The Fall - Dragnet (1979)

Uitstekende plaat. Rauwe produktie, idem geluid en stem van Mark E. Smith en een groot aantal interessante songs (met Smith op zijn eigen bijtende wijze) maakt het waard Dragnet vele malen te blijven draaien.

Deze vind ik toch minder dan het debuut. Er staan niet zo veel nummers op die bijblijven, en met uitzondering van Psychik Dancehall staan deze tracks allemaal op de eerste helft van de plaat wat niet echt uitnodigt tot draaien. Vooral A Figure Walks vind ik grauwe, weinig spannende postpunk. Maar de tweede helft (zo vanaf Muzorewi's Daughter; waar gáát dat nummer over?) maakt veel goed. Spectre Versus Rector is een lekker vaag doordenderende track, die alvast een brug slaat naar de volgende releases. Het beste nummer van deze plaat vind ik het kronkelende en slim in elkaar zittende Flat of Angles, één van de meer melodieuze nummers die de luisteraar een paar keer op het verkeerde been zet.

Psykick Dancehall

"Spectre Vs Rector" gaat volgens mij over de zelfmoord van een Joni Mitchell-fan (begrijpelijk); is een beetje angstaanjagend en dement - vanzelfsprekende combinatie. Eigenlijk is dit album zo'n beetje de naakte kern van wat The Fall is, m.i..

In den basis zijn er hypernormale rants, rommelige bassen, drums en gitaar. Ergens richting psychobilly maar niet helemaal. Toevalligerwijs komt dit overeen met mijn chakra's. Het klinkt rommelig en strak tegelijk. Het is simpel en nihilistisch. Het rommelt en het pruttelt en het broeit als een mesthoop in de hot, hot Sun. Er gaat dreiging van uit.

Ik luister hier erg graag naar.

Trouwens, leuke anekdote. De Ovenwanten kwamen ook uit Manchester en hadden in '79 ook een zwart-wit album. Beide albums hebben echter totaal niks met elkaar van doen.

hmmm, nu je erover begint... dat daar rechtsonder ... dat lijkt toch ook een seismologisch grafiekje.

:O Dacht dat je een punt had, maar net op mijn exemplaar gekeken en het is riet. Zo maakt men dus een complottheorie.

Het tweede album van The Fall in 1979. Het verscheen in oktober dat jaar, zeven maanden na debuut Live at the Witch Trials. Gitarist Mark Riley is met frontman Mark E. Stewart het enig overgebleven bandlid: het ging meteen snel qua bezettingswijzigingen.

Ik schiet in de lach bij de eerste geluiden van opener Psykick Dance Hall, als Stewart in vriendelijk, zangerig Engels vraagt: "Is there anybody theeeeere?", door diverse kelen met een enthousiast "Yeaaaah!" beantwoord. Het nummer klinkt demoachtig, lo-fi en wisselt langzame delen af met snellere. In de overgangen valt op dat nieuwe drummer Mike Leigh keer op keer een houterige break neerzet. Het zit 'm bij deze rauwe postpunk niet in het verfijnde muzikantschap, maar in de spontane uitvoeringen. Maatje JeKo wordt hier vast heel vrolijk van, ik haak echter regelmatig af. Zoals bij tweede nummer A Figure Walks, dat zes minuten als protobluespunk voortdendert.
Printhead is lekker uptempo en Leigh mept hier wél raak. In Dice Man meer punkblues, waarbij Stewart met zijn kenmerkende stem over het ta-ta-ta-tatata-ritme á la bluesreus Bo Diddley galmt. Before the Moon Falls beschrijft beklemmend de sfeer in Noord-Engeland,

Op de tweede helft akoestische blues met slidegitaar in Flat of Angles, waarmee The Fall weer heerlijk eigenwijs doet waar het zin in heeft. Spectre vs Rector is een moeilijk toegankelijk buitenbeentje in de stijl van Pere Ubu, waarna het vrolijke Put Away opvallend vrolijk met postbluesrock de plaat eindigt.
In 2004 verscheen via Castle een uitgebreide editie die op dezelfde wijze voortgaat, verrassenderwijs niet onderdoend voor het reguliere album. De diverse takes van Rowche Rumble bijvoorbeeld zijn plezant: niks instrument na instrument, je hoort hoe The Fall de nummers live in de studio opnam.

Garagerock, postpunk, lofi, bluespunk of toch punkblues; enkele van de labels die je erop zou kunnen plakken. Heerlijk eigenwijs, niet per se pakkend.
Voor de Britse hitlijst was dit nog niet geschikt, vanaf 1984 begon de groep voorzichtig daaraan te ruiken; de albumlijst zou pas in 1988 worden gehaald. Toch een interessante plaat, mede doordat spontaniteit hier zo belangrijk is. Wie dat heel belangrijk vindt, zal hiervan kunnen genieten.

Mijn reis door new wave van 1979 kwam van The Selecter en On My Radio en vervolgt bij het debuut van het Nieuw-Zeelandse (waarom zeggen we trouwens niet 'Nieuw-Zeeuwse'?) Mi-Sex.