Nina Hagen Band - Nina Hagen Band (1978)

Vandaag het album weer eens gedraaid van LP die nu toch minimaal 40 jaar in mijn kast staat. Wat mij opvalt, opnieuw, is hoe goed het album klinkt. Dit is een debuutplaat van een toen onbekende band, maar alles grenst aan perfectie. Alsof iedereen rond Nina Hagen wist dat dit de plaat van hun leven zou worden. Van band tot producers, managers en label. Er is geen pfennig bezuinigd, zodat ieder geluidje perfect opgenomen werd. Eindeloze overdubs toe te voegen en aan perfectie grenzende opnames te maken. Alles klinkt zo helder, zo diep, zo vet, om eens een modern woord te gebruiken. Nina zelf mocht haar totale gekte inzetten, zonder ergens tegen gehouden te worden.

Het resultaat is de beste Duitse plaat ooit, de beste plaat uit de punkjaren 1977 en 1978 en een van de beste platen ooit gemaakt. Dit album is punk en geen punk. Voor punk speelt/is de band veel te goed. Het is Nina die Johnny Rotten doet verbleken en Iggy Pop naar de kroon steekt.

Het is voor mij duidelijk, de liefde tussen deze plaat en mij gaat nooit meer over. Heerlijk precies midden tussen mijn boxen gezeten en de plaat geluisterd met het tekstvel op schoot, waarvan ik vergeten was dat die er bij zat. Alle golven kwamen heerlijk over me heen. Zo lekker.

(Over Duitse punk gesproken. Recentelijk kreeg ik de plaat 'Frau Gott' van Trixsi toegestuurd. Staat nog niet op Musicmeter (en nu geen tijd). Voor Punkfans, dit is een aanrader!)

Dit album is een absolute tijdloze klassieker en voor een debuutalbum is het helemaal fantastisch. Dit album klinkt anno 2020 nog steeds als een klok. Zit voor mij op hetzelfde niveau als Shpritsz van Brood en het debuutalbum van New Adventures. Dit is toch wel een bijzondere periode geweest zo begin jaren 80. Blij dat ik het allemaal mee heb mogen maken. Ik blijf mij verbazen hoe goed deze albums blijven klinken. Unbehagen vind ik overigens ook een top album, daarna ben ik Nina wat uit het oog verloren.

Met heel grote dank aan dj Alfred Lagarde die Nina Hagen en andere artiesten promootte tussen 16.00 en 18.00 uur op Hilversum 3.
"Nina Hagen Band", ik heb die plaat destijds helemaal grijs gedraaid...

Opgegroeid met Slade, volwassen geworden met symfo en gepuberd met wave/punk. Uit die laatste periode komt dit album. Destijds vond ik m al geweldig. Een gek wijf, maar met een prima stem en band én goeie nummers hiermee een écht leuk album gemaakt. Echt decennia geleden voor het laatst gedraaid, maar ik genoot toch weer. Niet in het straatje van mijn huidige muzieksmaak, maar in perspectief van tijd en genre een heerlijke plaat! Unbeschreiblich…..

Dit geweldige album staat dus helemaal niet op Spotify. Warum?

Boze vrouwen muziek.. ik heb t nu een paar keer gebrobeerd.

Afgezien van t feit dat Nina een verschrikkelijk onsympathieke dame liijkt, vind ik alleen Unbeschreiblich Weiblich het benoemen waard. Leuk dat ze destijds een power vrouw was, ik denk dat dat haar vooral groot heeft gemaakt, plus dat leuke hitje.

Verder was ze vooral goed, samen met Brood in het innemen van chemicaliën

Er is geen genre waar ik zo weinig mee heb als met Punk. Dit album heb ik dan ook altijd links laten liggen en dat is toch wel ten onrechte, zo blijkt nu. Over de gehele linie bevalt het me wel, hoewel ik het geschreeuw/gekrijs van Hagen niet per se aangenaam vind. Naturträne is wat mij betreft de parel op dit album.

Goed album maar heel matige productie (zoals zoveel albums uit deze periode).

Dit heeft volgens mij niet zoveel met punk te maken. Naturträne is inderdaad een geweldig nummer .

Dat ligt er toch een beetje aan hoe je punk definieert. Ik herken wel punk in Nina hagen.

De term 'klassieker' valt steevast bij dit album, en terecht. De dochter van een een actrice en zangeres die tot de Oost-Duitse artistieke elite behoorde, klinkt op het West-Duitse debuut lentefris en stronteigenwijs.
In Nina's biografie 'Bekentenissen' (2010) komen er smakelijke anekdotes voorbij over haar jeugd en het leven nabij de politieke top van communistisch Duitsland. Drie jaar geleden verscheen muziek uit haar DDR-jaren onder de titel Was denn...? Het maakt dit titelloze debuut van de Nina Hagen Band alleen maar meer bizar.

Waarschijnlijk heeft juist haar DDR-opvoeding deze energieke dame geholpen om een ander geluid neer te zetten aan de westelijke kant van het IJzeren Gordijn. Indertijd werd ons voorgehouden dat dit 'punk' was, maar wat ik hoorde en op tv zag, klonk noch oogde als punk. Dit waren oude rockers die een punkachtige dame naar grote hoogten stuwden. New wave vond - en vind - ik een passender label, maar ook daarvoor is het spectrum qua stijlen eigenlijk te breed.
Gevarieerd gemusiceerd, veel wijdser dan de vaak bekrompen punks die onafhankelijkheid voorspiegelden maar tegelijkertijd stijf stonden van de regels. De eigenwijsheid van Hagen en haar band maakt dat de term 'punkfilosofie' geheel terecht is, muzikaal gezien valt alleen het laatste nummer Pank onder het punkgenre. Het lied is bovendien meer een parodie daarop, inclusief een vette rochel in het intro. Nee mensen, dit is new wave en bovendien daarbinnen een heel unieke positie innemend.

Een bereik van vijf (?) octaven, welbesproken, humoristisch, poëtisch én tegen heilige huisjes aan schoppend. Naast de binnenhoes met daarop twee fraaie foto's, zit bij de plaat een tekstboekje met cartoonachtige tekeningen.
Niet een plaat die ik vaak draai, maar altijd weer komt een spontane glimlach op mijn lippen als ik dat doe. Zoals bij de drie keren van gisteren en vandaag; de variatie zorgt er namelijk voor dat deze plaat niet snel verveelt. Muzikale en vocale tegenstellingen zitten bijvoorbeeld op de A-zijde met Unbeschreiblich ♀, waarna twee nummers verder haar klassieke wortels klinken in Naturträne. Daartussenin zit Auf'm Bahnhof Zoo, dat eigenlijk als classic 70's rock met een vleugje funk kan worden gekwalificeerd.

Lees ook terug wat lebowski in 2009 hierover noteerde: leuk om te weten! Vreemd genoeg is dit monumentje niet op streaming te vinden, afgezien van YouTube. Ik koester mijn vinyl...

Het debuut, mijn kennismaking met Nina en haar band. Ik was 12 en m’n liefde is nooit meer voorbij gegaan. Nu ben ik 58 en vandaag ontvang ik de eerste 2 albums weer, op nieuw vinyl. Mooier wordt het niet meer vandaag. “Mag het iets zachter?”, roept zoonlief van 15.

Tijden veranderen, Nina blijft.

Ik luister de Top 2000 van 2023 terug van #2000 naar #1, maar ik beluister het hele album waar het nummer vandaan komt.

Album nummer: #28
Getriggerd door: #1972 (Unbeschreiblich Weiblich)
Andere Top 2000 nummers op dit album: geen
Nummers toegevoegd aan persoonlijke playlist: geen

Mijn god wat vreselijk. Ik kan er niet meer van maken. Wat een ongelofelijke irritante stem en manier van "zingen". Mocht ik er terecht komen zit ik in de laagste regionen van de hel opgesloten met een krijsende, schreeuwende, blèrende, spugende, boerende Nina Hagen. Ik vind het best knap van mezelf moet ik zeggen, ook omdat ik hem vrijwillig nog een keer heb opgezet om zeker te weten dat ik het echt helemaal niks vind.

Laten we vooraf vaststellen dat de hel niet bestaat. De hemelse heerlijkheid daarentegen bestaat zeer zeker. Na mijn dood samen met Nina Hagen hoog in de hemel te mogen verkeren. Een beter vooruitzicht kan een mens zich niet wensen.
"Nina Hagen Band" is een fantastisch album!

Kan me reactie voorstellen, het wordt ook niet echt gewaardeerd als ik Nina thuis opzet. Maar zingen kan ze zeker wel. Het is een soort een soort 'punk'-opera-zang. Theatraal, expressief en sowieso heeft ze een enorm bereik.

Auf'm Bahnhof Zoo en TV-Glotzer vind ik in ieder geval fantastisch. Van die laatste kun je het origineel van The Tubes (White Punks on Dope) mogelijk wel waarderen.

M'n zus had de lp...in de jaren 80.
Vanaf de 1e draaibeurt vond ik 'm fantastisch.
Nu....ziljoen jaren later vind ik 'm nog steeds fantastisch.
Waanzinnige stem, goede teksten...en ik hou van Duits! Vraag me niet waarom...zo vind ik de Duitse uitvoering van krankenhaus vd Kift veel mooier dan de Nederlandstalige. En dan hebbie nog einstürzende neubauten, vind ik ook prachtig
Alleen dat voetbal hè!

Omdat ik een stuk wil tikken over haar aanstaande, zeventigste (!) verjaardag, dit album na heel veel jaren weer eens beluisterd. Ik vond het destijds al een waanzinnig goeie plaat en moet zeggen dat ik 'm alleen nog maar beter vind dan toen, zo dat mogelijk is. Donker, onheilspellend, mysterieus... Waanzinnig goeie muziek, zang & dito teksten. En de hoes blijft prachtig (mooi ééntweetje met 'Street' van Brood). Ja, samen met bij voorbeeld de eerste van Van Halen behoort dit tot de beste debuutalbums aller tijden!

Op de verjaardag van ons Nina deze keer eens opgezet. Blijft een punkklassieker.