Black Sabbath - Seventh Star (1986)

Wellucht een nieuwe poll waard; welke plaat vormt de meest vreemde eend in de bijt in het oeuvre van Sabbath.
Is dat Paranoid, de plaat waar de heren de blues grotendeels achterwege lieten en eigenhandig het metal genre op de kaart zette.
Born Again zou een kanshebber kunnen zijn, het zal de zwaarste en meest ruige plaat zijn waar Ian Gillan aan zal meewerken.
De vreemde productie van Ernie C. op het wel erg wisselvallige album; Forbidden. Kanshebbers genoeg.

Seventh Star zou ook een kandidaat kunnen zijn. De jaren 80 waren de meest chaotische jaren voor Iommi. Het was een komen en gaan van artiesten, Sabbath moest zijn eigen plek zien te vinden in een veranderend muzieklandschap en Iommi was als gevolg van bepaalde snoepjes en drankjes zelf ook niet meer zo helder.

De link met Deep Purple bleef, waar eerst Ian Gillan nog achter de microfoon plaats nam, was het nu de beurt aan junkie Hughes, zo zouden we Glenn rond deze tijd wel mogen typeren.
Desalniettemin levert Hughes een prima prestatie mag Iommi na 16 jaar weer achteloos met bluesy solo's strooien en is het songmateriaal heel aardig te noemen.

Nee, het materiaal lijkt niet veel op de platen met Dio of Gillan. Met doom heeft het helemaal niets van doen. In principe is Seventh Star een heel degelijk stevig Rhythm & blues plaatje waar een aantal prima songs op staan.

Iommi wilde in eerste instantie de plaat uitbrengen als soloalbum, echter de platenmaatschappij had andere ideeën.
Seventh Star vormt voor mij geen breuk in de discografie maar kent een wat andere signatuur na het gekke, gruizige maar ook zeer boeiende Born Again.
Hughes zingt geweldig, Iommi strooit met fijne bluesolo's en de productie is lekker warm, niks mis mee.

Seventh Star is een vreemde eend in de Sabbath-bijt. Na Ozzy en Ward gaf ook Butler er na de Born Again-tour voor het eerst de brui aan, waardoor Iommi alleen overbleef en ervoor koos om een andere richting uit te gaan qua stijl en sound. Dit album was dan ook bestemd als Iommi's eerste soloproject, maar werd onder druk van het label uitgebracht onder de naam Black Sabbath, zoals ook bij de voorganger het geval was. Zo krijg je de bizarre betiteling "Black Sabbath featuring Tony Iommi" op de hoes, alsof Iommi gastmuzikant is bij zijn eigen band die al volledig de deur uit was!

Enfin, om maar te zeggen: de Sabbath-bril afzetten helpt om dit album te beluisteren voor wat het is. Met uitzondering van wat smakelijke synthesizers en een aantal karakteristieke Iommi-solo's heeft dit namelijk weinig meer met Sabbath van doen. Seventh Star ademt meer de sfeer van de hard rock uit de jaren '80 uit, met de typische galmende (maar, althans in de remaster op Spotify, ook wel warme en dynamische) productie en spierballen-rockers afgewisseld met de occasionele melodramatische ballade. Hoeveel je geniet van dit album, zal behoorlijk afhangen van de mate waarin je muzikale smaakpalet ruimte heeft voor dit tijdperk en deze sound. Voor mij roept het een soort nostalgie op naar een glorieus tijdperk dat ik als kind van de jaren '90 niet heb mogen meemaken. Met andere woorden: ik kan het prima hebben.

Glenn Hughes verdeelt hier de meningen als zanger, maar voor mij geldt: als hij zijn rauwe strot opentrekt, ga ik spontaan breed glimlachen. De beste man heeft zijn roeping als rockster niet gemist. Een volledig album met hem achter de microfoon werkt wel vermoeiend op de trommelvliezen, dus ik ben blij dat dit album slechts 35 minuten aantikt.

In for the Kill hakt er stevig in als opener. Heerlijk, die vibrato en harmonieën van Hughes op het refrein en de gedreven solo's van Iommi. De intro van No Stranger to Love is een soort herhalingsoefening van het begin van Die Young, waarna we een zeemzoete ballade voorgeschoteld krijgen. De videoclip is een hilarisch stukje jaren '80 kitsch waarin Iommi doet alsof hij iets heeft met een blonde Barbiepop met te veel haarlak en iedereen lang en ongemakkelijk in de camera staat te kijken. Behoorlijk dertien-in-een-dozijn nummer, maar ik stoor me er niet aan.

Turn to Stone schroeft het tempo gelukkig weer op met een stevig drumintro en gaat naadloos voort op het elan van de opener. Voor mij hadden er zo nog meer op mogen staan. Iommi toont dat hij zich prima staande kan houden tussen de jonge generatie rockgitaargoden die in dit decennium in het kielzog van Van Halen is opgestaan. Hierna krijgen we met Sphinx een sfeervol synth-interlude als introductie voor het epische titelnummer. Geweldige groove en hoofdriff heeft dit nummer. Halverwege krijg ik Kashmir-vibes van de oosters getinte melodieën en de koorzang op de achtergrond heeft wat weg van Supertzar en Children of the Sea uit eerdere projecten. Absoluut een ondergewaardeerde topper wat mij betreft.

De tweede helft van het album trapt af met Danger Zone (voor alle duidelijkheid géén cover van Kenny Loggins uit de Top Gun-soundtrack van datzelfde jaar), een degelijke maar niet opmerkelijke midtempo rocker die uit de koker van Thin Lizzy had kunnen komen. Heart Like a Wheel is pure zompige blues waarbij Iommi minutenlang heerlijk losgaat met gitaarsolo's. Ik heb het al eerder gezegd: ik ben onder de indruk van de groei die hij als melodische sologitarist heeft doorgemaakt sinds de eerste albums, waar hij nog heel repetitieve en rudimentaire solo's speelde. Zesenhalve minuten zijn hier om vooraleer ik er erg in heb. Afsluiten doen we met Angry Heart/In Memory, dat van robuuste rocksong in gevoelige, slepende ballade overgaat. De tweede helft beklijft hierbij meer dan de eerste.

Seventh Star scheert als geheel misschien niet de hoge toppen van het beste werk uit het Sabbath-oeuvre, maar er is hier voldoende te genieten dat ik zeker meer positief gestemd ben over dit werkje dan de gemiddelde luisteraar hier. In for the Kill en Turn to Stone doen het testosteron rijkelijk vloeien, Sphinx/Seventh Star is een schitterend mini-epos, en Heart Like a Wheel toont dat Iommi de voeling met de blues nog helemaal niet is verloren. Ik zet 'm net onder Vol. 4 in de rangschikking, maar eerlijk: hij zou er zomaar nog overheen kunnen wippen afhankelijk van hoe hij rijpt in mijn beleving.

1. Heaven and Hell
2. Black Sabbath
3. Paranoid
4. Mob Rules
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Master of Reality
7. Vol. 4
8. Seventh Star
9. Technical Ecstasy
10. Never Say Die!
11. Sabotage
12. Born Again

Zo leuk om te lezen dat jij ook zo geraakt wordt door diens solo's!

Black Sabbath featuring Tony Iommi; het is inderdaad een vrij bizarre titel.
Alleen Geoff Nicholls is nog over van de vorige line-up, de overige leden waren ook al weer vertrokken.
De plaat heeft op mij altijd wel een charmante uitwerking gehad ofschoon het ook geen topper is in mijn ogen.
Op voorganger Born Again vormden de keyboardpartijen van Nicholls een fijne naargeestige aanvulling, op Seventh Star is zijn bijdrage wat subtieler van aard.
Het is Iommi die de hoofdrol opeist, het songmateriaal is vrij conventioneel van aard, ook toen al, en van de meeste scherpe randjes ontdaan.
Vreemd genoeg vind ik het album niet veel onder doen voor Born Again hoewel die plaat een onweerstaanbare gruizigheid en smerigheid kent.
Hughes doet het ondanks zijn zware verslaving prima en levert een goede prestatie.
Maar nogmaals; het is Iommi die bluesy uit de hoek komt en de aandacht trekt, klaarblijkelijk wilde Tony terug naar zijn roots getuige zijn gitaarsolo's op Seventh Star.
De plaat misstaat niet in het oeuvre van Iommi, of Sabbath zo u wilt. Het vormt een mooi contrast met de vorige 3 schijven van de band.

Tony Iommi had de naam Black Sabbath gewoon kunnen blijven 'ownen'. Zoveel wijkt Seventh Star niet af van het andere 'post dio' spul uit de jaren 80. En ook de 3 albums met Dio klinken weer compleet anders dan het klassieke spul met Ozzy. Waarbinnen ook weer grote verschillen bestaan.
Het probleem was natuurlijk dat de naam Black Sabbath indertijd voor afkalvend succes stond. Tony Iommi dacht met zijn eigen naam een nieuwe start te maken. Daar staken de platenbonzen een stokje voor. Terecht of niet, bijna veertig jaar later is het album alweer een aantal keer opnieuw uitgegeven als onderdeel van de omvangrijke Sabbathkronieken onder auspiciën van de Meister selbst.