Camel - The Single Factor (1982)

Ja dat kan. Toch is de reputatie van Chris als zanger niet een van de geringste. Hij heeft natuurlijk wel een wat erg licht en glad geluid dat je bevalt of niet. Zoals hij b.v. op Heart Of The Universe van Ton Scherpenzeel te horen is vind ik het iig verre van slecht. En ook bij Alan Parsons heeft hij mooie dingen gedaan. Het is ook best mogelijk dat het live niet altijd perfect uit de verf komt maar dat geldt voor de meesten. Bij Camel valt hij idd wat uit de toon moet ook ik eerlijk toegeven.

Okay, mss ben ik te negatief over Chris...

Ik ken de lichte symfo van Alan Parsons niet zo... Ik ben er ook niet zo'n fan van.
In ieder geval, ben ik het met je eens, dat hij niet past binnen Camel...

Camel is natuurlijk ook vnl een instrumentale band, en pas met deze plaat, valt op hoe weinig vocaal talent de band te bieden heeft...

Richard Sinclair en Colin Bass zijn dan in de hele geschiedenis de wat betere zangers geweest...
Overigens heb ik Bardens en Latimer ook luisterbaar gevonden... Je raakt gewend aan de stem, en dan wil je niet meer anders...

Misschien is de cd Keats...Plus nog eens een luisterbeurtje waard. De heren Rainbow, Bardens, Paton, Bairnson, Blunstone en Elliott troffen elkaar regelmatig in het gelijknamige restaurant in Londen waarop zij besloten gezamenlijk een plaat op te nemen, geproduceerd door Alan Parsons. Misschien niet helemaal jouw kopje thee maar toch een mooi voorbeeld hoe men elkaar kan vinden in de muziek en waar het naar kan leiden.

Ik ken de plaat van Keats wel... Ik denk dat ik zowat alles heb waar Bardens aan heeft meegewerkt... Staat maar 1 leuk nummer op die plaat van Keats (volgens mij heb ik daar ook gereageerd)...

Onlangs de remaster van Nude aangeschaft. Aanvankelijk dacht ik dat er slechts 2 bonus live nummers op stonden maar het bleken er tot mijn genoegen veel meer te zijn. Prima aanschaf dus.

Ik kan niet goed ontdekken hier en op de sites van Bol en Amazon UK welke bonusnummers de remaster van deze heeft. Iemand die het wel weet?

Slechts 1 bonustrack, heeft de remaster te bieden...

Ik heb het album eigenlijk jaren in de kast laten staan en ik weet niet waarom. Ja, nooit vervangen op cd en niet meer toekomen aan het draaien van LP's.

Recent aangeschaft als album van het uitstekende label Esoteric.

Bij het doornemen van het boekje lees ik over de aanwezigheid van de Alan Parsons getrouwen (bassist) David Paton en (zanger) Chris Rainbow.

Verder: de multi-instrumentalist Anthony Philips (ex Genesis) en Mike Oldfield drummer Simon Philips. Peter Bardens.
Geen klein gezelschap.

Ik heb ook nooit een hekel gehad aan The Single factor. Maar als album tussen Nude en Stationary traveller ten onrechte gewoon veel minder beluisterd. Muzikaal zit het er ook echt tussenin.

Esoteric heeft er geluidstechnisch een mooi album van gemaakt. Ik realiseer mij dat het geen Snowgoose is of Moonmadness maar ik kan op het (veel minder bejubelde) The Single factor toch maar weinig kritiek leveren. Geen zwakke nummers en Latimer moet ook mee met z'n tijd.

Het stemgeluid van de laatste hóórt natuurlijk bij Camel. Dat is iets anders dan beweren dat hij beter kan zingen dan Chris Rainbow. De zangpartijen van Rainbow bij The Alan Parsons project zijn ook allemaal klassiek geworden omdat die albums de klassieke status hebben bereikt.

Dus Rainbow ter ondersteuning inhuren lijkt mij een prima idee.

Vandaag weer eens beluistert en Latimer zijn stem zit mij niet in de weg. Het grootste gedeelte zingt hij lead , maar past prima bij de songs.
Voordeel is dat hij geen overdreven acrobatiek hoeft uit te halen. De songs zijn niet uitgesproken ingewikkelt qua zang, en anders zit er wel weer een gelikt coirtje bij.
Kwaltatief zit het ergens tussen een 3 en 3,5 in. Jammer van het vrij zwakke begin.
Heroes is ondanks het hoge Alan Parsons gehalte een prima song. En Sasquatch is heel Camelwaardig.
Over het geheel toch wat vlakjes. Geen echt slechte liedjes, maar het is voor een band met de naam Camel toch allemaal wat te mainstream.
Zoals musician aangeeft , Latimer moest met zijn tijd mee, maar daar blijkt Latimer gewoon niet zo goed in.
Nude klonk ook anders dan voorgaand conceptueel gerichte platen en zeker meer in de tijdsgeest van begin jaren 80, en is een prima plaat.
Hier probeert hij nummers te maken die radiovriendelijk zijn en vrees dat dit niet zijn sterkste punt is.

Het album is wat minder consistent dan bijvoorbeeld een Nude of The Snowgoose; de som der delen is wat minder geslaagd. Het album klinkt als een verzameling losse nummers. Mooie nummers wel te verstaan. Mijn favoriet is Camelogue en dan vooral de gitaarsolo, waarin lyriek en emotie elkaar volledig vinden in voor mij de ultieme klank, vooralsnog alleen geëvenaard door Jeff Beck’s ‘Cause We’ ve Ended As Lovers (album Blow By Blow).

Latimer is een geweldig gitarist. Waarschijnlijk wel wat ondergewaardeerd. Komt waarschijnlijk doordat Camel niet als erg grote band wordt beschouwd.
Maar hij is wat timing, stijl en techniek beslist een geweldenaar.
Daar ligt het ook zeker niet aan op deze plaat, want zijn gitaarspel is wederom functioneel en smaakvol.
Het is het geheel wat gewoon niet echt indruk maakt. Gelukkig zijn er een aantal songs die de middelmaat ontstijgen en is het voor mij net aan een acceptabel geheel.

Ook wordt hier voor het eerst geen gebruik gemaakt van het talentvolle spel van Andy Ward.

Latere drummers zijn echt erg goed en met name Rajaz, Stationairy Traveller en Nod and a Wink zijn erg goed ingedrumd.

Maar Andy Ward heeft alle grote platen van Camel ingespeeld. Dit is de eerste plaat waarop hij afwezig is. En mede daardoor klinken de nummers minder spannend.

Ik weet niet zeker of Andy Ward hier veel aan toe had kunnen voegen. Voor Camel's begrippen zijn de meeste songs niet echt heel ingewikkeld in structuur. Dus ook ritmetechnisch is het vrij simpel gehouden. De songs vragen ook niet om veel drukke fills.
Simon Philips ( die ik tot de betere drummers reken) vult Saquatch naar behoren in, en dat is echt een song die voor Ward geschreven zou kunnen zijn.

Latimer heeft overigens wel eens verklaard dat Andy Ward kickte op vreemde maatsoorten en dat hij veel minder goed was in de meer basic manier manier van spelen.
Ik vind persoonlijk Denis Clemence( de drummer die de laatste tour speelde en volgens mij ook op Rajaz speelt) heel erg goed bij Camel passen.
Hij heeft een stevige stijl, maar ook heel frivool. Erg strak ook.

Ik vind toch dat met name Andy Ward, Nude naar een hoger niveau tilt.

Ik noemde Rajaz ook al als een erg goede 'drum'-plaat.

Maar kan toch niet op tegen Moonmadness en Rain Dances (qua drumpartijen).

Ward was wat meer van de fusion. Heel technisch en speels. Dat maakte inderdaad het verschil.
Ik heb ook A Live Record in bezit , en daar doet hij geweldige dingen.
Maar nadien zijn er weer geweldige drummers bijgekomen en Andy Latimer heeft daar altijd wel een neusje voor gehad.

Los van de kwaliteiten van Denis Clemence (op de latere albums) ben ik ook van mening dat (m.b.t. de drums) Andy Ward wel degelijk het verschil maakt bij Camel. Zijn speelse roffeltjes, de jazzy inslag, los uit de pols. Het vullen van de 'gaps in between'. Het maakte zijn drumstijl bijna melodisch, maar zeker uniek. En dat mis ik op de Single Factor.

Helemaal mee eens betreft de kwaliteiten van Ward. Uitstekende drummer en heeft zeker bijgedragen aan de ontwikkeling van Camel.
Maar ik hoor tevens op wat minder indrukwekkende albums als Breathless en I Can See Your House From Here, een Ward die zich al veel meer aanpast qua invulling dan de thematische jazzy/symfo albums van ervoor.
Daar heeft zijn bekende frivoliteit en speelse fills/roffels , plaats gemaakt voor een simpelere benadering.
Ook op dit album speelt de drummer in dienst van de liedjes, niets meer en niets minder.
Afgezien van het wat vertrouwdere Sasquatch, zijn het pop/rock nummers die niet veel ruimte laten voor virtuoze drumpartijen.
Maar goed , dat is mijn mening.
Dave Mattacks( Jethro Tull) speelde overigens de meeste tracks in hier.

The Single Factor vind ik zelf toch nog steeds een van de beste werken van Camel, en dat terwijl dit album blijkbaar onder grote druk gemaakt is, eigenlijk helemaal niet had moeten verschijnen. Wat jammer zou dat geweest zijn.

Eigenaardig. Dit wordt over het algemeen tot hun minst verdienstelijke werk gerekend. Wat ik zelf ook vind overigens. Misschien nog maar eens even opzetten die plaat.

Zet de plaat maar op Ev......... Hi hi

Toch maar een halfje verhoogd. Het is uuuuh... Camel Light. Is eigenlijk het eerste wat me te binnen schiet.

Het is een popgericht album wat gewortelt in de symfo. Maar echt slechte stukken kan ik niet ontdekken eigenlijk. De iets zwakkere broeders vind ik You Are The One ( tikje flauw) en het voor Camel's doen luidruchtige Manic.
Ik vind het een stuk beter dan Breathless, en eigenlijk ook wel dan I Can See Your Eyes From Here, die in coherentie behoorlijk door de mand vallen.

Deze kabbelt voort op een vaak aangename manier, zonder echt op te vallen, maar ook niet stoort.
Maar Camel's kracht ligt duidelijk in het conceptuele sferische. Liefst nog met wat Jazzrock invloeden en meer episch gericht.
In wezen is dit voor deze band rond Andrew Lattimer een te simplistische plaat. Zeker met de wetenschap wat de mannen kunnen en wat ze gemaakt hebben.

Zal wel weer met het tijdsbeeld te maken hebben gehad.

Nog steeds niet bijster bijzonder dit album waarbij zelfs Breathless maar vooral ICSYHFH met kop en schouders bovenuit steekt. De mainstream bereikt hier het absolute hoogtepunt in het Camel oeuvre wat mij betreft. Leuk voor af en toe maar mijn behang wordt er jaloers op. In ieder geval weet ik nu weer waarom ik die al jaren links laat liggen.

Latimer was hier niet op zoek naar een pop-geluid. Sterker nog, na het (gedwongen) vertrek van Andy Ward wist Latimer het even niet meer.

Contractueel moest hij een plaat maken, maar hij had geen band meer. Daarom dat de plaat samenhangt van de gastmuzikanten (gelukkig heeft Latimer wel veel vrienden).

Omdat hij wel zelf in zijn eentje aan het componeren moest, en bovendien was er de druk van Decca voor een hitsingle. Ga er maar aan zitten. In dat opzicht, is het best een prestatie van Latimer (een echte guitar-slinger), om zich in te houden en een song-gerichte plaat te maken.

Daarnaast staan er naast de wat vreemde songs, ook een vette instrumental (luister eens naar Sasquatch op Coming of Age), en wat mooie korte instrumentals (Selva en End Peace).
Tevens is dit ook dé plaat waar Anthony Phillips mooie bijdragen levert.

Over Sasquatch: voor de oude Camelfans erg interessant, want Peter Bardens speelt er op mee.

De echte reden waarom deze plaat zo coherent en lekker klinkt is omdat het aansluit op Nude. Dus er zit een echt Camel-geluid in. Dat is te danken aan Tony Clarke en Haydn Bendall. Haydn mixt ook Stationairy Traveller. Daarom ook dat die drie platen een beetje bij elkaar passen.

Luister maar eens naar Selva, die had zo in het concept van Nude gepast.

Nog even over de drums: Simon Philips en Dave Mattacks spelen allebei maar één nummer in. De rest is gewoon door Graham Jarvis ingespeeld.

Op Cameloque legt Latimer het allemaal even uit aan de luisteraar:

Helemaal niet zo'n beroerd album van Camel hoor, dit 'The Single Factor'. Staan een paar prachtige melodieën en bijbehorende zangpartijen op. Denk aan 'Heroes'. Maar ook het instrumentale 'Sasquatch' is fijn.

Een van de mindere zoniet de minste van Camel, waar ik toch fan van ben vanaf het eerste uur.
( uiteindelijk was /is Camel alleen nog maar Andy Latimer)

Best wel te genieten dit album maar komt gewoon veel te mager uit de verf met de popnummers. Camel is natuurlijk een band van uitgesponnen tracks en conceptalbums. Waren ze dat niet dan zou deze plaat wel beter ontvangen zijn destijds.

In de jaren 80 maakten meerdere progbands de ommezwaai naar modernere invloeden. Camel kwam gelukkig al gauw terug van deze tijdelijke dwaling.

Prog en pop.

Er zijn er maar weinig die daar direct in slagen. Belangrijkste element is toch een echt goede zanger hebben.

Genesis en Yes lukte het, maar die hadden ook geweldige zangers. Saga en Rush lukte het ook wel, maar zijn niet echt bij gebleven bij de massa.
Dan hebben we nog de bands die het maar bij 1 of 2 hits hielden, zoals Marillion, John Miles of Pink Floyd.

Overigens zijn de bands die in de jaren 80/ eind jaren 70 zijn ontstaan wel meer pop-gericht zoals Toto, ELO, It Bites etc.

Maar om nu echt een dikke verzamelaar met top-40 prog-pop-hits te kunnen samenstellen, dat lukt denk ik niet. Tja, Another Brick in the Wall, Kayleigh, I Can't Dance, Owner of a Loneley Heart, Running up the Hill, Music en Bohemian Rhapsody.

Volgens mij lukt het progbands tegenwoordig wel om de brug naar het pop-publiek te staan, ik noem Muse, Radiohead. Geen idee of Tool en Porcupine Tree ook hits scoren, maar die zitten meer op het niveau van King Crimson en Rush. Ongematigd groot, maar zonder hitsingles.

Terug naar Camel. Camel excelleert in instrumentale en uitgesponnen songs. Muzikale krachtpatserij, en ook al vinden sommige Camel-fans de popliedjes wel aardig, een niet-Camel fan zal direct de saaie en soms ronduit slechte zang opvallen.

Dat is ook beslist een niet te verwaarlozen element. Om een hit te scoren heb je een publiekstrekker nodig in de vorm van inderdaad een zanger die klinkt als een klok. Althans, dat was heel lang de standaard succesformule. De zang van Latimer is zodanig in nevelen gehuld waardoor dat effect ook nooit is bereikt. Met o.a. Yes, Genesis en Marillion en de andere grote progacts is dat natuurlijk een totaal andere kwestie. Zangers die stuk voor stuk bühnepersoonlijkheden zijn en hun sporen al lang hadden verdiend bij het grote publiek...

Camel deed daarna gewoon weer waar ze steengoed in waren en wat dan ook alleen aan de echte liefhebber was besteed.