UFO - No Place to Run (1980)

Beetje een tegenvallend album, na het geweldige Strangers. Ook het vertrek van M Schenker zette een stempel op het geluid. Maar er blijft genoeg kwaliteit over voor een solide album.

Dit album is opnieuw, geremasterd, uitgebracht dit jaar.
Met een bonustrack en 3 live tracks.

Dit is het eerste album na het Michael Schenker tijdperk (1974-1978). Michael Schenker is één van mijn favoriete gitaristen want met zijn virtuoos gitaarspel steeds in dienst van de song is hij voor mij een lichtend voorbeeld. Hij wordt vervangen door Paul Chapman die dus een loodzware taak op zijn schouders heeft.
Het album wordt geopend door een intro Alpha Centauri, aardig maar ook niet meer dan dat. Lettin’ Go vind ik wel een geweldig hardrock nummer met goed gitaarwerk van Paul Chapman. Mystery Train opent akoestisch maar verandert al snel in een uptempo song. This Fire Burns Tonight is standaard. Gone in the Night vind ik het minste nummer op dit album. Bij Young Blood veer ik weer op: logisch want nummer zes op een cd, maar het eerste nummer op de B-kant van een vinylplaat, dus tempo omhoog, was typisch in die tijden. Geweldige solo van Paul Chapman. Het titelnummer No Place to Run vind ik fantastisch. Take It Or Leave It is de obligate ballad en ik heb niets met ballads: ik heb liever dat het vooruitgaat. Ik zweer dat ik die beginriff van Money Money nog heb gehoord, maar ik kan het niet thuisbrengen, toch opnieuw een goed uptempo nummer. Afsluiter is Anyday en vind ik opnieuw niet zo geslaagd.
Ik vind dit best aardig: ik mis wel Michael Schenker, niettegenstaande Paul Chapman meer dan zijn streng trekt. Het is gewoon een degelijk album, niets meer, niets minder.

Natuurlijk wordt Schenker gemist! Laat daar geen onduidelijkheid over bestaan. Toch vind ik dit (en ook The wild...) een meer dan prettig hardrock album. Chapman kwijt zich naar behoren van zijn taak en ook het gros van de songs is prima.

Deze UFO plaat werd destijds door veel critici gekraakt, met name door het gemis van het sterke spel van Schenker. Dat wil echter niet zeggen dat dit niet door de "nieuwe" bezetting wordt gecompenseerd. Dit album is prima Mystery Train en Anyday vind ik de sterkste songs.

Goed vanwege Letting Go en Money Money (sterke solo)

Een flut album zo na Stranger in the Night....zonder Schenker zonder het ultieme wereldse gitaar geluis, dat pas later weer een beetje smoel kreeg met gitarist Atomic Tony M

Dat Chapman geen Schenker is mag duidelijk zijn. Maar Atomic Tommie M is dat al HELEMAAL niet.
Tommie paste juist voor geen meter bij UFO.

@ Iggy hij speelde wel een album mee ( weet even niet welke) waar UFO weer een beetje glas kreeg door zijn gitaargeluid, al wordt Schenker nooit meer bij UFO overtroffen. Maar place to Run was voor mij dus een grote deceptie

Tommie speelt mee op de ep Ain't Misbehavin' en op Misdemeanor. Beide platen zijn op zijn zachtst gezegd nou niet echt mijn favorieten. De typische UFO sound is ook bijna geheel verdwenen. Athans dat is mijn mening.

Ik moet zeggen dat deze plaat voor mij in eerste instantie ook een grote tegenvaller was, maar dat kan bijna niet anders dan na de Schenkerperiode. Hierin maakte de band geweldige albums met natuurlijk als absoluut hoogtepunt het m.i. allerbeste album aller tijden Strangers in the Night. Maar nu kan ik dit album ook best waarderen. Het is zeker niet slecht en Chapman is zeker geen beroerde gitarist. Dit was dus geen slechte start van de Schenker-loze periode. Pas vanaf Mechanix werd het echt beroerd. De twee platen met Tommie waren enigszins een opleving, al ben ik het met Iggy eens dat deze niet meer de UFO sound hebben. Het eerste echte goede album was pas weer met Schenkers terugkeer op Walk on Water.

Ik heb eerlijk gezegd Laurence Archer nog hoger zitten dan atomik T.
Tjonge , alleen de naam al van die vent.

Zowel met deze als met Misdemeanor vind ik niet zo heel veel mis. Toegegeven; het typische UFO geluid is bijna geheel verdwenen (zeker op Misdemeanor) maar mij stoort dat geenszins.

Helemaal mee eens Vielip

Heb de mooie box gekocht met alle studio albums van 1974 tot 1986 en zit al deze albums weer eens te luisteren.

Dit specifieke album is toch wat gerijpt na al die jaren. Door de bank zijn de songs gewoon goed. De bonus tracks zijn een lekkere bonus (geldt voor alle albums) .

De remastering is prima in orde en doet het album recht aan.

Het eerste UFO-album zonder Michael Schenker en daarmee missen wij het spetterende gitaarwerk wat hun voornaamste kwaliteit was waar dat het gitaarwerk op dit album eerder voorspelbaar is. Toch is dat zeker geen slecht album, songmatig is het meer dan behoorlijk maar het vet was duidelijk van de soep.

Hoe herkenbaar, hetgeen ik hierboven lees bij diverse MuMensen: dat No Place to Run na liveplaat Strangers in the Night tegenviel. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik in 1981, toen ik deze plaat leende, ook maar één liedje heb opgenomen. Na de voortdenderende livedubbelaar was dit wel erg mak voor een testosteronpuber, waarbij ik de virtuoze gitaarsolo’s van Michael Schenker node miste.
In beschrijvingen kom je tegen dat UFO de ontbrekende schakel is tussen klassieke hardrock en de New wave of British heavy metal. Dan moet Strangers zijn bedoeld en daarmee hun livereputatie, want op de studioplaten voordien én nadien hoor ik hardrock.

Rond 2010 liep ik een nachtelijke dropping. We kwamen door Wekerom, een klein dorp met een benzinepomp. En verrek, daar zag ik het: het benzinestation van de hoes van No Place to Run, inclusief dat lelijke harde licht! Dat belletje bleef rinkelen totdat ik de plaat via internet had gehoord.

Geen voortdenderende mammoetenrock, wél prachtige liedjes. Soms stevig zoals Lettin’ Go, maar ook gevoelig zoals Gone in the Night dat me warempel aan Foreigner-in-topvorm doet denken, of bluesy zoals in Mystery Train.
Paul Chapman, die UFO al eerder live had bijgestaan, was de nieuwe gitarist. De man kende dus het materiaal, maar hij had grote schoenen om te vullen, zoals hij eerder deed in 1971, toen hij die van Gary Moore in (de Ierse band) Skid Row aanpaste. Alleen al het akoestische intro van Mystery Train laat horen hoe slecht ik indertijd luisterde. Knap!

Vooral de A-kant, van de filmische sci-fi opener Alpha Centauri tot en met Gone in the Night, is zó ontzettend fijn. Op die laatste song excelleert Phil Mogg met zijn hees-melancholische stem, vooral als hij dat rauwe randje eraan toevoegt. Van mij mag hij het telefoonboek zingen, ik vind het altijd heerlijk. Op de B-kant bevalt het uptempo Money Money me vooral, mede omdat de band hier luid knalt, ook hier met dat weemoedige gevoel erbij. Conclusie: de puber die ik was had bananen in zijn oren. Wat ben ik (weer) van dit bandje gaan houden!

Sinds een dikke week staat dit concert van Rockpalast online. Is dit de UFO-show die ik 's avonds laat in de huiskamer bekeek, niet te hard omdat mijn ouders op bed lagen? Met Paul Chapman, dus moet haast wel.