Grateful Dead - Sunshine Daydream (2013)

Welk tijdperk en op hoeveel cd's (lees: hoe lang zijn de nummers)? Iemand?

Grateful Dead Meet Up At The Movies 2013: "Sunshine Daydream" | Grateful Dead

De rest kan ik zo snel niet vinden, maar deze was al jaren in de omloop als bootleg.

Interessant!

3cd, tijden net als correctie ingediend, 1972

Yup. Volgens de stickert op de seal: "Full concert on 3CDs, mixed & mastered to HDCD from original 16-track tapes, plus concert film on DVD - Veneta, Oregon, August 27 1972"

Een liveplaat van The Dead, daar waren er nog niet genoeg van.

Inderdiet, je ziet door de bomen het bos niet meer. Omdat ik meer een liefhebber van hun studiowerk ben ( en dus ongeschikt als Dead Head ) maar ik toch wel iets "live" van ze wou hebben, heb ik maar ingezet op dit boksje. Ook om de DVD, want ze te zien spelen is nog weer een heel andere beleving weet ik van de Festival Express doc ...........

Donders, deze is echt prima. Eindelijk weer vriendjes met de Dead live in de 70s ......... na de Skull Fuck 2LP was ik echt enorm afgeknapt en dat was tot nu toe niet meer goed gekomen.

Dit vind ik eigenlijk nog een matige liveshow voor hun doen. Tussen 1969-1972 hebben ze veel betere shows gespeeld.

Deze klinkt echt als een klok.

Mocht iemand een LP variant van deze uitgave hebben en er vanaf willen of nog weten te staan.. let me know!

Veneta Oregon 1972. De gemiddelde Grateful Dead liefhebber begint naar het schijnt te watertanden wanneer hij/zij die woorden hoort en lange tijd was het ook de Heilige Graal onder de Deadheads totdat het concert op CD werd uitgebracht in 2013. Er werd ook een DVD bij uitgebracht maar dat is jammer genoeg niet het volledige concert aangezien ze niet genoeg materiaal hadden om het volledige optreden op te nemen. Gelukkig is de audio van het concert wel volledig en inderdaad, het is een heerlijk optreden geworden. Ik ben weliswaar niet zo lyrisch als menig andere Deadhead maar toch..

Dit concert bevat in ieder geval wel één van de meest iconische Dark Star uitvoeringen als je het mij vraagt. Met een speelduur van iets meer dan 30 minuten jammen de heren er op los en er is geen noot teveel gespeeld. Het is ook een periode waarin Keith Godchaux en Donna Godchaux nog maar net bij de band zaten en zeker Keith laat hier erg fijne dingetjes horen. Donna is nog redelijk onzichtbaar qua vocals (ik ben één van de weinigen vermoed ik maar ik vind haar vocals in zo'n Playing in the Band – zoals bijvoorbeeld op 8 juli 1978 in Red Rocks – echt heerlijk) maar ze zorgt hier misschien wel voor de mooiste versie ooit van Sing Me Back Home. Sowieso wel een fijne setlist met het altijd goede China Cat Sunflower en eindelijk eens een versie van Greatest Story Ever Told die me echt volledig kan bekoren. Ook hier en daar wel eens een klein inzakkertje zoals Black-Throated Wind maar dat bedek je gemakkelijk met de mantel der liefde, zeker als je gewoon al meteen daarna getrakteerd wordt op een geweldige China Cat Sunflower die erg vlotjes overgaat in I Know You Rider.

Qua totstandkoming is dit ook wel een redelijk legendarisch concert trouwens. Old Renaissance Faire Grounds was (en is nog steeds) geen concertvenue en er moest dan ook effectief nog een hele setup gebouwd worden vooraleer de Dead konden beginnen met spelen. Het was dan ook een benefietconcert voor yoghurtfabrikant Springfield Creamery (fun fact: de eigenaar was Chuck Kesey, broer van Ken Kesey van One Flew over the Cuckoo's Nest faam, en de tickets werden gedrukt op de achterkant van labels op yoghurtpotten!) en er liep best wat mis. Het ergste was ongetwijfeld het feit dat het podium in de verkeerde richting werd gebouwd waardoor de band de zon in hun ogen kregen maar ook los op hun instrumenten. Die konden blijkbaar niet zo goed tegen die hitte en Bob Weir last op een bepaald moment even een pauze in omdat de tuning blijkbaar niet meer goed zit. De show wordt dan ook een aantal keer onderbroken voor drinkpauzes (zowel voor band als voor publiek, zo komt er zelfs een brandweerwagen water sproeien over het publiek) en afgaande op de announcements van de MC (Ken Babbs blijkbaar) lijken een hele hoop kinderen verloren te zijn gelopen. De DVD bevat ook één van de meer legendarische concertgangers en dat is Naked Pole Dancing Guy!

In de pre-show van Shakedown Stream (nog te vinden op Youtube, ga dat zien!) zit Ken Babbs (samen met Sue Kesey, vrouw van Chuck) en blijkbaar zijn ze er indertijd in geslaagd om de man te identificeren en die blijkt in het echte leven gewoon een makelaar te zijn die liever niet over zijn “performance” praat. In ieder geval: met recht en reden één van de meest legendarische shows van de band maar het ultieme concert? Neen, dat nu ook weer niet.

Ver voordat organisch eten echt een ding was, was daar de 'Springfield Creamery' in Veneta, Oregon... het kleine Veneta, 14 mijl buiten Eugene, de eerste grotere stad. De Springfield Creamery maakte(en nog steeds trouwens) yoghurt van melk van koeien van lokale boerderijen, gebruikte fruit uit de omliggende bossen en kocht ze lokaal in en gebruikte natuurlijke zoetstoffen. Het was een familiebedrijf, de familie 'Kesey' om precies te zijn; Chuck Kesey, de broer van Ken Kesey. De Creamery wilde zelfstandig blijven in een snel veranderend consumptie landschap en kwam met de niché die ze verkochten(Nancy Yoghurt) in de problemen. Het idee? Laten we de Dead vragen! Die komen toch wel, en zo geschiedde.

Op 27 augustus 1972 zou er een benefiet plaatsvinden om de Creamery uit de nood te redden. In het voorprogramma speelde 'The New Riders of the Purple Sage', die net hun 2e album 'Gypsy Cowboy' uit hadden en nog altijd nauw verbonden waren aan de Dead op dat moment. Ook hun show werd opgenomen en uitgebracht als "Veneta, Oregon August 27, 1972" in 2004(en in 2020 weer).

De zinderende zomerhitte van de augustusmiddag hielp niet mee en, zoals hier boven geschreven is, werd de stage recht in de zon opgebouwd. Want de 'Old Rennaisance Faire Grounds' was een groot veld waar de Middeleeuwse markt, iets wat in sommige delen van de USA rete populair is, gehouden werd was geen concertvenue.. maar wel een plek waar iedereen makkelijk kon komen en veel mensen te gelijk aanwezig konden zijn. Tickets kostte 3$ als pre-sale en 3,50$ op het terrein zelf. Uiteindelijk kwamen er meer dan 20.000 mensen op af en werd er zo'n 13.000$ opgehaald; best een geslaagd benefiet dus.

Ook dit concert gaat rond als een van de hoekstenen als het op Dead-concerten aan komt en is een veel gebootlegde show, die samen met de filmbeelden van een legendarische status genieten.

Iedere keer als dit geroepen wordt, ga ik er juist kritscher naar luisteren. Ik kan me zeker inleven dat deze show flink geruild zal zijn in het bootlegcirquit, mede omdat er in 1972 eigenlijk gewoon niet echt een goed live album van de Dead voorhanden was. Europe '72 kwam pas in november van dat jaar uit en werd in de studio nog flink overgedubbed. Dat zorgt er voor dat 'Live/Dead' en 'Skull&Roses' overblijven, waar de laatst genoemde in veel boekjes ook niet overeind blijft. Mede door het zelfde euvel; de overdubs en het geknip in de shows, waardoor essentiële progressies en onderdelen van zo'n show verloren gaan en het dan toch wat compact en statisch wordt terwijl de shows dat alles behalve waren. En 'Live/Dead' was inmiddels gedateerd(en vind ik persoonlijk ook maar een snapshot van een deel van een show).

Eigenlijk is deze show in Veneta, Oregon eigenlijk een typische blauwdruk voor een Dead concert in 1972. Best of all worlds; nieuw terrein wordt verkend, nieuwe nummers worden fine getuned en al jammend verkend, binnen en buiten de lijntjes.. al excelleert het nergens echt extreem; met 31 minuten en 28 seconden is 'Dark Star' behoorlijk uitgesponnen en duikt de Dead in en uit deep space. Maar geen ultieme versie, in mijn optiek. Wél een hele goede die wat mij betreft beter volstaat dan die op 'Live/Dead', 3 jaar eerder opgenomen in de Fillmore. Toch raakt de band hier in een soort parallel universum alwaar ze op compleet op hun eigen voorwaarden jammen en ze soms zelf bijna in een soort freejazz ontaarden. Psychedelisch monster.

Nummers van de solo platen van Weir en Garcia beginnen vast onderdeel te worden van de setlist: 'Sugaree', 'Deal', 'Bird Song' van Garcia beginnen essentiële nummers op de setlist te worden en zijn hier ook prominent aanwezig. 'Black-Throated Wind', 'Mexicali Blues', 'Playing In The Band', 'Greatest Story Ever Told' en 'One More Saturday Night' van Weir vormen een groot deel van de setlist; het zijn ook waanzinnige composities en jamvehikels.

Weir begint sowieso meer en meer voet te krijgen als vocalist en dat merk je. Zijn vocalen klinken vaster en overtuigender dan pak-hem-beet 1 a 2 jaar eerder.

Verder krijgen we een 'China Cat Sunflower>I Know You Rider' volgens het boekje; misschien is dit wel dé versie voor dat boekje. De vroege 70s Bakerfield keuzes van Weir met 'El Paso' en 'Me And My Uncle', de standaard Chuck Berry-cover(of moet ik zeggen, de standaard rock 'n'roll-cover, waarvan er altijd wel 1 wordt gekozen). Daarnaast krijgen we 'Bertha' te horen, wat een publieksfavoriet is.. en voor mij eigenlijk dé Dead song is; op dat nummer werd ik ooit verliefd, terwijl ik voor mijn gevoel niet veel met 'Skull&Roses' kon.. maar er toch naar terug bleef grijpen. 'He's Gone' en 'Jack Straw'(!) vormen hier ook een noemenswaardig duo, waar de laatst genoemde voor mij sowieso een grote favoriet is. 'Sugar Magnolia' en 'Casey Jones' zijn hier de uitmijters(En OMS de toegift), al had ik hier liever misschien 'Uncle Johns Band' gehoord. Afin.

Keith Godchaux is nog enigszins onzichtbaar maar krijgt wel de ruimte. Hij zit hier net een jaar bij de band. Donna-Jean(Muscle Shoals sessie zangeres, oa ook te horen op Elvis' 'Suspicious Minds' en 'In the Ghetto', zijn vrouw is nu ook voltalig lid en neemt de achtergrond vocalen voor haar rekening; niet altijd even mooi helaas. De band klinkt ondanks de zinderende zomerhitte en het tekort aan (drink)water relaxed en grapt er lustig op los. Ken Babbs MC-t de boel aan elkander en de Dead speelt diep de nacht in..

Overall dus een goede show, waar de Dead goed op elkaar ingespeeld klinkt. De versies van nummers zijn redelijk compact; er wordt geëxperimenteerd, maar niet off limits. De versies die we krijgen zijn stuk voor stuk blauwdrukken van hoe de band ze in de toekomst nog verder zou gaan ontdekken. Daarmee zijn ze een stuk levendiger dan de studioversies, als die er zijn, en vangt dit de essentie van de Dead veel beter dan 'Skull&Roses' of misschien zelfs ook wel 'Europe '72;. Het is in ieder geval 'echter'. Juist omdat de sfeer zo goed is, de opnames goed zijn en de band goed speelt kan ik me voorstellen dat dit tot de legendarische show is uitgegroeid.

Persoonlijk had ik liever wat andere keuzes in nummers gehad. Je hoort (of ik denk te horen) bv. tijdens 'Dark Star' dat er op een gegeven moment wordt getracht om de overgang naar 'The Other One' in te zetten (de bas gaat heel erg die kant op), maar de rest gaat niet mee. Ik heb richting het einde van de track het gevoel alsof 'Morning Dew' ook een optie had geweest, als ik de 'confusion' en tonen zo hoor. Maar helaas, het wordt 'El Paso'. Wat niet persé een gekke keuze is gezien de setlist, maar had spannender kunnen zijn. 'Bird Song' vind ik in deze variant dan bijvoorbeeld wél kanshebber voor een 'ultieme' versie van het nummer.