Camel - Rain Dances (1977)

jawel . Na Nude is dit de 2cd die ik aanschaf van Camel. Vind deze precies nog sterker dan Nude …..
Tijd voor nog wat "vroeger werk" van deze band aan te schaffen . Een band die op één of andere manier bij mij niet opviel . Maar ik moet toegeven . Wat een band. Sympho-jazz --pop invloeden hoor ik hier.

Ik verhoog deze toch met een halve punt. Na de 2-cd-versie van A Live Record (en op streamingdiensten aanwezige zelfde setlist) is er heel veel van deze plaat live beschikbaar. En de live-versies knallen meer.

Dan neemt niet weg dat deze op lp draaien wel erg fijn is. Deze plaat klopt als een bus van kop tot eind. Er is geen band (die ik ken) die zo een complete plaat kan afleveren. Misschien Kraan of Solution, maar de gitaarsound van Andy is ongeevenaard mooi!

Extra bonuspunten voor het prachtige Skylines, met de trompet en trombone op de achtergrond en de waanzinnige moog-solo van Peter Bardens. Eeuwig jammer dat dit nummer een fade-out heeft. Maar er zijn liveversies zat met een extra lang uiteinde.

Als ik de pop-gerichte songs van Camel hoor, denk ik altijd: waren en maar meer popsongs zoals deze. Ik kan alleen Alan Parsons Project, Caravan en Pilot bedenken die op dit niveau popsongs schreven. Als iemand nog een goede tip heeft voor een seventiesband (die ik niet ken) die dit soort popsongs schrijft, hoor ik het graag.

En dan doel ik op het heerlijke Highways of the Sun of de songs op de opvolger van Rain Dances (zoals Wing and a Prayer en You Make Me Smile).

Zwaar onderschatte plaat. Ik mag hem graag draaien.

Helemaal mee eens. Ook een van mijn favoriete Camel albums.

De plaat van Camel met de meeste blazers-partijen. Naast Mel Collins (sax, fluit) en Andy Latimer (fluit) doen nog mee: Martin Drover (trompet, flügelhorn) en Malcolm Griffiths (trombone) op het waanzinnige Skylines (jazzrock) en One of These Days (jazzfunk). Martin Drover speelde nog met Keef Hartley (ook een mix van progrock en jazzrock) en Malcom Griffiths was ook een bekende in de Britse progressive jazzscene.

Met deze ene plaat schuurde Camel dicht tegen de britse jazzrock-scene aan, maar zwenkte al gauw weer af richting progpop (wat ik ook niet vervelend vind). Maar op deze ene plaat laten ze wel horen het te kunnen, met name op Skylines, First Light, Metronome en One of These Days.

Camel-dagje vandaag.

Had deze al eeuwen niet meer geluisterd.

Dit is toch wel weer 'n prima Camel album wat me goed bevalt.
Mooie soundscapes en fijne Jazz-fusion accenten.

Enige mindere nummer is wat mij betreft Highways of the Sun.

Met de komst van de punk en new wave in de jaren 1976 (en daarna) kwamen veel bands in de hoek van de symfonische rock in de problemen. Lange nummers en complexiteit gingen in de ban. Sommige bands zijn daarin geslaagd, met als beste voorbeeld Genesis. Hoewel ik er helemaal niet van hou was Genesis vanaf 1977 commercieel zeer succesvol. Voor Yes geldt ongeveer hetzelfde. Andere bands slaagden hier veel minder in, zoals bijvoorbeeld Renaissance.

Ook Camel maakte de slag naar kortere songs, meer pop-elementen en wat minder complexiteit. Maar zo af en toe kwam op de albums van na 1977 de 'oude' Camel-sound toch nog aan bod. En dat is precies de reden waarom ik bij Genesis en Yes afhaakte, en ik de 'nieuwe' Camel best wel lekker vond (en nog altijd vind) klinken. In al die jaren heeft het album voor mij niets aan plezier ingeboet.