Black Sabbath - Cross Purposes (1994)

lp? Ik had hem toch echt gewoon op cd hoor.

Zat in een soort boxset, net als Loreley van Marillion

Dat deden ze wel vaker: een cd/vhs combi.

Ooooh die is ook best leuk ja.

Grapje kan wel iets normaler ja.

Maar kreeg een ingeving om het gewoon een keertje zo te doen.

En wat ook grappig is, waar doet het riffje van het eerste nummer me nou toch bovengemiddeld sterk aan denken.

Dat andere riffje waar ik het net over had.

Is volgens mij wel enige mate van overeenkomst aanwezig ja

Maakt in ieder geval dat ook deze weer erg lekker binnenkomt.

Verder nooit echt een klik gehad met deze zanger, vooral bij de langzamere stukken mij iets te zeikerig.

Maar dacht probeer het gewoon nog eens.

En inmiddels ben ik er denk ik al wel weer over uit dat het hem weer niet gaat worden.

Maar hij was leuk.

Eerste nummer was leuk.

Moeilijk te vinden, deze cd. Maar eindelijk voor een normale prijs op de kop kunnen tikken, waarmee mijn verzameling studioalbums compleet is.

Het stemgemiddelde hier is nogal laag vind ik, terwijl dit album toch van begin tot eind volop genieten is. De productie had wat beter gekund, maar dat hindert mij niet. De grootste ster is hier ongetwijfeld Tony Martin, die zich niet alleen de longen uit het lijf schreeuwt maar ook weer voor heerlijke zanglijnen zorgt.

Ik heb de muziekcassette nog. Ik vond het een beetje een teleurstelling in vergelijking tot Headless Cross, Tyr en Dehumanizer. De mystieke sfeer ontbrak een beetje. Dehumanizer had die weliswaar ook niet, maar die was veel directer en ook zwaarder.

Virtual Death en Hand That Rocks The Cradle zijn wel nummers die ik zo in mijn herinnering kan oproepen. Vooral die laatste heeft een mooi opzwepend refrein. Dat opzwepende wordt met name gecreëerd door het effectieve slaggitaarwerk van Tony Iommi. Zal hem weer eens een keertje draaien. Wie weet.

Wel dapper dat Black Sabbath gewoon in 1994 met zo'n plaat kwam. Vrijwel elke andere hard rockende band zat in een hardnekkige houthakkersblousefase.

De plaat heeft een modern en ietwat grungy sfeertje. Dat hoor je ook terug in de riffs.

Maar de doomlieffhebber kan toch wel uit de voeten met Virtual Death en Evil Eye.

Grungy en modern? Vind je? Dat zou ik eerder toeschrijven aan Forbidden. Alhoewel dat ook niet helemaal opgaat. Voor mijn gevoel hangt Cross Purposes juist met zijn hele hebben en houwen in 1988 of 1989. Melodieuze hardrock / heavy metal. En dat was toen hartstikke uit.

Ik heb de plaat even niet op de iPod, maar ik kan me herinneren, dat er een aantal wat gurngy riffjes opstaan. Ik geloof de eerste song en nummer 3 ook.

Ik kan het even niet uitleggen.

Forbidden neigt weer meer naar de crossover. Beetje Bodycount na-apen.

Er staan wel wat riffs op die in een grunge nummer zouden kunnen en de wat rauw klinkende productie past daar eveneens bij, maar volgens mij was er niets modern aan grunge. En het sfeervolle gebruik van keyboards doet ook niet bepaald modern aan. Ik hou het op melodieuze hardrock / heavy metal met een paar logge Sabbath gitaarriffs.

Straks de opvolger nog eens draaien. Die viel mij na de negatieve kritieken te hebben gelezen eigenlijk best mee. Maar Cross Purposes spreekt mij onmiddellijk veel meer aan. Gelukkig heb ik mezelf er van kunnen weerhouden het te beluisteren voor ik het kocht, want anders had ik er misschien te veel geld voor willen neertellen.

Het geweldige openingsnummer heeft een riff die wat doet denken aan die van Zero the Hero.
Maar nog geweldiger is Cross of Thorns.
Volgende duizelingwekkende hoogtepunt, Immaculate Deception.
De sfeer en zwaar beukende gitaren in de ballad Dying for Love doen me dan weer denken aan die van Out of Love van Blue Murder.
De felle afsluiter Evil Eye is wat in de Dio stijl.

Een bijna volmaakt album vind ik. Met de huidige 3,48* hier toch maar magertjes gewaardeerd.

N.a.v. Kronos review.... Ahum, schoorvoetend moet ik hier toegeven dat ook mijn waardering nogal laag is. Gisteren stond dit album in mijn updates en ben hem weer eens gaan draaien. Inderdaad een erg fijn album welke niet onderdoet voor The Eternal idol, Headless Cross of TYR.
Alle songs zijn er goed, de mooisten vind ik wel het redelijk snelle I Withness, Cross of thorns, Psychphobia en dying for Love. Absolute knaller is/blijft voor mij het absoluut zieke Virtual Death, de zwartgalligheid druipt uit de speakers zogezegd
Daarom verhoog is mijn cijfer naar 4.5.

Past voor mij ook in dat rijtje. Al vind ik TYR nog wel wat beter.

Ik vind het geen sterke plaat. Tony Martin is een goede zanger en Iommi tovert best weer wat aardige riffs uit zijn gitaar maar veel nummers zijn het gewoon net niet. Op voorgaande albums met Tony Martin stonden meestal 2 of 3 echte knallers a la Heaven and Hell/Mob Rules niveau. Misschien ligt het aan mij, maar ik heb ze niet kunnen ontdekken op deze zoutloze plaat.

Dat zijn er meer die dat vinden Nieuwstad getuige de relatief lage score van dit album. Maar na enkele luisterbeurten ben ik van mening veranderd..

Harde plaat. Denk ik wel het beste wat Tony met Martin heeft gedaan. Dikke riffs en zeer sterke vocale prestaties van deze obscure zanger.

Riff van eerste nummer vind ik zelfs een van zijn dikste ooit. Zoals ik al vaker elders heb gezegd weet Iommi naar mijn idee als geen ander die bepaalde stoerheid in een riff te verwerken die we op dit album op verschillende plekken kunnen horen, en daar ben ik dus altijd wel voor te porren.

Voor liefhebbers van Tony Iommi's riffwerk zoals ik loont het zeker de moeite om wat verder te kijken dan alleen de Ozzy periode.

Ben de laatste tijd vooral gefascineerd door die riffs die niet uit power chords maar losse noten bestaan en veelal ook erg simpel zijn in opzet.

En er dus in al hun eenvoud wel uitermate in slagen een bepaalde feel uit te dragen.

Op het eerste nummer weet hij dat dus zeer treffend te doen maar ook op The Hand That Rocks the Cradle schudt hij even een moddervet trucje uit zijn mouw.

Eigenlijk heel simpel, niet meer dan vier noten. Maar dat riffje in I Witness is misschien wel de allerruigste gevaarlijkste die ik ooit heb gehoord.

Van wie dan ook.

Is ook de manier waarop het in het nummer verwerkt zit denk ik.

Sowieso loeihard nummer. Mijn favoriete nummer uit de Tony Martin era.

Dit vind ik dan ook wel de beste plaat daarvan. Al zijn ze eigenlijk allemaal wel retestrak met wat van Iommi's stoerste riffwerk ooit, of had ik dat al gezegd.

Het is inderdaad een poepruige plaat. De productie, de dikke riffs, maar ook de loodzware drums. Er is ook precies een goede verhouding tussen low-, mid- en temposongs.

Inderdaad. Tony Martin lijkt overigens meer dan de andere zangers zo nu en dan garant te staan voor enkele zeer sterke powerballads, zoals hier Dying For Love maar mijn favoriet op dat gebied is toch wel Feels Good to Me. Inclusief het nodige smaakvol leadwerk van Iommi. Iets waar hij naast de riffs overigens ook verscheidene keren op zeer bevredigende wijze in weet te excelleren.

Topgozer die mij met zijn kornuiten al vanaf zeer jonge leeftijd geboeid weet te houden. Hele serieuze vakman zo op het oog, lijkt mij altijd uiterst professioneel bijna emotieloos te werk te gaan.

En dan toch zulk sprekend swagger gitaarwerk uit de grond stampen, die combinatie ligt mij wel.

Eindelijk iemand waarmee ik kan praten over de Tony Martin-platen.

Ja, inderdaad, Feels Good to Me is fenomenaal. Maar Nightwing is toch wel echt één van zijn best ingezongen songs.

Ook een machtig nummer inderdaad. Sowieso ook een echt een vet album, Headless Cross. Moet duidelijk mijn favoriet zijn na deze uit de Tony M. tijd. Heb even aan hem moeten wennen maar dan heb je ook wat.

Heerlijke powerzang zoals ik die deze dagen erg graag hoor. En scheelt dat main Tony hier dus echt in topvorm was. Qua riffwerk durf ik te zeggen misschien wel zijn sterkste periode.

Misschien moet je je dan ook maar eens wagen aan het debuut van Badlands en ook Blue Murder.
Die volgen hetzelfde pad...

Daar ga ik dan gelijk maar eens achteraan.

Ik weet niet of je bekend bent met de albums van Dario Mollo en Tony Martin. Echt geweldige albums , in deze Black Sabbath stijl. Als je hier van houdt, zou ik deze zeker eens checken.

Mollo/Martin

Was ik nog niet bekend mee. En was ondertussen wel eens benieuwd naar zijn andere werk dus zal eens kijken.

In een steeds wisselende samenstelling werd Tony maar weer eens van stal gehaald. Nadat dehumanizer was geflopt en Dio weer solo ging kwam goedzak Tony de gelederen weer versterken. Back Where I Belong, zijn soloplaat had ook geen hoge ogen gegooid. Op deze plaat wordt naar mijn mening lekker gemusiceerd, Cross of Thorns is een zware ballad, Psychophobia swingt goed. The Hand that Rocks the Cradle ligt ook goed in het gehoor. Cardinal Sin vind ik echter het beste nummer, zwaar, log doch melodieus. Weliswaar niet het beste album van Sabbath maar toch vrij genietbaar. Dat komt ook met name door Martin, in mijn ogen toch de meest veelzijdige zanger waar Sabbath gebruik van maakte.

Ik had Cross of Thorns en Dying for Love als favorieten aangevinkt.

Cross of Thorns kan ik inkomen, dat is inderdaad een heerlijk nummer. Dying for Love kabbelt voor mijn gevoel maar wat voort en kan mij dus niet zo bekoren.

Maar wat een stem zet die Martin op in dat nummer. En die tekst is ook erg sterk. Ja, toch wel een erg lekkere bluesie ballad, met een knallend eindstuk.

Inderdaad, prima nummer. En niet vergeten, The Hand That Rocks the Cradle. Ook een van mijn favoriete nummers op deze ijzersterke schijf.

Nog maar eens beluisterd, Dying for Love vond ik nooit zoveel maar inmiddels ben ik het meer gaan waarderen. Over Martin ben ik altijd enthousiast maar Iommi zorgt wel voor een heerlijke begeleiding op dit nummer.