Nina Hagen Band - Nina Hagen Band (1978)

Eind jaren-70 klassieker.
Wat pixie66 hierboven zegt: een fantastische en originele plaat die nog niets aan kracht heeft ingeboet.
Wat hebben we deze vroeger veel gedraaid op avondjes met vrienden en feestjes.
Nina Hagen beheerst het hele spectrum met haar orkaan van een stem en de band speelt superstrak. Vooral de drummer is erg goed.

De dikwijls tegen de hardrock aanhangende muziek op dit album kent nog een beetje een valse start met de Tubes-cover White Punks On Dope, maar daar wordt genoeg eigen draai aan gegeven.
Daarna wordt het pas echt feest met Rangehn (wenn Du scharf bist, mußt du rangehn) een lekkere rocker, gevolgd door het weirde Auf 'm Bahnhof Zoo (over damesliefde) en het werkelijk schitterende en tot tranen toe roerende Naturträne. Zo mooi gezongen.
Superboy is een lekker meezingertje en de hit Unbeschreiblich Weiblich natuurlijk ook.
Bij het spannende Heiss voel je als het ware de broeierige hitte (da kam Herr Wixmann unter meinem kalten Brause..).
En dan het echte prijsnummer natuurlijk Auf dem Friedhof, ongelooflijk creepy, maar toch heel erg beklijvend en waarbij je visioenen van sommige Michael Jackson-clips krijgt.
Ook Spinner is een mooi liedjes.
De twee niemendalletjes Fisch Im Wasser (wordt in de tweede helft terug uit gespeeld) en het punkertje Pank gaan mij niet van de 5 sterren afhouden.

Een klassieker, die ze overigens nooit meer heeft kunnen evenaren.

Vandaag het album weer eens gedraaid van LP die nu toch minimaal 40 jaar in mijn kast staat. Wat mij opvalt, opnieuw, is hoe goed het album klinkt. Dit is een debuutplaat van een toen onbekende band, maar alles grenst aan perfectie. Alsof iedereen rond Nina Hagen wist dat dit de plaat van hun leven zou worden. Van band tot producers, managers en label. Er is geen pfennig bezuinigd, zodat ieder geluidje perfect opgenomen werd. Eindeloze overdubs toe te voegen en aan perfectie grenzende opnames te maken. Alles klinkt zo helder, zo diep, zo vet, om eens een modern woord te gebruiken. Nina zelf mocht haar totale gekte inzetten, zonder ergens tegen gehouden te worden.

Het resultaat is de beste Duitse plaat ooit, de beste plaat uit de punkjaren 1977 en 1978 en een van de beste platen ooit gemaakt. Dit album is punk en geen punk. Voor punk speelt/is de band veel te goed. Het is Nina die Johnny Rotten doet verbleken en Iggy Pop naar de kroon steekt.

Het is voor mij duidelijk, de liefde tussen deze plaat en mij gaat nooit meer over. Heerlijk precies midden tussen mijn boxen gezeten en de plaat geluisterd met het tekstvel op schoot, waarvan ik vergeten was dat die er bij zat. Alle golven kwamen heerlijk over me heen. Zo lekker.

(Over Duitse punk gesproken. Recentelijk kreeg ik de plaat 'Frau Gott' van Trixsi toegestuurd. Staat nog niet op Musicmeter (en nu geen tijd). Voor Punkfans, dit is een aanrader!)

Dit album is een absolute tijdloze klassieker en voor een debuutalbum is het helemaal fantastisch. Dit album klinkt anno 2020 nog steeds als een klok. Zit voor mij op hetzelfde niveau als Shpritsz van Brood en het debuutalbum van New Adventures. Dit is toch wel een bijzondere periode geweest zo begin jaren 80. Blij dat ik het allemaal mee heb mogen maken. Ik blijf mij verbazen hoe goed deze albums blijven klinken. Unbehagen vind ik overigens ook een top album, daarna ben ik Nina wat uit het oog verloren.

Opgegroeid met Slade, volwassen geworden met symfo en gepuberd met wave/punk. Uit die laatste periode komt dit album. Destijds vond ik m al geweldig. Een gek wijf, maar met een prima stem en band én goeie nummers hiermee een écht leuk album gemaakt. Echt decennia geleden voor het laatst gedraaid, maar ik genoot toch weer. Niet in het straatje van mijn huidige muzieksmaak, maar in perspectief van tijd en genre een heerlijke plaat! Unbeschreiblich…..

De term 'klassieker' valt steevast bij dit album, en terecht. De dochter van een een actrice en zangeres die tot de Oost-Duitse artistieke elite behoorde, klinkt op het West-Duitse debuut lentefris en stronteigenwijs.
In Nina's biografie 'Bekentenissen' (2010) komen er smakelijke anekdotes voorbij over haar jeugd en het leven nabij de politieke top van communistisch Duitsland. Drie jaar geleden verscheen muziek uit haar DDR-jaren onder de titel Was denn...? Het maakt dit titelloze debuut van de Nina Hagen Band alleen maar meer bizar.

Waarschijnlijk heeft juist haar DDR-opvoeding deze energieke dame geholpen om een ander geluid neer te zetten aan de westelijke kant van het IJzeren Gordijn. Indertijd werd ons voorgehouden dat dit 'punk' was, maar wat ik hoorde en op tv zag, klonk noch oogde als punk. Dit waren oude rockers die een punkachtige dame naar grote hoogten stuwden. New wave vond - en vind - ik een passender label, maar ook daarvoor is het spectrum qua stijlen eigenlijk te breed.
Gevarieerd gemusiceerd, veel wijdser dan de vaak bekrompen punks die onafhankelijkheid voorspiegelden maar tegelijkertijd stijf stonden van de regels. De eigenwijsheid van Hagen en haar band maakt dat de term 'punkfilosofie' geheel terecht is, muzikaal gezien valt alleen het laatste nummer Pank onder het punkgenre. Het lied is bovendien meer een parodie daarop, inclusief een vette rochel in het intro. Nee mensen, dit is new wave en bovendien daarbinnen een heel unieke positie innemend.

Een bereik van vijf (?) octaven, welbesproken, humoristisch, poëtisch én tegen heilige huisjes aan schoppend. Naast de binnenhoes met daarop twee fraaie foto's, zit bij de plaat een tekstboekje met cartoonachtige tekeningen.
Niet een plaat die ik vaak draai, maar altijd weer komt een spontane glimlach op mijn lippen als ik dat doe. Zoals bij de drie keren van gisteren en vandaag; de variatie zorgt er namelijk voor dat deze plaat niet snel verveelt. Muzikale en vocale tegenstellingen zitten bijvoorbeeld op de A-zijde met Unbeschreiblich ♀, waarna twee nummers verder haar klassieke wortels klinken in Naturträne. Daartussenin zit Auf'm Bahnhof Zoo, dat eigenlijk als classic 70's rock met een vleugje funk kan worden gekwalificeerd.

Lees ook terug wat lebowski in 2009 hierover noteerde: leuk om te weten! Vreemd genoeg is dit monumentje niet op streaming te vinden, afgezien van YouTube. Ik koester mijn vinyl...

Omdat ik een stuk wil tikken over haar aanstaande, zeventigste (!) verjaardag, dit album na heel veel jaren weer eens beluisterd. Ik vond het destijds al een waanzinnig goeie plaat en moet zeggen dat ik 'm alleen nog maar beter vind dan toen, zo dat mogelijk is. Donker, onheilspellend, mysterieus... Waanzinnig goeie muziek, zang & dito teksten. En de hoes blijft prachtig (mooi ééntweetje met 'Street' van Brood). Ja, samen met bij voorbeeld de eerste van Van Halen behoort dit tot de beste debuutalbums aller tijden!