Orchestral Manœuvres in the Dark - Architecture & Morality (1981)

Heb deze op aanraden van fanboy dazzler ook maar eens opgezocht. En ik moet zeggen. Ik had altijd een wat stoffig beeld bij deze groep maar dat is hiermee wel bijgesteld.

Een album met voor mij een echt wintersfeertje. Zitten mooie melodieen en sferen in. Veel invloed van Kraftwerk en ik hoor hier ook wel wat van The Cure in. En als ik het verder doortrek naar de toekost kom je uit bij Underworld, The Shamen, Royksopp en Washed out.

Enige minpuntje is dan ik de manier van zingen af en toe een beetje wat ballen vind missen.

Blij om dat te lezen, RoberV.

Dazzle Ships en Organisation zijn het logische vervolg in je ontdekkingstocht.
Maar ook Crush en Sugar Tax zou ik durven aanraden.

Maid of Orleans kent natuurlijk iedereen en van The New Stone Age ben ik inmiddels ook al een tijdje fan. Dat nummer was liefde op het eerste gezicht. De rest van het album was me tot voor kort totaal onbekend.

Ik heb Architecture & Morality zojuist voor het eerst beluisterd en het valt me alleszins mee. Mijn verwachtingen waren namelijk niet al te hoog. Zelfs hun meest recente album klinkt behoorlijk oubollig, dus hoe erg moet het met dit album dan wel niet gesteld zijn?

Zoals verwacht klinkt dit album vreselijk gedateerd en dat stoort me. Toch verwacht ik dat ik daar in dit geval best 'doorheen' kan luisteren, want onder die stoffige sound gaat prima muziek schuil: She's Leaving en Souvenir hebben mooie melodielijnen, Georgia heeft een heerlijk kneuterig synthesizerloopje en het experimentele titelnummer wekt meteen mijn interesse.

Ik denk wel dat het wat kan worden tussen dit album en mij.

Het album maakt echt een valse start met de opener The New Stone Age. Maar daarna herstelt het zich enorm!

Wat een fijne plaat!

En je meent het ook nog serieus?! Veruit het beste nummer van OMD, maar da's natuurlijk mijn bescheiden mening

Zoals ik eerder zei is dat voor mij hét meesterwerk in de synthpop en OMD op haar hoogtepunt, hier is de juiste balans gevonden tussen melodie, sfeer en experiment. Dit album had ik aanvankelijk op LP maar ik bezit nu de CD met de bonustracks. Hoewel dit album diverse hitsingles leverde zie ik het toch als één (zeer sterk) geheel.

Wat is het toch fijn om af en toe je muzikale horizon te verbreden. Ik ben in de eerste plaats een (prog)rocker, maar vanwege het prachtige Maid of Orleans en de positieve reacties hier heb ik dit album een tijdje geleden aangeschaft. En wat een geweldige plaat blijkt dit te zijn. Enorm sfeervol met prachtige klanktapijten. De twee sterretjes gaan naar Maid of Orleans en het schitterende Sealand. Wat mij betreft een van de beste platen uit de jaren 80.

Hear hear

Na Dazzle Ships heb ik nu ook dit album gevonden op vinyl. Leuke ontdekkingstocht want muziek als dit ga je natuurlijk niet pindakazen. Volgens mij spreekt Dazzle Ships me wel iets meer aan want weirder. Maar ik kan het mis hebben natuurlijk.

Ook dit album weer eens geluisterd. En ik moet zeggen, het blijft een meesterwerk, met of zonder bonustracks. 'Joan of arc' blijft het mooiste nummer van de originele vinyl versie.

Een prima album van OMD. Alleen dacht ik vroeger, als ik het eerste nummer ging afspelen op de pick-up (jawel...lang geleden), dat er stof onder de naald zat.
Maar over het geheel een prima album.

Dacht dus altijd dat dit een kil , zielloos en enigszins snobistisch (die bandnaam! die albumtitel!) jaren '80 album was. De afgelopen maanden zijn al die vooroordelen verkeerd gebleken. Het album begint wat vreemd met The New Stone Age, en wordt daarna alleen maar beter. Hoogtepunten zijn voor mij She's Leaving, Sealand, en Joan d'Arc (vooral die met Maid of Orleans tussen haakjes). Daarna wordt het wat minder, en afsluiter The Beginning and the End vind ik niet echt goed.

4.0*

Live op Parkpop:

Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) - Joan of Arc (Maid of Orleans) @ Parkpop

Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) - Souvenir @ Parkpop

34 jaar na dato is dit inderdaad nog steeds een bijzonder werkje. Joan of Arc (Maid of Orleans) behoort nog steeds tot een van mijn favorieten uit begin jaren tachtig. Onvergetelijke videoclip! OMD is naar mijn idee een van de eerste volledige synthpop band uit Engeland. Eerder hadden we uit Duitsland natuurlijk Kraftwerk.

Wat is dit toch een geweldig album. Sfeervol, experimenteel maar vooral goede popmuziek. Popmuziek zoals die zou moeten gemaakt worden. Heel onschuldige plaat met een scherp randje aan. Zo zie ik het nu eenmaal. Ik heb hier alle albums liggen uit de periode '80 - '83 en alle singles uit '79 -'83. Ook nog wat losse flarden uit de periode '84 - '86. Maar dat is het dan ook. Ik verhoog naar 4.5. Ook Dazzle Ships verhoog ik met een halfje. Leuk namiddagje OMD achter de rug.

In het kader van record sore day de hele dag vinyl gedraaid, deze ooit meegenomen uit de winkel waar ik destijds werkte, zal wel de waan van de dag geweest zijn.
Is totaal niet mijn muziek, maar geeft een leuk tijdsbeeld van de hitmuziek uit 1981.

Leuk om weer eens die sfeer op te snuiven, helemaal gedraaid,was geen straf, maar hij gaat voor de komende jaren weer de platenkast in.

Fraaie verzorgde plaat van OMD.
Natuurlijk kocht ik ook Maid Of Orleans toendertijd op singeltje.
Het gaatje zat volgens mij niet helemaal in het midden, want wat klonk het vals.
Toch nooit helemaal verdiept in de band.
Ik vond het allemaal wat te electronisch en te klinisch vooral.
Nu gaat dat veel beter en hoor ik wel heel fraaie muziek voorbij komen.
De muziek gaat dieper dan ik aanvankelijk had gedacht.
Het is eigenlijk best een donker album, waar de tijd wordt genomen betreft intro's en de songs zorgvuldig worden uitgebouwd.
Sealand vind ik in dat kader een briliante compositie. Ik ging tijdens beluistering ook helemaal mee in de vibe.
De gedateerdheid valt mij ook reuze mee, want het zijn ook synths die goed gekozen zijn.
Minpuntje de wat klinische drums, maar dat was toen gewoon niet anders.
Tegenwoordig kun je met electronische middelen ook slagwerk acoustisch laten klinken.

Ik begrijp dat dit het hoogtepunt is van de band.
Zal mij toch eens gaan richten op de vervolgalbums.

De voorganger voor meer donkere vibes, de opvolger voor meer elektronisch experiment.

Daarna albums met vooral sterke hitsingles, een paar meevallers en dito opvullers.

Jou had ik wel verwacht dazzler.
Komen we elkaar hier weer tegen.

Ok. Dank voor het advies.

Geniale plaat vind ik, op het vlak van jaren ’80-synthpop zowat onovertroffen. De combinatie van warme synthklanken (zelfs de wat killere composities werken hartverwarmend) en emotionele zang is schitterend, een combinatie die toen ook nog niet eerder was voorgekomen heb ik de indruk.

Vooral het Joan of Arc-tweeluik en de afsluiter zijn adembenemend goed. The Beginning And The End is er eentje dat ze op mijn begrafenis mogen draaien. Met de opener had ik aanvankelijk wat moeite, nu vind ik het vooral een geslaagd schalks grapje dat maar niet gaat vervelen, hoe vaak je ‘m ook hoort.

Kortom, schitterend album, en ideaal om te draaien tijdens korte, kille novemberdagen als deze

Arthur heeft het wat mij betreft helemaal begrepen.

De twee belangrijkste verdiensten van OMD zijn hun neus voor de juiste hitsingle van Electricity tot Pandora's Box en de stempel die ze als synthipop pionier op het genre drukten: namelijk dat elektronische muziek best emotioneel geladen, melancholisch en warm kan zijn.

En zo'n kanjer als Maid of Orleans belichaamt die twee troeven.

Op de donderdagse voorbeurs op Vreeburg (de grote beurs is op za en zo) trachtte ik nog - ik was er bezoeker - als een soort van OMD-evangelist een aantal Brazzo's ervan te overtuigen dat 5 euro voor deze vinilio een uitermate verantwoorde investering is. Zo sprak ik ook over het design: integratie van hoes en binnenhoes, zoals wel vaker bij OMD. Die Braziliaan bleek echter alleen geïnteresseerd in snelverkopende albums - kortom hij was aan het inkopen voor za en zo.

Ben het helemaal eens met die door Dazz aangestipte tweezijdigheid van OMD, alleen dat Maid of Orleans is hier toch wel een eind naar beneden gepleurd; ik vind het echt té melig: Monuments, Stanlow komen hier als eerste naar boven.

Nou nog zien dat ik ooit een keer dat roemruchte Electricity op Factory kan scoren, betaalbaar liefst

Trouwens de warmere klank van OMD kan mede worden verklaard door het feit dat ze - zeker in het begin - veelal met analoge synths werkten. Later hebben bands als Air, Röyksopp en Little Boots dat overgenomen en zijn ook met analoge synths gaan werken - of weeral anderen met software-matige emulatie daarvan.

Ik denk dat Mjuman het over de oma-factor heeft in het werk van OMD.
Een geitenwollen sokken melodie die het knus maakt aan de winterse haard.

Om een goed voorbeeld te krijgen van wat ik bedoel,
moet je eens luisteren naar de melodie in Ohm Sweet Ohm van Kraftwerk.
Kraftwerk - Ohm Sweet Ohm - YouTube

OMD had er ook een handje van weg om met een melodie uit te pakken
die in al zijn ouwbolligheid en wars van rock 'n' roll stemt tot mee neuriën.

Maid of Orleans heeft er last van en Talking Loud and Clear kent er ook wat van.

Ik was blij om te lezen hoe in eerdere commentaren ArthurDZ en bikkel2
nummers als The Beginning and the End, The New Stone Age of Sealand ervaren.
Ik kan me erg goed in hun beschrijvingen herkennen.

Van bij hun debuut in 1979 tot in 1982 was OMD helemaal mee
met de vernieuwende richting der synthipop pioniers die in het postpunk landschap
een veel lichtere, melancholische toets lieten horen. In 1983 werd het duo uit Liverpool
ingehaald door Duran Duran, Spandau Ballet, Culture Club en andere Wham!s.

Kleurigheid en hedonisme werden die nieuwe waarden in de pop.
We're living in a world were sex and horror are the new Gods, orakelde Frankie.

Het album Dazzle Ships, dat zich waagde aan een inhoudelijke commentaar
op de zich ontwikkelende technologieën in het decor van de koude oorlog, werd een flop.
OMD bekeerde zich tot de wegwerppop (Junk Culture) en trok het nog een paar jaar als hitgroep.

Ik ben hen wel altijd blijven volgen omdat zij hun plaats kenden in de muziekwereld.
OMD was Depeche Mode niet, geen groep die zich muzikaal zou ontwikkelen, maar de hobby
van twee door elektronische muziek bezeten vrienden die mensen blij maakten met hun songs.

Vandaag zijn Andy en Paul twee krasse opa's van de synthipop
die nog steeds kwistig strooien met de oma factor in hun muziek.

Het valt imo best mee met de 'oma factor' in MoO. Hier een mooie live-uitvoering. Let ook op het fraaie drumwerk tegen het einde. En de frivole Curtis-moves. Sterk optreden dit!

Joan Of Arc - Maid Of Orleans (Live 1981) - OMD - YouTube

Als je écht de krasse knar wilt uithangen, kan ik je een concert van André Rieux aanraden: veel pompeuze frivoliteit, groot opa&oma-gehalte (doo moar gewohn jungske). Deze clip laat wel zien dat OMD een puike live-band is; geluid is gelukkig wat dikker dan op plaat. Maar ... ik heb dat nummer gewoon veel te vaak gehoord.

Weet je wat zo grappig is?
Dat je in dezelfde video van het concert de oma's ziet mee dansen in het publiek.
Plus: mijn oma vond die melodieën van OMD best goed, vertelde ze me toen ik hun platen draaide.

Die twee factoren brachten me bij de oma-factor. Ohma Sweet Ohma.

Er zit een zekere rustiek in de melodieën, een retrotoets, een koffergrammofoongeluid.
Meer geklets bij de koffie vind je vanaf nu ook hier: History of Modern: de OMD top 100.

Ik heb dit album weer eens twee á drie keer gedraaid, de laatste weekhelft. Het blijft gewoon mooi van het begin toto het eind, hoewel ik de cd-versie heb, met o.a. (Extended) Souvenir en Motion and heart erbij.

Alleen jammer dat ik maar twee nummers kon aanvinken. Anders had ik dat naast Souvenir, Joan of Arc ook bij Maid of Orléans (Joan of Arc) en Architecture and Morality gedaan. Het album komt voor mij een heel eind in de buurt van Vienna van Ultravox.

Het kan aan mij liggen maar is het niet opmerkelijk dat in 1981 OMD komt aanzetten met een nummer getiteld 'The New Stone Age' en dat The Sound (in hetzelfde jaar) op hun beurt 'The New Dark Age' het leven inroept?

Precies dit. Ik heb hem nog een halfje verhoogd naar 4,5*. De enige synthpopplaat die kan wedijveren met deze is New Gold Dream wat mij betreft. En Forever Young, maar daar lijken veel minder het mij eens te zijn.

Zelfs binnen het OMD-oeuvre ben ik nog niet half zo enthousiast over een plaat als over deze.

Toch vind ik dat de voorganger en de opvolger voor minstens 50% uit hetzelfde hout gesneden zijn.