Camel - Stationary Traveller (1984)

Zelfs auditie, voor de 'spot' van Gilmour, gedaan maar het feit dat hij niet ook de vocale partijen van Gilmour aan kon maakte dat het afketste. Wat dan weer raar is want de man die de job kreeg, Dave Kilminster, zingt ook niet tijdens The Wall shows.

Nou ja, Andy was daarna ook wel een aantal jaren uitgeschakeld. Zal ook wel een rol hebben gespeeld. Als gitarist had ie de job bij gebrek aan alternatieven wel gekregen denk ik.

Vocaal komt ie natuurlijk niet in de buurt van Gilmour dus op zich idd een eigenaardige keuze.

Ik heb een zwak voor dit album. Mooie melodieën, thema's. En onze eigen Ton Scherpenzeel die straalt in de solo van Cloack and Dagger Man. Camel in vorm!

Fretloze basje in de titelsong is wel erg lekker.

t.o.v. de eerste topalbums van Camel ( vul zelf maar in), dan haalt dot album nergens dat niveau. Ik drraai dit album dan ook zelden. Twee uitschieters: West Berlin en de titelsong konden mij wel bekoren

Qua modebeeld het logische vervolg op The Single Factor, zij het gelukkig wel als een boeiende conceptplaat met een destijds bijzonder actueel thema. Hierna zou er toch weer een stijgende lijn qua composities merkbaar worden. Desondanks nog steeds een uitstekend tijdsdocument.

Wist helemaal niet dat Latimer gesoliciteert had naar de gitaristen vacature.
Ik vond dat Kilminster overigens uitstekend functioneerde. Als er een gitarist is die Gilmour aardig benadert, dan is hij het wel.
Toch had het wel speciaal geweest. Latimer bij Waters.

Stationary Traveller. Wel de beste sinds lange tijd, hoewel Single Factor helemaal niet zo slecht is. Vergeet de symfo en je houdt een redelijke popgerichte plaat over.
Deze heeft wat meer visie en heeft meer spanningsveld.
Maar Latimer had van mij nog wel iets meer de uitdaging mogen zoeken.

Vind het eigenlijk wel iets meer dan een 3,5.
Afgerond naar een 4. Net an.

Lijkt wel alsof iedereen eventjes Nude helemaal vergeet.

Dat zou toch jammer zijn, een van de beste albums van de band. Met daarop Drafted welke voor mij bijna het beste liedje van de band is.

Nude - Stationary Traveller - Dust and Dreams

Verdomd mooie serie eigenlijk... moeten we alleen dat lelijke eendje uit 1982 er even uit vergeten.

Camel - Mirage - the Snow Goose -Moonmadness - Raindances

ONOVERTREFBAAR door andere Camel albums!

Absoluut niet. De laatste 4 Camelalbums staan gelijk aan hun beste vroege werk. Nude is sowieso de topper.

Dust is ook prachtig maar ja als er iemand in de jaren 70 is stil blijven staan

Nude is een fraai concept. Vind alleen de produktie wat flets. Remaster van ???

Maar het is wel wat Camel het beste beheerst.

Dat ben ik dus, reeds! Zuuuurkooool met vette sjuuuuu........

Overigens, ik heb niks tegen blazers, maar niet bij Camel!
Maar alle begin is moeilijk, dat dan weer wel...

Geen blazers op Rajaz of Nod and a Wink.

Krankzinnig goede platen...

Toch wel een heel aardige plaat dit waar Camel van band tot 1 persoon (Latimer) met een heleboel sessie muzikanten is gereduceerd. De productie is wat kil, maar voor een jaren 80 plaat valt het nog mee. De extended versie van Pressure Points is prachtig, evenals de Titelsong. De solo van Ton in Cloak and Dagger Man vind ik dan weer een minpunt. Ton heeft toch wel een erg rare smaak van synth sounds. Op de tour van deze plaat ontsiert ie live meerdere nummers met zo'n snerpende brassie solo die kant nog wal raakt, vooral in Lady Fantasy. Gelukkig was z'n sound selectie bij de laatste tour een stuk beter.

Nee hoor maar IK vind dit het beste wat ze ten gehore hebben gebracht op de voet gevolgd door. Breathless, Nude en I Can See your house from here, maar - mede door het afscheid van Peter Bardens ( waardoor m.i. toch een deel van het echte Camel geluid verdween het andere deel neemt Andy voor zijn rekening) - vond IK het geleidelijk minder worden, dat is ingezet met Stationary Traveller

De laatste albums zijn in MIJN ogen gewoonweg veel minder , maar dat schijnt NIET gezegd tye mogen worden

Wie zegt dat nou weer, je zegt maar wat je wil hoor. Dat geldt dan ook voor iedereen gelukkig.

Scherpenzeel geeft er inderdaad zijn eigen (Kayak)kleur aan, hetgeen hem door Andy niet altijd in dank werd afgenomen volgens zijn eigen commentaar. Tot op zekere hoogte werd het toegelaten maar de sfeer en de kleur in de oude klassiekers verandert er inderdaad wel degelijk mee. Ook op Ice is dat goed te merken.

Klopt en daar was Peter Bardens voor een groot deel verantwoordelijk voor

Op Ice speelt Bardens helemaal niet eens mee.

En Bardens is nogal erg dood, dus hij kan Camel geen invulling geven. De laatste platen zijn met Mickey Simmonds (Harbour of Tears), Ton Scherpenzeel (Rayaz en Dust & Dreams) en Guy LeBlanc (Nod and a Wink)

Vooral Nod and a Wink is een heerlije retro plaat. Guy weet perfect zich aan de Camel sound aan te passen. Erg de moeite waard.

Ice werd oorspronkelijk al opgenomen met Kit Watkins en ene Jan Schelhaas als ik het wel heb. Toen was Bardens idd al lang en breed vertrokken. Het sluit dan ook een tijdperk af waarin er nieuwe toetsenisten werden aangetrokken die een wat toegankelijker/eigentijdsere richting mogelijk maakten en m.u.v. Scherpenzeel het groepsgeluid intact lieten bij het oudere werk. Niets mis mee en wat daarna nog zou komen is van grote klasse. Al blijft The Single Factor toch wel erg een popplaat.

Ik heb het over Breathless.. tweede nummer een dijk van een keyboard solo zoals alleen Pete Bardens dat geluid voorbracht. Ik weet ook wel dat Kit Watkins de toetsenman was op I can see your house from here...

Ook zo'n alom door de zgn. ''puristen'' verguisd en ondergewaardeerd album, dat Breathless. Zelfs met die Bardens het laagst gewaardeerde Camel album hier. Voor mij helemaal niks mis mee, integendeel. Prachtig gewoon. Ik zet de plaat meteen maar even op. Reeds.

Dat tweede nummer, Echoes, is een uitstekende reden om Breathless nog eens op te zetten. Wat mij betreft ook zo ongeveer de enige.

Zo dacht die Bardens er zeker ook over. Daarna nam ie meteen de kuierlatten

Het werd ook steeds meer de band rond Latimer naderhand. En daar ben ik dan weer meer een fan van. De thema's gingen in ieder geval weer ergens over.

Wat een geraas uit 1978 ! BAH !!!!!!!

Door mij hoog gewaardeerd. Mooiste solo van Latimer (Summer Lightning), mooie openingstrack (mooi saxwerk van Mel Collins), uiteraard Echoes, maar ook het beste en ingewikkeldste fusion-stuk van de band: The Sleeper. En de rest is prima.

Betere plaat dan Keats, waar Bardens later mee kwam. En de 80's soloplaten van Bardens vind ik ook stukken minder genietbaar dan die van Camel. En Nude moest nog komen (zonder Bardens). En de fan-favoriet (Ice) is ook zonder Bardens.

Bardens was toch meer een Hammond orgel specialist ? Zijn een hoop goede toetsenisten nadien bij Camel gekomen.

Onze eigen Ton S. Kit Watkins, Micky Simmons......om er maar een paar te noemen. Sterke jongens.