Änglagård - Hybris (1992)

Debuutalbum van deze legendarische progband. Ze hebben slechts 2 studioalbums en een livealbum uitgebracht en allen worden heel hoog gewaardeerd en hierdoor hebben ze een soort cultstatus in dat wereldje. En terecht wat mij betreft! Dit is een wonderschone plaat met melodieën zoals die toen niet meer waren vertoond sinds de hoogtijdagen van de symfo in de jaren 70. De opener Jordrok is 1 van de mooiste instrumentale nummers die ik ken.

Prachtig ook hoe de spaarzame vocals op sommige tracks eerder gebruikt lijken te worden als extra instrument/melodie dan om daadwerkelijk een verhaal te vertellen. De muziek vergt een paar luisterbeurten, maar dan heb je ook wat.

Sprookjesachtig mooi

Klassieke progressive rock: lange symfonische nummers met complexe structuren, tempowisselingen, en technisch begaafde muzikanten. Al luisterend waan je je in de jaren '70, en denk je aan bands als King Crimson, Gentle giant en VDGG.
Niet veel nieuws onder de zon dus, maar desondanks is dit best een verdienstelijk album. De nummers bevatten hele mooie stukken en zijn eigenlijk alleen vervelend wanneer er gezongen wordt: deze muziek heeft geen zang nodig, die doet enkel afbreuk aan het werk. De melodieën zijn helaas niet van grote schoonheid, maar de bij tijd en wijle intrigerende geluidstapijten weten dat aardig te compenseren.
Mijn grootste bezwaar is dat de nummers een beetje eindeloos doorgaan met het uitwerken van alle ideeën van de bandleden, maar eigenlijk nooit ter zake komen en het nummer op een waardige wijze van spanningsopbouw, of in ieder geval van een climax, voorzien. Er zijn hier wel voorzichtige pogingen toe merkbaar, maar echt bekoren kunnen ze me vooralsnog niet. En zo blijft het in plaats van een geweldig album toch niet veel meer dan een mooie stijloefening.
Ik ga dit zeker nog een paar kansen geven, maar ik blijf vooralsnog op 3/5 steken.

Als de vocals het grootste probleem zijn, raad ik je het 2e album aan. Daar zijn ze zo wijs geweest om ze weg te laten.

Heel mooi album, de nummers zijn soms wat aan de lange kant......maar juiste de zang in het zweeds maakt het afwisselender en stoort absoluut niet. 3,5 *

toch wat teleurgesteld, hun volgend album, epilog, vind ik stukken beter. De zang doet echt afbreuk aan de muziek en hoewel het instrumentaal weer van een hoog niveau is vind ik het toch niet op hetzelfde niveau van hun volgende album. Maar dat volgend album was dan wel ook wondermooi. Al bij al staat hier toch wel prachtige muziek op.

3,5*

Gaaf album. Doet me denken aan Genesis ten tijde van Nursery Crime, zonder dit te copiëren.
Zoals Jördrok begint, kan het bij mijn al niet meer stuk, onheilspellende piano accoorden. Prachtig !!

Mischien wel de blauwdruk voor de scandanavische prog van de laatste decenia. Een haast magisch album. Of het nou het angstaanjagende Jördok is of het bezwerende Kung Böre, het staat allemaal bol van de kwaliteit. Prachtig die analoge synths van vroeger. Sfeervolle klassieker!

Buitengewoon sfeervol album!

Recensie volgt.

Wel, dan ben ik heel benieuwd. Want ik beluister deze plaat op heden redelijk veel. Volledig herontdekt. Het zou leuk zijn jouw recensie te mogen bewonderen.

Maar jammer genoeg kwam hij nooit . Was wel benieuwd wat je er van vond.

Dit en Epilog blijven magische albums voor me. Beide albums maakten diepe indruk en vormden de voorhoede van een hele golf aan Scandinavische nieuwe progbands: Anekdoten, Landberk, White Willow en iets later en in een iets andere hoek the Flower Kings.

Toendertijd de band nooit live gezien maar tijdens hun eerste reunie (euh, ik meen in 2000) er voor naar België gegaan en niet teleurgesteld, wat was dat een bijzonder optreden.

En nu is er een nieuw album onderweg, ze zijn hem aan het mixen maar uit de verslagen van drummer Mattias Olsson blijkt wel dat het wederom een stekelig gebeuren is: 5 personen (zanger / gitarist Tord Lindman is er niet bij) = 5 verschillende meningen. Ze doen ook een aantal optrdens maar tot op heden niks dichtbij, dus ik bouw mijn vakantie er om heen en ga ze zien op het Summers End festival in Wales eind september. Naar het schijnt wel met een andere toetsenist (David Lundberg van de band Gosta Berlings Saga) omdat de eigen toetsenist niet de tijd heeft door zijn werk om te kunnen repeteren en op reis te gaan. Maar Lundberg is ook uitzonderlijk goed.

Änglagård - Hybris (1992)

Het muzikaal jaar 1992 had niet heel veel te bieden op progressief gebied. Grunge, metal, indie en hip-hop overspoelden zowat het hele muzikale gebeuren, los van het commerciële dan. Dream Theater en in mindere mate Queensrÿche waren wel aanwezig. Maar de overbrugging van de jaren 80 zorgden er wel voor dat het geluid maar weinig mee had van wat in die jaren 70 afspeelde. Op zich niet erg, maar het leek er op dat niemand zich nog wou meten met het unieke geluid van die gouden jaren. Of toch? Jazeker!!! Spijtig genoeg moeten we er wel voor dieper graven. En wie diep graaft vind wel af en toe eens iets. Zoals Hybris van de 6-koppige Zweedse band Änglagård. Tord Lindman en de zijnen hadden heel wat inspiratie gehaald uit die jaren 70. Met slechts 4 nummers waren ze erin geslaagd een symfonisch meesterwerk op poten te zetten die de weerspiegeling van die progressieve jaren volledig deden heropleven. Een plaat die wat mee had van King Crimson, Genesis en Gentle Giant. Echter slaagden ze er wel in om een eigen muzikale richting in te slaan. En met succes!!! De 4 nummers hebben een volledig eigen gezicht. Dat maakt deze plaat al zeker uniek. Een magisch album met een uitgebreid ritmisch klankenpakket. Kortom: vol variatie.

Op de helaas wat weinige berichten lees ik o.a. blauwdruk voor de Skandinavische prog en soort cultstatus. Heel tof te lezen maar iets wat bescheiden, niet? Op progarchives staat de plaat op 14 in het lijstje "beste prog allertijden". Met een score van 4.41 en meer dan 700 stemmen laat deze Hybris kleppers als Pawn Hearts (VdGG), Larks' Tongues In Aspic (King Crimson), Mirage (Camel), Meddle (Pink Floyd) en Aqualung (Jethro Tull) achter zich. Sputnik geeft een 5 en beschouwd dit als een meesterwerk, een classic.

En laten we eerlijk zijn. Over de gehele lijn is dit instrumenteel zeer sterk in één gezet. De composities zijn een streling voor het oor. Jördrok is daar een mooi voorbeeld van. En het weinige gezang stoort me totaal niet. Integendeel, het heeft wel iets.

Masterpiece

Nou, je kunt de score hier iets bijstellen door zelf een cijfer uit te delen.

Mooi stukje verder. En dit is inderdaad niets minder dan een sleutelplaat voor een heropleving in de (met name) Scandinavische prog in de jaren '90, maar dat is inderdaad wel een klein beetje een cultgebeuren. Iets voor de fijnproevers, zullen we maar zeggen...

Bij deze gebeurt.

Al jaren nam ik me voor om dit album van een recensie te voorzien. Toch kwam het er al die jaren nooit van. Het bleek namelijk verdraaid lastig te zijn om goed uit te leggen waarom dit album zo overweldigend mooi is. Nu zal het er toch eens van moeten komen:
-
Het lijkt me goed om te beginnen met de- bescheiden- sleutelpositie die dit album inneemt binnen de progressieve rock. Allereerst moeten we kijken naar de jaren 70; het decennium waaruit deze band haar muzikale inspiratie put. Prog was toen grotendeels een Britse beweging . Zo verwerkte een van de meeste invloedrijke bands uit die tijd(genesis) in haar albums doelbewust oud-Britse sfeerbeelden. Er waren toentertijd al wel wat Scandinavische bands actief(kaipa en Samla mammas Manna bijv), maar echte hoogvliegers qua populariteit waren het niet.
-
Vervolgens moeten we kijken naar de jaren 80. Aanvankelijk wordt progressieve rock door Punk redelijk effectief opzij gezet. Bekende progbands gaan met wisselend succes pop maken. Begin jaren 80 komt er een neo-progmovement op, waarvan de sleutelbands(IQ, Marillion, Pendragon, Twelfth night) weer uit Groot Brittannië komen. Neoprog vermengt progressieve rock met new-wave invloeden. Aan de andere kant voegen bands als Iron Maiden, Queensryche, Fates Warning progressieve invloeden toe aan heavy metalmuziek.
-
Anglagard maakt in 1992 om twee redenen opmerkelijke muziek. Aan de ene kant verplaatst Hybris de focus van het landelijke, high-class Engeland naar de koude, bevroren vlaktes van Zweden/Scandinavié. Daarnaast maakt Anglagard echte symfonische rock; niet verlicht met popmuziek, maar ook niet verzwaard met metal. Deze band was geen eenling- bands als Anekdoten waren toentertijd met iets soortgelijk bezig- maar deze band is wel een van de meest aansprekende voorlopers van de Scandinavische progscene.
-
Anglagard is hoorbaar beïnvloed door klassieke progbands als King crimson,Camel, Yes en Genesis, maar voegt hier een flinke dosis Zweedse folk bij. Hierdoor klinkt Anglagard heel vertrouwd seventies zonder ooit te vervallen in pseudo-plagiaat.
-
Op Vandringar I Vilsenhet((Wanderings in Confusion) zijn de zweedse folkinvloeden het best te horen. De fluit krijgt op dit nummer een geweldige hoofdrol toebedeeld. Fantastische sfeerpaletten worden afgewisseld met ijskoude spanning van de analoge elektronica en charmante zangpartijen. Anglagard valt gelukkig ook niet in de val om 10 minuten lang folkmelodietjes te serveren. Erg sterke opbouw naar een duistere en ijzersterke, chaotische conclusie.
-
Ifrån Klarhet till Klarhet(From Clarity To Clarity) is het meest chaotische nummer op deze plaat. Er wordt een geniale hoofdrol weggeven aan de gitarist, die echter continue de samenwerking met de keyboardspeler zoekt. Ook hier weer een prachtige opbouw.
-
Het grandioze openingsbod van deze plaat, Jordok(Earth smoke), heeft een heerlijk luguber sfeertje. Het nummer weet zelfs in de rustige stukken een constant dreigende ondertoon neer te zetten. De gitaarsolo waarmee het nummer eindigt is werkelijk goddelijk. Na Kung Bore het beste dat dit album te bieden heeft.
-
Kung bore(King Winter) is mijn lievelingsnummer op dit album. Vanaf het begin af aan zit de spanning er goed in. Vooral op dit nummer is goed te horen waar deze band zijn kracht vandaan haalt. Elke wending of maatwisseling staat in dienst van de compositie. Het grandioze nummer wint hierdoor per minuut aan dynamiek en spanning. Het hoogtepunt zit ergens rond de 9 minuten, waar de praatzang wordt overrompelt door destructieve mellotronvlagen die in de 3 daaropvolgende minuten vervolgens weer prachtig worden uitgediept. Een geniaal einde van een geniaal album.
-
Kortom: een zeer sfeervol album; een intrigerende blauwdruk voor de Scandinavische progscene. Een album dat zeer stevig huist op het jaren 70 symfofundament, maar desondanks een eigen geluid ten toon spreidt . Met zijn 4 briljante hoogvliegers laat dit album geen seconde onbenut om de aandacht van haar luisteraar te grijpen. Een van de beste symfonische rockalbums ooit gemaakt.

Absoluut 1 van de allerbeste symfobommen dat op deze aardbol werd gedropt en natuurlijk héél mooi verwoord. Waarvoor dank, beste Misterfool

Heb de quote even weggehaald, nergens voor nodig om zo'n lap tekst te quoten.

Dit stukje helpt me écht om deze band te plaatsen. Zeer rake recensie, Misterfool, straf!

Ik ben werkelijk gefascineerd geraakt door Viljans Öga in 2012. Ik heb me er lange tijd nooit aan gewaagd (nu ja, enkele weken/maanden) omdat ik een metalband in gedachten had (de naam 'Anglagard', de hoes, Zweedse gothic/death stuff; niet dat ik niet van progmetal hou, integendeel), maar werd toch erg nieuwsgierig toen ik 'm op 1 of 2 zag staan in de top van 2012 van Progarchives, samen met mijn persoonlijke jaarfavoriet Big Big Train.

Dus Viljans Öga blind aangeschaft, samen met Hybris, en me laten onderdompelen in de kille, Zweedse quasitoendra. Goddelijk, werkelijk uniek, symfonisch, een zeer authentieke sound - beetje vieux-jeu op een positieve manier. Ik denk dat ik me intussen nog gelukkig mag prijzen dat ik Hybris nog steeds niét ken (op één luisterbeurt van het openingsnummer na, dat ik trouwens al compleet vergeten ben), omdat ik de magie nog mag ontdekken! Ach dat tijdsgebrek om al die wonderbaarlijke albums te ontdekken... Maar Misterfool's recensie heeft Hybris weer wat hoger op de shortlist geplaats (om niet te zeggen, helemaal bovenaan).

Leuk om te horen Mindscapes en Leeds. Zelf heb ik ook nog een aantal symfonische rockalbums op de spreekwoordelijke plank liggen die mijn interesse wekken, maar die ik wegens tijdsgebrek nog niet heb beluisterd. Viljans öga vind ik ook een prachtig album.

Ik, oude progrocker/symfoliefhebber, sluit me geheel aan bij alle loftuitingen hierboven. Héérlijke plaat. Mijn enige bezwaar na een aantal keren draaien vond ik op 4 november 2005 al door Paalhaas verwoord: "dat de nummers een beetje eindeloos doorgaan met het uitwerken van alle ideeën van de bandleden, maar eigenlijk nooit ter zake komen en het nummer op een waardige wijze van spanningsopbouw, of in ieder geval van een climax, voorzien." Maar daar heb ik eigenlijk steeds minder problemen mee, of misschien blijken de nummers heel geraffineerd toch eigenlijk wel degelijk op fraaie wijze afgerond te worden, het zou zomaar kunnen. Ik ben hier in ieder geval voorlopig nog niet op uitgeluisterd. (Eén van de bands die ik heb opgepikt uit Jeff Wagners Mean deviation : four decades of progressive heavy metal.)
        Trouwens, heb ik te veel fantasie, of hoor ik daar in Kung bore op ongeveer 4'30 een klein eerbetoon aan een karakteristiek gitaarloopje uit Thick as a brick?
 

Die vraag nodigt uit tot herbeluistering. Maar in mijn herinnering komt in Kung Bore toch vooral Marillions Forgotten Sons terug.

Ik pak vanavond Script even uit de kast…

Ik heb net Forgotten sons en Kung Bore achter elkaar gedraaid, en het ligt misschien aan mij (ik ken Marillion pas een paar jaar en Anglagard pas een paar weken), maar ik kan het er niet aan afhoren. Misschien dat de gitaarpartij van Kung Bore vanaf ongeveer 10'53 me aan Marillion doet denken, maar zelf zou me dat nooit zijn opgevallen. Maar nogmaals, ik ben slechts een noviet, en dit zijn wel bands waarvan je muziek vaker moet horen om alle patronen te kunnen "internaliseren".
 

Al die tracktijden... ik zal ze zelf binnenkort ook weer even back-to-back opzetten, dan kan ik het ook wat specifieker maken.

Maar 't was wel iets wat me bij de eerste keer Kung Bore meteen opviel (en op dat moment kende ik Forgotten Sons een jaar of tien).

Ik zit net weer even te luisteren en in Kung Bore gaat het om de riff die inzet rond 9:00.

Ja, nu je het zegt, het was me dus nog nooit opgevallen. Grappige overeenkomst.

vandaag ontdekt en klinkt tot nu toe allemaal behoorlijk goed. Ik hoor inderdaad de invloeden van genesis en kingcrimson. Het begin van het eerste nummer doet me een beetje denken aan yes' close to the edge meets king crimson. Erg interessant allemaal, dus hier waag ik nog zeker een aantal luisterbeurten aan.

R-bek6 kijkt me wel wat voor jouw Geert.

Wat vind jij eigenlijk van dit album DjFrankie? Ben wel benieuwd naar jouw mening.

Ik zal eens luisteren.

We wachten in spanning af

Ik zet cd's meestal af zodra de bonustracks beginnen. Net toch met enige aandacht naar Gånglåt Från Knapptibble geluisterd, met nogal wat Snow Goose-echo's erin. Mooi mooi mooi.