Chvrches - The Bones of What You Believe (2013)

Glass Candy! Parallels! (het debuut) Ejecta!

Thanks. Ik ga op zoek!

Ken je Kate Boy? Word ik ook erg enthousiast van.

En Austra niet te vergeten:
Austra - Lose It (Official Video) - YouTube

Gaat ook op de tip-lijst. Gracias!

Nu met bonustracks op de kop getikt en de songs Strong Hand en Broken Bones zijn ijzersterk met een krachtige Lauren. Zeker waard om de deluxe i-tunes-versie aan te schaffen.

Dank aan allen die hier vergelijkbare synthpopbands hebben genoemd. Er zit veel leuk spul tussen. Vooral de singles van Chairlift en Linea Aspera bevallen me goed.

Ken je Chromatics? Chromatics - Kill for Love. Zeker ook eens proberen.

Nieuw album aanstaande.

Nieuwe single - Leave a Trace

Aangename verrassing, in interviews verklaarden ze steeds dat er geen haast was bij het uitbrengen van een nieuw album. Die nieuwe Chvrches komt er nog sneller dan de nieuwe Chromatics (als deze er ooit nog komt).

Staat ook op spotify, ik vind hem lekker. Beetje onderhoudend, weinig verrassend, maar tegen het einde aan, toch lekker dansbaar en uplifting.

Leave A Trace, a song by CHVRCHES on Spotify - open.spotify.com

Het refrein van Leave a Trace is misschien nog wel sterker dan The Mother We Share. Zou wel eens een grote doorbraak in het verschiet kunnen liggen.

Nu de opvolger eraan zit te komen, ga ik deze nog snel even van mijn recensie voorzien.

Als peuter groeide ik op met ABBA (pa) en The Beatles (ma). Bands die ik tussen mijn 16de en 25ste levensjaar vervloekte (in de tijd dat rebelleren tegen je ouders nog 'cool' was), maar die ik nu meer dan ooit ben gaan appreciëren. En ik hou van synthesizers, want die benadrukken wat mij betreft als geen ander instrument de melancholie. Vandaar dat ik destijds helemaal omvergeblazen werd door The Cure. Ik hoorde op bepaalde nummers in feite The Beatles aangevuld met een lekker synthsausje dat ik al gehoord had bij ABBA. Dank u, ma en pa, om mijn muzieksmaak toen eigenlijk al vast te leggen

De drie genoemde bands hebben tevens een handje weg van upbeat muziek combineren met donkere teksten. Ik leef niet zozeer in het verleden, maar nostalgie vind ik nu eenmaal een leuk gevoel. Nieuwe bands pik ik steeds vaker op als ze van die lieflijke deuntjes combineren met vertwijfeling in de lyrics.

Chvrches (toch weeral uit Schotland!) is zo’n mengsel van zoete deuntjes en zoute teksten. En ze doen het tot in perfectie! Track 1 t.e.m. 5 en track 7 zijn fenomenaal (10/10) maar ook de andere nummers zijn minimum een 8/10 waard. Ik beperkt me tot een bespreking van de beste helft van de plaat.

The Mother We Share: Op de opener (en één van de hits) van de plaat, klinken de synths bombastisch en glinstert het refrein alle kanten op. I'm in misery where you can seem as old as your omens. And the mother we share will never keep your proud head from falling. The way is long but you can make it easy on me. And the mother we share will never keep our cold hearts from calling.

We Sink: Via deze track leerde ik ze kennen (ik luister niet vaak naar de radio, dus Lies had ik al gemist, maar ik speel wel FIFA). Het nummer wordt ingezet als een stampende en beukende elektronische pletwals waarin de pure haat jegens iemand sterk doorklinkt. En toch ook weer niet, want die stem van Lauren Mayberry is toch zóóóó lieflijk. Ik hoorde in het begin: I'll be upon your side till you die, for always, maar ze zingt dus wel degelijk: I'll be a thorn in your side till you die, for always.

Gun: Letterlijk en figuurlijk een knaller. De openingszinnen zetten al meteen de toon: You had better run from me with everything you own, cause I am gonna come for you with all that I have. I am gonna break you down to tiny, tiny parts. Heel veel verschillende synths kleuren alles mooi in en ik hoor ook écht wel een gitaar hier. Heel gelaagd nummer. En ook bij dit nummer ga ik automatisch meezingen met dat aanstekelijke refrein: Hide, hide! I have burned your bridges. I will be a gun and it's you I'll come for!

Tether: Dit is mijn favoriete nummer van de plaat. De rustige, ingetogen stukken worden afgewisseld met heel lichte uitbarstingen (opdrijven het drumritme) om dan na de slotconclusie I'm feeling capable of seeing the end, I'm feeling capable of saying it's over (zo rond 160 seconden) compleet los te breken met een wel heel leuk synthmelodietje. "Het is allemaal muziek voor de massa!", werd hier al gesuggereerd, maar ik hou nu eenmaal van Music for the Masses!

Lies: Ik herkende dat ritme van pompende synths van Depeche Mode en ik wist al direct welke tekst er zat aan te komen. Maar da's niet alles... Lie to Me (van: Some Great Reward) heeft frappant veel overeenkomst qua tekstueel thema. Ze zouden het bij wijze van spreken tegen elkaar kunnen zingen en wel als volgt: Lauren Mayberry: I can sell you lies you can't get enough of. I can call you up if I feel alone. I can feed your dirty mind like I know I know what you are. Waarop Dave Gahan: So lie to me and make me think that at the end of the day some great reward will be coming my way. Dat wordt nog een mooi koppel, die twee

Recover: Werd al 6 maand voor deze release uitgebracht op hun EP en het is nog altijd hun meest pakkende track en de tweede die ik aangeduid heb met een sterretje. Het contrast tussen die meanderende synthezisers en haar woorden die ze hortend en stotend over haar lippen krijgt is prachtig. En die weemoedige sound tijdens het tweede deel van het refrein terwijl ze compleet breekbaar klinkt bezorgt mij echt kippevel, zalig!: I'll give you one more chance to say we can change or part ways. I'll give you one more chance to say we can change our old ways. And you take what you need and you don't need me..

Mijn conclusie. 9,5/10, bijna perfecte synthpopplaat.
Mijn advies: Play it loud! Very loud!!
Mijn hoop: Dat de rest van de opvolger even goed mag worden als Leave A Trace want dan zijn ze écht wel vertrokken!

Het is een tip van een collega. Hij is helemaal wild van deze synthpopband en "Theter" is inderdaad een leuk liedje. Ik vind synthpop soms ook wel leuk en ik ben een grote fan van groepen als Depeche Mode, IAMX en vele anderen, maar helaas... dit album en deze band gaat het toch niet worden voor mij. Dat ligt voor het grootste deel aan de zangeres. Ik vind haar stem erg snel gaan irriteren en haar stemgeluid maakt voor mij dat deze muziek inderdaad erg "middle-of-the-road" over komt. Voor het overige is het best aardig, maar niet meer dan dat. Inderdaad, Music for the Masses. Maar dat hoeft natuurlijk niet per definitie slecht te zijn. Hahaha... moet ineens aan die andere groep uit Schotland denken.

Chvrches: music for the masses? Daar moet ik dan weer hartelijk om lachen, hahaha.

Wel grappig om te lezen dit.Laurens unieke stemgeluid maakt de muziek in mijn ogen juist allesbehalve middle-of-the-road-klinkend.

Voor de massa valt ook wel mee, want tot nu toe hebben ze enkel in Japan een Top 10-hit weten te scoren. Ze maken catchy synthpop die net te eigenzinnig is om makkelijk door te breken bij het grote publiek. Depeche Mode klinkt in ieder geval al een stuk mainstreamer.

Overigens is Depeche Mode meer Dark Wave. Eigenlijk niet te vergelijken met Chvrches.

In rariteiten overtreffen de berichten over Depeche Mode elkaar. Popsmurf "een stuk meer mainstream" - een flagrant mailtreteren van onze moedertaal (eigenlijk te bestraffen met tijdelijke ontzegging van het gebruik ervan) - was nog meer lapidair dan Oz the Pozz, drumsmurf hierboven "darkwave".

SM-wave? Sample-contructwave - ' k zal eens nadenken en dat valt niet mee op maandag

Depressieve new wave dan?

Nee. Eerst even over Chvrches: itt wat ik verwachtte luistert dit album heel prettig weg en blijft een fijne draaierik. Blijvende waarde? Quien sabe, ik ben geneigd te denken van niet, vanwege (mijn perceptie) de geringe diepgang maar tijdelijk voldoet het iig aan de behoefte aan pakkende, alerte muziek.

Afhankelijk van het album kan je op DM labels plakken van "pop" tot "idm" met synth wave of pop als extensies. Veel eerder dan bij U2 was bij DM het toneelbeeld en de uitstraling van de band belangrijk, zeg maar het visuele aspect van de muziek en dat moet je ook kunnen verwoorden. Verder vind ik dat DM heel creaatief met samples omging en dat is bijzonder voor zo'n populaire groep.

Klopt natuurlijk, maar ik begrijp wel wat hij bedoelt met muziek voor de massa. Op BKS14 ging mijn hele vriendengroep los bij het optreden van CHVRCHES, terwijl niemand bekend was met deze groep of ook maar een enkel nummer. Het is gewoon een toegankelijke en energieke band, die ongetwijfeld bij heel veel mensen aan zal slaan wanneer ze nog wat meer naamsbekendheid krijgen.

Het stemgeluid van Lauren is overigens ook één van de voornaamste redenen waarom ik CHVRCHES zo'n fijn bandje vind.

Sorry maar ik vind Britney Spears en Madonna, music for the masses.

Chvrches lukt het gewoon om mensen aan het dansen te krijgen en van mij mogen ze doorbreken.
Maar het is toch echt een band die zelf produceert, componeert en de boel inspeelt.

Music for the masses is een sticker die ik eerder op pre-fab muziek plak.

Een band die zelf produceert, componeert en de boel inspeelt kan natuurlijk altijd nog muziek voor de massa maken. Maar dat is een totaal ander onderwerp dan deze plaat.

Deze muziek is gewoon mainstream maar van een iets hoger niveau dan Madonna. Voor de rest ook glad gestreken pop tunes.

Nu ik Every Open Eye heb ontdekt en zeer waardeer en CHVRCHES live heb gezien ook maar eens een herkansing voor dit album. In principe heeft de band alles wat ik kan waarderen aan Synthpop maar toch wist het me weinig te boeien toen dit début uitkwam. Heb hem toen zelfs niet beoordeeld.

Nu ik het 3x gehoord heb ben ik nog steeds niet overtuigd, bij Every Open Eye was ik meteen fan van Bury It vanaf de eerste keer dat ik het hoorde maar bij dit album heb ik dat bij geen enkel nummer, zelfs niet na 3x luisteren. Het klinkt minder en dus meer als een generale repetitie voor de opvolger. Ben me bewust dat dit natuurlijk het nadeel is als je de albums in de omgekeerde volgorde 'ontdekt' maar toch had op meer gehoopt. De singles doen me niet veel maar de laatste 2 nummers maken iets goed. Wellicht dat als ik het vaker hoor er meer bevalt, maar zet toch liever Every Open Eye op dat iets meer uptempo lijkt te zijn.

Hij groeit toch wel als ik niet vlak ervoor naar Every Open Eye heb geluisterd, dus een halfje erbij. 4*

Ik vind deze plaat nog wat indie. Zoeken naar een sound. Voorzichtig allerlei dingetjes uitproberen. Erg sympathiek uitwerking heeft dat op mij.

De nieuwe plaat is brutaler, arroganter. Pure pop voor de massa. Uitgebalanceerd en zelfverzekerd.

Beide platen vind ik geweldig overigens.

De laatste dagen begon ik me al te realiseren hoe steen- en steengoed Gun is en na het concert van gisteren ben ik helemaal overtuigd: Gun is van buitencategorie. Iedere zanglijn heeft gewoon couplet-potentie! Wat is dit catchy en wat knallen die synths lekker!

Er komt een nieuwe versie om het 10-jarig jubileum te vieren:

Chvrches - The Bones Of What You Believe -10th Ann- kopen? | platomania.nl.

Met als bonus-tracks:

1. Manhattan
2. White Summer
3. Talking In My Sleep
4. City On Fire
5. We Sink (Live At Ancienne Belgique / 2013)
6. Now Is Not The Time (Live At Ancienne Belgique / 2013)
7. Lies (Live At Ancienne Belgique / 2013)
8. Strong Hand (Live At Ancienne Belgique / 2013)
9. By The Throat (Live At Ancienne Belgique / 2013)

In de periode van rond 2015 ging ik hard op synthpop en indiepop of dreampop. Dat was een fase van me, en tegelijkertijd probeerde ik zelf ook zo een soort bandje op te zetten. Ik heb toen tot twee keer toe met een verschillende zangeres (tevens partner, dat maakt het makkelijker en moeilijker) geprobeerd, maar ik was inmiddels wel al een flinke dertiger, met een rock-verleden. Het mislukte tot twee keer toe.

Als ik nu 10 jaar later dit zo terugluister, valt me de ontzettende simpelheid en ook doeltreffendheid van de muziek mij op. Het is aan de ene kant doodsimpel en aan de andere kant erg uitgekiend. Een popsong schrijven is ook echt een kunst. Het is wel zo dat de songs geen diepte hebben. Het is absoluut niet gelaagd en de catchyness van de songs is de kracht om direct bij de eerste luisterbeurt zich te nestelen in je brein. Een oorwurm heet zoiets.

Deze plaat staat vol oorwormen. Knappe, simpele popsongs propvol met hooklines om je niet meer los te laten. Helaas is de eeuwigheidswaarde niet enorm. Heb je het gehoord, dan heb je het ook wel echt gehoord. Veel verrassingen bieden de songs niet na meerdere luisterbeurten. Zo 10 jaar later is het wel leuk om weer eens te horen, maar ook niet meer dan dat.

Het was een bijzondere tijd, dat ik ging voor synthpop, ik vraag me af of er nog steeds bands zijn die dit soort muziek maken. Het lijkt me wel ideale festival-muziek.

Nu het hele project alweer even on hold staat, tijd om de vier albums van toch wel een van mijn favoriete bands te beoordelen, te beginnen met de eerste.
Hoewel het album soms niet heel samenhangend aanvoelt, meer als een collectie van losse tracks van een nieuwe band (wat het ook was natuurlijk), zijn die losse tracks wel heel sterk, met Gun, Lies, en vooral The Mother We Share als uitschieters. Voor mij toch wel een klassieker inmiddels.