game flowt hij er weer ongelooflijk lekker op los. Hij is scherp (/nuchter), slim en hij deelt ook weer heerlijk uit. Ook zijn ouderwetse dosis zelfspot is nog intact. De producties en samenwerkingen zijn weer meer van deze tijd. Iets wat ik totaal niet als minpunt zie. De beats zijn gewoon lekker en sluiten perfect aan bij Eminem. Ook nummers met Rihanna en Nate Ruess zijn meer dan goed. Monster is een heerlijk hitje en Highlights vind ik een mooie afsluiting van de Debbie Mathers-saga.

The Marshall Mathers LP 2 is voor mij één van de betere albums dit jaar. Ik zet hem sinds de lek vaak op en blijf er van genieten (had ik So Far... en Love Game al genoemd? ). De enige vijf minpunten zijn de bonustracks die zoals altijd bij Eminem totaal niet toevoegen en het album onnodig lang maken.

Verschrikkelijke plaat. Eminem moet zich diep schamen en kon beter stoppen. Een terrechte 0,5 ster.

Ik volg Em van in het begin en voor mij is Recovery, Slim Shady LP en Eminem Presents - The Re-Up het minst goede werk van zijn hand.

Relapse met nummers als Buffalo Bill, Insane zijn meesterwerken voor mij terwijl er veel mensen Relapse maar niets vonden. Syllables, Oh No en The Apple zijn nog zo'n nummers die de The Marshall Mathers LP voorbij steken.

The Marshall Mathers LP2 is zeker zijn plaats waard tussen het beste werk. Het enige wat mij stoort is de nummers waar het pop gehalte te groot is zoals The Monster.

Mijn favoriete nummers:
01 - Bad Guy
03 - Rhyme Or Reason
04 - So Much Better = Vind dat dit een nummer is dat zeker meegaat met stijl van MM LP1.
09 - Rap God
10 - Brainless = Nog één dat op MM LP1 had kunnen staan
13 - So Far...

01 - Baby
03 - Groundhog Day

Nummers die ik onmiddelijk skip:
05 - Survival
06 - Legacy
11 - Stronger Than I Was
12 - The Monster (feat. Rihanna)


Mijn favoriet Eminem album blijft Encore.

De titel doet een terugkeer naar het meer oorspronkelijke geluid van de eerste paar albums vermoeden, maar het tegenovergestelde is waar. Dit is het meest poppy en commerciële album van Eminem tot nu toe. Niet dat het een slecht album is, maar het is wel één van zijn minste. Opener Bad Guy, een vervolg op de megahit Stan, is echter behoorlijk geniaal. Vooral de laatste paar minuten van die track behoren tot het beste dat Eminem ooit gemaakt heeft. Daarna kan het album natuurlijk alleen maar tegenvallen, iets dat helaas ook zo uitpakt. Een overdaad aan halfbakken rock-samples en flauwe refreintjes doet flink afbreuk aan het geheel. Gelukkig zijn er hier en daar nog wel wat sterke tracks, zoals Legacy en Rap God, om de aandacht er nog net bij te kunnen houden. Een reeks sterke bonustracks krikt het niveau uiteindelijk nog wel iets op, maar al met al is dit een zeer wisselvallige plaat.

Ik kan Eminem voor een groot deel volgen waarom hij dit deel 2 van zijn meest ingenieuze album heeft genoemd. Ik voel op bepaalde tracks dezelfde emoties die hij tentoonstelde op deel 1. Op sommige nummers klinkt hij zelfs als persoon veel puurder, met zelfreflectie en zelfspot.

Maar ik ontkom er op hetzelfde moment ook niet aan om me enorm te irriteren aan de halfbakken, slechte refreinen, met als tranentrekkende dieptepunt Stronger Than I Was (come on....really???). Er is gekozen voor een té poppy approach, waardoor Eminem de plank soms volledig, en soms half misslaat. Zonde, want de goede nummers zijn gelijk van een erg hoog niveau. Dan denk ik vooral aan Love Game, Rhyme or Reason en Rap God.

Productioneel gezien neemt hij een groot risico, waarvoor credits, maar het klinkt soms echt amateuristisch. Misschien zijn we te verwend met Dr. Dre producties geweest?

Al met al een aardig album, maar zeker geen memorabel album, wat toch wel zonde is gezien de titel. Ik zet Marshall Mathers LP nog maar eens op denk ik.

Eminem begint wat onwennig. Dit lijkt echter een beetje met voorbedachte rade te zijn om de draak met zichzelf te steken, maar het zorgt wel voor een heel ongemakkelijk begin van het album.
Daarna laat hij weer regelmatig horen nog steeds een sterk rapper te zijn, maar de meeste beats weten me echt verre van te bekoren en verpesten soms de hele ervaring. Neem nou bijvoorbeeld "Rap God": Eminem laat zich hier als vanouds horen, maar de beat klinkt gewoon nergens naar als je het mij vraagt.
Jammer, het zorgt ervoor dat ik niet zo heel erg enthousiast kan worden van dit nieuwe album van Em. Hij verdient beter!

Staan een paar goede nummers op.
Jammer genoeg komen de beats veelal totaal niet door.
Slecht opgenomen en afgemixt.
Het laag dat er op staat gaat soms echt nergens over.
Ik luister dan veel liever naar zijn oudere werk.
Goed opgenomen met goed strak laag.

Het grootste probleem dat dit album kent is de titel, het was voorspelbaar dat Eminem het niveau van het eerste deel niet meer kon halen. Misschien had ik nog iets vergevensgezinder geweest als deze LP los stond van het legendarische The Marshall Mathers LP.

Dit album kent hoogte- en dieptepunten.

Hoogtepunten zijn Bad Buy, Survival, Rap God, The Monster, Headlights en bonustracks Baby, Groundhog Day en Wicked Ways. The Monster is net zoals Love the Way You Lie weer een aangename radiosingle. Op Rap God laat Em zien dat hij nog steeds één van de beste rappers is dat we ooit gezien hebben. Vooral het stuk waar hij ongelofelijk snel rapt is meesterlijk!

De dieptepunten zijn Asshole, So Far... en de absolute verschrikking Stronger Than I Was.

De rest hangt tussen de twee uiterste.

Love Game was een anticlimax. Hier had ik (net zoals de meeste volgens mij) een hard nummer verwacht waar Eminem en Kendrick beide ontzettend hard tekeer gingen. In werkelijkheid krijgen we een komisch country-achtig nummer waar beide heren toch nog uitstekend hun best doen. Niet persee een slecht nummer, maar het is een teleurstelling tegenover m'n verwachtingspatroon.

Andere titel, minder pop/country beats en Dr. Dre hadden dit album beter gedaan.

3,5*

Ik wordt zelf, net zoals meerdere mensen hier aangeven, een beetje Eminem moe. Ik had nooit verwacht dat ik tot deze gedachtegang zou krijgen, maar ik ondervind het nu toch echt. Het lijkt allemaal maar op elkaar, hoewel ik wel op merk dat Eminem nog steeds een beetje zoekende is in zijn manier van flowen en dus ook stemgebruik in het algemeen. Dat is niet vreemd, want dit deed Eminem op elk album.

De titel van het album.... waarom echt?! puur als een commerciele truc? Waarom? Iedereen weet dat hij nooit meer zo goed gaat worden zoals toen. Oke, dat is in principe geen reden om het niet te luisteren.Ondanks dat ik wist dat het nooit zoals deel 1 zou worden, had ik wel verwacht dat Em gelijke lyrics zou gaan spitten zoals bij het eerste deel.

Is dat gebeurt? Nouja, half. Bij enkele nummers komt hij in de buurt, maar bij sommige is hij nog nooit zo soft geweest. Soft is oké, maar NIET op dit album. NIET wanneer je een vervolg deel maakt op een hardcore album. Dit maakt het hierdoor zo een afwisselend album.

Ik wil duidelijk maken dat dit geen slecht album is, er zijn nummers die ik echt kan waarderen. De skits die terug zijn vindt ik harstikke tof, en het refereren naar dingen vanuit het verleden ook.
Ik ga niet elk nummer beoordelen, want ik denk dat ijna iedereen een gelijke mening hier over heeft. Hoewel ik bijvoorbeeld 'Asshole' wel goed vindt, wat veel mensen niet vinden.
Het album begint zeer sterk.

*3.5