Camel - Stationary Traveller (1984)

Ja, die laatste track is in mijn oren wat zeurderig. Qua dramatiek was het beter geweest dit album te eindigen met de titeltrack Stationary Traveller. Doordat het instrumentaal is zou het prima de rol hebben kunnen vervullen als de muziek die hetzelfde gevoel oproept als de laatste klanken aan het einde van een droevige film bijvoorbeeld.

Over het algemeen doet het een beetje gedateerd over. De symfo van de jaren 70 camel is hier ver te zoeken. Daarentegen vind ik wel dat er een aantal goeie tracks op staan: Pressure points, ST en fingertips( mooi refrein).

Tijdloos mooi. Voor mij een van de beste Camel albums, vooral vanwege het adembenemend fraaie titelstuk. Ik prefereer dan wel de studio versie boven de getoonde live versie, die weliswaar erg knap is maar toch de puntjes op de i mist.

Na het wat zwakke en richtingloze Single Factor weer een fraaie conceptplaat met weer een redelijk Alan Parsons gehalte. Geen inventieve fusion of jazzrock die de eerdere Camelalbums kenmerkten (Peter Bardens was daar toch een kei in) maar wederom brede klanktapijten en meeslepende symfopop met het altijd zeer fraaie gitaarwerk. Het thema was nog actueel en wie kon denken dat het een paar jaar later geschiedenis zou zijn...

Nee, het is inderdaad wel een aardige plaat. The Cloak and dagger man was destijds bij mij een behoorlijke hit.

Eens met Bluebird over het Alan Parsons gehalte, zo nooit bekeken eigenlijk.

Koude oorlog perikelen (West-Berlin prachtige sobere, ingetogen plaat).

Ik moet zeggen, door de updates op musicmeter ga je ook automatisch door je eigen verzameling heen. Geloof dat ik deze de afgelopen 10 jaar niet meer heb gedraaid. Goeie tip!

Vermeldenswaard is ook de medewerking van Ton Scherpenzeel (Kayak) aan dit album. Hij had toen pas zijn soloplaat ''Heart of the Universe'' uitgebracht waarop ook Chris Rainbow is te horen van wiens stem hij zeer gecharmeerd was. Ton was tevens op ''Dust and Dreams'' en ''Rajaz '' volwaardig Camellid. En tja, Rainbow en vooral Paton leggen op hun beurt ook geen onduidelijke link met Alan Parsons...

Ja , de Alan Parsons kenmerkjes hoor ik hier ook wel in terug .
Komt ook dat er verschillende leadvocalisten zijn .
Chris Rainbow's stem zou niet misstaan in songs van APP.
Komt ook omdat Camel hier evenals op The Single Factor een wat songmatigere richting kiest .
Pas op Dust & Dreams hoor je weer echt het typerende Camelgeluid terug .

Dat doet het ook zeker niet. Hij is op maar liefst 5 APP albums present samen met collega David Paton.

Mijn allereerste cd, ergens rond 1984 gekocht. Daarom een plaat met een persoonlijk tintje voor mij, maar 25 jaar later snap ik niet zo goed wat ik er nou zo fantastisch aan vond.
Een boeiend thema vol persoonlijke tragedies (het verdeelde Berlijn) wordt op een nogal onpersoonlijke manier vertolkt: afstandelijke vocalen in een dikke synthesizer-puree. Ik voel weinig of geen emoties meer bij het horen van deze cd.

Ook niet mijn favoriete Camel plaat maar zeker niet onaardig. Ik vond de tour rond deze plaat middelmaat.

Ook niet het beste begin om Camel te leren kennen. Als je al wist wat de band allemaal in zijn mars heeft kun je niet anders concluderen dat je hier met typische eighties symfosimplificatie te maken hebt. Desondanks niet een van de minste en nog steeds zeer de moeite waard wat mij betreft.

Zoals vaker in de jaren 80 draait de produktie dit album bijna de nek om .
Ik ben het in zekere zin met Philipstown eens . De songs komen inderdaad wat kil over , afgezien van het slotstuk Long Goodbyes , die ik wel nog steeds met het nodige kippevel kan aanhoren .

De productie is inderdaad wat aan de stugge kant, waardoor de plaat niet warm overkomt. Aan de andere kant wordt dit gecompenseerd doordat de composities wel dik in orde zijn. Ze roepen het gevoel op wat bij het thema past.

Helemaal mee eens.

Na een aantal keren weer eens beluistert te hebben , stel ik mijn oordeel iets bij . Misschien toch iets te veel laten leiden door de produktie .
Het meeste songmateriaal deugt tenslotte , al mis ik wel echte hoogtepunten . Een song als West Berlin is uitermate genietbaar door zijn stuwende ritme en zijn wat mistige sfeer . Refugee is een beetje de stijl die men hanteerde op het vorige album The Single Factor .

Blijf het wel jammer vinden , ook omdat het album zo songgericht is , tracks als Missing en After Words het geheel een tikkie ontsieren . Ik hoor hier te weinig echt Camel in terug ( wel Ton Scherpenzeel )

Het blijft een wat kil statisch geheel , maar is uiteindelijk in songkwaliteit helemaal niet beroerd . Halfje erbij .

Het heef idd een hele aparte sfeer, intrigrerend, en per slot van rekening moest ook Camel mee in de tijd.

Vind je Stationary traveller in dat kader dan een goede stap voorwaarts of is het juist bergafwaarts wat Camel hier presteert?

Ik vind Camel het best tot zijn recht komen in de conceptuele sfeer . Albums als The Snowgoose , Nude en Dust And Dreams zijn specifieke Camelalbums die uitblinken in sfeer en een eigen indentiteit .
Op de songmatigere albums vind ik Camel minder herkenbaar en zijn de composities vaak ook wat minder sterk .

Als antwoord op jou vraag vind ik dit een verbetering t.a.z van albums als Breathless , I Can See Your House From Here en in mindere mate The Single Factor ( wat ik een redelijk geslaagde plaat vind overigens .)
Daarintegen vind ik Nude veel warmer en sfeerrijker . Totaal ander album natuurlijk .

Maar nogmaals ; Dit is een plaat met weinig zwakke plekken , en die donkere sfeer spreekt mij zeker aan . En zeker , ook Camel moest verder .
Ze probeerden eerder wat eigentijdsere stijlen aan te pakken , maar laten dat hier gelukkig achterwege , ondanks dat het een toch wel typisch 80's album is .

Als Camel één hele duidelijke concept lp heeft gemaakt is het deze wel, dus ik snap jouw reaktie niet helemaal, betreffende jouw kritiek op dit album.
Persoonlijk vind ik dit album het beste wat ze gemaakt hebben, maar dat is mijn bescheiden persoonlijke mening. Stationary Traveller, Fingertips en vooral Long Goodbyes zijn toch nummers om je vingers bij af te likken.

Als dit een duidelijk conceptalbum is , heb ik dat misschien niet goed begrepen . Laat ik het dan anders stellen . Ik ben duidelijk meer een liefhebber van Camel in een meer verhalende lijn . Dus dat de songs echt inelkaar overlopen , meer fragmentarisch en vaker ook instrumentaal . Nu zingt Latimer aardig wat zelf hier , maar ook Chris Rainbow .
Ik vind dan dat het gelijk wat anoniemer klinkt . Clock & Dagger Man bijv. een prima song , maar als ik het niet zou weten , zou ik de link met Camel niet zo makkelijk gelegd hebben .

Dat is verder niet om het album af te kraken . In deze vorm is dit wel 1 van hun betere albums , maar boeit mij minder dan de albums die ik al aangaf .

Het verbindende tekstuele thema ligt er hier duidelijk genoeg bovenop, maar als muzikaal concept hinkt het toch te veel op verschillende gedachten om een vloeiend geheel te vormen. Dat hebben Latimer en co wel beter gedaan.

Niettemin van mijn kant ook een hoge score, misschien niet in de laatste plaats omdat dit mijn kennismaking met Camel was.

Dan zal ik zeker eens mijn best gaan doen om het album tekstueel wat meer aandacht te geven . Ik heb het nooit echt in de gaten gehad dat dit een conceptplaat zou zijn .

De hoes geeft de sfeer op dit album overigens uitstekend weer .

Eenvoudig na te gaan hoor: Stationary Traveller - Wikipedia - nl.wikipedia.org

Ben het wel met je eens dat deze popachtige nummers zich niet direct als een geheel laten beluisteren maar de textuele inhoud daarentegen weer wel.

Daar ligt het antwoord. Wel thematisch maar enigszins fragmentarisch. Daar zit dan ook gelijk het verschil met Snowgoose en Moonmadness.

Dat en het nogal sombere scenario dat ons wordt voorgeschoteld, in teksten en muziek. Dat zegt nog niet gelijk iets over goed en slecht maar het is wel een verschil.

Voor mij hield het een beetje op met Camel na Stationary traveller, hoewel de volgende vier albums (tot nu toe) volgens musicmeter ook allemaal hoge waarderingen hebben gekregen. Ik moet daar dan uiteraard nog eens aan beginnen.

Dust & Dreams is dan de eerste plaat sinds deze . Zeker een aanrader Hans !
In ieder geval mijn favoriete Camelalbum .

De volgende 4 albums zijn allemaal in conceptstijl en dik de moeite waard. De jaren 80 waren niet echt de topjaren van Camel maar dat hebben ze daarna ruimschoots weer ingehaald.

De plaat is zo veel vetter, met het originele intro... Het zet echt het idee van een conceptplaat neer. Jammer dat Decca het niet toestond toentertijd en dat men alleen met de nieuwe remaster het originele idee kan horen...

De lange versie van Pressure Points mag er ook wezen....

Er staan een aantal leuke nummers op dit conceptalbum, maar Camel klinkt hier voor het grootste deel als een tweederangs alan parsons project. Het titelnummer en, vooruit, ook missing zijn wel zeer sterk.

Echt een van de beste camel platen.
Het is mischien een stomme vraag maar waar gaat long goodbyes nou precies over.
Gaat het over iemand die zijn liefde verloren heeft of is het iets anders.

De hele plaat is een conceptplaat, over het vluchten van Oost- naar West Berlijn. Long Goodbyes is het slotstuk, dus inderdaad over het afscheid nemen van twee personen.

Dit album staat in het teken van het Berlijn na de Tweede Wereldoorlog. Door de bouw van De Muur wordt de stad gesplitst waardoor direct contact niet meer mogelijk is met je geliefde aan de andere kant van het ijzerengordijn. De song Long Goodbyes beschrijft het gevoel dus van een liefde die onbereikbaar is geworden door twee politieke systemen.