Metal Church - The Human Factor (1991)

Vooral de eerste helft is lekker om naar te luisteren, tweede helft (na In Harm's Way) word 't allemaal iets minder.

Mijn favoriete album van Metal Church. Volgens mijn is dit album wat ongewaard, je komt hem niet zo vaak meer tegen. Ik vindt het een topper. In mourning wat een heerlijk nummer is dat.

Ik vond 'In Harm's Way' altijd een ijzersterke song. Bezit melodie, kracht en een mooie spanningsboog. Van die elementen die ik graag in dit genre hoor. Het nummer heeft bovenal een sterke tekst over kindverwaarlozing. Ook daar word ik liever over gealarmeerd dan de zoveelste 'roestige messenmoord'.

Het gehele album is bij mij echter, integenstelling tot de eerste drie MC platen, onbekend.

Twee uitstekende nummers, The Final Word en The Fight Song, twee oerdegelijke nummers, The Human Factor en In Harm's Way. De rest vind ik toch beduidend minder. Het zal weer mijn nostalgie zijn die opspeelt...

Niks mis met The Human Factor. Het kwam uit in een tijd dat hardrock en metal meende zich te moeten veranderen. En eigenlijk ademt The Human Factor ook wel een andere sfeer dan de voorgaande albums. Het klinkt allemaal wat directer en de teksten zijn wat maatschappijkritischer geworden.

The Human Factor opent wat ongebruikelijk met het niet zo heel gemakkelijk in het gehoor liggende titelnummer. Daarna kom je met Date With Poverty en het furieuze The Final Word in comfortabeler vaarwater. Rustigere stukken zijn er ook. In Harm's Way, eerder gememoreerd, is behoorlijk avontuurlijk en raakt de gevoelige snaar.

En ook op de laatste helft van de cd staan nog een aantal sterke afwisselende Church songs met bijvoorbeeld Agent Green en Betrayed.

Ik bezit het album al sinds verschijnen en ik ben er nog altijd blij mee.

Na een nieuwe luisterbeurt kan ik met de beste wil ter wereld geen vier geven, het is me wel beter bevallen dan de vorige keer en de muiswijzer zweefde al boven de vier, maar toen kwam het voorlaatste nummer langs, Betrayed, een echte zeperd van een song, totaal on-Metal Church. In het vervolg wordt Betrayed in Slot Spamalot in de diepste donkerste kerker gestoken om er nooit meer uit te komen. Ik zou die song eigenlijk even veel moeten martelen als het dat met mij heeft gedaan, maar we kunnen nu eenmaal niet de Conventie van Genève negeren. The Fight Song is dan weer het perfecte antigifmiddel!

Fantastisch album van Metal Church, de beste die ze gemaakt hebben.
Er staat geen enkel slecht nummer op.
Ik mag hier graag naar luisteren.
Dit album staat bij mijn favoriete albums aller tijden.

Zo...was al een tijdje terug dat ik nog naar The Human Factor heb geluisterd en ik moet zeggen dat het me beter beviel dan ik in herinnering had. Ik had / heb de indruk dat de band hier een klein beetje zoekende is naar een nieuw geluid. Wat melodieuzer, rechtlijniger en een stuk beschaafder dan in de jaren ervoor. Echte knallers zoals die op voorgaande cd's te vinden waren ala 'Watch the Children Pray', 'Fake Healer', 'Badlands' of 'Beyond the Black' zijn er hier niet te vinden - maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat gebodene slecht is. In tegendeel zelfs - hoewel ik dit nog steeds de minste cd van hun beginjaren vind klinken nummers als 'The Human Factor', 'Date with Poverty' en 'In Due Time' nog altijd gewoon erg goed - en niet in de laatste plaats door de uitstekende zang van Mike Howe. Voor mij een 3,5.

Goed album van Metal Church. Misschien wel de minste van de eerste vier, wat genoeg zegt over de kwaliteit van de voorgaande albums. Agent Green en het titelnr. zijn mijn favorieten en die snelle nrs. van hun gaan er ook altijd wel in. Alleen Betrayed is minder geslaagd. Na dit album ben ik ze uit het oog verloren, voor zover je wat mist met Hanging in Balance.

Prima album! Inderdaad een wat andere benadering in zowel muziek als teksten. Howe zingt echter weer als een bezetene. Zó gedreven en vol passie! Qua muziek trekken ze de lijn, die op de voorganger al voorzichtig was ingezet, nog verder door. Eén ding blijft echter onveranderd Metal Church; de geweldige riffs vliegen je om de oren! En door de prima produktie komen die riffs nóg beter uit de verf. Het is mij wel duidelijk; ik reken dit album zonder moeite tot de betere van de band!

Ik kan maar met moeite de aandacht vast houden na een half uurtje door de weinig memorabele songs die dan volgen. Date with poverty heeft wel een geweldige riff en Harms way is erg meeslepend. Daarnaast hadden ze de tijdsgeest ook niet erg mee destijds, maar terug luisterend blijft de inderdaad prima productie wel overeind. Misschien verwacht ik er ook teveel van ivm hun debut extraordinaire. Later nog eens met mijn extra paar oren proberen. Maar ach, half uurtje naar de kerk is me toch ook wel weer een voldoende waard.

In ´91 helemaal grijs gedraaid deze top cd. Wat een power! ´The Final Word´ is een uitstekende headbang nummer en samen met ´In Mourning´ de beste songs van deze plaat.

Heerlijk om na ettelijke jaren een CD weer eens in de speler te drukken om bevestigd te horen dat een album nog steeds weergaloos is, en misschien nog wel beter dan ik me kan herinneren. Dat heb ik met The Human Factor zeker!

De energie en de passie spat uit de speakers bij het horen van het titelnummer, In Mourning en het weergaloze In Harm's Way, wat mij betreft de hoogtepunten van het album. Maar eigenlijk staan er geen zwakke broeders op deze CD (of het moet Betrayed zijn). Mike Howe is de ster van dit album en draagt de nummers met zijn zang naar een hoger niveau.

Score: 88/100

Moet ik deze nog weer eens proberen, alles hiervoor kreeg de volle mep. Deze was toch ietsje minder, in mijn geheugen.

Minder? Dacht het niet.

De songs worden gemiddeld iets korter gehouden dan op vorig album in deze bezetting en de snelheid van The Dark wordt met name in de helft weer teruggehaald. Productie is lekker droog en de gitaarsound prima. Titelnummer hakt er meteen al lekker in. Date with Poverty en The Final Word speelden ze de laatste keer in Iduna. Agent Green behoort als vanouds tot mijn favorieten en Betrayed is de minste. Album is niet makkelijk te verkrijgen.

Tja, mijn verwachtingen worden toch bevestigd; na 'Blessing...' is de creatieve koek zo'n beetje op, zoals bij zoveel metalbands indertijd. Het is geen slechte plaat, absoluut niet, maar er zit niet één nummer tussen dat me echt van de sokken blaast, en dat is toch wel het criterium voor de maximale score. Best lekker klinkt het dan weer wel, het ene nummer wat sterker dan het andere. 'Betrayed' is idd wel de minste. 'Date...' en de afsluiter winnen de fave.

Het neigt soms wat naar rock en blues (bepaalde riffjes, vooral 'Betrayed'), ook al blijft het wel echt heavy / power / speed metal. Aan de andere kant klinkt het ook als een logisch vervolg op 'Blessing...' en doet het er regelmatig (iets te sterk?) aan denken. Grotendeels meer dan prima metal die dan uitstekend uitgevoerd wordt, en Mike Howe blijft een krachtige strot hebben, maar het moet wel opboksen tegen de voorgaande hattrick... en dat lukt gewoon niet. Of ik ooit nog ga luisteren wat volgde... op dit moment ben ik weinig benieuwd.

Een dikke 3,5* niettemin, zonder 'Betrayed' was ik wel aan een acht gekomen...

Mijn eerste kennismaking met dit metal-instituut en direct een aangename. Het album heeft de tand des tijds redelijk goed doorstaan en bevat veel relatief lange maar overwegend sterke tracks. In de hogere regionen haak ik een beetje af bij de zanger, maar afgezien daarvan valt er weinig op de plaat af te dingen. Tracks als Date With Poverty en Flee From Reality kunnen tegenwoordig nog goed meekomen.

Date with Poverty vind ik een geweldig nummer.... erg pakkend, sterke zanglijnen, mooie opbouw, goede tekst! Jammer van het heengaan van Mike Howe. Zag Metal Church twee jaar geleden op Dynamo Metal Fest, sindsdien ben ik Metal Church liefhebber....

Mee eens! Date with poverty is echt fantastisch. Vond het altijd al een te gek nummer maar sinds het overlijden van Howe heb ik Metal Church wat vaker de revue laten passeren de laatste tijd. En dan vallen sommige nummers 'ineens' op. Daar is Date with poverty er dus één van.

Dit album doet absoluut niet onder van de 1e 3 albums. Het niveau is ook op dit album constant en zakt niet in. Ook moet ik op dit album het antwoord schuldig blijven wat nou het beste nummer is. Maar Date of poverty en Flee from reality zijn waanzinnige goeie nummers die iets boven de rest uitsteekt. De overige 8 nummers ligt naar mijn mening lekker dicht bij elkaar. Meedogenloos, meeslepend en bij vlagen moddervet. Waanzinnig, krankzinnig, machtig prachtig!!!!!!!!!! en ik was behoorlijk geschokt toen ik in de Aardschok het plotselinge overlijden van Mike Howe las destijds. Mike Howe heeft de muziek de rug toegekeerd en is weer het bedrijfsleven ingegaan. Mike Howe is uit het leven gestapt, wat de reden is is niet bekend gemaakt. Maar bij zelfmoord gaat altijd een vreselijke tragedie aan vooraf en dat maakt het alleen nog maar triester. elke zelfmoord heeft z'n eigen heftige en dramatisch verhaal. Anyway Mike Howe was een zeer geschikte opvolger van de eveneens niet meer onder ons zijnde David Wayne en ze hebben allebei waanzinnig goed materiaal achter gelaten. Of de band vandaag de dag nog bestaat, ik weet het niet. Ik lees en hoor helemaal niets meer van Metal Church.

Begin jaren 90 heeft ons qua harde muziek toch een hoop moois nagelaten. Of het nu de wat conventionelere hardrockbands betreft, bands die wat moderne invloeden op hun albums lieten doorsijpelen of simpelweg artiesten die zich nergens wat van aantrokken; talloze platen uit deze jaren passeren nog hier in huis nog regelmatig de revue.
Het is niet zo dat dit decennium een unieke positie inneemt, dat is wat te kort door de bocht.
Je kunt echter wel stellen dat er subtiele veranderingen waarneembaar waren. Of het nu de houthakkershemden uit het Noordwesten van de VS betreft, de opleving van het zwaardere broertje van de punk aan de Oostkust, of de wat meer op 'groove' georiënteerde bands uit het Zuidwesten van de USA, het metalen genre kreeg te maken met nieuwe ontwikkelingen.
Zelfs de vakbroeders die bekend stonden vanwege hun thrashy of conventionele aanpak lieten subtiel doorschemeren niet vies te zijn van nieuwe invloeden.

Niet dat Metal Church klonk als Pantera maar The Human Factor staat wel degelijk met beide benen in de jaren 90. Een track als In Mourning met zijn haast swingende groove laat horen dat je je prima kunt ontwikkelen zonder je achtergrond te verloochenen.
Dat The Human Factor een logisch vervolg op Blessing In Disguise vormt heeft veel te maken met vocalist Howe die een bepalende factor is.
The Human Factor is weliswaar geen absolute topper - enkele magere songs worden te lang uitgerekt - maar de plaat is gevarieerd, kent een rits prima transities en Howe kwijt zich prima van zijn taak.
De songs die wat meer variatie bevatten zoals; In Mourning, In Harm's Way en Agent Green dringen nog regelmatig door mijn gehoorbuizen.