Camel - Breathless (1978)

Bijzonder wisselvallig en enigszins futloos album. Echoes, Sleeper en het titelnummer zijn nog wel aardig en er zit een lekkere felle gitaarsolo in Summer Lightning, maar dan heb je het ook wel gehad. Absoluut dieptepunt is het door Richard Sinclair geschreven Down on the Farm dat nog veel erger is dan de titel al doet vermoeden.

2,5 *

Zeer matig album inderdaad. Paar lekkere nummers...verder wat futloos en gladjes.

Vreemd dat dit album op allmusic het hoogst gewaardeerde album is van deze band.

Zegt genoeg, staar je niet blind op die site.

inderdaad een van de weinige matige albums van camel ..

Down on a Farm vind ik een heel vrolijk nummer. Beginnend met een echte ouderwetse hardrockdeuntje en gevolgt door dat lullige fluitjes muziek dat zo vals klinkt dat je er helemaal vrolijk van word.

Dit is 1 van de minste, misschien de slechtste maar ook hier toch wel weer redelijke nummers op.

Echoes en Summer Lightning (vanwege de lekker lange outro) zijn de uitschieters op een aardig album. Niet hun beste, idd, maar toch bekoorlijk.

***1/2

Ik heb Breathless ooit gekocht via importwegen.Ik had toen een beetje het idee dat alles wat de groep had uitgebracht wel de moeite waard zou zijn.
Na twee luisterbeurten kwam ik tot de conclussie dat ik naar een zeer futloze plaat zat te luisteren.Een misplaatste poging tot het maken van gladde popmuziek.Echoes is een nummer die tot de verbeelding spreekt en mag er ook zeker zijn.
Het is geen echte irritante plaat,want de nummers zitten op zich wel aardig inelkaar,maar de groep kon veel beter.Camel komt het best tot zijn recht in de conceptuele sfeer.Mooie melodieuze uitgesponnen nummers met franje.En waar meestergitarist Latimer zich laat gelden.Op Breathless is dit alles nauwelijks te vinden.

Wat ik van de hoes moet vinden is nu een lastige kwestie. Dat hier papier is gebruikt wat me aan wiskunde doet denken doet wat afbreuk aan wat anders een mooie vormgeving zou zijn geweest. Een kameel op een hoes van Camel is wel toepasselijk te noemen.

De muziek op dit album is wel de hele softe c.q. brave kant van de symphonische rock te noemen. Uit een track als Breathles spreekt wel wat hoop, maar wel te braaf. Het bijna instrumentale Echoes is wel erg lekker te noemen. Goede muziek om snel en prettig in de stemming te komen om heel veel te gaan regelen. Wing and a Prayer heeft het geluk van leuke klanken van toetsinstrumenten, maar het overige doet mij niet zo veel. Down on the Farm begint krachtig met stevig gitaarwek, maar zakt veel te snel in en wordt daardoor een gewoon popliedje. Tussendoor komt die stevige gitaar wel even terug, maar het blijft een popliedje. Starlight Ride is een mooi klassiek aandoend stukje muziek. Het is alleen jammer dat er zang op te horen is.

Summer Lightning doet mij wat denken aan Alan Parsons, maar dan in disco-uitvoering en voorzien van gitaar. Een vreemde combinatie, wat wel swingend te noemen is. Het vreemde feit binnen de popmuziek blijft als er over lachen wordt gezongen dit eigenlijk niet opgaat. Zo ook hier met You Make Me Smile. Ondanks het up-tempo doet het mij niet aan lachen denken. The Sleeper doet mij denken aan in een wieg liggen in eerste instantie terwijl iemand aan het bellen blazen is. Helaas is dit beeld van korte duur, want al snel is er jazz-rock te horen, wat het eerste beeld wat ik had niet ten goede komt. Opzich technisch in orde, doch niet bij een titel als The Sleeper. Dit album zonder enige structuur sluit wel stemmig af met het schitterende en dromerige Rainbow's End. Hier is het wel zonde dat hiervoor Jon Anderson niet van de partij is, want zijn stem had deze track een meerwaarde hebben kunnen geven in plaats van de stem van Andy Latimer

Inderdaad zeer matig album. Echoes en ( zeemzoet ) Rainbow´s End zijn voor mij toch wel klassiekers.

Vreemd al die negatieve reacties, ik vind het een van de mooiste albums van Camel. maar dat komt waarschijnlijk door dat het ook mijn kennismakings album was met Camel.
Er word erg goed op gezongen door Richard sinclair.
Latimer zingt altijd een beetje nasaal.

In het kort. Dit album is te braaf, bevat te weinig spanning en is wat kinds. Dat is voor mij een reden dit als een middemoter te besschouwen. Dit los van wie er zingt op dit album.

Is je nieuwe Avatar een soot röntgenfoto van je torso, Gerard Ziet er niet gezond uit; beterschap.

P.S. misschien ooit teveel pakjes Camel gerookt ?

You Make Me Smile!!!

Pas maar op, met zo'n ongezonde torso word je vanzelf Breathless.

Een van mijn lievelingsalbums, gek genoeg.

Naar mijn mening staat hier geen enkel zwak nummer op.
Iets minder solide maar speelser dan Rain Dances.

Richard Sinclair zingt lekker op 2 tracks.
De gitaarsolo's staan lekker in de mix (Echoes en Summerlightning).
En Mel neemt de fluit over van Andy (naast de sax).

Misschien dat You Make Me Smile en Wing and a Prayer het niet doen bij de Camel-liefhebbers, maar het zijn fijne meezingers.

Ik vind het titelnummer ook zo lekker dramatisch met die zweverige sax.

The Sleeper zou best wel eens hun vetste nummer kunnen zijn (top-fusion met misschien een net wat te lang intro).

Down On the Farm is puur Caravan maar dan met meer pit.
Leuk deuntje, leuke tekst.
Camel met wat humor, mag best.

Nee deze plaat is slecht nog niet.
Vooral als je deze vergelijkt met de volgende drie platen (die veel te plastic klinken).

Laatse elpee met Pete Bardens trouwens.

Na het wat complexe Raindances een redelijk gevarieerd album dat veel speelplezier uitstraalt en daarmee een positieve indruk achterlaat. Weinig aan Kingsnake's review toe te voegen. Niet al te zwaar en proggy genoeg om interessant te blijven.

Al die tijd een beetje laks geweest met berichtjes bij deze topgroep. Laat ik dat maar even inhalen.

Op Rain Dances werd met een nummer als 'Highways of the Sun' al een beetje duidelijk welke richting Camel op ging. Toch is Breathless echter een vrij abrupte ommekeer. Allemaal wat gelikter, toegankelijker, commerciëler en inderdaad futloos. 'Rainbow's End' is toch zo zoet dat de tanden je haast uit de mond vallen?

'Echoes' is één van Camel's beste nummers, en ook 'The Sleeper' sla ik hoog aan. De rest van het album doet mij echter niet veel. Het is goed uitgewerkt, maar dit is niet de Camel die ik graag hoor.

Dat allmusic dit album 4,5* geeft en Mirage 2,5* toont maar weer eens aan hoe serieus die site moet worden genomen.

Richard Sinclair's vocalen behoren tot de sterke punten van dit album. Luistert als een fusie tussen de Canterbury Tales van Caravan (Sinclair) en de progrock van Camel. Down on the Farm versus Echoes. Het nummer Breathless vind ik werkelijk ademloos. Krijg er na 30 jaar nog steeds geen genoeg van. Het enige minpunt vind ik de gitaarsolo in Summer Lightning. Een fantastisch nummer, totdat de solo begint. En begrijp me niet verkeerd. Ik vind Andrew Latimer een van de allerbeste gitaristen ter wereld, maar het geluid dat hij in dit nummer hanteert klinkt steriel, niet wat ik van hem gewend ben. Een incident gelukkig.

Ongelofelijk...... laat ik die solo nou net het beste van het hele nummer vinden........

Op een gegeven moment bestond Camel voor de helft uit Camel en voor de andere helft uit Caravan leden.
Dat is nadat Peter Badens, na het uitbrengen van deze plaat de band verliet.
Andy Latimer, grapte om de bandnaam te veranderen in Caramel.

En inderdaad, Summer Lightning was een standaard popdeuntje geweest, was de gitaarsolo er niet aan het eind.

Verder blijven Echoes, Breathless, Sleeper zo waanzinnig goed, dat deze plaat, wat mij betreft een mooie Bardens-era afsluiter is, en ik deze nog vaak draai.

Enige plaat overigens waar Andy het fluitspel gehaal overlaat aan een ander. Later zou Kit Watkins ook meedoen op fluit.
Mel Collins is op deze plaat overigens officieel lid van de band.

Ha ha, nou, de solo is niet slecht en erg melodieus. Waar ik moeite mee heb is de toon, het geluid, dat is zo anders dan ik van hem ken. Ligt waarschijnlijk aan de gitaar/versterker. Enne....Fly By Night is trouwens ook een mooi album (met mooie solo's .

Net nog ff gedraaid. De solo klinkt idd wat ''geknepen'' maar de stijl van Latimer is er toch heel duidelijk uit te halen. Als ik het nummer b.v. voor het eerst zou horen en mij werd gevraagd wie de gitarist is zou ik het toch wel kunnen raden bedoel ik maar.

Ik sluit me aan bij het gros van de meningen hier. Dit is te vlak en te braafjes. Echoes springt eruit. Overigens ondanks dat hij duidelijk de mindere zanger is hoor ik Latimer liever dan Sinclair. Sinclair zingt wel met een heel erg kak-accent.

Dat komt omdat hij ook gewoon Kak is... volgens mij behoorlijk middle-class.

Dat hij kak-middle-class is kan ik nergens terug vinden. Van wat ik op wiki lees wijst in ieder geval niets in die richting.
Ik krijg bij Sinclair eerder de indruk van een rusteloze nomade, die nergens (ook muzikaal niet) echt aardt. Hij woonde zelfs een tijd in Nederland, waar hij optrad in cafés (had ik moeten weten ), met - naar het schijnt - ongeïnteresseerde bezoekers.
Hoe dan ook: ik hoor zijn typische Canterbury stem graag, kak of niet kak. Jammer dat Latimer en Sinclair het zich niet zo goed met elkaar konden vinden. Ik vond het een fijne combinatie.

Volgens wiki kon hij op gegeven moment niet van de muziek rondkomen en volgde zijn vaders voetsporen door er als timmerman en meubelmaker bij te klussen....... niet echt middle class als je het mij vraagt.

Aan de andere kant zou hij midden jaren 60 industriële vormgeving hebben gestudeerd aan de universiteit van Kent.......

Down on the Farm had wat mij betreft wel de titeltrack kunnen zijn van 'Het kleine rode tractortje' waar mijn zoontje nog wel eens naar kijkt. Vooral de tekst is er een om snel te vergeten. Op zich een minder nummer, maar ook hier zitten her en der weer een aantal leuke akkoorden wisselingen waardoor het enigzins genietbaar blijft,

Deze plaat ademt toch echt de seventies uit, en aangezien dit de laatste plaat is met Bardens en het experimenteren met de fusion, in ieder geval middels Sleeper wordt voortgezet, blijf ik een zwak hebben voor deze plaat...

Echoes vinden we nog steeds in de setlist terug.

De gitaarsolo's in dat nummer, maar ook in Summer Lightning en Sleeper zijn geweldig...

Breathless vind ik een fijn, zweverig nummer, welke ik altijd graag luister...

De popsongs Wing and a Prayer en You Make Me Smile zijn nog altijd beter, dan wat er op Single Factor is terecht gekomen.

Rainbow's End en Starlight Ride zijn mooie zweverige nummers, zoals Bardens ze in het vervolg van zijn carriere nog veel zal maken.

Down on the Farm is grappig, maar wel het slechtste nummer van Camel, ooit.
Zelfs Caravan heeft niet zo'n minkukel gemaakt..