Venus kennen we als de vrouwelijke godin. Maar het eerste nummer (Do You Love Me At All) is weinig vrouwelijk. Raggende gitaren, goeie stem, goeie melodie. Catchy tot en met en daarom absoluut terecht dat het op de radio kwam. Het tweede nummer ('Louise') is in mijn ogen zelfs nog beter. Leuke koortjes, fantastische stem en wederom catchy ass hell. Ik ga hier heerlijk op.
Maar dat Jett Rebel niet alleen maar up-tempo dingen aan kan laat hij zien/horen in 'Should Have Told You'. Beetje gladde soul eigenlijk. Dan een raar tussendoortje van 35 seconde met veel meerstemmige zang. Op zich wel grappig, maar voegt niet heel veel toe. Daarna blijft het een beetje in de soul hoek hangen. Zeker niet slecht, maar niet mijn ding.
Naarmate de EP vordert bedenk ik me dat dit wel op David Bowie en Prince lijkt. Niet zozeer 1 album van, maar meer de hele stijl. Dat stuiterde ook van de ruigere rock naar de zwoele soul kant.
Het talent spat er aan alle kanten vanaf, helemaal als je bedenkt dat alles door dezelfde persoon is opgenomen. In mijn ogen zijn er 2 absolute hoogtepunten: Do You Love Me At All en Louise . Dat zijn ook meteen de 'rock'-nummers van het geheel. De 'soul-kant' is niet helemaal mijn kopje thee, maar dat is natuurlijk een smaak kwestie. Het laat in ieder geval wel 1 ding zien: dit is zeker geen 1-trick pony en hier gaan we nog heel veel van horen.
In gewijzigde vorm overgenomen van mijn blog:
Pat-sounds