The Rolling Stones - "Still Life" (1982)

Keith Richards begint met een killer riff alsof het 1965 is en Jagger schreewd....Under my thumb....she's the sweetest, hmmm, pet in the world...Geweldig ook Charlie en Bill...misschien de beste rythm sektion op deze planet...en Ronnie nog met Marlboro tussen de lippen laat energie zien...niets mis met deze plaat...alleen... ze hebben wel nog betere live platen gemaakt.

Een aardige, maar niet hun beste live-plaat. The Stones maken hier meer een routineuze dan gedreven indruk en de songkeuze is ook wat te voor de hand liggend buiten de covers "Going to a go go" en "Just my imagination". "Under my thumb" is wel zeer goed gespeeld.

ik heb hier een stukje live van gezien...

waarin keith zijn gitaar afdoet en een gast slaat die het podium op rend

meesterlijk O:)

In die tijd werd John Lennon vermoord en de Stones, met name Jagger en Richards waren op hun hoede. Coole Keith speelt gewoon verder. De concertregistratie op video destijds kom mij wel boeien en is beter dan alleen de lp/cd luisteren.
Jagger in topconditie en spelvreugde van de Stones maakt veel goed.

Geheel begrijpelijk ook. Jagger is ooit eens op zo'n manier aan de dood ontsnapt (Altamont).

Wat is dit trouwens kort voor een live-album...

De korte speelduur is gewoon een aanfluiting.En toendertijd wel gewoon de volle mep betalen voor dit ding.
Ik begrijp echt niet dat het op deze manier is uitgebracht.Daarbij , ik heb The Stones echt wel beter horen spelen.
Heel gehaast vooral.

Tja, het was destijds gewoon een enkel Lp en daar kon gewoon niet veel meer op dan een minuut of veertig (per kant zo'n 20 minuten).
Wat ze wel hadden kunnen doen, toen ie over werd gezet op cd, was op zijn minst de live versie van Beast of Burden (b-kantje van Going to a gogo) er tussen zetten, had je toch nog een extra nr van vijf minuten er bij gehad.

Maar waarom kon op 'Aftermath' wel meer dan 40 minuten muziek?
'Beast of burden' had er gewoon bij gemoeten. O.K., hij staat nu op 'Rarities 1971-2003'. In de inlay wordt gemeld dat deze live-versie ook op 'Sucking in the seventies' staat, maar op die van mij staat alleen maar de studio-versie.

Staat en hoort er ook niet op!
Sterker nog:
ik kan het mis hebben, maar volgens mij is Suckin eerder uitgebracht als de live singel Going to/Beast of.. ,dus die had daar nooit oorspronkelijk op kunnen staan.

Korte lp's zijn van een betere kwaliteit (bredere groeven).

Schitterend intro, prachtige hoes, leuke single, slap livedocument.

Nietszeggend intro, spuuglelijke hoes, allerslechtste plaat van de Stones, of toch ongeveer, vind ik.
Als groot Stonesliefhebber heb ik héél de collectie, deze blijft splinternieuw, hier is geen doorkomen aan; fletse sound, ongeïnspireerd optreden, màn, gelukkig zijn er tal van goede tot uitstekende liveplaten van de Stones!
Een fan zijn mag, absoluut, ik ben zelf een enorme Stonesfan, maar zomaar alles slikken.... no way, José, dit is Stonesonwaardige rommel, een béétje kritisch mag dus wel!

Het intro wijst toch op enige klasse, de hoes draagt een uitbundigheid uit die je op de plaat helaas niet terug hoort. Op de leuke single na is er niet zo veel te genieten. Zou ik mij net zo kritisch uitdrukken als Father Mckenzie dan had ik eigenlijk moeten schrijven dat de plaat na haar schitterende intro eigenlijk afgelopen had moeten zijn.

Als je weet hoe goed The Stones ''live'' waren , viel dit erg koud op mijn dak.
Ongeinspireerd en duidelijk de show snel afwerken.
Je hoort het echt in alles terug.

@bikkel2
hier zeg jij dus hetzelfde met andere woorden.

Eh, er staat hier bij de tracklist dat bij het laatste nummer Jimi Hendrix meespeelt, maar in 1982 was hij al 12 jaar dood. Kan iemand hier uitleg over geven?

Het is trouwens echt een goede plaat!
4*

Dat is een opname van Woodstock een dikke 12 jaar eerder.

Het is trouwens echt een heel matige plaat!

Oke, dankje Nicci.

Ik snap eigenlijk niet waarom zo veel mensen dit zo'n slechte plaat vinden, want dit zijn gewoon hele leuke Stones-nummers, en helemaal niet slecht opgevoerd. Als je dit geen leuke plaat vindt,vind je de Stones ook niks...
Maar volgens mij is dat het geval niet bij de meeste mensen die hier een bericht achterlaten.

Ik ben een ontzettende Stonesfan, heb werkelijk alles van hen in huis, maar neen, met de beste wil van de wereld kan ik van deze draak niet genieten, want een draak dat is het;
Rotslechte geluidskwaliteit, slechte opnames, en wat méér is; ze spelen hier echt op automatische piloot, er zit echt geen greintje bezieling in deze plaat.
En daar zullen vele ECHTE Stonesfans het wel mee eens zijn, denk ik...

Zonder enige twijfel hun aller-aller-aller-allerslechtste plaat ever! Hierbij vergeleken zijn Undercover en Dirty Work echte Mozartklassiekers!

Tip; luister eens naar Get Yer Yaya's Out of recenter naar Stripped. Andere koek, dat kan ik je op een briefje geven!

En ik heb hier dan nog geld aan uitgegeven ook, al was het maar om mijn collectie volledig te houden!

Dit album heb ik nog eens beluisterd. Ik heb de indruk dat dit een haastig in elkaar gestoken album is met stukken uit live-optredens, anders zou het veel langer duren en beginnen met "Start Me Up" (the Stones beginnen hun concerten steeds met dat nummer).
De geluidskwaliteit is niet denderend maar zou ermee door kunnen, en zoals eerder vermeld, ik vind het routineus klinken, al zijn sommige nummers als "Under My Thumb" en "Let's Spend the Night Together" wel goed uitgevoerd.
Echt slecht vind ik het niet, maar wel een matig live-album dat niet echt veel toevoegt aan het Stones-oeuvre.

Ik vraag me af of Start me up die positie al had in die tour.

Even gecheckt en 'under my thumb' is toch echt de opener:
Wiki

1. "Under My Thumb"
2. "When the Whip Comes Down"
3. "Let's Spend the Night Together"
4. "Shattered"
5. "Neighbours"
6. "Black Limousine"
7. "Just My Imagination (Running Away with Me)"
8. "Twenty Flight Rock"
9. "Going to a Go-Go" (First Played November 3rd)
10. "Let Me Go"
11. "Time Is on My Side"
12. "Beast of Burden"
13. "Waiting on a Friend"
14. "Let It Bleed"
15. "You Can't Always Get What You Want"
16. "Little T&A"
17. "Tumbling Dice"
18. "She's So Cold"
19. "Hang Fire"
20. "Miss You"
21. "Honky Tonk Women"
22. "Brown Sugar"
23. "Start Me Up"
24. "Jumpin' Jack Flash"
25. "(I Can't Get No) Satisfaction"

Dit was de playlist van deze tour en die begon inderdaad met "Under My Thumb". Nu vind ik het doodjammer dat ze niet het hele concert op album hebben uitgebracht, het magistrale "Waiting on a Friend" bv. en het nummer "She's So Cold" dat op geen enkele compilatie staat had ik graag in de live-versie willen horen.

Het maakt inderdaad een haastige indruk. Mijn cd-versie ook trouwens, want nergens staat vermeld van welk concert dit precies is. Er staat wel een hoop bij wat betreft de mix, dus dat geeft wel stof tot nadenken. De song-selectie vind ik ook nogal lukraak (lijkt wel of het allemaal in een middagje gedaan is), maar al met al vind ik het wel een lekkere Stones-live-fix. Het is lang niet zo slecht als een Live Magic (Queen) uit dezelfde periode. Verwacht er niet teveel van, zet de klok op rock en dan is dit in orde!

Oei, bepaald niet het sterkste live album.

De klank doet denken aan een veredelde bootleg: dof en vlak. Die arme Bill Wyman is nauwelijks te horen, want er zit haast geen bas in deze cd. De Stones spelen daarnaast overduidelijk op de automatische piloot.

Neem nou 'Satisfaction'. Ik heb Mick zelden zo laks en ongeïnspireerd horen zingen. Hij mompelt bijna....

Ik raak ook ontzettend gestrest en nerveus van deze cd. In sneltreinvaart gaan de Stones door de nummers heen. Het is gewoon gehaast, alsof ze direct na dit concert een vliegtuig moesten halen ofzo.

En dan die hoes. Ik mag toch hopen dat dat geen stilleven voorstelt. Het ziet eruit alsof Mick's hoogbejaarde oma wat knipseltjes uit de Libelle en Margriet op een servetje heeft geplakt om de dode uurtjes te vullen.

Het wordt nergens echt slecht, maar ik beleef niet veel plezier aan deze live cd. 'Under My Thumb' en 'Start Me Up' zijn wel oke, maar die heb ik beiden ook wel eens in (veel) betere uitvoeringen gehoord.

Natuurlijk heeft deze cd ook weer flink verkocht, ik kan daar met m'n hoofd echt niet bij.

Van alle reguliere livealbums duidelijk de minste Stones .

Zo alle recenties lezend komt het meerendeel wel tot die conclussie .
Ik denk door het veelvuldig touren en de steeds meer zakelijkere kant van het verhaal ( Jagger ?!) dat het muzikale gebeuren een tikkie minder belangrijk was geworden .
Visueel werd het steeds gelikter , kleurrijk decor , een hoop toeters en bellen maar matig presteren als band .
Onder het motto ; de mensen komen toch wel .
Vanaf ''89'' zette The Stones weer enigzins degelijke shows neer .
Wel met de nodige sessiekrachten , maar ook meer aandacht voor de liedjes . Maar de echte passie ontbrak en ontbreekt .

Hallo mensen: wat een onvoorstelbaar negatief gezemel hier bij dit album!! Dat zit elkaar lekker na te papagaaien zeg.... tjonge jonge.....
Ik krijg toch sterk de indruk dat the Rolling Stones van eind jaren '60 worden geidealiseerd (zie de terecht hoge score van Get Yer Ya-Ya's Out) en die van begin jaren '80 overdreven kritisch worden benaderd. Zet beide live albums maar eens na elkaar op: dat rechtvaardigt niet de ruim 1,0* verschil. De Stones leverden in de jaren '80 mindere albums af dan in de jaren '60 en '70, maar live bleven ze als een huis staan. Zelf zag ik ze in die tijd optreden in Keulen, dat was echt een waanzinnig goed optreden. Het was wat relaxter, wat minder strak dan in de jaren erna.

Kijk nou eens even naar die tracklist van Still Life. Alleen die al is f***ing briljant, met ook een paar niet vaak gespeelde 60ties songs. En hoe goed moet je beginnen: Under My Thumb & Let's Spend the Night Together zijn direct, relaxed en vooral erg lekker tegelijk. En daarna gaan de heren, net als op Love You Live, heerlijk ruizige rommelige gore vuile rock 'n roll spelen. Bijvoorbeeld in het geweldige vierluik Going To A Go-Go, Let Me Go, Tiiiiiiime is On My Side, Just My Imagination. Hoe zeikerig kan je Time is on My Side zingen? Fantastisch gedaan door de heren Jagger en Richards.

Net als bij Love You Live geldt dat de sound van the Stones rommelig was in die tijd. Maar dat klinkt toch juist geweldig?! Je hoort de joints bij wijze van spreken door de speakers heen komen. Dit is beter dan de latere soms ietwat te gelikte optredens uit de jaren '90 en '00. Dit is pure rauwe eerlijke rock 'n roll. Veel beter krijg je het niet.

ik vind het gewoon een lekker zondags plaatje, luistert lekker weg vind ik.

Dat is precies de indruk die ik heb bij een Ya-Ya's of Stripped.

Dit vind ik (helemaal zelf nog wel) een aardige live-plaat dat echt nog wel beter had gekund.

Oh, dat heb ik nou juist bij Stripped. Een hele aardige live plaat, maar niet met zoveel klasse als dit Stll Life.

Ongeveer de allerslechtste liveplaat die ik van om het even welke artiest gehoord heb. Een ware schande is dit, niet enkel geluidtechnisch, maar dit is O zo rotslecht en ongeïnspireerd op de automatische piloot gespeeld....werkelijk zum kotzen en deze band echt onwaardig.
Ik blijf nog een eeuw of 5 bij mijn 0.5.... helaas, het is dat ik echt alles van de Stones in het rek wou....