Echo & The Bunnymen - Porcupine (1983)

Ik heb veel shoegaze geluisterd en in bezit als OW'er. Veel crap tussen het koren helaas (die drugs zorgen voor inspiratie, maar maken ook veel kapot). Deze plaat is eerder psychedelische wave, veel pre-shoegaze hoor ik er niet in. Dit is een plaat waar the drugs have worked.

Ripeness luisterde ik in de platenzaak vandaag. Ik zal toegeven: ik vond het een sterk nummer!

The Cutter kende ik natuurlijk ook al. Ik moet dit album snel zien te scoren Heaven up Here staat nu namelijk stof te vangen doordat deze lange tijd op repeat stond. Ik heb nieuw Konijnenmannenmateriaal nodig

Ik heb het album ondertussen veelvuldig murf gedraaid. Het is mijn favoriete Konijnenalbum geworden. Ripeness, het nummer dat mij het opstapje gaf, vind ik nu een van de zwakkere nummers dat hierop te vinden.

The Cutter slaat alles. Wat een plaat!

Een hele verbetering ten opzichte van het voor mij toch zeer matige Heaven Up Here. Echo & The Bunnymen is typisch zo'n band die bij mij op het dunne randje balanceert van 'heel goed' en 'irritant'. In hun mindere nummers staat het theatrale geluid me ook meteen tegen, in hun betere past dat juist prima. Op Heaven Up Here mis ik de goede songs en blijft er weinig over. Hier zijn ze met The Cutter, Back of Love, Porcupine en Higher Hell alweer een stuk de goede richting in geschoten. Desalniettemin vind ik dit een vrij grillige plaat met hoogtepunten, maar toch ook nog wel een beetje hetzelfde probleem als de voorganger.Pas op Ocean Rain hoor ik Echo & The Bunnymen pas echt zoals ík ze graag wil horen.

Tijdens hun optreden in Paradiso gisteren kwam The Cutter weer eens voorbij. Reden om dit album gelijk weer te draaien (na een overdosis Crocodiles en heaven Up Here de laatste weken).
Het blijft een geweldig album!

Het blijft dé Bunnymen-plaat voor mij, al komt Heaven Up Here steeds dichter in de buurt

Volgende tour dan maar met Porcupine centraal? En dan graag wel alle nummers spelen.

Voor mij blijft Ocean Rain dé plaat maar Crocodiles is opgeklommen van een wat minder geliefd album naar de nummer twee en daarmee zelfs dit album voorbij strevend. Porcupine is namelijk altijd mijn nummer twee geweest

Wat een optreden dus kan doen......

Niet hun beste naar mijn smaak.Veel nummers klinken wat overgeproduceerd maar daar tegenover staan de twee briljante singles The Cutter en The Back of love,vooral van die laatste krijg ik na 30 jaar nog niet genoeg.

live in de Melkweg tijdens Grauzone festival

The Cutter

Alleraardigst album, met best wel pit. Aantrekkelijke songs met enige vaart.

Ik had, gebiedt de waarheid mij te zeggen, nog niets van Echo & The Bunnymen in huis. Enige tijd terug heb ik daarom zo'n boxje gekocht met daarin vijf jaren '80 albums van de band, waaronder Porcupine.

Misschien beledig ik nu een aantal mensen tot op het bot maar ik vind de alternatieve rock van Echo een beetje lijken op de oude Simple Minds, muzikaal en vocaal. Echo & The Bunnymen hebben minder last van enige theatrale hoogdravendheid dan de SM. Maar ik schrijf het ook om het voor mijzelf een beetje in perspectief te plaatsen.

Maar heerlijk album verder om met enige regelmaat op te zetten.

Vandaag weer eens opgezet en ik blijf het een aangenaam album vinden.Eerder noemde ik Porcupine wat overgeproduceerd maar nu kan ik daar ook wel bewondering voor opbrengen,mede door het gebruik van de oriëntaalse instrumenten/geluiden klinkt het allemaal wel erg vet.Feit blijft wel dat de songs minder zijn dan op de voorganger Heaven up here,die een stuk constanter is en meer een geheel vormt.Gelukkig zijn de uitzonderingen wel bijzonder sterk,de singles the Cutter en the Back of love zijn briljant en ook het titelnummer en Gods will be Gods mogen er zijn.Misschien waren ze op dit album nog wel een beetje zoekende maar met de opvolger Ocean rain viel gelukkig alles op zijn plaats.

Gisteren dit album op CD inclusief bonustracks aangeschaft, de vinylversie staat nog op zolder

Voor mij persoonlijk toch de minste worp van The Bunnymen, The Cutter & The Back Of Love zijn voor mij de uitschieters.
Is wel een opzwepend album maar ik kan er geen echte klik mee krijgen, moet er echt voor in de stemming zijn.
Het bonus materiaal is zeker de moeite waard vooral afsluiter Never Stop is geweldig.

Betrap me erop dat ik de alternatieve versie van My White Devil ( = bonustrack ) beter vind dan de originele uitvoering.
Blijft voor mij een zware ietwat onevenwichtige plaat met hoogepunten ( The Cutter/ Back Of Love/ Heads Will Roll ) en mindere tracks ( Titelnummer en God Will Be Gods ).

Wow! Die hemeltergende vocale uithalen in combinatie met die mysterieuze oosterse sound geeft mij een magisch gevoel. Dit is zo'n indringend album.

Dit is de enige van hun 4 eerste platen die me niet ligt; die Oosterse klanken, geluidseffecten, de pathos in McCullochs zang, maar vooral die drukte, die Wall of Sound waarin veel (stukken van) nummers gedrenkt worden.

Een nummer als Ripeness zwoegt maar voort zonder pakkend refrein tot na meer dan 4 en een halve minuut de fade out eindelijk ingezet wordt. Porcupine lijkt ook zo nodeloos te ploeteren tot het halfweg ineens wél spannend wordt. Het is voor mij een van de weinige hoogtepunten op deze plaat.

Heads Will Roll ligt in het verlengde van de 2 singles waar ik ook niks mee heb. In Higher Hell klinkt wel de warmte van vroegere en latere Bunnymen en is daarom mijn favoriete nummer van de plaat, mede omdat McCulloch niet over alles heen schalt al wordt het aan het eind van het nummer toch nog druk.

Verder te veel vergeetbare nummers als Clay en In Blue Skies en twee redelijke nummers (My White Devil en Gods Will Be Gods).

Voor mij een plaat met te veel geluiden en drukte en te weinig goede songs.

Zieke, zieke plaat.

Soort van tussenplaat tussen de strakke en must have Heaven Up Here en de omfloerste maar ook must have Ocean Rain.
Deze was ook in de verkoop niet zo succesvol.

Toch vind ik hem best goed. Met name The Cutter (wel op single uit, maar geen hit geworden), The Back Of Love, Heads Will Roll en Gods Will Be Gods.
McCulloch zingt het met meer pathos dan ooit, maar dat deze plaat is overgeproduceerd kan ik niet zeggen.
Maar hij staat weer onder dus.

Op vinyl, in nieuwstaat, Duitse persing.

Fijne 39e verjaardag!

Onderschat album van de konijnenmannen. De productie helpt ook niet mee. Hierboven kom ik de term “overgeproduceerd” tegen. Werkelijk? Itt tot Heaven up Here klinkt dit album eerder ondergeproduceerd, ik vind het geluid nogal dof klinken. Jammer, want dit is een gevarieerd album die een betere productie verdiend had.

Hun 'moeilijkste' album van de eerste vier. Heeft me ook het langst geduurd om op waarde te schatten, maar toch ook wel een meesterwerkje. Dat titelnummer alleen al

De eerste vier Bunnymen geremasterde(?) vinyl reissues aan mijzelf cadeau gegeven afgelopen week. Ik trap af met Porcupine, mijn favoriet samen met Heaven Up Here. Tsja... waar is de tijd gebleven en wat blijft dit een weergaloos album. De Bunnymen leefden begin jaren 80 net als de Simple Minds in hun eigen unieke bubbel. Daar is heden ten dage weinig van over maar ik ben wel blij dat ik destijds qua gevoel ook even in diezelfde bubbel heb gezeten. Met name de nummers Clay, Porcupine, Gods Will Be Gods en In Bluer Skies zijn van een grote schoonheid, zowel muzikaal als tekstueel.

When I came apart
I wasn't made of sand
When you fell apart
Clay crumbled in my hands
When I came apart
I wasn't made of sand

When I was the Cain
You were the Abel
When I came apart
Clay crumbled in my hands

Halleluja...

Kant A is net als Heaven Up Here geweldig. De tweede helft is net wat minder imo en is wat experimenteler en fragmentarischer en meer op sfeer geënt, dan op echte songs.

Laat ik nou net heel erg van de sfeer zijn....

Ian vindt The Killing Moon het beste lied ooit gemaakt en dat is hem goed recht natuurlijk maar ik vind het nog niet eens het beste lied wat de Bunnymen hebben gemaakt.

Vind The Cutter toch wel nog een stukje beter.

Losbandig en spannend.

Een gigantische track van start tot finish.