Camel - Stationary Traveller (1984)

Zoals al eerder gezegd is dit één van mijn favoriete Camel albums. Andrew Latimer op zijn best, maar ditmaal ook in goed gezelschap van o.m. Ton Scherpenzeel (die 'After Words' componeerde), Chris Rainbow en David Paton (beide ook op verschillende albums van The Alan Parsons Project te beluisteren).
Weten jullie trouwens of er al weer een nieuw Camel album in zicht is?

kan ik je niet mee helpen

Dit album ligt in mijn digitale winkelwagentje en gaat snel aangeschaft worden. Ik ben een beetje bezig met Casartelli's lijstje (zie bij "It's My Life" van Talk Talk), en ik ken van dit album inmiddels wat flarden (van bol). Die flarden geven waarschijnlijk niet echt een goed beeld, maar toch heb ik het gevoel dat dit album me best gaat aanspreken (met name de instrumentale gedeeltes).

Ik zeg je, begin bij de seventies Camel! Beterr!

"Moonmadness" en "Mirage" lijken me ook fantastisch, HiLL. De Camel van de 70's zal ik ook zeker eens proberen .

Goede koop, al staat er niet zo gek veel instrumentaals op maar het titelnummer is geweldig in ieder geval.

Vier van de tien nummers, eenderde van de speeltijd.

Wat noem je wel gek veel instrumentaal?

Ik heb de aanschaf van enkele Camelalbums maar tot volgend jaar uitgesteld. Ik ben momenteel een geheel ander deel van de popmuziek/rockmuziek aan het ontdekken, namelijk de Britpop van midden jaren '90. Van Camel ga ik in eerste instantie waarschijnlijk "Moonmadness" en "Stationary Traveller" aanschaffen.

Er valt nog zoveel te ontdekken in de wereld der pop- en rockmuziek.

Zou ik ipv. moonmadness toch nude of een latere doen!
Die 2 die jij wilt kopen verschillen nog al.

Of flight of the snowgoose

Op Moonmadness als keuze valt niks af te dingen lijkt mij... toch een van de neusjes van de kameelzalm.

Best wel mooi maar die lateren zijn toch beter en completer.
Niet alle nummers kunnen mij bekoren en klinkt ook wat gedateerd.
Maar gelukkig verschillen smaken maar snowgoose en nude zijn beter.

voor mij het laatste echte kunststukje van de band ...

Tot mijn schande moet ik bekennen dat dit het enige album is wat ik van Camel heb. Waarschijnijk komt dit door de stad die op dit album wordt belicht. Een stad als Berlijn spreekt tot de verbeelding, vooral als je er net geweest bent voordat de muur viel en een paar maanden erna. De hoes laat dit gegeven mooi zien.

De duistere sfeer die over dit hele album hangt laat dit goed horen. De diverse thema's die dit verbeelden zijn goed uitgewerkt. Gevoelsmaitg kan ik wel indenken dat Andy Latimer dit zo zou hebben meegemaakt. De sfeer van twee werelden zo dicht bij elkaar. Het vrije Westen wat niet vrij is en het Oosten dat gebukt gaat onder de nodige spanningen. Zelf heb ik dat destijds ook zo aangevoeld tijdens een kort verblijf in die stad.

Al lopend door het Oosterlijke gedeelte van de stad je bekeken voelen en een soort van cola drinken die eigenlijk niet te zuipen is. En in het westen aan de bar zitten met een heerlijk biertje met als onderwerp die "verdomde" muur. Dit laatste gezeten tussen een Duitser en Engelsman die elkaar niet verstaan en dan als talk de boel in goede banen zien te leiden. Na zo'n avondje stappen in het vrije Westen kom je dan in je hotelkamer er achter dat vrijheid er wel is, maar dat je er wel voor moet werken. Dit alles komt behoorlijk goed aanbod op dit album van Camel.

Heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan na nader beluistering.
De nummers zijn aardig,maar vaker ook wat vlak en klinisch.
Er zijn nummers die op de liveregistratie Pressure Points veel meer gaan leven(titelnummer,Fingertips en West berlin)
Ik denk dat dit ook te maken heeft met het gebruik van de drumcomputer die hier veelvuldig wordt gebruikt.
Niettemin staan er 2 heel goede songs op:het stevige Clock and dagger man en de fraaie ballad/afsluiter Long Goodbyes.
Geen slechte Camelplaat,maar er zijn betere.1 daarvan kwam na deze plaat.Dust &Dreams.Geweldig conceptalbum met louter goede muziek.

de spuuglelijke hoes doe wel enig afbreuk aan een verder aardige plaat

Ben ik niet met je eens. Zelf vind ik dat deze wel past bij het onderwerp waar dit album over gaat. Namelijk een tweedeling van een stad. Zelf ben ik daar geweest toen De Muur er nog stond, wat een behoorlijke indruk op me maakte. Daar wordt je bepaald niet vrolijk van. Daarom past dit hoes ontwerp erg goed bij de sfeer die ik daar geproeft hebt.

Van je ervaringen van het toemalige Oost Duitsland wil ik afblijven, deze staan niet ter discussie. Door deze ervaringen kijk je heel anders tegen deze hoes aan dan ik. Wederom is ook daar niets mis mee. Op de keper beschouw vind ik de hoes weinig professioneel in elkaar geplakt en dat doet afbreuk aan, zoals ik stelde, een aardige plaat. Automatic for the people van R.E.M. is ook een lelijke hoes. Deze had niet het oogmerk dit willen zijn en dat kan van de hoes van Camel, en de wijze waarop dit in elkaar gezet is niet gezegt worden. Men heeft geprobeerd er iets van te maken wat falikant mislukt is en wat nu als een vloek op deze plaat rust.

Een vloek die rust moet je zeker niet wakker maken, want dan krijg hele rare dingen. En al helemaal niet op zo'n treffend album als dit. Het enige bezwaar wat bij mij naar boven komt ten aanzien van de hoes is dat ze deze helemaal grijs had moeten zijn. Dus de bruin tinten hadden voor mij achtewege mogen blijven, want dat komt meer overeen met wat er in mijn geheugen zit over het Berlijn van destijds.

Herinneringen en rustende vloeken zal ik met rust laten, maar ik vind dit toch zeker een van Camels mooiste hoezen en een die het onderwerp en de sfeer van de plaat perfect weergeeft, beter nog dan de muzikale ondersteuning op sommige nummers. Hier en daar geeft deze de spanning ook perfect weer (Vopos!), maar een Refugee of Cloak and Dagger Man klinkt er toch wat vreemd tussen.

Overigens was ik afgelopen week voor het eerst in Berlijn, maar ook met afgebroken muur was Checkpoint Charlie nog indrukwekkend genoeg.

Even deze plaat uit mijn lp-verzameling gehaald om goed de hoes te kunnen bekijken. Te beginnen bij de voorkant. Daar zie ik een mevrouw lopen die volgens mij net uit West-Berlijn komt. Tot deze conclusie kom ik, omdat de gebouwen niet in al te beste staat zijn. Het doet triest aan. Vervolgens draai ik de hoes om en zie de mevrouw het Westen van de stad in lopen. Het heldere schijnsel tussen de gebouwen staat hiervoor symbool.

Op de voorkant van de binnenhoes zien we de mevrouw lopen in een wijk die gelegen is in het Oostelijke gedeelte van de stad. Ook hier loopt de mevrouw naar het Westen van de stad. De bebouwing doet desolaat aan en aan de uitdrukking op haar gezicht is af te lezen dat ze niet gelukkig is met de situatie. Als ik de binnenhoes omdraai zie ik het gezicht van de mevouw niet meer, maar iets aan haar houding vertelt mij dat ze niet blij is dat ze terug naar het Oosten moet.

Het hele prachtige verhaal dat door jou verteld is laat zich toch vangen in een veel sterkere foto dan die ons uiteindelijk gepresenteerd is? Over het onderwerp waarover de plaat handelt zijn veel sprekender foto's gemaakt dan dit goedkope knip en plakwerk. Blijf het lelijk vinden. Een gemiste kans. Camel heeft daarnaast veel mooiere en sprekender voorbeelden ervan gemaakt, als ik haar catalogus overzie.

De foto's die op deze hoes gebruikt zijn hebben slechts een gids functie hier. Natuurlijk zijn er betere foto;s te vinden over dit onderwerp, maar die zijn te choquerend om te gebruiken voor een hoes van een plaat.

Wij moeten de discussie over het hoesontwerp levendig houden. Want al zo lang die aan de lang is hebben wij drie stemmen gescoord. Wij gaan pogen van Stationary traveller de Camel plaat maken met de meeste stemmen.

deze werd in 1984 vaak gedraait in de lpshow van de tros (ik meen op de late donderdagavond na de verschrikkelijke soulshow van ferry maat).
long goodbyes makes me so sad.... is 1 van de beste zeiknummers ooit gemaakt, vooral de live versie zaagt vreselijk.
jezus was dat in '84, ik word oud.

De beste track op dit album blijft voor mij Stationary Traveller. Het staat het meest symbool waar dit Camel document over gaat. Dit mede door de gevoelige panfluit die erop te horen is. Het versterkt het weemoedige gevoel van een verdeelde stad. Om naar je lief te kunnen in het andere deel van de stad is toch iedere keer een hele tour de force. Daarom krijg ik daarvan altijd kippenvel.

@snarf349. Ook ik kan Camel in verband brengen met de door jou genoemde show. Wim van Putten was daarvan de presentator. Alles van Camel was geweldig in zijn opinie. Hierbij liet hij zich overigens verassend vaak leiden door het geluid en niet zo zeer door dat geen er nu werkelijk aan muziek werd aangeboden. De ceedee was toen nog een betrekkelijk nieuw product.

En in die bewuste show vertelde Wim van Putten: "Dat je een cd niet opzette, maar zichzelf startte." In die tijd waren cd's duur en een speler was niet te betalen. Daarom ben ik achteraf blij dat ik de lp heb, want ondanks de discussie hier over de hoes is het wel fijn om die in het groot te hebben voor de foto's en de songteksten.

Als product heeft de elpee veel meer charme dan de ceedee. Dit werkt ook door in het art work, dat bij deze plaat (en daar blijf ik bij) wel wat pakkender had gekund. Onze vriend Wim van Putten kon overigens, en dat vond ik altijd kenmerkend aan zijn presentatie, vol lof zijn over een plaat (of ceedee) en dan prachtig vertellen over hoe e.e.a. digitaal uitgezet was in nullen en eenen terwijl het enthousiasme nimmer uit zijn stem was op te maken. Ik vroeg dan ook vaak af of hij wel meende wat hij zei. Ondanks dat was zijn show wel te genieten. Misschien iets te nadrukkelijk de focus op symfonische rock.

Wellicht was aan Wim van Putten gevraagd zijn presentatie neutraal van aard te laten zijn, want het draaide in zijn programma immers om de muziek, niet waar. Het was hierdoor wel wat saai welliswaar, maar hierdoor klonk de muziek wel erg goed. Mede door de muziek van Camel was mijn interesse gewekt voor een trip naar Berlijn. Hierdoor is dit album voor mij een soundtrack geworden voor een deel van mijn geheugen.

leuke CD , laatste track is wel wat minder , concept verhaal is wel goed.
maar ook hier geld: dit had een plaat van Alan Pasons Project kunnen zijn met al die gastzangers enzo, hetzelfde geld voor de LP The Single Factor