Echo & The Bunnymen - Porcupine (1983)

Back of Love is juist briljant!

Verreweg het beste album van Echo! Gods Will Be Gods blijft mijn favoriet!

Ik blijf het proberen met deze plaat, maar hij wil me maar niet pakken. Ik hou van orientaalse invloeden en dergelijke. Geweldig het sitar spel. Misschien vaker draaien?

Ik denk van wel.. ik heb hem ook in meerdere stadia uiteindelijk ontdekt. Vooral het titelnummer is niet erg toegankelijk voor E&B begrippen.. maar dat vind ik nu het sterkste nummer naast Gods Will Be Gods Hij is inderdaad over het algemeen wat zwaarder dan de rest van hun werk.

Ripeness en Fuel vind ik ook erg sterk. Het hele album is gewoon goed. Inderdaad misschien hun donkerste album maar daarom ook mijn favoriet!

Voor mij idem. White Devil en Heads Will Roll ook prachtig en zeker The Cutter. Alleen Back Of Love wordt ik nooit zo warm van..

Back of Love hebben ze destijds volgens mij als single uitgebracht. Tja een beetje iets te popie jopie wat mij betreft! Ook de enige track die ik telkens oversla!

Ik ben nog steeds op zoek naar een new-wave album dat dit meesterwerk kan evenaren. Maar ik lijk het maar niet te vinden... Pure klasse dit.

Ik ken een aantal new wave albums die dit evenaren of overtreffen, maar niet echt vergelijkbaar hiermee. In die zin kan ik je dus niet veel aanbevelen

Wel, ik ben nu de hele discografie van the cure aan het doornemen, en die klinkt alvast veelbelovend. Vandaag Faith enkele keren beluisterd, morgen Pornography aan de beurt. Ik zie dat die bij jou hoog genoteerd staat, dus wie weet . Maar het klinkt inderdaad heel anders dan the bunnymen...

The Cutter is natuurlijk een mooie opener met die Oosterse invloeden, maar het nummer wordt pas echt mooi bij de 01.45 minuten; het verfrissende deuntje en de mooie lage stem van Ian McCulloch; wat me verder juist heel erg op valt is dat zijn stem erg dicht bij die van Jim Kerr (in de begin periode van Simple Minds) ligt.

Back Of Love heeft ook dat verfrissende geluid wat ook een Siouxsie & The Banshees rond deze periode gebruiken. De zang is wel bij dit nummer wat minder dan bij The Cutter, en de structuur ontbreekt hier een heel eind.

My White Devil heeft een Joy Division-achtig intro, wat mij wel erg aanspreekt; vrij onbekend nummer met een mooie baspartij. Die belletjes er doorheen is een mooi extra element. Eigenlijk is dit stiekem een van de mooiste nummers van het album.

Clay is mooi door die galmende gitaar; alleen hadden ze die voor mij meer terug mogen laten komen.

Porcupine heeft dat heerlijke Oosterse sfeertje weer; die toch wel een stuk minder hier door klinken dan op Ocean Rain. Ian McCulloch is hier wel goed bij stem. Op het einde wordt het zelfs behoorlijk dansbaar, met weer andere Oosterse invalshoeken, die weer veel weg hebben van Voodoo Dolly van Siouxsie & The Banshees.

Heads Will Roll doet mij niet zo veel; niet dat het slecht is, maar ik mis wat. Hier komt het Oosterse wel terug, maar heeft minder effect.

Ripeness blijft ook te vlak; weinig spanning.

Higher Hell is weer van hoog nivo; mooie opzwepende drum, en prachtig gitaarwerk; na de 2 minuten wordt het wat meer up-tempo; ook een van de betere songs.

Gods Will Be Gods wijkt af van de rest, maar is wel een van de hoogtepunten; lekker dromerig met mooie zweverige zang; 10 jaar later zou men dit Shoe-gazer genoemd hebben (heeft qua sfeer ook zeker wat weg van het geluid waar Stone Roses later mee scoren; maar dat zal niet iedereen zo ervaren; denk ik).

In Bluer Skies mist weer een stuk spanning, en voegt weinig toe.

Al met al een prima album, met een aantal sterke songs, maar ook een aantal van een minder nivo.
Deze zet ik ook minder vaak op dan bijv. Ocean Rain.

Ik ben het wel met je eens wat betreft Ripeness en In Bluer Skies. Beide weinig spannende nummers.

Mijn favorieten zijn The Cutter, Clay, Heads Will Roll en als eenzaam hoogtepunt Gods Will Be Gods. Wat een subliem nummer.

Ocean Rain valt bij mij ook iets hoger uit. Het is waarschijnlijk toch de wat meer bombastische productie.

Heads Will Roll kan mij helaas niet overtuigen.

Mijn favoriete Echo LP. Heb t/m Ocean op vinyl en vind deze toch net ff beter dan bijv. Ocean Rain.

Onaardse Cd met een geweldig openingsnummer waar echt werk in is gestoken en het kwaliteitsdrieluik Clay, Porcupine en Heads Will Role erop.

Voor een dikke 5 euro op ebay gekocht
in de enkele, geremasterde versie.

Zonder de single versie van Never Stop.
Wel met de extended versie. Dus best of nog bijkopen geblazen.

Heb de band net ontdekt in mijn ontdekkingsreis langs the new wave. Heb zojuist Crocediles gehoord en nu deze. Voorlopig vind ik deze beter. Vooral het titelnummer spreekt mij erg aan na de eerste luisterbeurt. Maar ik kom er nog op terug

Titelnummer is één van de grilligste nummers die ze hebben gemaakt, groeier!

De hele plaat was voor mij een groeier. Hij greep me niet meteen. Het duurt mss even, maar dan heb je ook wat. Wat mij betreft een van de beste uit het genre.

Daar zijn we het voor de verandering over eens CD

Het betert met mij en Echo & The Bunnymen. De albums worden er chronologisch gezien beter op.
Hierna is er nog Ocean Rain die nog iets beter is dan Porcupine maar daarna stopt het alweer.

Hoewel ook hier weer niet de ganse plaat me kan boeien zijn The Cutter en Porcupine geweldige nummers. Ook The Back of Love en in iets mindere mate Clay doen het goed.

De rest is dan weer redelijk.

Dikke 3 *

Prachtig trippend album van the bunnymen, geweldig al die verschillende gitaartjes. Heel mooi geproduceerd ook, wat goed te horen is met koptelefoon op, dan hoor je hoe mooi alle afzonderlijke bijdragen verweven zijn.

Sterkste nummers wat mij betreft:

Clay
My White Devil
Porcupine

The Cutter vind ik een stuk mooier in de alt. versie (track 12).

Er staan best wel een paar lekkere nummers op maar over het geheel genomen word ik niet echt heet van de plaat.
Ik zal het straks nog eens proberen.

dit ben ik roerend met jou eens dat deze lp brilliant is

Belachelijk sterke psychedelische post-punk-plaat met 'The Cutter' en 'Heads Will Roll' als grote publiekstrekkers.

Mijn aandacht gaat echter meer uit naar de twee meest hypnotiserende nummers: 'Higher Hell' en 'Gods Will Be Gods'. Telkens als ik die nummers hoor begrijp ik niet hoe het komt dat de hele shoegaze-beweging nog meer dan 5 jaar op zich liet wachten. Alle elementen zijn aanwezig, in die twee nummers! De reverb, de hypnotische riffs, de tanpura en sitar die een wall of sound optrekken (Indische muziek, toch écht wel de basis voor alle drone-gerelateerde muziek, nietwaar), en de delay op McCulloch's stem: shoegaze avant-la-lettre! Laat Bilinda Butcher ze inzingen, en je hebt MBV-classics.

Bijgevolg betreur ik het ook dat deze plaat zo relatief ondergewaardeerd is gebleven (er zijn uitzonderingen natuurlijk, pitchfork gaf ze onlangs nog een verdiende 9.2 score), want dit is nog zoveel meer dan enkel een strakke post-punk-plaat...

Bij mij zeker niet ondergewaarderd. al tijden strak in mijn top 10

Sowieso hebben bands als Echo & Bunnymen, The Cure, maar nog meer Cocteau Twins het shoegaze geluid gevormd tot op grote hoogte. Shoegaze was een prachtige beweging, maar allerminst nieuw derhalve. New wave is wat dat betreft een veel revolutionairder stroom gebleken waarin eigenlijk alle indierock en latere stromingen al verpakt zaten. Porcupine is daarbij nog een van de meest extreme platen, veelal onbegrepen inderdaad. Maar wat uiteindelijk de meeste geheimen prijsgeeft bij herhaaldelijk beluisteren, itt de andere Bunnyplaten, die wat conventioneler zijn.

Mee eens, maar ik zie de derhalve niet helemaal? Vergeet ook niet dat shoegaze veel heeft geleend van no-wave als Sonic Youth. En (ik geloof dat dat ook jouw stokpaardje was) zelfs in Bowie zat al wat shoegaze.

M.a.w., shoegaze is de finishing touch van de New Wave . Dat is natuurlijk wat gechargeerd, maar ik vind het altijd jammer dat zoveel OW'ers het shoegaze-station overslaan.

Ik heb destijds heel wat shoegaze bands geprobeerd, maar het spreekt me gewoon niet echt aan. Te eentonig; new wave was veel veelzijdiger. Alleen Pale Saints vind ik erg goed, maar dat is niet echt shoegaze. Zit aan de rand van het genre.

Derhalve, aangezien er dus al bijna gehele shoegaze melodieën, incluis dromerige zang en ruismuurtje klaarlagen alà Cocteau Twins En Bowie: heroes inderdaad!!

Maar het is wat steviger geworden en inderdaad ook wat hoekiger oiv Sonic Youth en Jesus and Mary Chain e.d.