Emiliana Torrini - Tookah (2013)

de schattige emilina torrini is eindelijk terug

maar die elektronische richting in die single, ik weet niet of ik dat zo wou bij haar.
ni slecht, maar ik word zeker niet ontroerd.

Speed of Dark vind ik dan wel weer erg fijn. Eerdere platen van Torrini deden mij dan weer niet overdreven veel.

Ik ben zeker gecharmeerd van de eerdere platen van Emiliana Torrini met heerlijk gevoelige liedjes en hier en daar wat actie. Live kon ze me ook wel bekoren.

Deze nieuwe single spreekt me ook aan, maar dat komt meer vanwege de elektronische klanken waar ik ook een zwak voor heb. Haar stem en het sing/song-writer gevoel is echter volledig weg.

Ik ben heel benieuwd hoe die twee stijlen op het album tot uiting gaan komen.

Benieuwd en sinds kort ook GusGus aan het beluisteren. Sinds haar laatste album een zwak voor Emiliana gekregen.

Goh, nooit geweten dat zij met GusGus gelinkt kon worden. Dat verklaart de connectie met elektronische muziek op deze single. Nu ben ik pas echt benieuwd naar het hele album!

Genre wel iets meer dance als haar solowerk, maar de nummers waarop zij zingt is erg herkenbaar zoals Why? van het 1e album.
Single klinkt erg lekker: fris en haar stem blijft intrigeren.

Emiliana Torrini omschrijft haar muziek graag als 'ondefinieerbaar' en met die omschrijving kon ik tot nu toe altijd in mee. Als ik haar eerste twee albums niet meeneem en haar oeuvre beluister vanaf Love in the Time of Science, dan hebben we al een hoop muziekstijlen voor de kiezen gehad. Eigenlijk heeft ze me met elk album weten te verrassen.

Torrini heeft opnieuw een lange pauze genomen voordat ze met een nieuw album kwam: even lekker een paar jaartjes moederen vond ze belangrijker. Met Tookah lijkt er nu een soort berusting te zijn gekomen. Ze laat nu vooral horen wat ze goed kan en dat is met name de triphopstijl van Love in the Time... Voor het eerst heb ik echt het gevoel vanaf het begin naar een typisch Torrinialbum te luisteren: haar stem was altijd al kenmerkend, maar muzikaal nu dus ook.
Eerste single Speed of Dark vind ik het meest overtuigend klinken, andere nummers zoals Caterpillar klinken me toch iets te vlak om echt door gegrepen te worden. Hierdoor bekruipt mij het gevoel dat dit geen album gaat worden die me echt gaat raken, in tegenstelling tot haar drie voorgangers.

Voor mij redden het mooie Automn Sun en het muzikaal interessante When Fever Breaks het album. Misschien lukt het Emiliana om live wat meer leven in deze songs te krijgen, maar nu klinkt het inderdaad vlakjes en hier en daar gewoon saai. Krappe 3.5.

Soms wat elektronischer, maar in grote lijnen toch niet heel anders dan de zo succesvolle voorganger. Bijzondere plaat. Goed dat Emiliana Torrini eindelijk terug is.

Lees mijn volledige recensie op:
De krenten uit de pop: Emiliana Torrini - Tookah - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

Home zo catchy, Autumn Sun zo zoet, When Fever Breaks zo experimenteel...dat zijn de termen die ik onthou na één luisterbeurt. Ik weet dat ik dit nog beter ga vinden in de toekomst. Torrini en haar band, raakt me telkens opnieuw.

Ik weet niet of ik eraan moet wennen, of dat ik het gewoon niet zo goed vind. Love in the Time of Science vind ik erg mooi, de andere albums heel redelijk. Dit zit er gevoelsmatig net onder, maar ze heeft zo'n mooie stem...

Heeft iets meer luisterbeurten nodig dan de vorige cd's, maar uiteindelijk kruipt het album toch weer richting de 4 sterren. Volgende maand ga ik haar zien in Paradiso

Misschien heeft het (nog) meer luisterbeurten nodig maar dit album komt wmb op geen enkel gebied ook maar in de buurt van haar vorige CD. Ik houd heel veel van elektronische muziek, maar ik denk dat ik het bij Emiliana toch een stuk minder vind. Dit album raakt me vooralsnog veel minder. Hopelijk groeit het nog.
Autumn Sun vind ik het mooist, voor nu 3.5 sterren, want vind het zeker niet slecht maar toch ergens een beetje tegenvallend.

Mooi album van de IJslandse Emiliana. Simpele doch subtiele popsongs die afgewogen in elkaar zijn gestoken. Soms beluister ik een accent wat charmant klinkt. Geeft een leuke dimensie aan haar muziek.

Ondertussen gegroeid tot 4 sterren, toch wel een mooi album. Toch vind ik Emiliana zonder elektronische toefjes toch leuker klinken, ook al ben ik juist heel erg van de elektronische muziek. Ben benieuwd naar het concert in Paradiso 6 November, vooral naar de tracklist. Hopelijk wel wat nummers van het album Me and Armini.

Referentiepunten:Bloem de Ligny en Suzanne Vega vanaf haar derde album. Torrini heeft een prachtige warme stem. Alleen Speed of Dark ligt me niet. Dan heeft Sinead o'Connor triphop beter in haar eigen stijl weten te verwerken.

Ik vind dit echt een hele fijne plaat, één van de beteren van dit jaar. De arrangementen zijn prachtig subtiel en Emiliana's zang is engelachtig als altijd. Er staan wat mij betreft geen mindere nummers op en duurt niet langer dan nodig. Een mooie aanvulling in het oeuvre van deze unieke zangeres.

Ik mag graag een stukje fietsen en zo een aantal dagen erop uit trekken met een tentje. Ik vind het dan ook altijd aangenaam om een aantal albums op mijn spelert te zetten, waarvan ik denk dat het wel eens wat zou kunnen zijn. Na een dag met kilometers in de benen, leg ik mij dan ten ruste in mijn tent, koptelefoon op en laat de muziek tot mij komen. Soms is het even zoeken totdat ik de juiste sfeer heb gevonden die past bij mijn fietsvakantiegevoel. Dit keer bleek het Tookah te zijn geworden van Emiliana Torrini. Helplessness Blues van Fleet Foxes ging toch op een gegeven moment wat tegenstaan, de nieuwste Beck pakt -nog niet- helemaal en Build a Rocket Boys van Elbow komt maar niet echt op gang, maar gaat wel regelmatig mee op de tocht. Tookah dus. Opener Tookah blijft maar na resoneren in mijn hoofd bij de 1ste beluistering en zoals ik graag een album luister, wordt ik nieuwsgierig wat Tookah nog meer in petto heeft. De instrumentatie is verrassend, kleine subtiele geluidjes en het behoud de eigenzinnigheid van Torrini ondertussen grabbelend in de sferen van de jaren tachtig, waar Siouxie and the Banshees ook prima vertoefd hebben. Ik mag de electro toefjes die erin gebracht zijn wel. Het geeft de nummers kleur en een eigen klank. Caterpillar opent als ware het een nummer van Jean Michel Jarre, maar komt met introductie van de akoestische gitaar in een andere sfeer terecht die samen met de welhaast etherische klanken van Torrini je meeneemt in de ruimte. Stilletjes aan wordt je uit je stoel gelift en zweef je op haar stem mee, ook hier kleine kenmerkende muzikale lijntjes die het nummer kleur geven zoals een baslijn die naar voor geschoven wordt.

Klein van opzet is ook Autumm Sun met een synthesizer op de achtergrond waar een Herman van Veen ook wel wat mee zou kunnen, het nummer wordt gedragen door de fris en fruitige zang van Emiliana met haar schattige engelse tongval.
Home is gebaseerd op een ritme waar -als ware het Bob Ross muzikanten- a la here i put a little tree, it is a little happy tree omheen geweven worden, kleine schetsende muziekjes die het nummer net dat beetje meer schwung meegeven en het niet eentonig wordt.
Met Elisabet komt een van de mooiste nummers van het album voorbij, dat een typisch jaren tachtig synthesizer opening kent, rustige drums, pakkende zanglijnen, subtiele bas, het zijn de ingredienten waar Torrini wat mij betreft zich prima in beweegt.
Na het wat regenachtige grijze Elisabet komt Torrini met Animal Games met een nummer dat zich ritmisch beweegt richting haar bekende Jungle Drum. De beat is waar het weer soepeltjes omheen gevouwen is, ogenschijnlijk klein, maar weet zich prima te onderscheiden van de rest.
Oog voor radiovriendelijkheid heeft Torrini ook, met Speed of Dark laveert ze tussen dance en electronic en zou Daft Punk er ook wel wat mee kunnen. Maar zoals zowat bij elk nummer, doet ze er net dat beetje meer mee, waardoor het als het op de radio zou komen, op zou vallen, een snufje tegendraadsheid, toefje eigenzinnigheid onderscheid het van de massa.
Na de drukte van Speed of Dark, komt er naast Elisabet wederom een ietwat geheimzinnig donker nummer, gebaseerd op een akoestisch loopje mooi subtiel ondersteund op de bas, waarbij Torrini's zang mij wederom meeneemt alsof ze mij een spannend verhaal verteld voor het slapen gaan en ik het nog een keer wil horen.
Afsluiter When Feaver Breaks lijkt een samenraapsel van jams en flarden van ideetjes voor nummers aaneengesmeden tot een nummer van dik over de 7 minuten waar eenieder nog eens eventjes lekker los mag gaan. Duidelijk wordt dan wel in ieder geval dat dit geen doorsnee album is en dat mevr. Torrini niet terughoudend is om haar eigen ding te doen en dat is maar goed ook, want dat leid veelal tot interessante uitdagende muziek.

Ijsland is meer dan de sterkste man van de wereld Jon Pall Sigmarsson, of het gekke geniale meisje Bjork, of de vertaling van Batman in Leðurblökumaðurinn. Ijsland is ook het land van Tookah en dat van de maker ervan Emiliana Torrini en nu dus ook het album dat voor mij het muzikale (foto)album is geworden van een mooie fietstocht.

^ Prettige recensie... Prachtig ingetogen album na de ook al zo sterke voorganger Armini.