Camel - Rain Dances (1977)

Dit album wordt op deze site tot een van de mindere van Camel gerekend, maar daar hoor ik zelf weinig van. Erg sterk album dat op leuke wijze de jazzy toets van Moon Madness doortrekt. Verrassende samenwerking tussen Brian Eno & camel op "Elke"'die zeer sterk uitpakt. Daarnaast reken ik "Skylines" & "Unevensong" tot de beste nummers van deze geweldige band.

Ik denk dat veel mensen op deze site, deze plaat pas kennen, sinds het zo makkelijk is om aan muziek te komen (downloaden).

Ik kan me nog herinneren, dat je vol trots een lp uit de bak griste en dan thuis uitgebreid met de hoes in je handen, de plaat ging luisteren.

Veel mensen luisteren een plaat één keer en serveren het af, zonder het op zich in te laten werken.

Ik ontdek continu weer nieuwe momenten op deze plaat. Zo is het fender rhodes werk van Bardens echt zeer fraai op deze plaat.

Ik was gek op het toetsengeluid van Peter Bardens. Ik baalde dan ook al een stekker toen hij de band verliet. Dit album pakte mij het meeste van allemaal (al heb ik uiteraard ook veel waardering voor hun eerdere werk).

Meneer Bardens heeft ook een aantal gave soloplaten...

@ Ozric welke zou je mij aanbevelen waar je het Camelgeluid nog een beetje terughoort? Helaas is deze man inmiddels overleden, dacht ik.

Zijn platen van vóór Camel liggen het dichtst tegen het Camel-geluid aan.

Zijn jaren tachtig platen zijn wat meer new-age-achtig....

dus:

Peter Bardens - The Answer (1970)

en

Peter Bardens - Write My Name in the Dust (1971)

Thanks!!

Misschien ook eens leuk om deze: Keats - Keats (1984) te proberen.

Die is ook met Peter Bardens en een zooi Alan Parsons-personeel.

Oké Jammer dat hij al overleden is. Veel te jong natuurlijk

Daar vind je dan ook niet al te veel Bardens in terug. Meer een verzameling Parsonsachtige popnummers.

Klopt, maar voor een Bardens liefhebber toch misschien wel leuk om een keer gehoord te hebben.

Uiteraard. Ik ben er ook om die reden ingestonken.

Wel leuk om te weten is dat Bardens hier: Camel - Pressure Points (1984) wel op meespeelt.

Ik meen in elk geval op Lady Fantasy.

Zou kunnen, het was mij nog niet opgevallen. Het is overigens oud materiaal dat op de remaster als bonus is toegevoegd. In ieder geval was op Pressure Points zelf wel ons aller Ton Scherpenzeel van de partij.

Het stond op mijn elpeehoes aangegeven. Dus weet even niet meer precies hoe en wat. Maar het heeft dus niet iets te maken met nieuwe bonustracks.

De Camel remasters kregen een aantal bonustracks die ook op de Camel On The Road (official bootleg) albums te vinden zijn. De officiële Pressure Points uit '84 had ze in ieder geval nog niet.

Tijdens de opgenomen show van de Pressure Points tour speelde Peter Bardens als special guest op de toegiften: Rhayader, Rhayader Goes To Town en Lady Fantasy. Allen te zien en horen op de video/dvd van Pressure Points.

Dat klopt. Lady Fantasy schitterde in ieder geval door afwezigheid op mijn eerste release. Is later dan ook toegevoegd terwijl ik me afvraag of die van dezelfde tour afkomstig is. Zo ja, dan heb ik niks gezegd. De 2 cd/dvd heb ik nooit aangeschaft.

Camel - Pressure Points (1984)

Tja...dit vind ik toch helaas een minder album van Camel. Een beetje muf en dof geluid, er zit geen pit in. Ik luister toch veel liever naar bijvoorbeeld the snow goose, breathless, en de wat "latere" albums zoals the single factor, stationary traveller. Maar, smaken verschillen. Het was een prima band met symfonische pop.

Inderdaad laten we daar maar op houden. Ik vind het één van hun beste albums!!

Het 'stigma' symfonische pop vind ik niet echt passen bij Camel, en pit zit er genoeg in Rain Dances.

Heel veel baspartijen en ditto drumpartijen zijn ontzettend ingewikkeld in flink unptempo. Geldt ook voor de gitaar- en synth-solo's.

Deze plaat is eigenlijk een beetje dé jazzrock plaat van Camel. Vooral de liveversies van de songs knallen enorm.

Komt wel bij dat er op deze plaat de eerste echte popsong van de band staat: "Highways of the Sun". Maar die is nog best aardig.

In principe verandert Camel op Rain Dances hun geluid op drie manieren. Ten eerste zijn de de nummers compacter, wat gezien het tijdsgewricht ook wel enigszins voorstelbaar is. Ten tweede introduceert de band Jazz-element middels de sax van Collins(o.a bekend van King Crimson). Ten derde is de productie wat gladder. Dat vind ik ook gelijk het grote nadeel van dit album.

Het is een klein beetje het buitenbeentje in het oeuvre van Camel. Bij lange na niet zo poppy en toegankelijk als de platen die hierna kwamen, maar ook niet zo overduidelijk symfonisch als het voorgaande werk. Duidelijk een band die aan het experimenteren is met hun geluid. Ik hou er wel van!

Ik snap volgens mij deels waar de kritiek van WPE vandaan komt, maar dat ligt mijn inziens met name aan de klinische productie. Als je daar eenmaal doorheenprikt is dit juist een buitengewoon energiek album. Dat komt ook bijzonder goed naar voren in de live-versies,van enkele, van deze nummers. Luister bijvoorbeeld maar eens naar skylines op Camel - A Live Record (1978)

Precies mijn punt, en met een beetje geluk en wijsheid, kun je ook de bonustracks bij deze plaat te pakken krijgen (Spotify?). Dat zijn ook erg mooie en energieke versies van tracks van deze plaat.

Een superbe manier om wat toegankelijker en "poppier" muziek te maken zonder de rijke arrangementen uit het oog te verliezen èn zonder aan kwaliteit in te boeten. Jazzy invloeden, zeer effectieve saxpartijen en mooi vloeiend basspel van Richard Sinclair leiden tot een bijzonder geslaagde verjongingskuur in de vorm van een album dat van a tot z kwaliteits-symfo-pop bevat. Voor mij misschien net niet op het niveau van hun allerbeste werk, maar zonder zwakke momenten en met een enorm hoge draaibaarheidsfactor die hier toch een over de hele linie zeer bevredigende plaat van maakt.
        Ik heb nog altijd de versie met één bonustrack (dus de overbodige single-edit van Highways of the sun); met het geluid daarvan ben ik zeer tevreden, maar het is wel storend dat ik over de medewerking van Eno (en anderen) op deze site moet lezen in plaats van in het summiere boekje.

Die medewerkingen staan wel op de LP gemeld.
Eigenlijk staat bij elke song, wie welk instrument speelt. Dat was een beetje in in die tijd.
Daarom weten we ook bijvoorbeeld dat Andy de fretloze bas speelt op Tell Me.

Ja, schurft dat ze dat niet hebben overgenomen. Ik zie nu dat op de Engelse wiki-pagina voor deze plaat ook die gedetailleerde informatie staat, leuk om erbij te hebben. Dank voor de tip, Ozric! (Grappig trouwens dat je net Tell me noemt; en ik als enorme Caravan-fan maar denken: nou, daar levert die ex-Caravan-bassist toch een mooie bijdrage aan deze plaat... )

Richard zingt wel op Tell Me, maar het basje is van Andy.

Op het weergaloze Skylines zijn de baslijntjes ook van Andy. Terwijl Richard ze live wel doet.
Richard zal wel niet zo vaak in de studio hebben gehangen als de rest.

Oh dat wist ik eigenlijk ook niet, dat Andy die basjes heeft ingespeeld. Kan niet zijn dat Richard het niet kon, dus dan zou het met niet beschikbaar te maken moeten hebben? Toch vreemd.

Er staat hier ook niet veel meer info, dan wat we weten. Behalve dat Doug vlak voor de sessies uit de band stapte, en Richard dus in haast bij de band kwam.
Richard had verder geen verplichtingen, dus het echte waarom zal dan een mysterie blijven.

Dit blijft toch een geweldige plaat waarbij elk nummer z'n eigen nuances en verschuivingen en muzikale verrassingen heeft en elk nummer ook kandidaat is om als favoriet aangevinkt te worden. Enige mindere track is Highways of the sun, net iets te melig en te veel hetzelfde voor mij (maar voor die toegankelijkheid is het dan ook een single, hoewel dat uiteindelijk niet geholpen heeft om er een hit van te maken – laten we hopen dat het in ieder geval wel voldoende de aandacht op dit album heeft kunnen vestigen).