Find Hope in Darkness - Darkness Overwhelms (2013)

Cliff opent rustgevend.
In eerste instantie heb ik het beeld van iemand die boven op een hoge berg over de rimpelende zee kijkt, zoekend naar bezinning.
Al snel vervaagd dat idee.
Dit is paniek, iemand die letterlijk en figuurlijk de rand van het leven op zoekt.
Springen, en je mee laten voeren door de golven?
De toon is gezet.
Dit belooft een zwaar uurtje te worden.

Stay Here and See How the Rain Erases Our Problems begint met een stem welke je tot hem roept.
Ga niet mee, want de tonen van The End van The Doors voorspellen niet veel goeds.
“The killer awoke before dawn”, gevolgd door dat serene gevoel.
Nog steeds die twijfel, maar ik laat mij uiteindelijk overhalen, volgend in de trip.
Gewoon eventjes helemaal weg.

Maar in de Ghost Town heb ik alweer spijt.
Vervreemde geluiden alsof ik in een hedendaagse Hotel California ben beland.
Welcome To The Pleasuredome.
Hear The Drummer Get Wicked.
Elementen Tripgoth passeren mijn reis.

Are We Gonna Die klinkt als een hedendaagse remix van Aphex Twin - Come to Daddy
Ik denk dat de grote meester Richard David James dit zelf ook wel gaaf zou vinden.
Mij pakt het wel in ieder geval.

Found Her (Death In The Snow) is het onverwachte einde van een zoektocht, als passant bekijk ik het tafereel, en loop snel door, niet omkijken, door lopen, niet omkijken, door lopen.

Het lopen wordt rennen; als een pulserende symfonie hoor ik mijn overstuurde hartslag het ritme aanduiden in Live As A Monster Or Die As A Good Man zoals ook een Massive Attack het verwerkt in Mezzanine.

Escape is verraderlijk.
Je kunt nog terug, de pauzeknop onder mijn vinger.
Ik besluit verder te gaan.

Meer ellende, ik zit totaal gevangen in de wereld van Glenn Dick
Als een stuiterbal wordt ik in Dying in the Rain alle kanten op gestuurd, met hem sturend achter de knoppen.

Dit alles is een toeloop naar een hallucinerend eindstuk.
Een comateuze patiënt in een te wit ziekenhuis met te witte muren, kunstmatig beademd.
Miss You
Gevangen in zijn eigen lichaam.

Ondanks ik normaal mij niet echt verdiep in dit soort muziek, ben ik door het album van Find Hope In Darkness aangenaam verrast.
Blijkbaar zijn er nog genoeg muzikale deuren die ik nog niet geopend heb.
Een sterk debuut.

Alleen al voor het lef van kbf om hier voor een zeer kritisch publiek compleet in zijne pure te durven gaan staan kan ik niets anders dan respect hebben.

Kwa sfeer zit de eerste worp van FHID alvast wel goed: het geluid - dat trouwens verrassend helder klinkt - roept beelden op die niet zouden misstaan in een Tim Burton-movie. Dat sommige instrumenten ruzie hebben met elkaar doet niets af aan die beleving, maar maakt het enkel meer bizar. De aldus ontstane chaos contrastreert prima met de minimalistische rustpunten - de piano in track 3 is écht mooi. "Miss You" is - buiten de perfecte afsluiter (hier schijnt de langverwachte hoop aan de horizon) - ook mijn favoriet.

De abrupte eindes van track 1 en track 7 lijken me niet de bedoeling te zijn geweest - of komen toch in elk geval zeer slordig over. Foutje in de eindproductie misschien? "Live as a Monster..." heeft de beklemmende sfeer van een boze koortsdroom, en van "Are we gonna die" krijg ik voornamelijk een zeer gestrest gevoel - deze laatste valt ook buiten de overheersende sfeer van de plaat, een beetje een sfeerbreker zelfs.

De samples passen wonderwel in het geheel en lijken me ook behoorlijk secuur gekozen. Ook die drums trouwens.
Globaal gezien een debuut om trots op te zijn, Glenn. Benieuwd in welke richting uw muziek uiteindelijk gaat evolueren....

Allereerst, ik ben geen fan van 'dit soort muziek' en ken ook vrijwel geen artiesten om Glenn mee te vergelijken. Los daarvan ben ik wel fan van artiesten die chaos in hun muziek verwerken en dat is wat Glenn in mijn ogen ook doet. De scheidslijn tussen chaos en rommelig is echter flinterdun en dit album bevestigd dat. Glenn weet heel goed waar hij naartoe wil met zijn muziek en hij heeft zeker talent, maar momenteel bevindt hij zich nog in het rommelige gebied.

Dit klinkt meteen heel negatief, maar zo is het niet bedoeld. Het creëeren van chaos is een nauwkeurig werkje. Er zijn een artiesten die dit echt in de vingers hebben, maar het feit dat er mij slechts een paar te binnen schieten en dat dit niet te minste namen zijn - Flying Lotus en Danger Mouse - bewijst al dat het lastig is. Deze twee heren (en er zullen ongetwijfeld veel meer zijn) weten harmonie te brengen in chaotische muziek. Zij zorgen ervoor dat het plaatje klopt en dat is nodig om de muziek luisterbaar te maken. Lukt dat niet, dan wordt het rommelig en daar wordt ik heel onrustig van.

Het nummer Dying in the Rain vind ik kenmerkend voor de muziek op Darkness Overwhelms. Ten eerste is het een soort samenvatting van Glenns visie; de klassieke sample en de knetterende mitrailleur drums zijn uitersten, maar hierdoor wordt het wel interessant. Ten tweede legt dit nummer ook bloot waar nog winst te behalen valt. De tegenstelling van uitersten is leuk en interessant, maar ik mis de harmonie. Er zijn nog teveel nummers waar dit het geval is.

Nu meer positieve feedback, want het is Glenn ook een aantal malen gelukt om die grens naar chaos te overschrijden. Op 'Are We Gonna Die' wordt ik als luisteraar heen en weer geslingerd, zonder dat het mij onrustig maakt. In plaats van dat ik zoek naar een punt om mij op te focussen wordt mijn focus steeds verlegd naar een anders stukje muziek. Zo van "dat is cool, maar dat ook! En dit ook!". Het duistere 'achtergrondgeluid' is constant en ik denk dat dit belangrijk is. Daardoor worden de drukke, chaotische drums nog krachtiger. Wat ik ook heel cool vind is de piano die op een gegeven moment erbij komt en langzaam weer lijkt te verdwijnen. Toch blijft de piano op de achtergrond en langzaam gaat het tempo ook omhoog. Dit valt pas echt op als ik mij focus en gelijk met het verleggen van de focus gaat het geluid weer op in de achtergrond.

Ik heb ooit een keer een recensie gelezen over een album van Flying Lotus waarbij iemand zijn muziek vergelijkt met een soort steeg met allemaal clubs/kroegen. Er is een constante ruis van muziekstijlen en af en toe gaat er een deur open waardoor één stijl (kort) overheerst. Ik denk dat jij dit ook in je hebt en dat heb je al min of meer bewezen met 'Are We Gonna Die'.

Kort samengevat: Glenn, je hebt talent (en gelukkig zijn er meer mensen die dat beamen) en je weet goed welke sfeer en stijl je neer wilt zetten. Qua sfeer heb ik weinig aan te merken. Het donkere, de duisternis wordt erg sterk verwerkt in je muziek en daardoor zorg je voor een emotionele band met de luisteraar. Je had mijn aandacht in ieder geval meteen. De winst valt te behalen op het creëeren van harmonie. De lagen van uitersten op elkaar afstemmen. Dit zal er in mijn geval voor zorgen dat ik deze muziek sneller op zal zetten. Het is niet echt mijn smaak, maar een nummer als 'Are We Gonna Die' zet ik nog wel eens op. Een album vol zulke muziek zal dan ook zeker in de smaak vallen!

De Gum Reviewt: Deel 5

Find Hope in Darkness is het alias van Glenn Dick, een 15-jarige kerel, die enorm creatief bezig is met muziek. Onlangs bracht hij zijn eerste album Darkness Overwhelms uit, een fantastische mix van postrock, EDM en breakcore. In de nummers samplet hij er lustig op los en af en toe wordt hij bijgestaan door Mike Klaassen, een bevriende drummer die met zijn tegendraadse ritmes de songs wat meer spankracht meegeeft. De algemene mood van het album is zoals de titel al aangeeft niet meteen vrolijkmakend, maar we hebben toch al veel platen gehoord die ons strottenhoofd nog steviger weten dicht te knijpen. Zo ontoegankelijk is deze plaat dus niet en de overheersende emotie is eerder melancholie.

Absoluut prijsnummer op Darkness Overwhelms is Are We Gonna Die, een remix op aanvraag van een Oostenrijkse producer en een song die qua sound wat afwijkt van het ander materiaal. De bloedstollende breakcore wordt op geniale wijze gecombineerd met dreigend piano- en vioolspel. Een ander hoogtepunt is het übermelancholische Stay Here and See How The Rain Erases Our Problems. ‘I Will Be True’ van Set Fire To The Flames wordt fantastisch gesampled en de drums van Klaassen zorgen absoluut voor een meerwaarde. Soms is het wel duidelijk dat Glenn Dick nog wat aan een eigen sound moet werken. Afsluiter Miss You is een herwerking van Trentemöllers ‘Take Me Into Your Skin’, maar leunt te dicht tegen het origineel aan om echt relevant te zijn.

Find Hope in Darkness wijkt qua sound nog te weinig af van zijn grote voorbeelden en dat gebrek aan een uniek geluid zorgt ervoor dat we hier nog niet van een echt geslaagd album kunnen spreken. Wel toont Glenn met Darkness Overwhelms aan dat hij enorm veel talent bezit. Zijn samplekeuzes zijn altijd dik en orde en bovendien weet hij als geen ander een bepaalde sfeer te creëren. Daarnaast wil hij zich duidelijk niet laten beperken tot één bepaald genre. In de toekomst zal dat ongetwijfeld nog heel mooie dingen opleveren.