Black Sabbath - Seventh Star (1986)

Ik snap nooit waarom dit album als minder hard wordt gezien. De stukken "In for the Kill", "Turn to Stone", "Danger Zone", "Heart Like a Wheel" (mijn minst favoriet van heel het album) en "Angry Heart" zijn loodzwaar. Glenn Hughes is niet een schreeuwende heavy metal zanger maar dat was Ozzy op zijn manier ook niet per se.

Hmmm, ik deel je mening over Born Again echt totaal niet, dat album viel mij juist heel erg positief op. Het zal er bij mij ongetwijfeld ook aan liggen dat dit soort hardrock absoluut niet mijn ding is en ik het veel te veilig en gladjes vind. Dit album is geen standaard Black Sabbath-album (en had ook gewoon een soloalbum moeten zijn), maar het is voor mij wel een standaard hardrockalbum waar ik echt niets extra's bijzonders aan kan vinden.

Over standaard hardrock albums gesproken, dat wordt nog wat met de reviews van de rest van de Tony Martin platen

Nou, ik vond Headless Cross en Tyr anders toch erg gaaf

Ja ik las het

Ik vind het best een fijn album maar er had nooit Black Sabbath op mogen staan (zoals ook de bedoeling was).

Vroeger vond ik de zanglijn van 'Angry Heart' wel wat hebben van 'Wishing Well' van Gary Moore, die dat weer van de Free had gecovered. Nu niet echt meer, in de verte misschien. Glenn Hughes tilt 'The Seventh Star' naar mijn bescheiden mening naar een hoger niveau. Zelden heb ik hem zo aangenaam horen zingen, zonder dat gegil dat me bekend is van Deep Purple, m.u.v. 'Come Taste the Band'. 'Addiction' vind ik daarom ook zo'n goede plaat. Terug naar 'The Seventh Star', in '88 gekocht als herdruk van een tientje bij de FRS. Altijd een aangename plaat gevonden, alleen 'Danger Zone' is wat suf. 'No Stranger to Love' duurt me op het eind wat te lang, dan ken ik dat refreintje wel weer, maar bevat wel een mooi warm gitaargeluid. Titelnummer is het hoogtepunt, sfeervol ingeleid door 'The Sphinx'. 'Heart Like a Wheel' is dan wat meer blues, soms een droge zit. Afsluiter 'In Memory' doet me ook altijd wel wat. Ben ook bezig alles van Black Sabbath te draaien van wat mijn collectie bevat, en dit album bevalt me beter dan opvolger 'The Eternal Idol'.

Helemaal mee eens. Hughes zingt hier zoals ik hem het liefste hoor. Behoorlijk goeie plaat.

Voor mij is Seventh Star de zwakste schakel in de discografie van Black Sabbath. Alles wat mis kan gaan gaat mis. De zang van Glenn Hughes is net als de productie bar slecht. Maar het ergst zijn de nummers zelf. De magie is gewoon zoek. Het album maakt mijn verzameling compleet, om toch een verdienste te noemen.

45/100

Dit is een beetje een vreemde vogel in de Black Sabbath discografie. Ik moet zeggen dat ik het helemaal geen verkeerd album vind. Het straalt alleen niet echt Black Sabbath uit. Los van dat is het een vermakelijk album met een prima zanger. Het klinkt misschien allemaal wat zoet en je mist wel de ronkende Black Sabbath riffs, maar er valt verder genoeg te genieten.

Het live concert in Hammersmith met Ray Gillen op zang is toegevoegd aan de de luxe . De kwaliteit van het geluid is bar en boos. Magere bootleg als bron waarschijnlijk.

Als groot fan van Glenn Hughes vond ik dit een top combinatie

Kan ik mij voorstellen en aangezien dit een van de meest bluesy platen is van Sabbath kon Hughes hier redelijk mee uit de voeten. Dat je volle mep geeft voor dit album is mij echter een raadsel, Martin, Dio en Ozzy vormden toch duidelijk betere combinaties met Iommi en consorten.

Hughes is een prima zanger maar had bij Black Sabbath weg moeten blijven.

Eens, hoewel het nergens echt slecht wordt past Hughes veel beter in een soul/funk of blues achtige setting.

Waarschijnlijk al eerder genoemd maar ik heb geen zin om 6 pagina's terug te lezen, dit album is alleen maar onder druk van de platenmaatschappij als BS album uitgebracht. Het was de bedoeling om het als Iommi solo album uit te brengen.

Daar wordt dit album niet beter van. Maar tis te kort door de bocht om Hughes hier alleen de schuld van te geven. Net zoals andersom. Hughes zingt dus 5 pingels.

Wie zegt dat ik daarvoor niet de volle mep heb gegeven?

Het is logisch dat je het als Black Sabbath gaat beoordelen als er Black Sabbath op staat en in dat kader is het zeker niet een van de beste Black Sabbath albums. Volgens mij wilde Iommi een andere kant laten zien op zijn solo album maar dat schip strandde omdat de platenmaatschappij wilde dat er Black Sabbath op stond. Anyway, ik vind het helemaal geen slecht album maar er had geen Black Sabbath op moeten staan. Maar van dat soort albums zijn er legio.

Ik was benieuwd naar je mening en met name de score voor deze schijf die je de volle mep geeft. Ik weet niet wat je mening is over de andere combinaties van Sabbath. Maar gezien je reactie heb ik het vermoeden dat Sabbath in de andere samenstellingen je goedkeuring ook kan wegdragen

Dit soort verhalen hoor je heel vaak, van Seventh Star is dat inderdaad ook bekend. Maar ik twijfel altijd of dit wel echt zo is. Een album uitgebracht als soloplaat levert waarschijnlijk maar een fractie op van de gage als de bandnaam er op staat, dus Iommi zal het in dit geval vast niet heel erg gevonden hebben.
Als de fans het dan niets vinden kan de artiest altijd nog de schuld geven aan de platenmaatschappij.

Dat hoeft niemand te zeggen. Iedereen kan gewoon in je stemmen zien dat je alleen Seventh Star de volle mep hebt gegeven.

Tony Iommi, hoe sympathiek als persoon en briljant als gitarist, is wel es vaker vrij passief met bepaalde zaken heb ik het idee. Bijvoorbeeld, album hoezen die buiten hem om besloten werden te gebruiken ("Paranoid", "Born Again"), of een videoclip als "Bible Black" waar hij niet veel mee van doen had...

4 sterren is wel een beetje te hoog, ik maak er 3,5 van!

Voor Seventh Star heb ik altijd wel een zwak gehad. Het zit als gegoten zo temidden van de 80's met flitsende uptempo songs en een meeslepende ballade. In de vorm van het titelnummer treffen we nog een soort van epic aan. Glenn Hughes vind ik een fijne zanger en ook hier valt hij uitstekend in de smaak.

De bonusnummers van de Deluxe editie zijn al helemaal om van te smullen. Een liveshow met Ray Gillen. Die doet zijn achternaam daar eer aan middels zijn hoge uithalen in Danger Zone en Mob Rules. Zo wordt Black Sabbath ineens heel erg Amerikaans maar dat boeit verder niet. De tomeloze energie van de zanger is erg aanstekelijk. Ook oudjes als War Pigs en Die Young gaan hem fantastisch af. Leuke toevoeging aan een ietwat ondergescheten album.

Je kan zeggen wat je wil over Iommi maar een neusje voor het kiezen van goede zangers heeft hij in de vingers. Los van het feit dat Black Sabbath feitelijk alleen nog bestond uit Iommi suggereert de naam dat Tony ook een rol speelt op deze schijf, het zal te maken hebben met het feit dat hij in eerste instantie een soloalbum wilde uitbrengen. Dan dit plaatje; net als Born Again met Gillan is deze met Hughes best aardig. Het geheel is bluesy, lichter van aard en Hughes is veel meer een mainstream zanger (een fenomenale, dat dan weer wel) dan Ozzy en Ronnie. De nummers klinken voldoende maar het geheel is ook op 'safe' gespeeld, missen de zware riffs of vreemde uitprobeersels met Ozzy. Een voldoende krijgt het wel, want Hughes en Iommi samen; dat kan onmogelijk een onvoldoende opleveren. De heren hebben trouwens alleraardigst materiaal uitgebracht onder de noemer; The Dep Sessions. Seventh Star heeft zijn momenten maar het staat wat mij betreft net teveel af van het materiaal met Ozzy of Dio.

Tussenstand:

1. Black Sabbath
2. Master of Reality
3. Sabbath Bloody Sabbath
4. Paranoid
5. Heaven and Hell
6. The Mob Rules
7. Volume. 4
8. Sabotage
9. Born Again
10. Never Say Die!
11. Seventh Star
12. Technical Ecstasy

Hughes is inderdaad een prima zanger en er zit zeker heel veel kwaliteit in de muziek, maar die bluesy sound is niks voor mij. En nee, ik was het niet aan het vergelijken met de vorige Sabbath platen, want heb hier uitgebreid gelezen hoe de vork in de steel steekt.
Kwalitatief is het titelnummer het beste, maar de opener is lekker cheesy en makkelijk en zo'n soort nummer valt in mijn geval iets sneller op, zeker op een blues album.

1. Heaven and Hell
2. Born Again
3. The Mob Rules
4. Seventh Star

Ik snapte er vanaf 1984 steeds minder van: wie speelden er nog in mijn überfavoriete bandje Black Sabbath? Na de tour bij Born Again besloot Ian Gillan deel te nemen aan de doorstart van het te heroprichten Deep Purple. Vervolgens ontstond een wolk van mysterie rond de bezetting van de Sabs.
Eerst was daar het bericht dat drummer Bill Ward wederom terug was. Na de eendaagse reünie van de originele bezetting bij Live Aid in 1985 kwam het doorgesijpelde bericht dat niet alleen Ward alweer was vertrokken; bassist Geezer Butler zou hetzelfde hebben gedaan.
Gitarist Tony Iommi en toetsenist Geoff Nichols bleven achter, de laatste werd tot officieel groepslid gepromoveerd. Daarbij verschenen geruchten dat Iommi aan een soloplaat werkte, waarbij verschillende zangers werden genoemd. De naam die na enige tijd kwam bovendrijven was die van de mij onbekende Jeff Fennholt.
Later bleek dat Iommi de ritmesectie had geleend van de band van zijn kersverse liefje Lita Ford: Eric Singer op drums en Gordon Copley op bas. Vervolgens werd de naam van opnieuw een voormalig Purplezanger genoemd: Glenn Hughes. Tenslotte was daar het bericht dat de nieuwe Iommi niet als soloalbum mocht verschijnen, maar als Black Sabbath featuring Tony Iommi.

Het lange wachten plus het feit dat dit project een duiventil was geworden, maakten dat ik mijn reserves had. Was dit solo of een groep? Waarom konden Butler en Ward niet meedoen, dat is toch veel interessanter dan die nieuwe namen? En de mallemolen draaide verder: er was opnieuw een nieuwe bassist, Dave Spitz, alweer een Amerikaan met veel hairspray. Nee, dit was niet meer “mijn Sabbath”.
Ondanks mijn scepsis bleek de nieuwe single verre van onaardig. Bij Sky Channel complimenteerde presentatrice Amanda Redington van metalshow Monsters of Rock Iommi met zijn kekke jasje, dat hij zowel droeg in de tv-studio als in de eerste Sabbathclip die ik ooit zag, als op de hoes. Stranger to Love was een gevoelige ballade met heerlijk gitaarwerk. Album Seventh Star sloeg ik desondanks over.

Inmiddels heb ik ‘m op cd (de geremasterde versie uit 1996) en kan ik er er zonder sentimenten naar luisteren. Voor een (soort van) soloalbum is de muzikale koers bijzonder dicht bij het heavy Sabbath gebleven. Eerdere platen als Sabbath Bloody Sabbath, Technical Ecstacy en Never Say Die! bevatten nummers die veel verder van de heavy koers waren verwijderd. Dat neemt niet weg dat de muziek meer “soul” bevat, dankzij de stem van Hughes.
Producer Jeff Glixman van Kansasfaam gaf de drums die typische jaren ’80 badkamersound. Dit gaat me gedurende het album tegenstaan, evenals het een plaat lang naar Hughes’ stem luisteren. De man is prima op dreef, maar zeker in de tweede helft weet ik het wel. Kwestie van smaak? Hiertegenover staat dat de gitaarsolo’s alle ruimte krijgen, badend in een warm geluid.

Vierkante metal met dubbele basdrum klinkt in In for the Kill en Turn to Stone. Daartussenin klinkt de iets langere versie van de single. Het toetseninstrumentaaltje Sphinx is de opmaat naar het slepende titellied.
De tweede helft bevat de mindere composities. Danger Zone heeft een degelijke riff, die echter veel te vaak wordt herhaald. Op het langzame Heart like a wheel klinkt blues, dienend als onderstel voor langgerekte gitaarsolo’s waarin wederom wordt geëxcelleerd.
Het midtempo Angry Heart doet me, net als B.Robertson noemde, qua riff, zanglijn en stem denken aan Wishing Well in de versie van Gary Moore (album Victims of the Future). Al na drie minuten gaat het naadloos over op de akoestische gitaar van In Memory.

Volgens de tekst in het cd-boekje was Hughes in deze periode zó verslaafd aan cocaïne en Marsrepen, dat hij volledig onbetrouwbaar werd toen de band op tournee ging. Dit wordt door Iommi in diens autobiografie Iron Man bevestigd: al na vier concerten werd Hughes ontslagen.
Het gevolg hiervan is te horen op de special 2cd-editie die in 2010 verscheen en ook op streaming is te vinden. De bonussen mogen er zijn. Na de singleversie van Stranger to Love (met dameskoortje en dat wérkt!) klinkt een concert dat de band in juni 1986 gaf. Hier is inmiddels Ray Gillen de nieuwe zanger, weer zo’n naam over wie ik indertijd las, maar die alweer spoedig was vertrokken. De man blijkt zich desondanks sterk door zowel het werk van Osbourne als vooral Dio als Hughes heen te slaan. Muziek van Born Again wordt overgeslagen. Jammer dat de audiokwaliteit zeer matig is, desondanks interessant om te horen.
Leuke details: toetsenist Nichols doet de achtergrondzang in Neon Knights; in het intro van Paranoid doet Iommi bovendien een stukje Supernaut, oorspronkelijk op Vol. 4 te vinden.

Een woelige periode in de toch al tumultueuze bandgeschiedenis, met als nerdfeitje dat de dame in de videoclip een latere hoofdrolspeelster uit de serie Star Trek: The Next Generation blijkt te zijn, wat ik als Trekkie geinig vind. Zeker nu ik weet dat deze Denise Crosby een kleindochter is van crooner Bing Crosby.
Meer randzaken: op YouTube kwam ik deze demo van Seventh Star met Jeff Fenholt tegen, die later een sterk album bij de groep Joshua zou inzingen. Ook interessant is deze korte documentaire (slechte beeldkwaliteit) over het album en de tournee.
Later dit jaar verschijnt de bio van Geezer Butler. Eens kijken wat hij heeft te melden over de eerste scenes in deze episode…

Bluesy, dat hoor ik alleen op Heart Like a Wheel terug. Dit is een vette melodieuze hardrockplaat, sfeervol en heavy, met Glenn Hughes in vocale topvorm. Logisch dat hij en Iommi later nog eens zouden samenwerken.