Camel - Mirage (1974)

Inderdaad Ozric daar heb je een punt! werelds gitaar werk van Andy

Spot on Neal Part!

Ik ben kennelijk niet de enige hier voor wie dit zijn eerste kennismaking met Camel was, maar voor mij vond die een stuk later plaats, zo omstreeks 2000 toen mijn tienerjaren al lang en breed voorbij waren. Toch was het voor mij een grote ontdekking, want hoewel dit altijd al een bekende naam was had ik er nog nooit enige noot van gehoord. Na Mirage is dat wel veranderd, maar deze plaat blijft toch altijd een speciaal plekje in mijn hart houden. Ook ik vind de vrij vlakke en daardoor enigszins karakterloze zang een minpunt, maar dat bezwaar valt vrijwel geheel weg tegen de fraaie melodieën en het prachtige gitaar- en toetsenwerk (inclusief de heerlijke "toon" van Andy Latimer). Een over de gehele linie zeer consistent en ook nog eens uitstekend klinkend album, in mijn rijtje met Camel-favorieten stevig op de gedeelde tweede plaats (ex aequo met Nude en achter The snow goose).
        Overigens bleek ik één fragment van dit album al eerder te kennen : toen mijn vrouw (toen nog een mij onbekend meisje) samen met haar broers en zusters een nepdocumentaire op 8-mm-film maakte over de veronderstelde romantische ontmoeting van hun ouders, gebruikten ze als achtergrondmuziek de gitaarsolo met mellotronbegeleiding uit Nimrodel (vanaf 1:52). Uiteraard kan ik die passage nog altijd niet horen zonder meteen aan dat filmpje te denken (gelukkig zonder vervelende associaties); het is natuurlijk ook wel een héél mooi romantisch stukje...

Dit is mijn eerste kennismaking met Camel. En ben er eerlijk gezegd nog niet erg kapot van. Heb hem pas één keer geluisterd, en weet wel dat dat niet genoeg is voor een degelijk beeld en beoordeling, maar het klinkt me bij de eerste indruk alsof deze plaat de tands des tijds niet heeft doorstaan. Het klinkt me erg gedateerd.
Ik kom er nog wel eens op terug...

Vandaag heb ik een oud album uit de wervelende jaren '70 gevonden, waarvan vermoedelijk in ieder zichzelf respecterend huishouden wel een exemplaar aanwezig was. Het zijn de iconische platen van weleer. Met de al even iconische hoezen. Ik kwam ze tenminste overal tegen. Dan rijzen er altijd weer prangende vragen zoals waarom ik bij tijd en wijle kregel van Camel werd en van bijvoorbeeld groepen als Yes, Genesis of King Crimson niet of in ieder geval stukken minder. Iedereen vond deze muziek klaarblijkelijk erg mooi, anders stond dit album niet in al die huiskamers. Toch? Natuurlijk is dit niet slecht: er wordt super gemusiceerd en op sommige momenten klinkt het zelfs mooi en toch heb ik mij verder nooit meer in Camel verdiept en dat ga ik nu ook maar niet doen.

Het blijft wel een bijzonder plaatje, daar op die hoes!

Ouch

Nog nooit van hun gehoord, is ook 11 jaar voor ik op de wereld kwam. Maar klinkt erg lekker door mijn boxen moet ik toegeven !!!!

Nimrodel Medley is een super gaaf nummer !!!!!!

Absolutely! Maar toch vind ik Lady Fantasy nipt winnen.

wat een topalbum is dit toch, samen met moodmadness !
ongekende muzikaliteit.

Een fraai album van Camel. Ik ben ze vanaf de beginjaren blijven volgen, ze hebben altijd een aparte plaats in mijn hart ingenomen. Ik vind eerlijk gezegd het latere werk van hun beter, maar dit album was voor die tijd bijzonder goed. Melodieus, symfonisch.
Met het wonderschone Supertwister, en de langere stukken zoals het even wonderschone Nimrodel/The Procession / The White Rider.

Voor het eerst geluisterd dit album. Wat een ontdekking! Dit is echt een heel mooi album!
Vooral de drieluiken Nimrodel, The Procession & The White Rider en Lady Fantasy: Encounter/ Smile for You/ Lady Fantasy zijn echt prachtige nummers.

Een prachtig stuk idd, maar ik noem het een drieluik. Een medley is een aaneenschakeling van losse liedjes, en daar kan ik de Nimrodel-trilogie (=drieluik) niet voor aanzien.

Ik noem het ook een drieluik. Beide drieluiken zijn om te smullen!

Na dit album meerdere keren te hebben gehoord, kan ik eindelijk een cijfer hier aan toekennen.
Een 4,5*, omdat album (van track 2 t/m 5, Freefall vind ik het minste nummer van dit album, maar zeker niet slecht) prachtig is. Track 2 t/m 5 hebben een hoog Symfonische Rockgehalte, met als hoogtepunt toch wel Procession en The White Rider van track 3. Het is zo sprookjesachtig mooi, dat ik het nummer bijna dagelijks beluister.

Supertwister is een fijne track en doet mij denken aan de vroege Genesis, voordat ze doorbraken met Selling England by the Pound (die dwarsfluitstijl is te horen op Trespess en Nursery Cryme). Verder zijn Earthrise en de Lady Fantasy-trilogy allebei ongeveer even mooi, wat voor mij eigenlijk onmogelijk maakt om een tweede track aan te vinken als favoriet.

Volgens mij komt dat door Spotify.
Deze streamingservice noemt nummers die bij elkaar horen al snel een medley.

De jongere (en nieuwe) luisteraars die de lp (en cd) niet kennen of hebben, moeten het hebben van wat de streamingservices ons voorschotelt, en daar heten nummertje 3 en 5 (helaas) een medley (zonder de subtitels weer te geven).

Gelukkig staat het hier op de website wel goed.

Het nummer is opgedragen aan de Nederlandse progband Supersister, en als je van dwarsfluit houdt, kan ik je die band ook zeker aanbevelen.

Potdorie ook het label aangepast van Decca naar Deram. Het staat zelfs levensgroot op de platenhoes en die staat hierboven als afbeelding.

Heerlijk album en een trip terug naar mijn jeugd . Mijn vader draaide dit altijd (als mijn moeder weg was) . Ik weet dat dit een van de eerste platen die ik echt leerde ondergaan in plaats van oppervlakkig te beluisteren.
Ik was 6 of zo .Eigenlijk daarna alleen The Snow Goose nog eens beluisterd maar das te lang geleden om daar een oordeel over te vellen. Misschien weer eens oppakken nu ik ouder en wijzer ben . 4 en halve ster voor deze prachtplaat.

Deram is een sub-label van Decca.

Daar ben ik mee bekend. Maar ook sublabels mogen meedoen op Musicmeter.

Natuurlijk. Ik deel het gewoon als informatie voor de duidelijkheid.

Vandaag kwam ik deze als 2002 cd remaster tegen in de kringloopwinkel, een buitenkansje want die Camel remasters klinken prima en bevatten tevens bonusmateriaal. Ik bezit de meeste albums van Camel inmiddels op cd maar om de een of andere reden had ik deze alleen als een grijsgedraaide lp.
De bonus live uitvoering Arubaluba van hun debuut studioalbum klinkt me soms wat ruw in de oren maar goed, zo speelden ze blijkbaar in die tijd. Verder is dit album helemaal top. De bonus alternatieve studio mix variant van Lady Fantasy klinkt net even wat anders en is zeker de moeite waard.

Er is zelfs een nog recentere remaster:
Camel - Mirage

Url: Spinner - discogs.com

Shared from the Discogs App

Maar het zou zo maar kunnen dat het dezelfde remaster is uit 2002, want ik kan geen verdere info vinden.

Maar wat een geluk om deze in een kringloop te vinden zeg.

Bedankt voor de toevoeging!
Ik zie dat er blijkbaar een lp (remastered) heruitgave is geweest in 2019 volgens discogs.com en muziker.com. Dat kan interessant zijn voor vinylliefhebbers.
Wat cd betreft zijn er volgens discogs.com na 2002 cd heruitgaves geweest in Japan (2009 originele setlist en in 2013). Ook worden er daar cd heruitgaves gemeld uit Italie en Rusland met dezelfde setlist als de 2002 remaster of de originele setlist. Deze laatsten zijn waarschijnlijk geen nieuwe remasters. Misschien gaat Esoteric Records nog wat uitbrengen maar daarvan kan ik niets vinden.

Dit album was heel wat jaren terug mijn eerste kennismaking met Camel. Vond het direct een lekker album, al heb ik wel aan het stemgeluid moeten wennen. Overigens heb ik dat met alle albums van Camel.

Ik vind "Lady Fantasy" het hoogtepunt van het album, zonder de andere 4 nummers tekort te willen doen.

Terwijl ze toch minstens 7 vocalisten hebben gehad: Andy Latimer, Peter Bardens, Doug Ferguson, Richard Sinclair, Colin Bass, David Paton en Chris Rainbow.

Met name Sinclair, Bass en Rainbow vind ik goede zangers. Op die eerste twee platen en Moonmadness is de zang verdeeld onder Bardens, Ferguson en Latimer. Saaie, monotone stemmen, maar nergens storend.

Wat mij betreft is de zang bij Camel meer ern klein extraatje, om een kort verhaaltje te vertellen, en draait het bij deze band om de instrumentale stukken. Ik ben ook blij dat er weinig teksten zijn en meestal zelfs onbenullig, zodat de aandacht direct naar het instrumentale aspect kan.

' So you walking on a whirlpool' ?

Dank voor de aanvulling en nooit geweten dat ze 7 zangers hebben gehad.
Schijnbaar hebben die 7 geen indruk op mij gemaakt.

Overigens vind ik het ook niet storend dat de zang maar een klein onderdeel is van de muziek van Camel.
Des te meer valt er te genieten van de mooie instrumentale muziek

Als je dan Rain Dances of Breathless opzet, hoor je wel duidelijk Sinclair toch? Bekend van oa Caravan en Hatfield & The North?

En bij Nude neemt Colin Bass de zang voor zijn rekening in City Life en Drafted. Ook is Colin te horen op het nieuwere Fox on the Hill.

Chris Rainbow (van onder andere Alan Parsons Project) zingt twee songs op Stationairy Traveller en David Paton zingt dan weer op Heroes van A Single Factor.

Overigens zingt de nieuwe toetsenist Pete Jones ook, maar alleen live, want er is geen recente studioplaat. Hierdoor heeft Camel op dit moment (weer) drie leadzangers.

Bedankt voor de uitleg en toevoeging. Ik zal binnenkort weer eens wat albums van Camel uit de kast halen en er eens op zang gaan letten!

Achteraf gezien best apart dat het mij nooit is opgevallen.