Black Sabbath - Seventh Star (1986)

Glenn is top!!

Glenn is inderdaad top, net als Ian. Maar bij Black Sabbath vind ik hen minder goed passen. Gillan zelf zei daarover eens dat hij geen metal- maar een rockzanger is. Dat geldt ook voor Glenn Hughes naar mijn mening.

Maar Born Again is toch een goed album en Seventh Star zeker ook. En omdat Sabbath hier meer naar rock neigt misschien ook beter geslaagd.

Kronos luister dan eens naar Iommi - Fused. Daar zingt Glenn toch echt geweldig vind ik.

Daar denk is heel anders over. Glenn is een schreeuwlelijk en een aansteller.

Ieder z/n meug dan houd jij het toch lekker met Ozzy, of Ian.


die mogen de veters nog niet vastmaken van Glenn

Nee...tuurlijk niet. die kunnen niet zover bukken. Die zijn daar veel te groot voor

Technisch en qua bereik is Glenn gewoon buitencategorie en Ozzy verre van dat. Ian Gillan is wel wat beter dan Ozzy wat dat betreft En hij blijft ook goed. Veel zangers die goed zijn krijgen toch wat sleet en bij Glenn is dat veel minder vind ik.

Glenn Hughes is voornamelijk live van het gillen (neem het nummer "Burn" als voorbeeld), op dit album bijvoorbeeld doet ie het niet, hier zingt hij dan wel soulvol, maar met een stem die niet heel vaak de hoogte in gaat. Het bevalt me zeer goed, het blijft binnen de perken qua Stevie Wonder geluiden, iets dat Glenn Hughes wel briljant deed op zijn eerste soloalbum, maar misplaatst was binnen Deep Purple (live).

Wel naar Black Country Communion live geluisterd?

Niet genoeg, ik heb weinig met dat project. Hoezo?

Is gewoon een topformatie die te vroeg is overleden

Hard album van twee van mijn grootste voorbeelden Tony en Glenn.

Noemde ik eerder al Danger Zone als onwaarschijnlijk vet corpulente killer track. Laatste tijd is ook de prachtige power ballad No Stranger to Love zeer aangenaam door het gestel gaan glijden.

Het raakt de spot zeg maar.

Toon laat hier met enkele zeer subtiel treffende lead segmenten definitief horen ook als solist het nodige ontzag af te dwingen, naast de uiteraard ook weer meer dan uitmuntende vocale prestatie van Glenn. Bijna buitenaards wat hij op bepaalde momenten uit zijn keel geperst krijgt.

En vergeet ook vooral niet de bijbehorende video. Met name het momentje waar zo'n wijf een beetje tegen Tony begint te trippen en dan zie je hem zo stoer weglopen met z'n fancy frutsel leren jas.

Dat lijkt me wel echt Tony ja.

Onbreekbaar cool en beheerst bespeelt hij hier zowel die axe als die bitch.

Black Sabbath en zangers, het is altijd bij een tijdelijk huwelijk gebleven. Op de langere termijn ging het altijd weer mis. Desalniettemin heeft het in de lange carriere van Sabbath een hoop mooie platen opgeleverd. Net als deze schijf, het is niet een slecht album maar ik kan mij voorstellen dat dit een wat vreemde eend in de bijt is. De vocale prestaties van Glenn staan natuurlijk buiten kijf en gek genoeg levert de samenwerking met Tony nog een leuke plaat op. Het is wat meer hardrock en blues dat de klok slaat, en dat is net niet wat ik bij Sabbath wil horen. De zware sound blijft achterwege. Heart like a Wheel en Angry Heart klinken goed in het gehoor. De rest is wat doorsnee voor mijn gevoel. De solo's van Iommi zijn echter weer niet te versmaden.

Zo'n 25 jaar terug draaide ik deze heel vaak. Nu weer eens opgezocht. Toch echt een heerlijk plaatje. Echt opzienbarend is het allemaal niet, en het mist wat "evil" Sabbath kenmerken.

Het is de derde ex-Blackmore zanger op rij die Iommi hier heeft ingelijfd. Zelfs de muziek heeft veel weg van (een heavy uitvoering van) Rainbow... maar beter dan de latere Rainbow platen.

Zelfs Hughes vind ik heel erg goed te pruimen hier, hij klinkt wat rauwer en laat zijn soullijntjes hier wat achterwege. Heart Like A wheel is een tikkie boring, verder heerlijk plaatje. Vier sterren is net wat teveel van het goede, maar het zit er dicht tegen aan.

De zang is technisch best goed maar klinkt voor mij veel te clean om de naam Black Sabbath te vertegenwoordig.Verder een vrij gemiddelde hardrock plaat,alleen het titelnummer is echt goed.

Eens. Waar Glenn Hughes binnen elk genre uit de voeten zou moeten kunnen en hier ook geen slecht figuur slaat mis ik wat. Bij Sabbath past de sinistere voordracht van Ozzy of Brulboei Dio. Hughes past niet bij de 'zware Sabbath'.

Het zou ook eerst een soloplaat van Iommi zijn. Dat verklaart misschien dat het album iets minder van de typische Sabbath stijlkenmerken meezeult.

Zeker nog nooit geluisterd naar Iommi - Fused (2005) of Iommi - The 1996 Dep Sessions (2004) . Daar blijkt het tegendeel.

Beide albums ken ik en hier hoor je inderdaad een Hughes die agressiever zingt. Ik vind het ook prima platen. Toch hoor ik liever Martin, Dio of desnoods Ozzy bij Sabbath. Het ironische is dat ik Hughes altijd het meest talentvol heb gevonden van dit rijtje namen.

Dat is niet ironisch. Dat is gewoon zo. Een echte allrounder. En met een fenomenaal bereik onder alle omstandigheden.

Dat kan ik niet ontkennen. Sterker nog, op zijn stembanden zit totaal geen sleet. En dan te bedenken dat hij als enige van de (ex) Sabbath zangers de laatste tijd vaker platen uitbrengt dan ik van onderbroeken wissel

Zeer matig album. Ik kan zelf geen topnummers ontdekken. Allemaal maar erg middelmaat.

Prima album, ligt prettig in het gehoor. Alleen In Memory vind ik wat minder.

Weten we zeker dat Glenn Hughes hier zingt ?


Hier klinkt hij als Gary Moore namelijk.

Luister maar eens naar Angry heart

Haha.

Je weet dat Glenn Hughes bij Gary Moore heeft gezongen op Run for cover? Nee, dit zijn toonhoogtes die wijlen ome Gary niet haalde.

Ik zeg nergens dat ik Gary Moore een geweldige zanger vind. Glenn Hughes ben ik ook niet kapot van want als ik dhr Hughes bij Deep Purple hoor klinkt hij anders (veel irritanter )

De tweede keer dat ik deze plaat luister en wederom vind ik het lastig om hem uit te zitten. Ik weet dat Tony Iommi dit helemaal niet als Black Sabbath wilde uitbrengen en dat is volkomen terecht. Met Sabbath heeft dit niks te maken. Als het aan mij lag, had Iommi dit nooit laten uitbrengen, want dit soort gladde eighties metal zonder enig venijn heeft geen bestaansrecht. Dat ik niks met Hughes kan, is ook een smaakkwestie. Het is ook voor het eerst dat Iommi zelf onzichtbaar is. Deze tandeloze prul gaat voorlopig terecht op de laatste plaats staan.


Tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Mob Rules
4. Paranoid
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Masters Of Reality
7. Black Sabbath
8. Born Again
9. Vol. 4
10. Technical Ecstacy
11. Never Say Die
12. Seventh Star

En de prijs voor 'slechtste combinatie van zanger/Iommi' gaat naar Glenn Hughes. De beste man kan best zingen, maar zijn aanstellerige zanglijnen werken hier echt voor geen meter met Iommi's beste kanten. Of nou ja, er komen nummers uit die me doen denken aan de matigere Rainbow-albums van een eerdere marathon, maar dat is geen pluspunt. Sterker nog, vanwege het feit dat zelfs een niet bijzonder goed gewaardeerd album als Born Again nog zo goed beviel, valt deze plaat ineens wel uitzonderlijk hard tegen. Zoetsappig, slapjes, futloos en bovenal kitscherig. Het mooiste gedeelte is een instrumentaal nummer van iets langer dan een minuut, terwijl No Stranger For Love en Heart Like A Wheel echt behoren tot de meest drakerige nummers die de band ooit geschreven heeft. Of wacht, band... Geezer Butler speelt en schrijft niet mee op het album? Dat verklaart zo verdomd veel.

Er zal echt wel een doelgroep zijn voor dit album. Ik hoor daar absoluut niet bij. Sterker nog, ik vond het uitzitten van Seventh Star ondanks de geringe speelduur een flinke kwelling. Ik wil hoop dat vanaf dit album deze meuk ook echt uit Iommi's systeem is en we weer terug kunnen naar wat steviger werk.

Voorlopige tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Mob Rules
4. Master Of Reality
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Paranoid
7. Born Again
8. Technical Ecstacy
9. Vol 4
10. Black Sabbath
11. Never Say Die
12. Seventh Star

Ik vind Hughes ook vaak vrij irritant, maar hier vind ik hem eigenlijk geweldig (net als op Hughes/Thrall overigens). Hij klinkt robuuster dan in de Seventies (misschien doordat hij dik over de 100 kilo woog) en de irritante Stevie Wonder-wannabe lijntjes blijven grotendeels achterwege. Vind hem een veel betere zanger dan de kleurloze Tony Martin. Maar inderdaad, hij paste natuurlijk voor geen ene meter in Black Sabbath.

Als je echter het Sabbath-frame weet los te laten, blijft er mijns inziens een evenwichtig hardrock album over dat zeer de moeite waard is. Stukken beter dan het muffige Born Again qua songs, en minder clichématig en anoniem dan de albums die volgden. Ik had veel liever gezien dat Hughes in staat was gebleken om door te gaan bij Sabbath, want het werd er niet veel beter op hierna. Maar de man had andere dingen aan zijn hoofd.

Ik verbaas me er overigens over dat sommigen na één of twee keer luisteren al met een deskundige recensie en beoordeling komen. Geef het iets meer tijd, zou ik zeggen. Het is geen wedstrijd toch? Soms heeft muziek wat meer tijd nodig om te settelen. Aan de vorm van Iommi ligt het echt niet. De man speelt zoals altijd. Heavy en rommelig