Camel - Stationary Traveller (1984)

Na het dieptepunt A Single Factor kon het alleen maar beter gaan. En dat is ook zo: of het aan de komst van Ton Scherpenzeel heeft gelegen zal wel nooit duidelijk worden, maar de meeste nummers op dit album bevatten meer structuur en meer spanningsbogen. Geen geweldig album, maar het ging met Camel langzaam weer de goede kant op.

Vandaag heb ik deze weer eens opgezet, een prachtige geproduceerde plaat. Inderdaad nauwelijks meer een link naar de Canterbury scene maar daar was ook de tijd niet meer naar. Zware producties en dan valt de folksound als 1ste af. Eerder naar Alan Parsons maar dan een tandje beter dan wat Parsons uitbracht in deze periode. Gek genoeg klinkt deze qua sfeer ook behoorlijk Misplaced Childhood achtig (die is wel wat uitbundiger en steviger op de juiste momenten) ondanks dat die nog niet eens uit was. Berlijn is dan ook wel een overeenkomst.

In elk geval is dit, gek genoeg, het minst hoogdravende en best uitgewerkte conceptalbum.

De teksten van Hoover zijn best sterk en raak (al schreef ze ook voor Nude, maar die plaat had te weinig lyrics). Wat dat betreft ook meer geslaagd dan de voorgaande platen. De hoes is ook erg sterk gekozen, zowel voor als achterkant.

De jaren 80 had donkere kanten en er was wel veel narigheid. Stationairy Traveller pikt dat wel goed op. Zonder Colin Bass maar met Chris Rainbow die ook aardig kan zingen.

Misschien is dit wel één van hun best geproduceerde platen in samenwerking met Haydn Bendall, die ook veelvuldig samenwerkte met Kate Bush, en dat hoor je ook terug.

Eigenlijk is deze plaat best wel in de roos!

Interesting, ik vind de productie van deze plaat juist een mankement, waardoor ik 'm niet vaak draai. Maar ik zal 'm straks weer eens opzetten.

echoes, ik vergelijk het met Single Factor, Nude en Dust and Dreams.

Deze plaat klinkt stevig en direct. Je zou het overgeproduceerd kunnen noemen, maar dat is prog bijna altijd.

We hebben hier ook bij uitzondering te maken met drumcomputers. Een beetje richting Saga bijna. Subtiliteit is ver te zoeken in elk geval. Maar wat ik bedoelde is dat de plaat goed geproduceerd is voor die tijd.

Ik prefereer echt de producties van bijvoorbeeld Rhett Davies en David Hitchcock bij Camel. Zij legden de sound van Camel zoals zij toen klonken ideaal vast.

Maar de popmuziek-Camel of lite-prog-Camel vanaf 1978 klinkt hier op zijn best.

Ok, ik begrijp je Mssr Renard. Ik heb zojuist het album weer eens gedraaid en voor een 80s album valt de productie nog wel mee, hoewel ik het vrij steriel vind klinken. Ik hoor liever de live versies op pressure points en de originele video/dvd geeft nog een beetje extra dimensie aan het concept met de filmbeelden.

Het was natuurlijk 1984 en de produkties waren regelmatig wat ijzig en sterieler.
Een heel verschil met bijvoorbeeld Nude, waar ik nooit aan heb kunnen wennen. Erg droge mix en niet lekker in balans.
Ik heb hetzelfde een beetje met Dust & Dreams die op zich wel aangenaam en warm klinkt door de wollige synths, maar door de veel meer levende drums op de bühne, live een stuk spontaner klinkt.
De produktie van deze vind ik eigenlijk wel geslaagd. Past prima bij het thema en alles klinkt echt strak en verzorgd.
Misschien inderdaad wat te steriel, maar het tijdsbeeld is daar zeker debet aan.
Al met al wel één van Camel's betere latere albums.

Q bikkel2. tsja zo zie jemaar dat meningen verschillen. Ik vind dit album niet echt slecht, maar wel een veel minder album van Camel.

Persoonlijk vind ik dit het beste Camel album.
Was ook het eerste wat ik kocht van de band, als 18 jarige romantische adolescent.
Side B vind ik in zijn geheel nog steeds prachtig.
Ik kocht later ook heel wat andere platen van Camel maar vond niet dezelfde gevoelens terug.
Ga ze wel eens allemaal herbeluisteren. Als 56 jarige ondertussen.

Raar, voel me nog dat pubertje van toen.

De spijker op zijn kop, wat mij betreft.

Lekker in het gehoor liggend album. Lijkt op een aantal opzichten op Alan Parsons Project, maar dan net wat beter.

Voor mij niet het beste album van Camel, daarvoor is die wat te vlak en te weinig symfonisch/progressief, maar zeker ook niet het slechtste.

Voor mij een 4 voor dit album.

Zeker een heel behoorlijke plaat, met een ambitieuze (en zeer geslaagde) invalshoek qua teksten en een algemene sfeer van wantrouwen en paranoia die goed doorkomt. Toch reken ik het niet tot Camels beste werk, want zoals wel meer gebruikers hier vind ik de sound net wat te steriel; bovendien vind ik het drumwerk van Paul Burgess niet om over naar huis te schrijven, en ik geloof dat ik de monotone stem van Andy Latimer nog liever hoor dan die onpersoonlijke Chris Rainbow. De hoogtepunten zijn echter prachtig: de gierende gitaar van het openingsnummer, het sfeervolle West Berlin en het werkelijk sublieme Fingertips – als ik een fretloze bas hoor zit ik qua beleving vaak meteen weer in de gedateerde eighties, maar bij dit nummer past dat instrument werkelijk perfect, en daardoor kan ik zelfs door de vingers zien dat het begin van het refrein van het melige slotnummer me steeds doet denken aan Run to me (excuus voor die associatie).

Volledig mee eens. De hoogtepunten op dit album waartoe ik naast het het prachtige West Berlin ook Refugee reken, trekken dit album omhoog en maken het toch tot een symfoplaat van klasse , in een periode waarin symfoplaten van niveau buitengewoon dun gezaaid waren. 4 sterren

Dan wil ik toch ook even het titelnummer als hoogtepunt noemen. Een van Latimer's mooiste gitaarsolo's.