Pharoah Sanders - Pharoah (1977)

Met: Pharoah Sanders (tenor saxofoon, vocalen), Tiziji Munoz (gitaar), Steve Neil (bas), Greg Bandy (drums) Lawrence Killian (percussie), Cliffton Jiggs Chase (orgel), Bedria Sanders (harmonium)

Dit is toch wel zo'n ontzettend vreemde eend in de bijt van Sanders' discografie maar ook oh zo bijzonder. En ik sta er verbaasd van te kijken hoe goed men deze kent op Mume want deze is obscuur tot de max. De vinylversies gaan voor rond de 500 euro op Discogs, de Japanse cd versie vanaf een zachte 200 euro... Alleen de onofficiële release is enigszins betaalbaar, die kon ik laatst aanschaffen voor 30 euro. Een buitenkansje want even later zag ik diezelfde onofficiele release op eBay voor 105 euro weg gaan. Een onofficiële release dus: dat betekent meestal slechte geluidskwaliteit maar dat valt hier alleszins mee. Optimaal is het niet maar zeer beluisterbaar.

Goed een 500 euro is deze muziek niet waard maar deze plaat is zo ontzettend tof. Hij is werkelijk uniek in zijn soort, een totaal andere categorie dan zijn Impulse! werk en net zo goed heel anders dan de slappe stront die hij kortstondig ging maken voor Arista. Deze plaat valt tussen die periodes in maar klinkt niet echt als een overgangsfase. Het is een uniek stukje muziek in Sander's catalogus. Er zit iets van jazz in, en het heeft iets meditatiefs... maar heel veel beter is deze plaat niet te categoriseren. Dan de band: ik ken alleen de naam van Lawrence Killian, verder ken ik niemand. Het was tevens Pharoah's enige plaat op het geweldige India Navigation label. Een uniek plaatje op meerdere fronten dus.

Dan de muziek. Het begint allemaal met het lange 'Harvest Time'. Een zeer meditatief stuk, bijna zomers met een constante melodie van de gitarist. De muziek laveert heerlijk en Sanders speelt er prachtig overheen. Hij gaat nergens over de scheef en ik moet zeggen: hij klinkt de hele plaat door zeer geïnspireerd. Hij gaat een constante dialoog aan met de gitarist maar vooral met bassist Steve Neil. Ook een compliment voor zijn baskwaliteiten. Harvest Time is toegankelijk, ontspannend maar heel boeiend tegelijkertijd. Een fascinerende compositie die nauwelijks binnen een genre is te plaatsen. Ik pas op met de term 'new-age' jazz omdat ik dan vooral moet denken aan inspiratieloos en saai gezwets en dat is dit dus absoluut niet.

Het daaropvolgende 'Love Will Find a Way' is een heel ander soort nummer en doet iets meer aan de traditionelere Pharaoh denken. Pharoah zingt en doet dit niet heel onverdienstelijk. Echt een hele goede stem heeft hij niet, maar het is bijzonder sfeervol. Het is een echte modale compositie met op de achtergrond constant dezelfde begeleiding. Met een heerlijke overblow begint Pharoah aan zijn solo. En net als het eerste nummer is ook dit nummer apart, sfeervol, wat eentonig maar tegelijkertijd interessant. Lekker hoor. Het laatste korte stuk 'Memories of Edith Johnson' is de enige tegenvaller. Simpelweg niet boeiend en helaas vaker de gewoonte van Sanders om af te sluiten met een soort rare stuiptrekking (denk aan het totaal misplaatste slotnummer op Village of the Pharoah's). Samengevat: toffe plaat dit!

Fijne YT-suggestie.

Ik vond het wel onverdienstelijk, dat had hij van mij mogen laten. Gelukkig is het niet te lang. De solo die volgt, is ook van de zotte, maar weer op de goede manier.

Die track stond niet op de eerste release van 1965 (sowieso leek er mij van alles niet te kloppen hier, dus heb ik wat correcties ingestuurd). Ik vind het een fijne stuiptrekking, persoonlijk, en hier is de zang wel helemaal okay.

4,5*

Het verbaast me dat aerobag nog niet op dit prachtig album heeft gestemd. Doet het goed in deze donkere, kille dagen!

Nieuwe uitgave, met live opnamen in een boxset, nu op het platenlabel Luaka Bop, (van de prachtplaat Promises, deze uitgave zorgde voor hernieuwde aandacht en waardering)
Pharoah Sanders - Pharoah (boxset incl. Harvest Time Live 1977) | Jazz | Written in Music - writteninmusic.com
Harvest Time vind ik voorlopig het fijnst om naar te luisteren, de live versies van dit nummer zijn ook op een aparte single (en stream) terug te vinden.

Wat een schitterende uitgave van Luaka Pop. Veel zorg en aandacht aan besteed. En wat een heerlijke plaat zo op de zaterdagochtend.

Hierboven schreef Soledad nog dat het een obscuur en zeldzaam werkje was. Nu staat het zelfs op Spotify.
Ik gun het een eerste luisterbeurt en ben positief verrast.