Camel - Stationary Traveller (1984)
mijn stem
168 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Decca
-
In the Arms of Waltzing Frauleins * (2:17)
-
Pressure Points (2:10)
-
Refugee (3:47)
-
Vopos (5:32)
-
Cloak and Dagger Man (3:55)
-
Stationary Traveller (5:34)
-
West Berlin (5:10)
-
Fingertips (4:29)
-
Missing (4:22)
-
After Words (2:01)
-
Long Goodbyes (5:14)
-
Pressure Points [Extended Mix] * (6:14)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur:
42:14
(50:45)
0
Ozric Spacefolk
geplaatst: 26 juli 2014, 00:30 uur
Jan Schelhaas, Duncan McKay, en recent (alweer bijna 15 jaar bij de band): Guy LeBlanc
0
geplaatst: 26 juli 2014, 08:12 uur
Compleet weggespeeld die Bardens. Heb hem dan ook nooit gemist op het latere werk. Maar ik leerde Camel dan ook pas kennen toen Nude uitkwam. Een magische instap. De albums met Bardens volgden al snel maar lang niet alles sprak me daar van aan. ICSYHFH vond ik weer geweldig.
Na Nude was The Single Factor een regelrechte kouwe douche maar ik veerde weer op met Stationary Traveller waar tot mijn grote verrassing Ton Scherpenzeel aan meedeed. Dat heeft het album in mijn beleving misschien beter gemaakt dan ie in feite is hoewel het thema iedereen wel bezighield in die tijd. Achteraf zijn we er niet veel beter van geworden.
Geen kwaad woord over Bardens maar zijn semi-intellectuele gefreak daar moet je nou eenmaal een liefhebber van zijn. Uiteraard wel van onschatbare waarde geweest als medegrondlegger van de Camel sound en op integere wijze herdacht met het schitterende album A Nod And A Wink. Ik blijf echter in ruime mate de voorkeur geven aan de met veel gevoel uitgebeelde concepten van Latimer en Hoover.
Begrijpt u dat?
Na Nude was The Single Factor een regelrechte kouwe douche maar ik veerde weer op met Stationary Traveller waar tot mijn grote verrassing Ton Scherpenzeel aan meedeed. Dat heeft het album in mijn beleving misschien beter gemaakt dan ie in feite is hoewel het thema iedereen wel bezighield in die tijd. Achteraf zijn we er niet veel beter van geworden.
Geen kwaad woord over Bardens maar zijn semi-intellectuele gefreak daar moet je nou eenmaal een liefhebber van zijn. Uiteraard wel van onschatbare waarde geweest als medegrondlegger van de Camel sound en op integere wijze herdacht met het schitterende album A Nod And A Wink. Ik blijf echter in ruime mate de voorkeur geven aan de met veel gevoel uitgebeelde concepten van Latimer en Hoover.
Begrijpt u dat?
0
Ozric Spacefolk
geplaatst: 26 juli 2014, 09:45 uur
Bluebird schreef:
Compleet weggespeeld die Bardens. Heb hem dan ook nooit gemist op het latere werk. Maar ik leerde Camel dan ook pas kennen toen Nude uitkwam. Een magische instap. De albums met Bardens volgden al snel maar lang niet alles sprak me daar van aan. ICSYHFH vond ik weer geweldig.
Na Nude was The Single Factor een regelrechte kouwe douche maar ik veerde weer op met Stationary Traveller waar tot mijn grote verrassing Ton Scherpenzeel aan meedeed. Dat heeft het album in mijn beleving misschien beter gemaakt dan ie in feite is hoewel het thema iedereen wel bezighield in die tijd. Achteraf zijn we er niet veel beter van geworden.
Geen kwaad woord over Bardens maar zijn semi-intellectuele gefreak daar moet je nou eenmaal een liefhebber van zijn. Uiteraard wel van onschatbare waarde geweest als medegrondlegger van de Camel sound en op integere wijze herdacht met het schitterende album A Nod And A Wink. Ik blijf echter in ruime mate de voorkeur geven aan de met veel gevoel uitgebeelde concepten van Latimer en Hoover.
Begrijpt u dat?
Compleet weggespeeld die Bardens. Heb hem dan ook nooit gemist op het latere werk. Maar ik leerde Camel dan ook pas kennen toen Nude uitkwam. Een magische instap. De albums met Bardens volgden al snel maar lang niet alles sprak me daar van aan. ICSYHFH vond ik weer geweldig.
Na Nude was The Single Factor een regelrechte kouwe douche maar ik veerde weer op met Stationary Traveller waar tot mijn grote verrassing Ton Scherpenzeel aan meedeed. Dat heeft het album in mijn beleving misschien beter gemaakt dan ie in feite is hoewel het thema iedereen wel bezighield in die tijd. Achteraf zijn we er niet veel beter van geworden.
Geen kwaad woord over Bardens maar zijn semi-intellectuele gefreak daar moet je nou eenmaal een liefhebber van zijn. Uiteraard wel van onschatbare waarde geweest als medegrondlegger van de Camel sound en op integere wijze herdacht met het schitterende album A Nod And A Wink. Ik blijf echter in ruime mate de voorkeur geven aan de met veel gevoel uitgebeelde concepten van Latimer en Hoover.
Begrijpt u dat?
Bardens was psychedelisch tot en met (White Rider iemand??!). Dat hoor je ook op de soloplaten die hij vóór Camel maakte. Soms is het inderdaad een partij herrie en gefreak. Op Raindances echter speelt hij schitterende rhodes-partijen. Veel warmer.
Snow Goose vind ik trouwens qua toetsenpartijen ook erg mooi. Veel piano. Maar ik ben zelf ook niet zo'n liefhebber van eindeloos geram op een hammond.
Anderen wel, en dat is prima.
0
geplaatst: 28 juli 2014, 09:02 uur
Ozric Spacefolk schreef:
... en recent (alweer bijna 15 jaar bij de band): Guy LeBlanc
... en recent (alweer bijna 15 jaar bij de band): Guy LeBlanc
Daar blijkt het op dit moment niet zo goed mee te gaan.........
Check ''news'' on: Welcome to the Official Camel Website - camelproductions.com
Ton krijgt het drukker dan ooit.
0
Ozric Spacefolk
geplaatst: 28 juli 2014, 11:23 uur
Bluebird schreef:
Daar blijkt het op dit moment niet zo goed mee te gaan.........
Check ''news'' on: Welcome to the Official Camel Website - camelproductions.com
Ton krijgt het drukker dan ooit.
(quote)
Daar blijkt het op dit moment niet zo goed mee te gaan.........
Check ''news'' on: Welcome to the Official Camel Website - camelproductions.com
Ton krijgt het drukker dan ooit.
Oh. Nou dat is niet zo fijn, inderdaad.
Maar nochtans klinken de toetsenpartijen op Nod and a Wink heerlijk. Toch de plaat met het beste toetsengeluid sinds jaren.
0
geplaatst: 7 november 2014, 12:45 uur
Een hernieuwde luisterbeurt viel me niet mee. Een nummer als Cloak and Dagger Man vind ik niet te harden.
0
geplaatst: 7 november 2014, 23:09 uur
Ik vind het wel een aardige song. Neigt wat naar A.O.R. Stuwt wel lekker. Met zware synths en opmerkelijk stevig gitaarwerk van Latimer.
En Chris Rainbow zingt het fantastisch weg.
Niet typisch Camel. Maar een up tempo song kan dit album wel gebruiken.
En Chris Rainbow zingt het fantastisch weg.
Niet typisch Camel. Maar een up tempo song kan dit album wel gebruiken.
0
geplaatst: 8 november 2014, 00:37 uur
Had voor mij niet gehoeven. Echt een lichtvoetig jaren 80 nummer(ik val in herhaling) met een irritant deuntje en dito synthesizer gepriegel. Lijkt inderdaad op een slecht APP-nummer(buiten het gitaarwerk dan, dat wel).
0
geplaatst: 8 november 2014, 04:51 uur
Ik vind Chris Rainbow een prima zanger bij APP, maar bij Camel werkt het gewoon niet vind ik. Ik irriteer me mateloos aan die hoge, geknepen stem op Pressure Points, zeker bij dit nummer en Drafted.
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 8 november 2014, 10:39 uur
Ik schaar mij bij Michel in het kamp: atypisch voor Camel, maar het juiste nummer op de juiste plek. Het voorgaande album liet zien dat een heel Camel-album in APP-stijl te veel van het goede was.
0
geplaatst: 8 november 2014, 12:22 uur
echoes schreef:
Ik vind Chris Rainbow een prima zanger bij APP, maar bij Camel werkt het gewoon niet vind ik. Ik irriteer me mateloos aan die hoge, geknepen stem op Pressure Points, zeker bij dit nummer en Drafted.
Ik vind Chris Rainbow een prima zanger bij APP, maar bij Camel werkt het gewoon niet vind ik. Ik irriteer me mateloos aan die hoge, geknepen stem op Pressure Points, zeker bij dit nummer en Drafted.
Met je eerste opmerking ben ik het eens. Maar wat je bedoelt met geknepen stem op Pressure Points en Drafted....
0
Ozric Spacefolk
geplaatst: 8 november 2014, 13:53 uur
Ik ben dan één van de weinigen die het een heerlijk gedreven song vindt. Ik vind het ook niet echt AOR, meer gewoon een goede rocksong.
0
geplaatst: 8 november 2014, 15:53 uur
berken schreef:
Met je eerste opmerking ben ik het eens. Maar wat je bedoelt met geknepen stem op Pressure Points en Drafted....
Met je eerste opmerking ben ik het eens. Maar wat je bedoelt met geknepen stem op Pressure Points en Drafted....
Luister zowel Cloak and Dagger Man als Drafted op de DVD "Total Pressure", dat klinkt voor geen meter. Vooral Drafted helpt ie behoorlijk om zeep, terwijl Colin gewoon ook op het podium staat en dat veel mooier en rustiger kan zingen. Niet zo penetrant doordringend als Chris dat doet (op "Live on the Road 1982" hetzelfde).
0
Ozric Spacefolk
geplaatst: 8 november 2014, 16:24 uur
echoes schreef:
Luister zowel Cloak and Dagger Man als Drafted op de DVD "Total Pressure", dat klinkt voor geen meter. Vooral Drafted helpt ie behoorlijk om zeep, terwijl Colin gewoon ook op het podium staat en dat veel mooier en rustiger kan zingen. Niet zo penetrant doordringend als Chris dat doet (op "Live on the Road 1982" hetzelfde).
(quote)
Luister zowel Cloak and Dagger Man als Drafted op de DVD "Total Pressure", dat klinkt voor geen meter. Vooral Drafted helpt ie behoorlijk om zeep, terwijl Colin gewoon ook op het podium staat en dat veel mooier en rustiger kan zingen. Niet zo penetrant doordringend als Chris dat doet (op "Live on the Road 1982" hetzelfde).
Voor wat betreft Drafted ben ik het helemaal met je eens. Dat nummer gaat de mist in. Jammer hoor. Maar we gelukkig een grote voorraad liveversies van die song om uit te kiezen.
0
WPE
geplaatst: 23 augustus 2015, 13:03 uur
Ik heb iets met dit album, vind het echt geweldig. Symfonische muziek op hoog niveau, en dan zelfs nog een Nederlandse toetsenist aanwezig...
0
geplaatst: 15 december 2015, 12:47 uur
Behoorlijk pakkende plaat van Camel. Titeltrack is toch wel een kippenvelmomentje met die huilende gitaarsolo.
0
geplaatst: 15 december 2015, 18:20 uur
Aardige plaat, maar niet meer dan dat. Van Camel zijn we beter gewend: Raindances, the Snow Goose, Mirage ( ik was dus wel een super fan van keyboardplayer Peter Bardens)
0
Fedde
geplaatst: 6 augustus 2016, 19:45 uur
Ton Scherpenzeel speelt en zingt (!) mee op dit album en dat zorgt toch voor een bepaald Kayak-gevoel. Maar ook Alan Parsons Project komt in de buurt. Erg goed conceptalbum. De dreiging van het leven achter de muur kruipt bij je naar binnen. Long Goodbyes is één van de mooiste ballads ooit gemaakt. Bonuspunt ook voor het stevige Cloak and Dagger Man .
0
buizen
geplaatst: 7 maart 2017, 22:01 uur
Deze hoes gaat dan nog maar de band heeft oersaaie albumhoezen.
En dat is jammer, want de muziek is veelal hartstikke goed.
Zit een beetje in een Camel-periode, recensies volgen. Het Camel album van de week.
En dat is jammer, want de muziek is veelal hartstikke goed.
Zit een beetje in een Camel-periode, recensies volgen. Het Camel album van de week.
0
geplaatst: 8 maart 2017, 05:36 uur
Dat van die hoezen ben ik wel met je eens ja. Dat van die muziek overigens ook 
0
Stijn_Slayer
geplaatst: 13 augustus 2017, 11:19 uur
Kudo's voor het concept en muzikaal klopt het allemaal wel. Toch trek ik deze Camel minder goed. Veel van de zang klinkt monotoon en ongeïnteresseerd en de gedateerde productie, evenals de compactere songs komen op mij over als een commerciële knieval. Camel zonder Bardens, ik weet het niet hoor. Of eigenlijk wel.
0
geplaatst: 13 augustus 2017, 16:00 uur
Dat kille sfeertje ( zo hoor ik het eigenlijk.) past wel bij het tijdsbeeld en concept.
Niet alles is even raak, maar het is wel een plaat die bij Camel past.
Ik weet niet of Bardens hier nu ook wel iets meer had aan kunnen toevoegen.
De zang is altijd een soort van ondergeschoven kindje geweest bij Camel.
Chris Rainbow was technisch een prima zanger, maar ik hoef 'm geen hele plaat lang te horen, maar dat geldt hetzelfde voor Latimer trouwens.
Niet alles is even raak, maar het is wel een plaat die bij Camel past.
Ik weet niet of Bardens hier nu ook wel iets meer had aan kunnen toevoegen.
De zang is altijd een soort van ondergeschoven kindje geweest bij Camel.
Chris Rainbow was technisch een prima zanger, maar ik hoef 'm geen hele plaat lang te horen, maar dat geldt hetzelfde voor Latimer trouwens.
0
geplaatst: 20 februari 2018, 18:08 uur
Ik heb een zwak voor dit Camel album. Kocht het op cd toen dit pas net op gang begon te komen. Het was dus wel een prijzige aanschaf. Maar ik vond het de moeite waard, ik vind elk nummer de moeite waard. Een album met een goede sfeer, lekkere solo's (zo nu en dan) en heerlijk symfonisch van inslag.
0
Mssr Renard
geplaatst: 4 september 2019, 07:45 uur
Er was een tijd dat ik veel ook naar neoprog luisterde.
Ik heb verder geen negatief oordeel over neoprog, maar deze Camelplaat paste wat mij betreft wat meer in die groep, dan dat het richting de jazzrock of Canterbury-sound neigde.
Ik denk daarom ook dat meer Neoproggers en ook new-wavers dit meer lusten dan bijvoorbeeld fans van instrumentale symfonische rock.
Maar het kan ook allebei, want alhoewel ik niet veel meer naar neoprog luister, vind ik deze plaat wel erg fijn. Ook de thematiek sluit aan op waar veel andere artiesten zich over druk maakten (koude oorlog, Berlijnse muur).
Ik gelood dat Latimer en Susan Hoover nooit zo politiek waren als op deze plaat.
Ik heb verder geen negatief oordeel over neoprog, maar deze Camelplaat paste wat mij betreft wat meer in die groep, dan dat het richting de jazzrock of Canterbury-sound neigde.
Ik denk daarom ook dat meer Neoproggers en ook new-wavers dit meer lusten dan bijvoorbeeld fans van instrumentale symfonische rock.
Maar het kan ook allebei, want alhoewel ik niet veel meer naar neoprog luister, vind ik deze plaat wel erg fijn. Ook de thematiek sluit aan op waar veel andere artiesten zich over druk maakten (koude oorlog, Berlijnse muur).
Ik gelood dat Latimer en Susan Hoover nooit zo politiek waren als op deze plaat.
1
geplaatst: 4 september 2019, 10:40 uur
De term 'neo-prog' is volgens mij van latere datum. Ik kan me sowieso de term 'prog' niet herinneren uit de eerste helft jaren '80. Progreuzen als Genesis en Yes tapten destijds al uit een ander vaatje: strakkere, door de synth en digitale techniek bepaalde rocksongs in hapklare brokken. De mellotron stond bij het grofvuil.
Marillion heeft een jaar later met Misplaced Childhood in mijn beleving de weg geplaveid voor het genre neo-prog, dat al lang niet meer progressief te noemen was, maar een retro-sjabloon werd en tot op de dag van vandaag een reeks navolgers kreeg.
Camel had zich hier goed hersteld van het door Decca opgedrongen The Single Factor. Ton Scherpenzeel, die na Kayak wat met de ziel onder de arm liep, deed hier wonderen. Een fraaie conceptplaat. Destijds actueel. Nee, Camel deed de Berlijnse muur niet vallen, maar sloeg er toch wel een klein putje in.
Marillion heeft een jaar later met Misplaced Childhood in mijn beleving de weg geplaveid voor het genre neo-prog, dat al lang niet meer progressief te noemen was, maar een retro-sjabloon werd en tot op de dag van vandaag een reeks navolgers kreeg.
Camel had zich hier goed hersteld van het door Decca opgedrongen The Single Factor. Ton Scherpenzeel, die na Kayak wat met de ziel onder de arm liep, deed hier wonderen. Een fraaie conceptplaat. Destijds actueel. Nee, Camel deed de Berlijnse muur niet vallen, maar sloeg er toch wel een klein putje in.
1
Mssr Renard
geplaatst: 4 september 2019, 10:48 uur
Ik gebruikte ook alleen maar de termen prog en neoprog om een punt te maken en te verwijzen naar stromingen.
Ik weet drommels goed dat die termen niet gebezigd werden in die tijd zelf.
Overigens wordt het debuut van Marillion en debuten van Twelfth Night en IQ etc. reeds als neoprog aangemerkt.
Ik doel dus op een stroming met een bezetting drums/gitaar/bas/synth/zang zoal rond 1984 in de mode was. Camel leek (in deze periode) qua sound wat meer op de jaren 80 progrockbands dan op de jaren 70. Maar dat deden Genesis and Yes ook, al schoven zij nog meer richting de pop (soms).
Al speelt Andy nog steeds fluit. Maar bijvoorbeeld de saxsolo van Mel Collins is erg pop en niet jazz.
Veel popbands in de jaren 80 gebruikten een saxsolo hier en daar. Niet erg hoor, maar het kan wel erg clichématig worden.
Ik weet drommels goed dat die termen niet gebezigd werden in die tijd zelf.
Overigens wordt het debuut van Marillion en debuten van Twelfth Night en IQ etc. reeds als neoprog aangemerkt.
Ik doel dus op een stroming met een bezetting drums/gitaar/bas/synth/zang zoal rond 1984 in de mode was. Camel leek (in deze periode) qua sound wat meer op de jaren 80 progrockbands dan op de jaren 70. Maar dat deden Genesis and Yes ook, al schoven zij nog meer richting de pop (soms).
Al speelt Andy nog steeds fluit. Maar bijvoorbeeld de saxsolo van Mel Collins is erg pop en niet jazz.
Veel popbands in de jaren 80 gebruikten een saxsolo hier en daar. Niet erg hoor, maar het kan wel erg clichématig worden.
1
geplaatst: 26 juli 2020, 21:28 uur
Wat jammer van die saxofoon op "Fingertips", wat verder een fantastisch David Sylvian/Japan/Nits-achtig nummer is. Op de versie die ik beluisterd heb is het instrument ook nog eens keihard, frontaal in de mix geposteerd. Echt zonde. Het was 1984, ik weet het, maar dan nog...
* denotes required fields.